11 December 2012

Ποιό είναι το μεγαλείο του κοινωνικού κράτους;

Το μεγαλείο του κοινωνικού κράτους είναι ότι μπορεί να σώσει κάποια άτομα από τις οικογένειές τους (όλες οι οικογένειες δυστυχώς δεν λειτουργούν τόσο αρμονικά).

02 December 2012

Ο Χρόνης Μίσσιος για την Αριστερά.


........ «Από τη στιγμή που ο μαρξισμός κατάντησε μια οικονομίστικη θεωρία, μία απλουστευμένη υλιστική αντίληψη, την οποία την ξεπέρασε και η ίδια η φυσική πάνω στην οποία στηρίχθηκε, κατέληξε μια μηχανιστική αντίληψη του μοντέλου ζωής και του κόσμου. Γιατί η ζωή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά παιχνίδι, αισθησιασμός, ελευθερία....».

12 November 2012

Περιγράφοντας τα άγχη της Γενικής Ιατρικής.

Κείμενο του Γενικού Ιατρού Δημήτρη Μακρέα: 

-Άγχος είναι να δίνεις καθημερινά τη μάχη με τη φθορά του ανθρώπου και την πορεία του προς το θάνατο. Μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη.

-άγχος είναι να βάζεις το ακουστικό σου σε έναν αγαπημένο σου άνθρρωπο και να υποψιάζεσαι ότι είναι καρκίνος.

-άγχος είναι να φεύγεις για τα Σφακιά για να πάρεις πυροβολημένο και να σε υποδέχονται με τα καλάσνικωφ. Με ασθενοφόρο της πλάκας και πλήρωμα ανεκπαίδευτο οδηγό.

-άγχος είναι να εκτίθεσαι καθημερινά στον πόνο και την αγωνία ζωντανών ανθρώπων , πρόσωπο με πρόσωπο και όχι διασωληνωμένων περιστατικών.

-άγχος είναι να βάζεις σε μια σειρά τον παραμελημένο διαβητικό που ήρθε με 13 γλυκοζυλιωμένη και εκεί, που μετά από χίλια ζόρια, λες "ναι ρε π...τη μου, κάτι κατάφερα", να παθαίνει έμφραγμα.

 -άγχος είναι να έρχεται ένας άνθρωπος σε παραλλήρημα και να μην έχεις κανέναν να επικοινωνήσεις και οι ψυχιατρικές δομές να σε παραπέμπουν στον εισαγγελέα

-άγχος είναι να προσπαθείς να ξεχωρίσεις τον έναν και μοναδικό πονοκέφαλο από τους χιλιάδες που εξετάζεις , ο οποίος είναι όγκος ή αιμοραγία. -άγχος είναι να χτίζεις με χίλιους κόπους μια θεραπευτική σχέση και να πηγαίνουν όλα στράφι γιατί κάποιος γελοίος γραφειοκράτης, αλλάζει για πέμπτη φορά σε ένα χρόνο τα ποσοστά συμμετοχής.

-άγχος είναι να γυρίζει ο ασθενής από τον υπεργ@μ@το Κ/Χ χωρίς πληροφοριακό σημείωμα.

-άγχος είναι νε πηγαίνεις το πρωι στο ιατρείο και να σε περιμένουν 50 άνθρωποι , για τους οποίους αποτελείς το τελευταίο αποκούμπι.

-άγχος είναι να σηκώνεσαι από την καρέκλα μετά από εφτά ώρες στον υπολογιστή και να παραπατάς.

 -άγχος είναι να έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που δε μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακα που τους προτείνεις.

-άγχος είναι να έχεις τον κάθε "ειδικό" με ύφος χιλίων καρδιναλίων να σου πουλάει "επιστημοσύνη".

05 May 2012

Η αποχή από τις εκλογές δεν είναι λύση.

Πάρα πολλοί συμπολίτες μας, φέρονται αποφασισμένοι να απέχουν από τις αυριανές εκλογές, δηλαδή να μην πάνε να ψηφίσουν. Η απογοήτευση από τα κόμματα βρίσκει σαν διέξοδο διαμαρτυρίας την αποχή. Τι αποτελέσματα θα έχει ενδεχόμενη αποχή; Κατ’ αρχήν κανένα αποτέλεσμα σε ότι αφορά την εκλογή των υποψηφίων. Το πολιτικό μας σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο που δεν το επηρεάζει η αποχή, τα λευκά ή τα άκυρα ψηφοδέλτια. Ακόμα και ένας πολίτης να ψηφίσει έγκυρα, το κόμμα που θα πάρει την ψήφο θα εκλέξει 300 βουλευτές. Ακόμα και ένας δημότης να ψηφίσει, ο συνδυασμός που θα πάρει την ψήφο θα εκλέξει δήμαρχο. Επομένως η αποχή δεν προκαλεί άμεση ζημιά στο πολιτικό σύστημα. Η αποχή θα αυξήσει τεχνικά τα ποσοστά εκείνου του κόμματος του οποίου οι ψηφοφόροι του θα πάνε στρατευμένα στις κάλπες. Η αποχή δεν είναι πολιτική στάση. Είναι φυγομαχία. Είναι παράδοση άνευ όρων στις επιλογές στρατευμένων μειοψηφιών. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της αποχής. Τα παραπάνω είναι επιλεκτική επικόλληση που έκανα από αποσπάσματα από τον ακόλουθο συνδέσμο: http://www.filoumenos.com/forum/viewtopic.php?f=118&t=8722

12 April 2012

Η απορία του ληστή.


Από το blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου.



Από μικρό παιδί, όταν άκουγα τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης ένιωθα συμπάθεια για τον αντιπαθέστερο ληστή. Όχι εκείνον που είπε το περίφημο “Μνήσθητί μου Κύριε…”, αλλά τον άλλο που “εβλασφήμει... λέγων: ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς”.
Αυτόν δεν τον πήρε μαζί του ο Ιησούς στον Παράδεισο, όπως τον πιο θεοφοβούμενο ομότεχνό του (“...σήμερον μετ'εμού έση εν τώ παραδείσω”). Τότε έβρισκα άδικη αυτή την προτίμηση. Γιατί να μην αξιωθεί κι ο άλλος αμαρτωλός την σωτηρία; Έστω κι αν είχε “βλασφημήσει”. (Πού; Πώς; Κι αυτό μου φαινόταν ασαφές.)

Δεν ξέρω πόσο καλά θυμόσαστε τη σκηνή (Λουκ. κγ' 39-44): Στον “Κρανίου Τόπον” σταυρώνεται ο Ιησούς, μαζί του και οι δύο “κακούργοι”. “Ον μεν εκ δεξιών ον δε εξ αριστερών”. Ο πρώτος κάνει τη βλάσφημη ερώτηση. Ο δεύτερος τον επιπλήττει: “Ουδέ φοβεί συ τον Θεόν;...”. Εμείς, συνεχίζει, δίκαια τιμωρούμεθα “ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε.” Και, στρεφόμενος προς τον Ιησού: “Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου”.

Τώρα, μετά τόσα χρόνια, μπόρεσα να εντοπίσω την δυσφορία μου. Ο “βλάσφημος” ληστής, με την ωμή, πραγματιστική απορία του, εκφράζει κάτι πολύ ανθρώπινο: τον ορθό λόγο. Τιμωρείται επειδή σκέπτεται λογικά - με τον τρόπο δηλαδή που είμαστε προγραμματισμένοι να λογιζόμαστε.

Γιατί, όσο κι αν φαίνεται αφελής η ερώτησή του, δεν παύει να είναι ακλόνητα λογική. Δεν αρνήθηκε, ούτε καν αμφισβήτησε την θεότητα του Ιησού. Την έθεσε σε απορητική δοκιμασία. (Αν...) Η βλασφημία του ήταν ότι δεν μπόρεσε να δεχθεί σαν δεδομένο το απίθανο - το ότι σταυρώνεται δίπλα του ο Υιός του Θεού!

Αν μάλιστα προεκτείνει κανείς περισσότερο την απορία του ληστή, μπορεί να περιλάβει όλο το “παράδοξο” (που θα έλεγε ο Kierkergaard) ή το “παράλογο” (absurdum, Τερτουλλιανός) του Χριστιανισμού. Γιατί ο παντοδύναμος και πανάγαθος Θεός έπρεπε να διαλέξει ένα τόσο έμμεσο, περίπλοκο (και παράξενο!) δρόμο για την λύτρωση του ανθρώπου;

Ενανθρώπιση, Σταύρωση, Ανάσταση - τόσα θαύματα παρά την λογικήν - κι ακόμα ο πόνος κι η οδύνη περισσεύουν!

Μπορούσε, απλούστερα, ο Ποιητής των Πάντων, να καταργήσει το Κακό στον κόσμο. Μπορούσε (να η αφελής, βλάσφημη, ευθύγραμμη λογική) να ακυρώσει την αμαρτία. Γιατί να μην είναι αυτός ο κόσμος Παράδεισος; Τι νόημα έχει που αφήνει τον άνθρωπο να βασανίζεται; Τι εξυπηρετεί ο πόνος κι ο θάνατος αθώων; Κι αυτός ακόμα ο “κακός” ληστής, πόσο υπεύθυνος είναι για την κακία του - όταν τον έχει πλάσει μια πανάγαθη και πανίσχυρη βούληση;

Βέβαια ο ληστής, αν ήταν διανοούμενος, θα μπορούσε να πει με τον Τερτουλλιανό: “δύναμαι να το πιστέψω, επειδή είναι ανόητο (quia ineptum est)” ή “το θεωρώ σίγουρο διότι είναι αδύνατο (quod impossibile est)”. Μη ων σοφός, είπε αυτό που θα έλεγε κάθε άνθρωπος, ακολουθώντας τους νόμους της σκέψης. Είπε (κι αυτό μέσα στον πόνο, στο μαρτύριό του): “Αν είσαι ο εκλεκτός, τότε σώσε τον εαυτό σου και μας”. Και για αυτή του τη σκέψη, δεν αξιώθηκε τον Παράδεισο.

Ίσως ξενίζει που ονομάζω αυτόν τον άξεστο άνθρωπο ορθολογιστή. Όμως η πρόταση “αν... τότε” βρίσκεται στη βάση κάθε ανθρώπινης συλλογιστικής και επιστήμης. Η (όποια) θεωρία ξεκινάει με μία υπόθεση (αν) και ολοκληρώνεται με κάποια δοκιμή (τότε). Ο ληστής, όπως κι ο άλλος ορθολογιστής, ο Θωμάς, γύρευε κάποια απόδειξη. (Αν και, μέσα στο μαρτύριό του, μπορεί ακόμα περισσότερο να ζητούσε μια σωτηρία.)

Θαυμάζω αυτούς που, σαν τον καλό ληστή, πιστεύουν στο απίθανο χωρίς τεκμήρια. Πολλές φορές λυπάμαι που δεν μπορώ να τους ακολουθήσω. Θα ήταν σίγουρα πολύ πιο άνετη μία ζωή χωρίς τον καταναγκασμό της λογικής. Αλίμονο - όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατόρθωσα να ξεφύγω από τον κλοιό της. (Παρά μόνο στους χώρους της Τέχνης. Το δικό της Θαύμα με πείθει.)

Φυσικό λοιπόν να συμπαθώ όσους μου μοιάζουν. Σαν τον "κακό" ληστή. Φοβάμαι πως, στην θέση του, τα ίδια θα έλεγα (αν τα κατάφερνα να μιλήσω. Δεν αντέχω τον πόνο.) Έστω, θα τα σκεφτόμουνα. Και θα έχανα τον Παράδεισο.

Κι ας μην σκεφθεί κανείς πως δεν εκτιμώ το κήρυγμα της Αγάπης. Ίσα-ίσα, που είμαι φανατικός οπαδός της. Ακριβώς επειδή υπάρχει ο πόνος στον κόσμο κι επειδή είναι παράλογος (κι ο πόνος κι ο κόσμος) η αγάπη είναι η μόνη καταφυγή. Την βλέπω όμως όχι σαν δοξολόγηση της κατάστασης των πραγμάτων - αλλά σαν διαμαρτυρία εναντίον της. Γιατί αν δεν ήταν ο κόσμος άδικος και παράλογος, τι θα χρειαζόταν η αγάπη;

Και γι αυτό (επειδή πιστεύω στην αγάπη) τρέφω ακόμα την παλιά παιδική μου πεποίθηση. Πως ο Χριστός, αφού τέλειωσαν όλα, θα ξαναθυμήθηκε και τον "κακό" ληστή. Και θα τον φώναξε κοντά του, στον Παράδεισο.


(Πάσχα 1986)

http://www.doncat.blogspot.com/2012/04/blog-post.html

30 March 2012

Το νόημα της 25ης Μαρτίου.

Από το blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου:

Μάθαμε όλοι στο σχολείο μία φράση τόσο επαναστατική, ανατρεπτική και τολμηρή, που απορώ πως μπόρεσε να διεισδύσει εκεί μέσα. Είναι η γνωστή ρήση του Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Μάθαμε την φράση, αλλά ποτέ δεν την σκεφθήκαμε ως το τέλος. Γιατί αν το κάναμε, θα είχαμε ανατρέψει τα μισά σχολικά μας βιβλία, που είναι γεμάτα εθνικιστικές υπερβολές. Με το ρητό του αυτό ο Διονύσιος Σολωμός, μέσα στην άνθιση του εθνικισμού, πραγματοποιεί την υπέρβασή του. Διαλύει αυτόματα τους εθνικούς μύθους επάνω στους οποίους βασίζεται κάθε υπέρ-πατριωτισμός. Η ιστορία γίνεται χώρος δικαίου.


Αν ακολουθήσουμε την φράση του Σολωμού, ο πατριωτισμός γίνεται ένας νέος ανθρωπισμός. Αν κάνουμε σημαία μας την αλήθεια, τότε δεν χρειαζόμαστε πια πολλές σημαίες. Αν φτάσουμε να θεωρούμε εθνικό το αληθές, τότε πατρίδα όλων μας γίνεται μία: η αλήθεια.


http://www.doncat.blogspot.com/2012/03/to-25.html

05 March 2012

Πάρε και κάτι για το στομάχι μην σε πειράξει η αντιβίωση..

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012.
Του Τάσου Φούντογλου, ειδικευόμενου Νεφρολογίας.

Όλα τα’ χε η Μαριορή το φασόν της έλειπε. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι διαπληκτισμοί των τελευταίων ημερών, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, είναι φυσικοί και αβίαστοι ή μας επιβάλλονται από έναν σχιζοφρενή σεναριογράφο. Aυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι με τέτοιες διαιρέσεις το πολύ πολύ να διαιρέσουμε τον κακό μας εαυτό με τη μονάδα και να πάρουμε πάλι αυτούσιο τον κακό μας εαυτό. Μηδέν εις το πηλίκον, δηλαδή.

Τα μεγάλα ερωτήματα σε αυτή τη χώρα τίθενται πάντα με τη μορφή διλήμματος. Άσπρο ή μαύρο; Καλό ή κακό; Έτσι και τώρα. Γενόσημο ή πρωτότυπο φάρμακο; Βουλιάζουμε ή αλλάζουμε; Πρωτότυπα ερωτήματα σε μια γενόσημη χώρα που δεν μπορεί να αλλάξει τον μανιχαϊστικό τρόπο με τον οποίο σκέφτεται, γι’ αυτό και βουλιάζει. Και ένας από τους βασικούς λόγους του ναυαγίου της είναι αυτός ο αχταρμάς που ζούμε τις τελευταίες ημέρες.

Γιατροί, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, επιστήμονες και από κοντά και οι γνωστοί τηλεοπτικοί μαϊντανοί διαγκωνίζονται για το ποιος θα εκστομίσει τη μεγαλύτερη παπαρδέλα. Άνθρωποι, υποτίθεται μορφωμένοι, διαπληκτίζονται για το ναι ή το όχι σε ένα ερώτημα που έχει τεθεί εξαρχής λάθος.

Στην Επιστήμη τα πράγματα είναι τις περισσότερες φορές απλά και ξεκάθαρα. Τόσο τα ερωτήματα όσο και οι απαντήσεις τους. Εκτός και αν επιλέξεις να αγνοήσεις τον καντιανό ορθολογισμό, επάνω στον οποίο θεμελιώνεται η σύγχρονη Επιστήμη και να καταφύγεις στον εγχώριο τσαρλατανισμό ο οποίος αντιμετωπίζει τα επιστημονικά ζητήματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συζητά ένα μεσημεριανό πάνελ το χωρισμό της Μενεγάκης ή τη σχέση της Ζέτας με τον Μιχάλη!

Έτσι, το ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το αν τα γενόσημα, γενικά και αόριστα, είναι ασφαλή ή όχι – ερώτημα της ίδιας σοβαρότητας με το αν οι Έλληνες είναι μαλάκες ή όχι- αλλά αν το τάδε γενόσημο φάρμακο είναι καλό και αποτελεσματικό ή αν δεν είναι. Αν, δηλαδή, έχει υποβληθεί στους απαραίτητους ελέγχους και τους έχει περάσει με επιτυχία ή όχι.

Στη λογική αυτή η επιστημονική κοινότητα, μέσω των θεσμικών της οργάνων, θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να βγεί και να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες, με την απαιτούμενη νηφαλιότητα και σοβαρότητα, για το καθεστώς που διέπει τα γενόσημα φάρμακα και να μαζέψει όλους αυτούς τους εραστές των 10 λεπτών δημοσιότητας του Γουόρχολ που αμαυρώνουν το ιατρικό λειτούργημα. Και η πολιτική ηγεσία να διασφαλίσει πως κανένας πλατωνικός κάπηλος, νεοελληνιστί αρχιολαμόγιο μεσάζοντας, δεν θα μπορέσει αύριο μεθαύριο να πασάρει φασόν στη χώρα μας που δεν έχει ελεγχθεί. Ζήτημα μιας συζήτησης πολιτισμένων και μορφωμένων ανθρώπων διάρκειας λίγων ωρών. Και εμείς ζούμε το μεγαλύτερο μεσημεριανό ξεκατίνιασμα των τελευταίων μηνών. Από τη μία, γιατροί και φαρμακοποιοί να υπερασπίζονται τα «πρωτότυπα» κεκτημένα τόσων χρόνων, και από την άλλη υπουργοί να υπεραμύνονται, με αντιαισθητικό τρόπο, μιας «ιμιτασιόν» πολιτικής όχι χάριν του κοινού καλού και ενός γενικότερου σχεδιασμού που έχει γίνει για τη δημόσια Υγεία, αλλά στο όνομα ενός φαιδρού μπακαλισμού. Τρείς το λάδι, τρείς το ξύδι και έξι το λαδόξυδο. Γιατί Θεέ μου; Τι έχουμε κάνει και πρέπει να το πληρώνουμε νυχθημερόν με την εξακολουθητική προσβολή της αισθητικής μας;

Η όλη συζήτηση, βέβαια, παραπέμπει στην τριτοκοσμική φύση αυτής της χώρας. Διαπληκτιζόμαστε, πάλι, για το άσπρο ή το μαύρο και αφήνουμε αναπάντητα δεκάδες ερωτήματα που αφορούν στο πραγματικό πρόβλημα της δημόσιας Υγείας και της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχονται στον Έλληνα πολίτη.

Γιατί το βασικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι το γενόσημο ή το πρωτότυπο φάρμακο που θα δώσει ο γιατρός στον ασθενή, αλλά το αν ο ασθενής αυτός όντως χρειάζεται το συγκεκριμένο φάρμακο. Η για να το θέσω διαφορετικά. Το βασικό πρόβλημα αυτής της χώρας δεν είναι αν θα δώσουμε φασόν ή πρωτότυπη αντιβίωση σε έναν ασθενή με κοινό κρυολόγημα, αλλά να απαντήσουμε στο ερώτημα αν ο γιατρός που δίνει αντιβίωση σε μια ίωση είναι άσχετος και ακατάλληλος ή αν απλά τα παίρνει.

Αν ισχύει το πρώτο, ενεργοποιούμε διαδικασίες αξιολόγησης και ενισχύουμε τα εκπαιδευτικά προγράμματα των γιατρών προς ειδίκευση. Αν ισχύει το δεύτερο ελέγχουμε το πόθεν έσχες του γιατρού και, σε περίπτωση αδυναμίας απάντησης στο πόθεν κατάσχουμε την περιουσία του και του αφαιρούμε την άδειά του. Αυτονόητα πράγματα σε μια χώρα που υπηρετεί συνειδητά τον κάθε είδους παραλογισμό.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα δώσουμε φασόν ή πρωτότυπο φάρμακο για το στομάχι στον προηγούμενο ασθενή, αλλά να ενημερώσουμε την ελληνική κοινωνία πως το «πάρε κάτι για το στομάχι για να μην σε πειράξει η αντιβίωση» είναι η μεγαλύτερη φαιδρότητα και γελοιότητα που έχει ακουστεί ποτέ από τα χείλη του ιατρικού κόσμου! Και, όμως, εξακολουθεί να ακούγεται καθημερινά σε πολλά ιατρεία αυτής της δύσμοιρης χώρας.

Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι η απουσία κύρους και Παιδείας σε όλους αυτούς που αυτάρεσκα περιφέρουν δεξιά και αριστερά τον τίτλο του θεσμικού παράγοντα. Όταν ο εκπρόσωπος των φαρμακοποιών βγαίνει δημόσια, πετάει ό,τι προλαβαίνει να κατεβάσει η κούτρα του, κουνάει απειλητικά τη σημαία της Ζάμπια και της Ζιμπάμπουε για να τρομοκρατήσει τον αδαή και κλείνει την τοποθέτησή του σαν το τελευταίο κουτσαβάκι, αποκαλώντας τους Έλληνες βουλευτές ζωντόβολα καταλαβαίνεις τα γιατί και τα πώς του κακού του ριζικού μας.

Όταν γκουγκλάρεις, στη συνέχεια, το όνομά του στο διαδίκτυο και βλέπεις πως ο άνθρωπος αυτός διετέλεσε διοικητής του ΙΚΑ, διορισμένος δηλαδή από τα ζωντόβολα και εν μέρει συνυπεύθυνος για το γεγονός πως γίναμε Ζάμπια και Ζιμπάμπουε, τότε δίπλα στα γιατί και τα πώς βάζεις και το ποιοι ευθύνονται για τη σημερινή φαιδρότητα που ζούμε ως έθνος.

Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι πώς ολόκληρα χωριά μαστουρώνουνε πρωί μεσημέρι βράδυ με ροζ αντικαταθλιπτικά, πως αντιλιπιδαιμικά φάρμακα χορηγούνται από την πρώτη εξέταση χωρίς να προηγείται σύσταση για δίαιτα και αύξηση της σωματικής δραστηριότητας, πώς γέροι και γριές καταπίνουνε ολόκληρες σακούλες με φαρμακευτικά σκευάσματα – όταν είναι γνωστό τοις πάσι πως η πολυφαρμακία αποτελεί σήμερα ένα σημαντικό αίτιο νοσηρότητας και θνησιμότητας – και πως καθημερινά ιώσεις βαφτίζονται βακτηριακές λοιμώξεις και αντιμετωπίζονται με αντιβιοτικά, εισπνεόμενα, σιρόπια και πραζόλες. Φτάσαμε ο ρινοϊός της γνωστής οικογένειας των picornavirus, παλιάς και επιφανούς οικογένειας ιών με τίτλους, θυρεούς και οικόσημα, να κοστίζει στα ταμεία μας 100 και 200 ευρώ.

Για να μη μιλήσουμε για τα υλικά που χρησιμοποιούνται στα διάφορα χειρουργεία, τις αξονικές και τις μαγνητικές καθώς και τις λοιπές βιομηχανίες που έχουν στηθεί γύρω από άτυχους συμπολίτες μας. Ποιος σας είπε πως αυτή η χώρα δεν έχει βαριά βιομηχανία;

Το πρόβλημα σήμερα είναι πως η εκπαίδευση των νέων γιατρών στη μεγάλη πλειοψηφία των περιφερειακών νοσοκομείων της χώρας είναι επιεικώς ανύπαρκτη και πως οι ειδικευόμενοι γιατροί, η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά τον τροχό, στηρίζουν ουσιαστικά το Εθνικό Σύστημα Υγείας. «Σκάσε και κολύμπα» είναι το βασικό μότο που διέπει την εκπαίδευση των νέων γιατρών και γι’αυτή την κατάπτυστη πραγματικότητα δεν έχει στηθεί ποτέ κανένα τηλεοπτικό πάνελ και δεν έχουν μαλλιοτραβηχτεί ποτέ τους ειδικοί και επιστήμονες.

Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι πως περαστικοί αυτοδιοικητικοί και τυχάρπαστοι δημοσιολόγοι καθορίζουν τον υγειονομικό χάρτη αυτής της χώρας και πως εξ αυτής της πρακτικής «μπουκώσανε» τα επείγοντα των νοσοκομείων με ιώσεις, κρυολογήματα, πονοκεφάλους και διάρροιες, γιατί δεν στήθηκε ποτέ μια σοβαρή και αξιόπιστη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Εκεί φαίνεται άλλωστε το πόσο φασονατζήδες είμαστε ως λαός. Αποφασίσαμε να φτιάξουμε σύστημα Υγείας και, αντί να ξεκινήσουμε από τα θεμέλια και σιγά σιγά να χτίσουμε εκεί πάνω, ανάλογα με τις ανάγκες του πληθυσμού και τις οικονομικές δυνατότητες της ψωροκώσταινας, εμείς ξεκινήσαμε από τα πάνω. Μια ζωή ανάποδοι.

Αυτό που εξοργίζει, λοιπόν, είναι πως στη χώρα του δήθεν, του ψεύτικου, του κακέκτυπου και του ιμιτασιόν, εμείς συζητάμε σήμερα για τα φασόν φάρμακα. Και ω του θαύματος η συζήτηση αυτή διεξάγεται και πάλι για τα αγαπημένα φράγκα. Σύμπτωση; Όχι ρε μεγάλε δεν είναι σύμπτωση. Το κακό σου ριζικό είναι. Φτιάξτο επιτέλους.

ΥΓ. Και για να μην πεταχτούν πάλι τίποτα κομπλεξικοί και αρχίσουν τα δικά τους να ενημερώσω πως μέρος του συστήματος είμαι και εγώ. Απλώς κουράστηκα να το βλέπω να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο…


http://www.aixmi.gr/index.php/pare-kati-gia-stomaxi-mh-se-peiraxei-antiviosi