31 December 2008

Η Τέλεια Διαδρομή της Πρωτοχρονιάς.


Το κείμενο και η φωτογραφία αυτού του post, προέρχονται από το blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου:


Μερικοί λένε ότι έχω παράξενες συνήθειες.


Παράξενες επειδή πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Ας πούμε: την Πρωτοχρονιά όλοι οι Έλληνες ξημερώνονται παίζοντας χαρτιά. Εγώ ούτε παίζω, ούτε ξημερώνομαι. (Όχι πως δεν παίζω γενικά – αλλά βαριέμαι το χαζοχαρούμενο χαρτί της Πρωτοχρονιάς…).


Μετά την αλλαγή του χρόνου και τις ευχές, πηγαίνω για ύπνο. Ξυπνάω όμως χαράματα, παίρνω το αυτοκίνητο και ορμάω στους άδειους δρόμους.


Ποτέ δεν είναι οι δρόμοι τόσο άδειοι, όσο το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Οι μισοί άνθρωποι παίζουν ή γλεντάνε και οι άλλοι μισοί έχουν μόλις πάει για ύπνο. Χαράζει η πρώτη μέρα του νέου χρόνου και φαίνεται καινούργια, νιόκοπη, σαν να ήταν η πρώτη μέρα της ζωής σου. (Είναι! Η πρώτη της υπόλοιπης ζωής σου…)


Αχ, αυτή η υπέρτατη ηδονή των άδειων δρόμων! Πόσες φορές μπορεί κανείς να την απολαύσει; Έχεις την αίσθηση ότι είσαι μόνος στον κόσμο, για σένα φτιάχτηκαν οι εθνικές οδοί, τα τοπία, όλος ο πλανήτης σου ανήκει.


Μέσα στο πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμά μου είναι να προλάβω την ανατολή του ήλιου από κάποιο ωραίο μέρος. Πράγμα όχι δύσκολο, μια και εκείνες τις μέρες ο ήλιος ανατέλλει αργά και το αυτοκίνητο πηγαίνει γρήγορα.


Αν αργήσω να ξεκινήσω, κατευθύνομαι σε κάποιο από τα βουνά της Αττικής. Είναι εύκολο να δεις την ανατολή από την Πεντέλη, τον Υμηττό, την Πάρνηθα. Όμως συνήθως φεύγω νωρίτερα – μέσα στο μαύρο σκοτάδι – και φτάνω μακριά. Έχω δει τον ήλιο της Πρωτοχρονιάς να ανατέλλει από το Πόρτο Χέλι, τα Καμένα Βούρλα, ακόμα κι από το Πήλιο (στα τρελά μου χρόνια). Όλα αυτά με εκκίνηση από την Αθήνα. Άλλες φορές, με αφετηρία την Θεσσαλονίκη, τον είδα να ξεπροβάλει από την Χαλκιδική και (πολύ όμορφα) από τον Πλαταμώνα. Έχω εγκαινιάσει χρονιές από τον Όλυμπο, τον Χελμό και τον Παρνασσό.


Έτσι πιστεύω πως πρέπει να αρχίζει κάθε καινούργιος χρόνος. Με μία Τέλεια Διαδρομή. Με την αίσθηση της άπλας, του ανοίγματος, της ελευθερίας, που σου χαρίζουν οι άδειοι δρόμοι. Με την θριαμβική απογείωση που σηματοδοτεί μία ανατολή.


Κάθε ανατολή είναι αισιόδοξη – κάθε δύση μελαγχολική. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, χρειάζεσαι μεγαλύτερη δόση αισιοδοξίας για να αντισταθμίζεις την κούραση και την φθορά. Παρ’ όλη την οπτιμιστική διάθεση, δεν είναι δυνατόν να αποκρύψεις μέσα σου μία μαύρη σκέψη. Πόσες τέτοιες ανατολές ακόμα; Κι αν είναι η τελευταία;


Εκεί, η απάντηση είναι μία και μοναδική. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, βάζεις τη μουσική στη διαπασών και τέρμα τα γκάζια. Η μόνη απάντηση στη μαυρίλα είναι η δράση. Να περνάνε από την οθόνη του παρμπρίζ τα τοπία – βουνά, θάλασσες, κάμποι. Όλα, τόσο παλιά όσο το σύμπαν και τόσο καινούργια όσο ο νέος χρόνος.


Η Τέλεια Διαδρομή της Πρωτοχρονιάς. Δοκιμάστε την! Αξίζει τον κόπο να θυσιάστε την χαρτοπαιξία και το ξενύχτι (και τον θόρυβο και την τσιγαρίλα) για να δείτε τον νέο χρόνο να ανατέλλει – κυριολεκτικά.


Γίνεται βέβαια και αλλιώς – να ξενυχτίσετε, να χαρτοπαίξετε και μετά, χωρίς να πάτε στο κρεβάτι, να βγείτε για το κυνήγι της ανατολής. (Πρέπει να είστε αρκετά νέος για να το αντέξετε αυτό).


Όμως δεν θα έχετε την φρεσκάδα του πρωινού ξυπνήματος. Θα είστε βαρύς, κουρασμένος και – σίγουρα – λίγο ή περισσότερο πιωμένος. Ε, δεν την χαίρεσαι έτσι σωστά την ανατολή, ούτε την αίσθηση της νέας εκκίνησης.


Πώς καταφέρνουν οι περισσότεροι άνθρωποι να ξυπνάνε την πρώτη μέρα του καινούργιου χρόνου αργά το μεσημέρι με πονοκέφαλο, βαρυστομαχιά και κακοδιαθεσία…


Διαφοροποιηθείτε! Πάρτε τον πιστό τετράτροχο φίλο σας και ανοιχτείτε στους άδειους δρόμους. Οδηγείστε με κέφι, ρυθμό, μουσική. Οργώστε κάμπους, στροβιλιστείτε σε αναβάσεις, χαράξτε ροδιές σε ακρογιαλιές! Καλή χρονιά, με πολλούς, ποιητικούς και γρήγορους, πάλλευκους ή κατάμαυρους ίππους!


27 December 2008

Κυνηγώντας την αγάπη των γονιών μας.


Πολλές φορές όταν βλέπω συναδέλφους να παλεύουν για να ξεκινήσουν και ολοκληρώσουν ένα διδακτορικό (του οποίου το θέμα δεν τους ενδιαφέρει και ιδιαίτερα) η περιέργειά μου διεγείρεται και μου έρχεται να κάνω και εγώ διδακτορικό στο παρακάτω ερώτημα:

Τί είναι τελικά αυτό που κάνει τους συναδέλφους να κυνηγούν τόσο πολύ αυτό το περίφημο διδακτορικό που επαναλαμβάνω είναι εμφανές στους περισσότερους ότι δεν τους ενδιαφέρει επί της ουσίας.

Να είναι που θα βρούν ευκολότερη και καλύτερη θέση στην Γη της επαγγελίας (το Ελληνικό Δημόσιο); Ίσως είναι αυτό ένας βασικός λόγος.

Να είναι ότι θα πουν συγγενείς και φίλοι: Τι προκομένο παιδί. Ίσως.

Να είναι ότι θα ταπώνει κανείς πιο εύκολα τους συναδέλφους του στις διάφορες ενδοεπαγγελματικές κόντρες;

Να είναι ότι έτσι και αλλιώς είναι άνεργοι στην Ελλάς του 2000.. και άρα ας κάνουν και κανένα διδακτορικό να περνάει και ο καιρός; Αυτός είναι ίσως και το πιο υγιές κίνητρο.

Να είναι το Ελληνικό σχολείο και Πανεπιστήμιο που αντί να μας μάθει να αμφισβήτουμε και να ψάχνουμε επί της ουσίας, μας έμαθε να λιβανίζουμε πάντα κάποιον πάνω από μας και άρα όταν τελειώσουμε και το πανεπιστήμιο, μας πιάνει ένα στερητικό σύνδρομο και έτσι ψάχνουμε για έναν επιβλέποντα επιβήτορα...

Το πιο άσχημο είναι ότι πολλοί μετά από την εκπόνηση του περίφημου διδακτορικού τους, φαίνεται να έχουν γίνει χειρότεροι από πολλές απόψεις από ότι ήταν πριν το ξεκινήσουν.

Πολλοί από αυτούς κόλλησαν στο δέντρο και χάσανε το δάσος. Υπερειδικευθήκαν δηλαδή σε κάποια ασθένεια, σύμπτωμα ή και μόριο και ξέχασαν να βλέπουν τον Ασθενή σαν μια ψυχοσωματική ολότητα (αλλά με τους Ασθενείς θα ασχολούμαστε τώρα...). Άλλοι πάλι υπερειδικευθήκαν στο γλύψιμο και στις γονυκλισίες και εν πάση περιπτώση το μόνο που δεν μάθαν είναι να έχουν παρρησία γνώμης και ανεξάρτητη σκέψη. Άλλοι καβαλήσαν απλώς το καλάμι..

Τελειώνοντας θέλω να ζητήσω συγνώμη για αυτές τις αμαρτωλές σκέψεις, από κάποιους λίγους υποψήφιους διδάκτορες που κάνουν διδακτορικό από πραγματικό μεράκι (τους οποίους και θαυμάζω πραγματικά). Θέλω να ζητήσω συγνώμη επίσης από τους ακόμη λιγότερους επιβλέποντες που χωρίς ιδιοτελή συμφέροντα και φραγμούς στηρίζουν την ελεύθερη δημιουργικότητα των υποψηφίων τους.

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει ο τίτλος του κείμενου αυτού. Έ θα το πω και αυτό τώρα στο τέλος να ξαλαφρώσω. Κατά βάθος λοιπόν πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών που κάνουν διδακτορικό το κάνουν για να δείξουν ότι είναι καλά παιδιά και ότι αξίζουν την αγάπη των γονιών τους (οι οποίοι στο μεταξύ μπορεί και να έχουν πεθάνει). Είναι βέβηλη σκέψη το ξέρω. Αλλά δεν μου την βγάζετε από το μυαλό.

Το χειρότερο βέβαια είναι, ότι και εγώ σκέφτηκα αρκετές φορές να ξεκινήσω "δικτατορικό". Όλοι μας έχουμε ανάγκη από λίγο αγάπη βλέπετε..

Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά η επιστήμη προχωράει...

23 December 2008

John F. Kennedy:


"Είμαι ένας ιδεαλιστής χωρίς αυταπάτες."

14 December 2008

Φθηνή Δημοσιογραφία.

Αυτό που γράφω παρακάτω έγινε πριν λίγες μέρες στο ΙΚΑ Καβάλας όπου εργάζομαι, και είναι κωμικό και τρομακτικό ταυτόχρονα.

Τρομακτικό γιατί δείχνει το πώς η φθηνή δημοσιογραφία σε συνδυασμό με τις δυνατότητες της τηλεόρασης μπορούν να διαστρέψουν την πραγματικότητα.

Μου είπε λοιπόν ηλικιωμένος Ασθενής μου στα σοβαρά (δεν έκανε πλάκα), με αφορμή τα πρόσφατα επεισόδια στην Ελλάδα:

- Τις είδες τις φωτιές Γιατρέ; Έζησα, Κατοχές, Δεκεμβριανά, Αντάρτικα αλλά τέτοιο πράγμα που γίνεται τώρα δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια μου…..

05 December 2008

Άρρωστος ή Ασθενής;


Ίσως να είμαι εγώ ο παράξενος: Πάντως κάθε φορά που ακούω κάποιον ομιλητή σε Ιατρικό συνέδριο να χρησιμοποιεί την λέξη Άρρωστος αντί της λέξεως Ασθενής ξινίζω.

Η λέξη Άρρωστος ακούγεται στα αυτιά μου πιο βαριά από την λέξη Ασθενής. Η λέξη Άρρωστος με παραπέμπει κυρίως σε μια μηχανική/σωματική ανισορροπία στην Υγεία αυτού που έχουμε μπροστά μας.

Η λέξη Ασθενής πάλι μου φαίνεται πιο γενική αλλά και πιο κοντά στην πραγματικότητα του Οικογενειακού Ιατρού τουλάχιστον: Συμπεριλαμβάνει και αυτούς που ίσως δεν έχουν καμιά αρρώστια, απλώς βρίσκονται μπροστά μας για διάφορους λόγους που εκτός από σωματικοί, μπορεί να είναι οικονομικοί, εργασιακοί, οικογενειακοί ή ψυχολογικοί. Η λέξη Ασθενής επίσης, μου φαίνεται πιο γλυκιά και τρυφερή γιατί μου θυμίζει ότι τις πιο πολλές φορές αυτός που έχουμε μπροστά μας βρίσκεται σε ασθενέστερη / μειονεκτικότερη θέση από τον Γιατρό του.

Βέβαια η επιλογή της λέξης Άρρωστος αντί της λέξεως Ασθενής από τους ομιλητές των σπονσαρισμένων από φαρμακευτικές εταιρείες συνεδρίων, ίσως να μην είναι τυχαία. Ίσως να γίνεται ασυναίσθητα στην προσπάθεια να πετύχουν τον στόχο τους: Να μας πείσουν δηλαδή ότι αρκεί μια φαρμακευτική ουσία για να λύσουμε το πρόβλημα του Άλλου.