28 March 2008

Debriefing.


Κάτι παρόμοιο με ομάδες Βalint είναι και το debriefing. To debriefing γίνεται επειγόντως σε μια Κλινική ή Κέντρο Υγείας μετά από κάποιο τραγικό περιστατικό, για να ξελαφρώσουν ψυχολογικά οι εμπλεκόμενοι εργαζόμενοι.
H ομάδα του debriefing συναντιέται μόνο μια φορά όλο κι' όλο: Mαζεύονται τότε γύρω - γύρω όλα τα εμπλεκόμενα άτομα του τραγικού συμβάντος, ανεξαρτήτως επαγγελματικής κατηγορίας, και ένας - ένας μιλάει για την εμπειρία του και τα συναισθήματα που του ξύπνησε το συμβάν. Υπάρχει και ένας επαγγελματίας Υγείας απ΄ έξω (ο οποίος δηλαδή δεν ήταν εμπλεκόμενος στο συμβάν) και ο οποίος έχει σαν αποστολή να λειτουργεί σαν ένας εξωτερικός σύμβουλος που φροντίζει να μοιράζεται ο χρόνος κάπως ισόποσα σε όλους, να μην γίνονται παρεκτροπές από το θέμα, και να κάνει θεραπευτικές ερωτήσεις στον καθένα.
Συνηθισμένες ερωτήσεις (και μάλιστα με την συγκεκριμένη σειρά) είναι οι εξής:

Πες μας τι έγινε.
Πες μας τι συναισθήματα ξυπνήσαν μέσα σου.
Πες μας πώς σκέφτεσαι να προχωρήσεις στο μέλλον.

Παραθέτω σχετικό άρθρο για το debriefing ( με ειδική αναφορά στο debriefing for crisis intervention) από την Wikipedia:http://en.wikipedia.org/wiki/Debriefing

Ομάδες Balint.


Ο Bálint ήταν ένας Γιατρός από την Ουγγαρία του οποίου και ο πατέρας ήταν Γιατρός και μάλιστα Γενικός Ιατρός. Ο Βalint έγινε σιγά - σιγά Ψυχίατρος και με τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο μετανάστευσε στην Αγγλία.
Τον Βalint τον απασχόλησε πολύ το γεγονός ότι οι Γενικοί Ιατροί συχνά αισθάνονται περισσότερο μόνοι κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους, σε σχέση με τους Ιατρούς των άλλων ειδικοτήτων. Αυτό λόγω της φύσης της Γενικής Ιατρικής: Οι Ιατροί των άλλων ειδικοτήτων μπορούν να ανταλλάσουν συνέχεια απόψεις κατά την διάρκεια π.χ. του Ιατρικού Γύρου στο Νοσοκομείο ή μετά όταν πηγαίνουν για γραφική εργασία. Αντίθετα ο Γενικός Ιατρός εργάζεται συχνά μόνος του χωρίς άλλους Ιατρούς κοντά του.
Έτσι ο Βalint είχε την ιδέα να φτιάξει τις λεγόμενες ομάδες Βalint (Βalint groups). Αυτές οι ομάδες αποτελούνται συνήθως από 5-7 Γενικούς Ιατρούς και κάποιον συντονιστή (Ιατρό ή από άλλο επάγγελμα Υγείας που έχει όμως ασχοληθεί κάπως περισσότερο με το ζήτημα λειτουργίας των ομάδων Βalint). Η ομάδα συναντιέται κατά τακτά χρονικά διαστήματα (συνήθως μια φορά των μήνα) για περίπου 2-3 ώρες την κάθε φορά. Τα μέλη της ομάδας κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και ένας - ένας διηγείται στους άλλους κάποιο περιστατικό ασθενούς που είχε τον τελευταίο μήνα και ο οποίος ήταν κουραστικός (όχι τόσο από Ιατρικής όσο κυρίως από ψυχολογικής απόψεως). Οι άλλοι συνάδελφοι ακούν το περιστατικό, και μετά ένας – ένας λεν σύντομα την άποψη τους για το ζήτημα. Ο συντονιστής φροντίζει ώστε ο χρόνος να καταμερίζεται όσο το δυνατόν ισόποσα και η συζήτηση να μην παρεκτρέπεται σε άλλα θέματα. Μεγάλη σημασία δίνεται στο να διατηρείται η ανωνυμία των ασθενών οι οποίοι συζητούνται. Οι ομάδες αυτές συνεχίζουν μερικές φορές για χρόνια, τα μέλη τους αλληλοστηρίζονται ψυχολογικά στην άσκηση του επαγγέλματος, και ασθενείς που φαίνονται κουραστικοί γίνονται ξαφνικά ενδιαφέροντες!
Στην Σουηδία οι ομάδες Βalint θεωρούνται τόσο χρήσιμες για την ευεξία των Γενικών Ιατρών που οι συναντήσεις αυτές επιτρέπεται να γίνονται κατά την διάρκεια του εργάσιμου χρόνου τους.

Οι ομάδες Balint ναι μεν πρωτοξεκίνησαν για Γενικούς Ιατρούς, αλλά τώρα πια τις χρησιμοποιούν και άλλες επαγγελματικές κατηγορίες στον τομέα της Υγείας.
Ψάχνοντας μάλιστα στο διαδίκτυο για ομάδες Balint στην Ελλάδα, έπεσα σε μια ιστοσελίδα που υποδηλώνει ότι ομάδα Βalint υπάρχει, ή τουλάχιστον υπήρχε, στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο στην Αθήνα και συμμετείχαν εκεί και άλλοι, μη Ιατροί:http://www.iatrotek.org/ioArt.asp?id=16606

Ο Δημήτρης Κουναλάκης σε ένα διαδικτυακό φόρουμ Ελλήνων Γενικών Ιατρών είχε διατυπώσει την ιδέα να κάνουμε ομάδες Βalint στην Ελλάδα που να συναντιούνται μέσω του διαδικτύου την βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα και μου φαίνεται πρωτοποριακή όχι μόνο για Ελληνικά αλλά και για Παγκόσμια δεδομένα. Εγώ προσωπικά θα ενδιαφερόμουν να συμμετάσχω σε μια τέτοια ομάδα. Παραθέτω παρακάτω ένα link με συνδέσμους σχετικά με τις ομάδες Βalint:http://www.balintinternational.com/links.html

Τί χρειαζόμαστε πιο πολύ στον τομέα Υγείας στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε κατά κύριο λόγο περισσότερη Πρόληψη και καλύτερη Πρωτοβάθμια Υγείακαι όχι περισσότερα νοσοκομεία.

Στην Σουηδία που ποντάρουν πολύ στην Πρόληψη (κάπνισμα, αλκοόλ, παχυσαρκία, τροχαία) και οργανώσαν καλή Πρωτοβάθμια Υγεία έχουν ήδη αρχίσει να κατεδαφίζουν κάποια νοσοκομεία.

Πάντα υπάρχει κάτι να κάνουμε για τον Ασθενή.

Το ότι κυκλοφορούν φαρμακευτικά σκευάσματα αμφιβόλου δραστικότητας, δεν σημαίνει ότι όλα τα φάρμακα που έχουμε στην διάθεσή μας είναι για πέταμα. Άλλωστε ακόμη και τα αμφιβόλου δραστικότητας σκευάσματά, βοηθούν συχνά τον Ασθενή όπως και κάθε εικονικό φάρμακο (placebo). Αλλά και καθόλου φάρμακα να μην είχαμε πάντα θα υπήρχε κάτι να κάνουμε για καθέναν από τους ασθενείς μας: Και μόνο το να καθίσουμε και να ακούσουμε αυτά που έχει να μας πει ο Ασθενής μας, χωρίς να κάνουμε τίποτε άλλο, είναι από μόνο του μια διαγνωστική και συνάμα θεραπευτική πράξη μεγάλης αξίας. Ειδικά για εμάς του Γενικούς Ιατρούς η συνομιλία με τον Ασθενή είναι το σημαντικότερο διαγνωστικό και θεραπευτικό εργαλείο που έχουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι κανένα σχεδόν από τα φάρμακα που υπάρχουν σήμερα δεν υπήρχε πριν 150 χρόνια, ενώ οι Ιατροί υπάρχουν επί χιλιάδες ετών και πάντα θεωρούνταν ότι επιτελούν λειτούργημα.

Τραυματιοφορείς και διακομιδές στην Σκανδιναβία.


Στην Σκανδιναβία όπου εργαζόμουν σαν Ιατρός, οι τραυματιοφορείς (και ο οδηγός) ήταν νοσηλευτές με καλή μετεκπαίδευση στις πρώτες βοήθειες και την ανάνηψη. Kάθε εβδομάδα κάνανε ειδικές ασκήσεις για να συντηρούν και να ανανεώνουν τις γνώσεις τους. Οδηγούσανε το ασθενοφόρο εκ περιτροπής. Μέσα στον εργάσιμο χρόνο τους είχαν και ειδική ώρα για γυμναστική ώστε να είναι σε καλή φόρμα. Είχαν επίσης εργονομικά φορεία τα οποία ανεβοκατέβαιναν με ηλεκτρικές αντλίες. Οι τραυματιοφορείς ήταν πολύ καλοί στο να βάζουν ενδοφλέβιες γραμμές. Είχαν επίσης το δικαίωμα να δίνουν κάποια φάρμακα μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον υπεύθυνο Ιατρό (η συνομιλία μπορούσε να καταγραφεί σε κασέτα). Μπορούσαν τότε να δώσουν π.χ. πεθιδίνη, αντιισταμινικά, κορτιζόνη, αδρεναλίνη ή ασπιρίνη. Σε ορισμένες πόλεις είχαν εκπαίδευση να ξεκινούν ακόμη και θρομβόλυση αφού πρώτα έπαιρναν καρδιογράφημα που το στέλναν με φαξ από το αυτοκίνητό τους στην καρδιολογική κλινική της περιοχής όπου μετά από τηλεφωνική συνομιλία ο καρδιολόγος είχε δώσει το ΟΚ. Μπορούσαν επίσης να κάνουν και απινίδωση σαν μέρος της καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης.Τις ενέργειες τους τις καταγράφανε σε ειδικά πρωτόκολλα. Υπό τέτοιες συνθήκες η πλειοψηφία των διακομιδών γινόταν χωρίς να χρειάζεται η φυσική παρουσία του Ιατρού.

24 March 2008

Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων στην Καβάλα.

http://www.kivotos-kethea.gr

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24.03.2008

Καθιερώθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης, σε ανάμνηση της ανακάλυψης του μικροβίου της νόσου (του βακίλου της φυματίωσης) από το Γερμανό γιατρό Ρόμπερτ Κοχ, στις 24 Μαρτίου του 1882. Την εποχή του Κοχ, η αρρώστια, που προσβάλλει κυρίως τους πνεύμονες, κυριολεκτικά θέριζε σε Ευρώπη και Αμερική, προκαλώντας ένα θάνατο ανά επτά ανθρώπους. Η ανακάλυψη του Γερμανού γιατρού άνοιξε δρόμους στη διάγνωση, τη θεραπεία και την εν δυνάμει εξαφάνιση του «χτικιού», όπως ονομάζει ο λαός την ασθένεια.Σύμφωνα με στοιχεία του 2006 από την ΠΟΥ, σε όλο τον κόσμο έπασχαν από διάφορες μορφές φυματίωσης 14,4 εκατομμύρια άνθρωποι, με 1,7 εκατομμύρια θανατηφόρα περιστατικά. Στην Ελλάδα το 1990 καταγράφηκαν 3.085 περιστατικά και 425 θάνατοι, ενώ το 2006 1.804 περιστατικά και 253 θάνατοι, κυρίως μεταξύ των μεταναστών.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=95670336

Ιατροί που ασχολούνται με Σκλήρυνση κατά Πλάκας στην Ελλάδα.

Το 2010 αναμένεται να κυκλοφορήσει το πρώτο χάπι κατά της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Το χάπι θα αναστέλλει την εξέλιξη της νόσου, όπως κάνουν και οι εννέα ουσίες που κυκλοφορούν σήμερα, οι οποίες όμως είναι όλες σε ενέσιμη μορφή. Αυτό ανακοινώθηκε σε ημερίδα για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο η Νευρολογική Κλινική του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης, με θέμα «Μελλοντικές θεραπείες στη σκλήρυνση κατά πλάκας» και ομιλητές τον επίκουρο καθηγητή Νευρολογίας στο ΑΠΘ, Νίκο Γρηγοριάδη, και τους αναπληρωτές διευθυντές της κλινικής Ευάγγελο Κούτλα και Γεωργία Δερετζή. Οι ομιλητές υπογράμμισαν ότι ήδη γίνονται έρευνες πάνω στη θεραπεία της νόσου με τη χρήση βλαστοκυττάρων, αλλά, όπως είπαν, η μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων είναι ακόμη μία πειραματική μέθοδος και θα απαιτηθούν αρκετά χρόνια μέχρι να υπάρξουν αποτελέσματα ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της νόσου. Υστερα από αυτό θα πρέπει να ακολουθήσουν οι κλινικές έρευνες. Ηδη γίνονται πειράματα σε ποντίκια και τα αποτελέσματα είναι πολύ θετικά. Πολύ θετικά κρίνονται τα αποτελέσματα των ερευνών του διακεκριμένου Ελληνα ερευνητή, καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Χαντέσα της Ιερουσαλήμ, Δημήτρη Καρούση. Ενθαρρυντικά είναι και τα αποτελέσματα της έρευνας που διεξάγεται εδώ και τέσσερα χρόνια στη Β' Νευρολογική Κλινική του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τη Νευρολογική Κλινική του «Παπαγεωργίου» και ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού.


http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=59350976

Ανθυγιεινός χώρος εργασίας τα Ελληνικά Νοσοκομεία.

Μελέτη δείχνει ότι μεγάλο μέρος των εργαζομένων εκτίθεται σε επιβλαβείς για την υγεία παράγοντες.
Νοσοκομεία υψηλής επικινδυνότητας.
Μεγάλοι οι κίνδυνοι για το προσωπικό καθώς δεν τηρούνται ούτε κατ' ελάχιστον οι κανόνες υγιεινής και ασφαλείας.

της ΕΛΕΝΑΣ ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ
Πέρυσι το καλοκαίρι είχε «σημάνει συναγερμός» στο Ασκληπιείο της Βούλας μετά τη διαπίστωση των εργαζομένων ότι στο ακτινοδιαγνωστικό τμήμα «θερίζει» ο καρκίνος. Οι εκπρόσωποι της Επιτροπής Υγιεινής και Ασφαλείας του Ασκληπιείου Βούλας και του συλλόγου εργαζομένων σε έγγραφό τους προς την Επιθεώρηση Εργασίας, το οποίο είχαν κοινοποιήσει και στη διοίκηση του νοσοκομείου, ανέφεραν ότι είχαν καταγραφεί τρία κρούσματα καρκίνου. «Αυτό καθαυτό το θέμα δημιουργεί πανικό και άρνηση» σημείωναν. «Είμαστε εργαζόμενοι και η πολιτεία δεν διασφαλίζει υπέρ μας τους ελάχιστους κανόνες υγιεινής και ασφαλείας. Τα χημικά παρασκευάσματα που χρησιμοποιούνται στο Εργαστήριο χαρακτηρίζονται σαν ύποπτα για καρκινογένεση (διαβρωτικά, τοξικά, καυστικά και επιβλαβή - περιέχουν υδροκινόνη, γλουταραλδεΰδη κ.ά.)». Προς το τέλος του 2007 η διοίκηση του νοσοκομείου αγόρασε νέο ακτινολογικό μηχάνημα και - σύμφωνα με τους εκπροσώπους των εργαζομένων - λύθηκε εν μέρει το πρόβλημα.
* Καθημερινά προβλήματα
Ανάλογα προβλήματα είχαν παρατηρηθεί το ίδιο χρονικό διάστημα και στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Μεταξά». Το θέμα είχε έλθει στο φως της δημοσιότητας από την Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας μετά τα αποτελέσματα μετρήσεων ραδιενέργειας στο εργαστήριο Πυρηνικής Ιατρικής του νοσοκομείου. Σε έγγραφό τους σημείωναν μεταξύ άλλων ότι «οι ρυθμοί δόσης ακτινοβολίας ήταν πολύ υψηλότεροι από το φυσικό υπόβαθρο ακτινοβολίας, γεγονός που υποδεικνύει απαράδεκτη πρακτική η οποία θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και την ακτινοπροστασία των εργαζομένων και του πληθυσμού και καταστρατηγεί τους κανονισμούς ακτινοπροστασίας». Σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Υγείας ανέφερε ότι η μέτρηση ακτινοβολίας είχε γίνει σε κάδο απορριμμάτων σε εξωτερικό χώρο και όχι σε εργαστήριο ή ιατρείο. «Κάποιος ή κάποια υπάλληλος από "απροσεξία" ή "αβλεψία" άφησε σε κάδο απορριμμάτων μία σύριγγα που είχε χρησιμοποιηθεί στο Τμήμα Ισοτόπων».
Τα παραπάνω πρόσφατα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι στα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν ληφθεί μέτρα για την ασφάλεια και υγιεινή των εργαζομένων, κάτι το οποίο μπορεί να έχει αντίκτυπο και στους νοσηλευομένους. Οι συνθήκες εργασίας είναι σκληρές και συχνά απάνθρωπες, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και δη οι καθαρίστριες δεν λαμβάνουν πάντοτε μέτρα που είναι απαραίτητα για την προστασία της δημόσιας υγείας (απολύμανση, γάντια κ.ά.), ενώ οι γιατροί εργασίας «μετρούνται στα δάχτυλα»...
«Τα νοσοκομεία ανήκουν στη βαριά βιομηχανία» λέει χαρακτηριστικά ο διευθυντής του Εργαστηρίου Υγιεινής και Προστασίας Περιβάλλοντος του Τμήματος Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, επίκουρος καθηγητής κ. Θ. Κ. Κωνσταντινίδης. Ακόμη και οι υπάλληλοι που εργάζονται στο λογιστήριο ενός νοσοκομείου ή στο γραφείο κίνησης ασθενών - εξηγεί - διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, σε σχέση με συναδέλφους τους από άλλους εργασιακούς χώρους, να νοσήσουν από κάποια μεταδοτική ασθένεια καθώς έρχονται σε επαφή καθημερινά με εκατοντάδες ασθενείς ή συγγενείς τους.
Μελέτη που διενεργήθηκε σε τέσσερα νοσοκομεία της χώρας από ομάδα επιστημόνων του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφαλείας της Εργασίας με επικεφαλής τον ειδικό γιατρό Εργασίας κ. Β. Δρακόπουλο δείχνει ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι εκτίθενται σε επιβλαβείς για την υγεία τους παράγοντες. Το σχετικό ερωτηματολόγιο συμπλήρωσαν 835 εργαζόμενοι.
* Οι παράγοντες κινδύνου
Συγκεκριμένα, περισσότεροι από τους μισούς νοσηλευτές ανέφεραν ως κινδύνους για την υγεία τους τα απολυμαντικά (75%), τα απορρυπαντικά (70,1%), τον κλιματισμό το καλοκαίρι (68,3%), τις σκόνες (66,2%), τον αερισμό (64,5%), τον θόρυβο (63,9%), τον κλιματισμό τον χειμώνα (61,4%) και τις ακτινοβολίες από ακτινογραφίες και ισότοπα (51,5%).
Οι συχνότερα αναφερόμενοι από τους γιατρούς κίνδυνοι για την υγεία είναι οι σκόνες (71,2%), ο θόρυβος (64,4%), ο κλιματισμός το καλοκαίρι (60,6%), τα απολυμαντικά (59,6%) και ο αερισμός (59,6%).
Οι τεχνικοί ανέφεραν συχνότερα τη σκόνη (100%), τον θόρυβο (87,5%), τον αερισμό (68,8%), τον φωτισμό (65,6%), τα απορρυπαντικά (62,5%), τα απολυμαντικά (56,3%), άλλες χημικές ουσίες (53,1%) και τον κλιματισμό το καλοκαίρι (50%).
Το βοηθητικό νοσηλευτικό προσωπικό ανέφερε τον κλιματισμό το καλοκαίρι (64,4%), τον κλιματισμό τον χειμώνα (64,4%), τα απολυμαντικά (60%), τα απορρυπαντικά (53,3%) και τις σκόνες (51,1%).
Το παραϊατρικό προσωπικό ανέφερε τον θόρυβο (84,2%), τις σκόνες, τον κλιματισμό το καλοκαίρι, τα απολυμαντικά, τα απορρυπαντικά και τις ακτινοβολίες από ηλεκτρονικούς υπολογιστές (68,4%), τον κλιματισμό τον χειμώνα και τις χημικές ουσίες (63,2%), τον αερισμό και τους διαλύτες (57,9%). Οι διοικητικοί υπάλληλοι ανέφεραν κυρίως τις σκόνες (58,3%) και τον θόρυβο (51,7%). Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και ένα μικρό ποσοστό των διοικητικών υπαλλήλων δήλωσε ότι κινδυνεύει από ακτινοβολίες (π.χ. ακτιν. ισότοπα), κατά 11,5%.
Μόνο τρεις στους δέκα ενημερωμένοι για τους κινδύνους
Νοσηλεύτριες σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Ερευνα ρίχνει φως στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δεν έχουν ενημερωθεί για τους κινδύνους που προέρχονται από το περιβάλλον της εργασίας τους και φοβούνται ότι μπορεί να προσβληθούν από κάποιου είδους λοίμωξη. Ειδικότερα, ενημέρωση για τους κινδύνους της εργασίας τους δήλωσε ότι έχει το 36,5% των νοσηλευτών, το 26% των γιατρών, το 3,1% των τεχνικών, το 30% του βοηθητικού προσωπικού, το 23,3% των διοικητικών υπαλλήλων και το 36,8% του παραϊατρικού προσωπικού. Κίνδυνο να πάθει κάποια λοίμωξη κατά τη διάρκεια της εργασίας του θεωρεί ότι διατρέχει το 88,9% των νοσηλευτών, το 88,5% των γιατρών, το 75% των τεχνικών, το 77,8% του βοηθητικού προσωπικού, το 53,3% των διοικητικών υπαλλήλων και το 100% του παραϊατρικού προσωπικού.
Στην ερώτηση που έγινε προς τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τις μαίες «πόσο συχνά χρησιμοποιούν τα γάντια κατά τις αιμοληψίες», το 70,1% απάντησε «συχνά ή ποτέ», το 14,9% «μερικές φορές», το 5% «σπάνια» και το 2,6% «ποτέ». Το 54,4% των ερωτωμένων απάντησε ότι εμφάνισε αλλεργίες στα γάντια λάτεξ.
Περισσότεροι από τους μισούς νοσηλευτές ανέφεραν ότι έχουν «συχνά» ή «μερικές φορές» προβλήματα με τον εξοπλισμό (66%) και με επικίνδυνα εργαλεία (50,9%). Οι γιατροί στην πλειονότητά τους (67,3%) ανέφεραν ότι αντιμετωπίζουν «συχνά» ή «μερικές φορές» προβλήματα με τον εξοπλισμό ή κίνδυνο ολίσθησης (50,4%). Περισσότεροι από τους μισούς τεχνικούς δήλωσαν ότι διατρέχουν κίνδυνο από τη χρήση επικίνδυνων εργαλείων (62,5%), ηλεκτροπληξίας (62,5%), εκρήξεων (53,1%) και κίνδυνο από εύφλεκτα υλικά (50%). Επίσης, περισσότεροι από τους μισούς εργαζομένους σε παραϊατρικά επαγγέλματα ανέφεραν ότι συχνά αντιμετωπίζουν κίνδυνο από εύφλεκτα υλικά (52,6%).
Θύμα εργατικού ατυχήματος έχει πέσει το 17,3% των νοσηλευτών, το 9,6% των γιατρών, το 6,3% των τεχνικών, το 13,3% του βοηθητικού προσωπικού, το 11,7% των διοικητικών υπαλλήλων και το 15,8% του παραϊατρικού προσωπικού.
Τα εργατικά ατυχήματα που αναφέρονται συχνότερα από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές είναι τρυπήματα από χρησιμοποιημένες βελόνες και κοψίματα από νυστέρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι αναφέρθηκαν δύο τρυπήματα από βελόνες που είχαν χρησιμοποιηθεί σε οροθετικούς ασθενείς και τέσσερις περιπτώσεις μόλυνσης από ηπατίτιδα έπειτα από τρύπημα με βελόνα.

Το ΒΗΜΑ, 23/03/2008 , Σελ.: A42

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15317&m=A42&aa=1

19 March 2008

4% των Ελληνίδων χρησιμοποιούν το χάπι έναντι 30% των άλλων Ευρωπαίων γυναικών.

17/03/2008 ΑΥΓΗ.

Ως ιδανική μέθοδος αντισύλληψης συνιστάται ο συνδυασμός της χρήσης του προφυλακτικού με το αντισυλληπτικό χάπι, γιατί το προφυλακτικό προστατεύει από τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, ενώ το χάπι αποτρέπει κατά 100% από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Αυτό ανέφερε χθες ο καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) Β. Καραγιάννης σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό "Μακεδονία TV", ενώ ο καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Κρεατσάς τόνισε ότι "τα αντισυλληπτικά χάπια τέταρτης γενιάς κυκλοφόρησαν τον περασμένο μήνα στην Ελλάδα και εκπροσωπούν ό,τι πιο σύγχρονο και ασφαλές έχει να προσφέρει η Ιατρική επιστήμη σήμερα στην αντισύλληψη για νέες γυναίκες. Το χάπι αυτό είναι ασφαλές, δεν παχαίνει και έχει πολλά άλλα πλεονεκτήματα για την υγεία της γυναίκας. Για τις νέες κοπέλες που έχουν ακμή ή έντονους πόνους περιόδου είναι ιδιαίτερα ευεργετικό. Ο μύθος ότι το αντισυλληπτικό χάπι βλάπτει την υγεία πρέπει επιτέλους να καταρριφθεί. Αντίθετα, η έκτρωση βλάπτει σοβαρά την υγεία και την ψυχολογία της γυναίκας. Ας εμπιστευτούν οι νέες τον γιατρό τους που είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος για να ενημερώσει για την αντισύλληψη". Σημειώνεται ότι η χρήση του αντισυλληπτικού χαπιού στη χώρα μας φθάνει μόνο το 4%, ενώ μία στις τρεις γυναίκες στην υπόλοιπη Ευρώπη χρησιμοποιεί το χάπι ως μόνιμο τρόπο αντισύλληψης.

http://www.avgi.gr/cgi-bin/hwebpressrem.exe?-A=484270&-w=&-V=hpress_int&-P

18 March 2008

Το Δέλτα του Νέστου.


Για να μη ξεχνάμε και την πατρίδα μου την Χρυσούπολη Καβάλας που είναι δίπλα σε έναν οικολογικό παράδεισο: Το Δέλτα του Νέστου.

http://users.otenet.gr/~vambaki/deltanestoy.htm

16 March 2008

Πώς έβλεπα την δουλειά μου στο ΙΚΑ.

Στις 31.05.2006 (περίπου δηλαδή ένα εξάμηνο μετά από τον επαναπατρισμό μου στην Ελλάδα από την Σκανδιναβία) έγραψα τα παρακάτω στο φόρουμ της Ένωσης των Ελλήνων Γενικών Οικογενειακών Ιατρών, σχετικά με το πώς έβλεπα την δουλειά μου στο ΙΚΑ :


Γενικά / Γενική συζήτηση / Απ: "ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ ΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΩ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΣΑΣ!"... Πόσο απέχουμε από αυτή την κατάσταση
στις: Μάιος 31, 2006, 20:08:56

Συνάδελφοι συζητάτε για ένα θέμα που με αγγίζει και με πονάει και εμένα πολύ.

Καταρχήν να συστηθώ γιατί δεν έχω ξανασυμμετάσχει σε συζήτηση εδώ σε αυτό το Φόρουμ. Λέγομαι Αργύρης Αργυρίου και γεννήθηκα το 1968 στην Χρυσούπολη Καβάλας. Σπούδασα Ιατρική στην Σουηδία και έκανα αγροτικό εκεί καθώς επίσης και ειδικότητα Γενικής Ιατρικής. Μετά δούλεψα σαν ειδικός Γενικής Ιατρικής στην Σουηδία αλλά και στην Νορβηγία.

Εδώ και ένα εξάμηνο περίπου, εργάζομαι στο ΙΚΑ Καβάλας.Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν άρχισα να δουλεύω στο ΙΚΑ ήταν ακριβώς ότι πάνω από το 80% της εργασίας μου ήταν το να ανανεώνω παλιές συνταγές ασθενών.

Αυτή λοιπόν τη δουλειά που εδώ την κάνω από τις 08.00 έως και τις 13.00 την έκανα στην Σουηδία και στην Νορβηγία από τις 08.00 μέχρι και τις 09.00 με την βοήθεια του υπολογιστή. Όχι μόνο προλάβαινα τότε να εξυπηρετώ περισσότερους ασθενείς αλλά οι συνταγές έβγαιναν ευανάγνωστες και ήταν καταχωρημένες στον υπολογιστή εύκολες και για στατιστική επεξεργασία αν χρειαζόταν.

Πώς ακριβώς δούλευα λοιπόν εκεί με την συνταγογράφηση παλιών συνταγών;
(μιλώ για την Σουηδία αλλά και για την Νορβηγία).
Πηγαίναμε στο Κέντρο Υγείας λίγο πριν τις 08.00.
Από τις 08.00 μέχρι και τις 09.00 καθόμουν στο Ιατρείο μου μπροστά στον υπολογιστή μου όπου ήταν αποθηκευμένοι οι φάκελοι των ασθενών μου. Έβαζα στα αυτιά μου ακουστικά σαν αυτά που έχουν οι DJ, συνδεδεμένα με το τηλέφωνο για να μην κουράζομαι να κρατώ στα χέρια μου το ακουστικό. Οι ασθενείς που ήθελαν να ανανεώσουν την συνταγή τους μόνο, και δεν χρειαζόταν εξέταση, ήξεραν ότι αυτό μπορούσε να γίνει τηλεφωνικά από τις 08.00 μέχρι και τις 09.00 και μου τηλεφωνούσαν. Έμπαινα στον φάκελό τους έβλεπα τα φάρμακα τους και αν θεωρούσα ότι η συνταγή μπορούσε να ανανεωθεί μόνο με βάση αυτά που μου έλεγαν από το τηλέφωνο, μάρκαρα τα φάρμακα που ήθελα και εκτύπωνα τις αντίστοιχες συνταγές. Έβαζα μια υπογραφή και μετά τις 09.00 ερχόταν μια γραμματέας που έπαιρνε τις συνταγές του κάθε ασθενούς, τις έβαζε σε φακέλους και τις έστελνε στα σπίτια τους. Έτσι μετά τις 09.00 είχαμε τον χρόνο να ασχοληθούμε με καθαρή ιατρική πλέον.

Γενικά νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα για βελτιωθεί η ποιότητα παροχής υπηρεσιών Υγείας στην Ελλάδα είναι η ΜΗΧΑΝΟΡΓΑΝΩΣΗ.

Μετά τιμής,


Αργύρης Αργυρίου
http://www.argiriou.se

Συνεχίζοντας τις εντυπώσεις μου από την μηχανοργάνωση στην Σουηδία θα έπρεπε ίσως να πω και για μια αστοχία των Σουηδών:
Άφησαν το κάθε Κέντρο Υγείας και Νοσοκομείο να επιλέξει το δικό του λογισμικό χωρίς να λάβουν υπ’ όψη ότι πολλά από αυτά τα λογισμικά δεν είναι συμβατά μεταξύ τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ηλεκτρονικά όλα τα Κέντρα Υγείας και τα Νοσοκομεία μεταξύ τους. Αυτό συνεπάγεται πολύ κόπο και παραπανίσια εργασία. Π.χ. τα εργαστηριακά που έρχονται από το Νοσοκομείο, ή τα εξιτήρια ασθενών από το Νοσοκομείο, πρέπει να καταχωρηθούν με το χέρι στον ηλεκτρονικό φάκελο του ασθενούς στο Κέντρο Υγείας. Και το αντίστροφο: Πολλές πληροφορίες που υπάρχουν στον ηλεκτρονικό φάκελο του ασθενούς στο Κέντρο Υγείας και που θα μπορούσαν να είναι πολύ χρήσιμες στους Νοσοκομειακούς Ιατρούς που αναλαμβάνουν ένα ασθενή, πηγαίνουν άχρηστες γιατί οι γιατροί του Νοσοκομείου δεν μπορούν να δουν τον φάκελο του ασθενούς στο Κέντρο Υγείας.
Πρόσφατα διάβασα ότι το Σουηδικό Κράτος προτίθεται να δώσει ένα πολύ μεγάλο κονδύλι ώστε Κέντρα Υγείας και Νοσοκομεία να αποκτήσουν λογισμικά που είναι συμβατά μεταξύ τους.

Συναδελφικά,


Αργυρίου Αργύρης
www.argiriou.se

Σχετικά με τις αυτοκτονίες στο Ελληνικό Στρατό.


Από ΑΥΓΗ 14.03.2008
........
..................
ενδιαφέροντα είναι τα στατιστικά στοιχεία από έρευνα επιστημόνων της Ψυχιατρικής Κλινικής του 411 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Τρίπολης, σε 1.098 νεοσύλλεκτους, που δείχνουν πως “ο αριθμός των ατόμων που εμφάνιζαν τάσεις αυτοκτονίας και έκαναν χρήση ναρκωτικών ουσιών πριν από τον στρατό κυμαίνεται στο 17% - 33%, ενώ στη διάρκεια της θητείας τους το ποσοστό αυτό φτάνει έως το 44%. Ταυτόχρονα, το 24% των νεοσύλλεκτων στρατιωτών έδειχνε να αισθάνεται ότι η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα, ενώ την αίσθηση αυτή την είχε μόνο το 11,7% πριν καταταγεί”. Επίσης “ένα ποσοστό 95% από αυτούς που αυτοκτόνησαν έπασχαν από μία τουλάχιστον ψυχική διαταραχή, εκ των οποίων μόνο το 17% διαπιστώθηκε από τους γενικούς γιατρούς”. Επιπλέον ένα 52% όσων αυτοκτόνησαν είχαν εκφράσει ανοιχτά την πρόθεσή τους αλλά δεν έγιναν πιστευτοί, ενώ κατά κύριο λόγο οι αυτοκτονίες σημειώνονται στις “χειρότερες μονάδες”, στα Κέντρα Εκπαίδευσης, στην ΕΛΔΥΚ, στα νησιά και στον Έβρο.
...........................................................
............................................................................

http://www.avgi.gr/cgi-bin/hwebpressrem.exe?-A=484118&-w=&-V=hpress_int&-P

14 March 2008

Health emergencies on aeroplanes.


...................

...........................

When the worst happens, the captain often asks for help from medical professionals who happen to be on board. Doctors who answer the call must practise medicine in one of the remotest environments on earth. But here are some reassuring thoughts: despite these headline events, of the 36 million passengers carried by British Airways last year, only 375 needed a doctor while flying; and if you do offer to help a stricken passenger or crew member you will be acting as part of a team with shared responsibility for what happens. Industry experts say the risk of litigation is close to zero.

.......................................................

.................................................................

Rembrandt´s "Anatomy lesson".


.................................
.............................................
Far from not understanding the point of Professor Tulp’s anatomy lesson, Rembrandt has grasped its very essence. His painting, produced at a time of great historical, artistic, sociological, and epistemological developments, epitomizes the spirit of 17th-century Holland. Indeed, the artist’s concern with movement makes this painting the epitome of 17th-century European thinking: movement was central to the ideas of Descartes, Gassendi, Galileo, Leibniz, Newton - and Rembrandt
...................................................................................
.................................................................................................

http://www.maitrise-orthop.com/corpusmaitri/orthopaedic/86_masquelet/masqueletus.shtml

11.03.2008. Θέμα: Άστεγοι στην Ελλάδα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 11.03.2008
Των Αντωνίας Ξυνού, Κάτιας Αντωνιάδη.


Το 7,7 είναι στο δρόμο λόγω ψυχιατρικού προβλήματος.

Οι οργανώσεις και οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων που ασχολούνται με το ζήτημα των αστέγων αδυνατούν να υπολογίσουν τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν μείνει στο δρόμο. Η πιο πρόσφατη συγκεντρωτική έρευνα πραγματοποιήθηκε από την Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Κλίμακα» και αφορά το ψυχοκοινωνικό προφίλ των αστέγων και τις συνθήκες διαβίωσής τους στο δρόμο, στην Ελλάδα.
Η συγκεκριμένη έρευνα ολοκληρώθηκε στα μέσα του 2006, μετά από προσωπικές συνεντεύξεις σε 200 άτομα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Νάξο. Διαπιστώθηκε ότι το 75% των αστέγων είναι άνδρες και το 25% γυναίκες, με μέση ηλικία τα 47 έτη. Στους δέκα άστεγους ο ένας είναι αναλφάβητος, ένας έχει πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ και οκτώ είναι απόφοιτοι Μέσης Εκπαίδευσης. Περίπου το 50% είναι άστεγοι πάνω από πέντε χρόνια, ενώ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό (42%) έχει παιδιά, αλλά δεν μπορεί να είναι μαζί τους, εξαιτίας της κατάστασής του. Το 50,3% βρέθηκε στο δρόμο λόγω εξαιρετικά ανεπαρκών οικονομικών πόρων, το 46,4% λόγω πλήρους ανεργίας και το 35,4% εξαιτίας ανεπαρκούς στήριξης από την οικογένεια. Μόνο το 7,7% είναι στο δρόμο λόγω ψυχιατρικού προβλήματος. Μέγα ζήτημα για τους ανέστιους είναι ο ύπνος, όπως διαφαίνεται και από τις απαντήσεις τους. Πάνω από τους μισούς (50,5%) απάντησαν ότι τους τελευταίους δύο μήνες πριν από τη διεξαγωγή της έρευνας είχαν διανυκτερεύσει στο δρόμο ή σε άλλο εξωτερικό χώρο, το 31,9% σε εγκαταλειμμένο σπίτι, ενώ το 47,8% απάντησαν πως έμειναν στο σπίτι φίλου ή συγγενή ή σε ξενώνα. Η εξεύρεση του καθημερινού γεύματος δεν είναι το κυριότερο πρόβλημά τους, αν και το 13,4% των ερωτωμένων απάντησε πως βρήκε τροφή στα σκουπίδια ή σε χωματερές. Η πλειονότητα (84,4%) συντηρείται από τα συσσίτια του δήμου, της Εκκλησίας, ενώ το 34,6% χάρη στη γενναιοδωρία φίλων και συγγενών. Ενας μόνιμος βραχνάς για τους ανέστιους της έρευνας είναι η επικινδυνότητα στο δρόμο. Το 39,3% απάντησε ότι κατά το διάστημα της παραμονής του στο δρόμο έχει πέσει θύμα κλοπής, το 36,8% διάρρηξης, ενώ το 26,4% ότι έχει υποστεί κακοποίηση. Το μόνο αισιόδοξο απότοκο, βέβαια, όλης της έρευνας είναι ότι το 66% πιστεύει ότι θα μπορέσει να ξεφύγει, κάποια στιγμή, από την κατάσταση αυτή.

Περισσότερα στο:

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=11.03.2008,id=26859912

Empowerment (Ενδυνάμωση).

Στην Βόρεια Ευρώπη συζητιέται πολύ τα τελευταία χρόνια η έννοια του empowerment του Ασθενούς. Τι είναι λοιπόν αυτό το empowerment;
Στα Ελληνικά δεν έχω δει ακόμη καμιά καλή μετάφραση αλλά θα το μετέφραζα ίσως ως ενδυνάμωση του Ασθενούς. Και τι είναι λοιπόν αυτή η ενδυνάμωση του Ασθενούς;
Είναι το να βοηθά κανείς τον Ασθενή του να αποκτήσει καλύτερη αυτοπεποίθηση και το να βοηθά κανείς τον Ασθενή του να παίρνει την μοίρα στα χέρια του όσο το δυνατόν περισσότερο. Το να βοηθά κανείς τον Ασθενή του να σκέφτεται με κριτικό τρόπο τα θέματα διάγνωσης και θεραπείας των ενοχλημάτων που τον ταλαιπωρούν. Προσωπικά εγώ κάνω ’’ενδυναμωτικές ’’ ερωτήσεις σε όλους σχεδόν τους ασθενείς μου εδώ στην Ελλάδα κατά την διάρκεια μιας εργάσιμης ημέρας μου. Ως τώρα είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που πήρα απάντηση του στυλ ’’εσύ είσαι ο Γιατρός, εσύ βρες την απάντηση’’ και στις λίγες αυτές περιπτώσεις η απάντηση είχε περισσότερο χιουμοριστικό χαρακτήρα. Τουναντίον. Οι ασθενείς δείχνουν να ανακουφίζονται που τους δίνεται η ευκαιρία να πουν την γνώμη τους για το πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί.
Δεν είναι σίγουρο ότι ο Ιατρός θα έχει την ίδια γνώμη με τον Ασθενή για το τι προκαλεί τα συμπτώματα και για το ποια θα πρέπει να είναι η θεραπεία. Είναι όμως πολύ σημαντικό να ξέρει ο Ιατρός την άποψη του Ασθενούς για αυτά τα ζητήματα, γιατί από αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κατά πόσο ο Ασθενής θα πιστέψει την διάγνωση που θα του πούμε και κατά πόσο θα εφαρμόσει την θεραπεία που θα του προτείνουμε (όποιος νομίζει ότι οι Ασθενείς πάνε πάντα στο σπίτι και κάνουν ότι τους είπε ο Ιατρός πλανάται οικτρά…). Αφήστε και το γεγονός ότι και ο Ιατρός παίρνει συχνά χρήσιμες διαγνωστικές και θεραπευτικές ιδέες από τον Ασθενή. Το ευτυχές, και συνάμα ενδιαφέρον, είναι ότι πολύ συχνά οι γνώμες του Ασθενούς και του Ιατρού συμπίπτουν ή απέχουν μόνο λίγο και τότε η πιθανότητα να εφαρμόσει ο Ασθενής αυτά που θα του πει ο Ιατρός είναι πολύ μεγάλη. Αλλά και να μη συμπίπτουν οι απόψεις, και μόνο το γεγονός ότι έχει γίνει συζήτηση μεταξύ Ασθενούς και Ιατρού γύρω από τις σκέψεις του Ασθενούς, έχει θεραπευτική αξία για τον Ασθενή και τον κάνει να αισθάνεται ανακουφισμένος. Έχει άλλωστε αποδειχτεί και στατιστικά ότι οι Ασθενείς βγαίνουν πιο ευχαριστημένοι από το γραφείο του Ιατρού όταν τους γίνουν τέτοιου είδους ’’ενδυναμωτικές’’ ερωτήσεις.
Το ότι οι ερωτήσεις αυτές έχουν αρχίσει να αποκτούν όλο και περισσότερη σημασία στις μέρες μας δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με το ότι οι εποχές αλλάζουν. Αφήνουμε πια πίσω μας την εποχή που ο Ιατρός είχε ένα πατερναλιστικό ρόλο (που είχε δηλαδή τον ρόλο του παντογνώστη πατέρα - πατριάρχη) και μπαίνουμε σε μια νέα εποχή που ο Ιατρός έχει περισσότερο τον ρόλο του εμπειρογνώμονα συμβούλου ο οποίος προτείνει στον Ασθενή διάφορες εναλλακτικές λύσεις. Το γεγονός άλλωστε ότι οδεύουμε παγκοσμίως προς πολυπολιτισμικές κοινωνίες, όπου οι απόψεις των Ασθενών σχετικά με τα ενοχλήματά τους μπορεί να διαφέρουν σημαντικά ανάλογα με το πολιτισμικό τους υπόβαθρο, συνηγορεί στο να χρησιμοποιούμε περισσότερο την ενδυνάμωση.
Ποιες λοιπόν ερωτήσεις είναι χαρακτηριστικές ερωτήσεις ενδυνάμωσης; Η Kirsti Malterud η οποία είναι καθηγήτρια Γενικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Bergen της Νορβηγίας προτείνει να κάνει κανείς τις εξής ερωτήσεις στον Ασθενή:

- Ποιος είναι ο λόγος που έρχεσαι στον Ιατρό;
(ο λόγος της επίσκεψης)

- Σε τι επιθυμείς να σε βοηθήσω σαν Ιατρός;

- Τι πιστεύεις εσύ ο ίδιος (σαν ασθενής) ότι έχεις;
(το αίτιο των συμπτωμάτων / ασθένειάς σου)

- Τι έχεις παρατηρήσει εσύ ο ίδιος (σαν ασθενής) ότι σε βοηθά;

Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι οι ερωτήσεις αυτές πέφτουν κάπως πολλές και αρκούμαι σε μία ή μερικές φορές δύο από αυτές τις ερωτήσεις:

Τι υποψιάζεσαι ότι έχεις;

Και μερικές φορές προσθέτω:

Έχεις καμιά ιδέα πώς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα;

Πώς γίνονται οι διακομιδές στην Σκανδιναβία.

Στην Σκανδιναβία όπου εργαζόμουν σαν Ιατρός, οι τραυματιοφορείς (και ο οδηγός) ήταν νοσηλευτές με καλή μετεκπαίδευση στις πρώτες βοήθειες και την ανάνηψη. Kάθε εβδομάδα κάνανε ειδικές ασκήσεις για να συντηρούν και να ανανεώνουν τις γνώσεις τους. Οδηγούσανε το ασθενοφόρο εκ περιτροπής. Μέσα στον εργάσιμο χρόνο τους είχαν και ειδική ώρα για γυμναστική ώστε να είναι σε καλή φόρμα. Είχαν επίσης εργονομικά φορεία τα οποία ανεβοκατέβαιναν με ηλεκτρικές αντλίες. Οι τραυματιοφορείς ήταν πολύ καλοί στο να βάζουν ενδοφλέβιες γραμμές. Είχαν επίσης το δικαίωμα να δίνουν κάποια φάρμακα μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον υπεύθυνο Ιατρό (η συνομιλία μπορούσε να καταγραφεί σε κασέτα). Μπορούσαν τότε να δώσουν π.χ. πεθιδίνη, αντιισταμινικά, κορτιζόνη, αδρεναλίνη ή ασπιρίνη. Σε ορισμένες πόλεις είχαν εκπαίδευση να ξεκινούν ακόμη και θρομβόλυση αφού πρώτα έπαιρναν καρδιογράφημα που το στέλναν με φαξ από το αυτοκίνητό τους στην καρδιολογική κλινική της περιοχής όπου μετά από τηλεφωνική συνομιλία ο καρδιολόγος είχε δώσει το ΟΚ. Μπορούσαν επίσης να κάνουν και απινίδωση σαν μέρος της καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης.Τις ενέργειες τους τις καταγράφανε σε ειδικά πρωτόκολλα. Υπό τέτοιες συνθήκες η πλειοψηφία των διακομιδών γινόταν χωρίς να χρειάζεται η φυσική παρουσία του Ιατρού.

Δεν αρκεί να αποκτήσουμε αρκετούς Γενικούς Ιατρούς.

Γίνεται συχνά λόγος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και σε Ιατρικούς κύκλους ότι η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας χωλαίνει γιατί δεν έχουμε αρκετούς Γενικούς Ιατρούς.
Συμφωνώ.
Το να αποκτήσουμε όμως ικανοποιητικό αριθμό Γενικών Ιατρών στην Ελλάδα, δεν αρκεί.
Οι Γενικοί Ιατροί πρέπει να έχουν και καλή εκπαίδευση. Αλλιώς θα αυτοαναιρεθούν.

Ιατρός με θεραπευτική προσωπικότητα: Έμφυτο ή επίκτητο;

Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό είναι κάτι που έχει κανείς έμφυτα, αλλά νομίζω ότι μπορεί και να καλλιεργηθεί μέχρι ενός σημείου. Πώς; Αφενός με το διάβασμα ανάλογων βιβλίων, αφετέρου με την παρατήρηση χαρισματικών συναδέλφων και συνομιλία μαζί τους. Από την εμπειρία μου πάντως μέχρι τώρα, νομίζω ότι το πιο χρήσιμο προς αυτή την κατεύθυνση είναι να μαγνητοσκοπεί κανείς κάποιες συνομιλίες με ασθενείς του σε βίντεο (ή αν δεν υπάρχει βίντεο σε συνηθισμένο μαγνητόφωνο) και να τις αναλύει μετά μόνος ή μαζί με ένα συνάδελφο που έχει ανάλογα ενδιαφέροντα. Αυτό βέβαια πάντα μετά από πληροφόρηση και γραπτή συναίνεση

07 March 2008

Πώς περιγράφουμε στον κόσμο με τί ασχολείται ένας ιδιώτης Γενικός Ιατρός;


Εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας και πολλοί με ρωτούν με τι ασχολείται ένας Γενικός Ιατρός. Κάθησα λοιπόν και έκανα μια καρτούλα με όνομα, διεύθυνση κ.τ.λ. που αποτελείται όμως από δυό φύλλα και που στις δύο εσωτερικές σελιδούλες της έγραψα τα εξής:

Τομείς παροχής υπηρεσιών:

Αμυγδαλίτιδες - ωτίτιδες - πνευμονίες - ουρολοιμώξεις - καθάρισμα αυτιών – απλά οφθαλμιατρικά προβλήματα

Αλλεργίες

Ρύθμιση ήπιων μορφών υπέρτασης, άσθματος, διαβήτη, υπερχοληστεριναιμίας, οστεοπόρωσης

Ρύθμιση βάρους - διακοπή καπνίσματος, υπερκατανάλωσης αλκοόλ

Απλά χειρουργικά περιστατικά

Ουροκαθετηριασμοί

Απλά ορθοπαιδικά περιστατικά

Χρόνιοι πόνοι

Απλά παιδιατρικά περιστατικά

Εκτίμηση εξανθημάτων

Γαστρίτιδες - δυσκοιλιότητα - ήπιες μορφές διάρροιας, αιμορροίδων

Ίλιγγοι

Άγχος

Στυτικές διαταραχές

Αντισύλληψη - Κλιμακτήριος

Εμβολιασμοί

Γενικοί έλεγχοι υγείας ( check – up)

Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω όρους που να τους καταλαβαίνει ένας μέσος Έλληνας, και διατυπώσεις που να μην προκαλούν τους συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν έγραψα και άλλα αντικείμενα εργασίας που είχαμε σαν Γενικοί Ιατροί στην Σουηδία. Θα άκουγα με ενδιαφέρον τα σχόλια σας.

Υστερόγραφο.
Το πιο σημαντικό βέβαια δεν το έγραψα στην καρτούλα για να μην προκαλέσω, παρόλο που είναι αλήθεια: Το ότι ο Γενικός Ιατρός βλέπει τον άνθρωπο σαν μια σωματική και ψυχολογική ολότητα μέσα στο κοινωνικό της περιβάλλον με ότι διαγνωστικά, θεραπευτικά και οικονομικά για τον ασθενή οφέλη μπορεί αυτό να συνεπάγεται.

Σημαντικοί παράμετροι στην εργασία ενός Γενικού Ιατρού.


Κείμενό μου από συζήτηση στο φόρουμ της Ένωσης Ελλήνων Γενικών σχετικά με το αν είναι πιο σημαντική για τον Γενικό Ιατρό η Επειγοντολογία ή η Προληπτική Ιατρική:

Το πιο σημαντικό εργαλείο ενός Γενικού Ιατρού είναι η συνομιλία με τον ασθενή. Όσον αφορά το τσιγάρο, οι καπνιστές ζουν κατά μέσο όρο 10 χρόνια λιγότερο από τους μη καπνιστές, αλλά και οι καπνιστές που σταματούν το κάπνισμα έχουν και αυτοί σημαντικά οφέλη σε σχέση με αυτούς που το συνεχίζουν. Δείτε σχετικά και ένα κλασικό πλέον άρθρο από το BMJ που σε κάποιο σημείο στα Results γράφει επί λέξει:"Men born in 1900-1930 who smoked only cigarettes and continued smoking died on average about 10 years younger than lifelong non-smokers. Cessation at age 60, 50, 40, or 30 years gained, respectively, about 3, 6, 9, or 10 years of life expectancy.."Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο:http://www.bmj.com/cgi/content/abstract/bmj.38142.554479.AEv1 Από την άλλη βέβαια το να έχει ο Γενικός Ιατρός καλές γνώσεις επειγοντολογίας είναι βασικότατο και απαραίτητο.

Η καλή υγεία συμβαδίζει με τα καλά εισοδήματα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,
Της Μαρίας Δεληθανάση,
Hμερομηνία δημοσίευσης: 22-10-06.

Η καλή υγεία συμβαδίζει με τα καλά εισοδήματα.
Η σωτήρια πρόληψη είναι προνόμιο των εχόντων αλλά και των μορφωμένων.

Οσο πιο υψηλό το εισόδημα και το μορφωτικό επίπεδο, τόσο καλύτερη είναι η υγεία. Η πρόληψη είναι προνόμιο των εχόντων. Το ίδιο και η φροντίδα των δοντιών. Οι φτωχοί διατηρούν τα πρωτεία στα φάρμακα. Είναι η «εύκολη» λύση για όποιον αδυνατεί να πληρώσει εξειδικευμένο γιατρό και καλού επιπέδου παροχή φροντίδας.
Οι άποροι και φτωχοί, όχι μόνο δεν κάνουν χρήση των προληπτικών υπηρεσιών Υγείας, αλλά καταφεύγουν στα νοσοκομεία όταν η κατάστασή τους είναι ήδη επιβαρυμένη. Γι’ αυτό παρουσιάζουν τα υψηλότερα ποσοστά ημερών παραμονής σε νοσοκομεία και ποσοστά θανάτων εντός νοσοκομείων.
Αυτά είναι μερικά από τα συμπεράσματα δύο ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, που τιτλοφορούνται «Κοινωνικές ανισότητες στην Υγεία και τις υπηρεσίες Υγείας στην Ελλάδα» (Μ. Χρυσάκης, Κ. Σουλιώτης) και «Φτώχεια και αποστέρηση στην Υγεία» (Μ. Χρυσάκης, Ε. Φαγιαδάκη, Ο. Παπαλιού, Η. Σιάτης).
Ελλιπή χρήση των υπηρεσιών Υγείας κάνουν συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, που παράλληλα χαρακτηρίζονται από υψηλό κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού, όπως οι μετανάστες, οι ηλικιωμένοι με πρόβλημα μετακίνησης, τα άτομα με αναπηρία, οι χρόνια πάσχοντες. Στα άτομα που ανήκουν σ’ αυτές τις ομάδες η ασθένεια έχει σαρωτικές συνέπειες. Επιδρά αρνητικά στο εισόδημα και στην ικανότητα προς εργασία, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος αποστέρησης που συντηρεί και αναπαράγει τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Αύξηση 50% των δαπανών σε 17 χρόνια
Οπως σημειώνεται στην έρευνα των Μ. Χρυσάκη και Κ. Σουλιώτη, η μέση μηνιαία δαπάνη των ελληνικών νοικοκυριών για την αγορά υπηρεσιών Υγείας την τελευταία εικοσαετία αυξάνεται συνεχώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι από 61,98 ευρώ το 1981–82 (σε σταθερές τιμές) έφθασε τα 94,58 ευρώ το 1998–99 (αύξηση 50%). Σήμερα, περίπου το 50% του συνόλου των δαπανών για την Υγεία είναι ιδιωτικές. Οπως διαπιστώνεται, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που δαπανούν οι Ελληνες για αγορά υπηρεσιών και αγαθών Υγείας αφορά ιδιωτικές δαπάνες για υπηρεσίες ιατρών κάθε ειδικότητας εκτός νοσοκομείου (68,97% επί της συνολικής μέσης κατά κεφαλήν ιδιωτικής δαπάνης για Υγεία).
Τη μερίδα του λέοντος απορροφούν οι ιδιωτικές δαπάνες για την οδοντιατρική περίθαλψη (38,65%) και ακολουθούν οι δαπάνες για υπηρεσίες άλλων ιατρών (23,73%). Σημαντικά είναι τα ποσά που δαπανώνται για αγορά φαρμάκων (18,66% της συνολικής μέσης κατά κεφαλήν δαπάνης για αγορά υπηρεσιών και αγαθών Υγείας).
Με διαχωρισμένα τα νοικοκυριά σε οκτώ κλιμάκια καταναλωτικής δαπάνης, διαπιστώνεται ότι τα νοικοκυριά που κατατάσσονται στα δύο υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια εμφανίζουν ιδιωτικές δαπάνες για υπηρεσίες και αγαθά Υγείας σημαντικά μεγαλύτερες από τον κατά κεφαλήν μέσον όρο (134,85 – 318,73%). Αντιθέτως, οι κατά κεφαλήν ιδιωτικές δαπάνες για την Υγεία, στα νοικοκυριά των χαμηλοτέρων και μεσαίων εισοδημάτων κυμαίνονται σε χαμηλά επίπεδα: για τα τρία πρώτα κλιμάκια καταναλωτικής δαπάνης κυμαίνονται από 37,53% έως 87,79%.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διαφοροποιήσεις των δαπανών Υγείας ανά εισοδηματικό κλιμάκιο, ανάλογα με το είδος των αγορών υπηρεσιών και αγαθών Υγείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υψηλότερη εισοδηματική κλίμακα δαπανά 171 φορές περισσότερα χρήματα για οδοντιατρικές υπηρεσίες συγκριτικά με τη χαμηλότερη. (Οι φτωχότεροι δαπανούν για οδοντιατρικές υπηρεσίες 2,51% της μέσης κατά κεφαλήν δαπάνης και οι ευπορότεροι το 430,43%.) Για ιδιωτική νοσοκομειακή περίθαλψη, οι πλουσιότεροι δαπανούν 75 φορές περισσότερα χρήματα από τους πένητες. (Οι φτωχότεροι δαπανούν 5,74% και οι πλουσιότεροι 429,41% της μέσης κατά κεφαλήν δαπάνης.) Στις δαπάνες για φάρμακα, οι πλούσιοι δαπανούν όσα περίπου και οι φτωχοί (125,62% της μέσης καταναλωτικής δαπάνης οι φτωχότεροι και 153,61% οι πλουσιότεροι).
Η «εύκολη λύση» του φαρμακείου
Τα νοικοκυριά χαμηλότερου εισοδήματος εμφανίζονται να πληρώνουν κατά κεφαλήν μεγαλύτερα ποσά απ’ ό,τι τα νοικοκυριά μεσαίων εισοδημάτων (125,62% τα φτωχά νοικοκυριά και 84,54% τα μεσαία) για φάρμακα. Οπως σχολιάζουν οι κ. Χρυσάκης και Σουλιώτης, «η κατάσταση σχετίζεται έως ένα βαθμό με την ελλιπή ασφαλιστική κάλυψη των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού, που αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα προβλήματα αποκλεισμού από τις υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους. Από την άλλη πλευρά, η περιορισμένη δυνατότητα που έχουν τα εν λόγω νοικοκυριά να προσφύγουν στις δημόσιες και κυρίως ιδιωτικές υπηρεσίες περίθαλψης έχουν ως αποτέλεσμα να οδηγούνται στην “εύκολη” λύση του φαρμακείου, όπου χωρίς επιπλέον κόστος μπορούν να προμηθεύονται το μεγαλύτερο μέρος των φαρμάκων που έχουν ανάγκη».
Η νοσηρότητα πλήττει τα αδύνατα στρώματα
Οσο πιο καλή είναι η εισοδηματική κατάσταση των ατόμων, τόσο πιο καλό εμφανίζεται το αυτο–αξιολογούμενο επίπεδο υγείας. Οπως σημειώνεται από τους ερευνητές του ΕΚΚΕ Μ. Χρυσάκη, Ε. Φαγαδάκη, Ο. Παπαλιού και Η. Σιάτη, οι φτωχοί αξιολογούν ως κακό ή πολύ κακό το επίπεδο υγείας τους σε ποσοστό σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με τους μη φτωχούς (15% και 8% αντίστοιχα). Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα του τομέα Οικονομικών της Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, μόλις το 2% των ατόμων με εισόδημα άνω των 1.500 ευρώ θεωρούν κακό ή πολύ κακό το επίπεδο της υγείας τους. Το αντίστοιχο ποσοστό για τα άτομα με μηνιαίο εισόδημα κάτω από 440 ευρώ είναι πολλαπλάσιο και ανέρχεται σε 13,7%. Τα άτομα με μηνιαίο εισόδημα άνω των 1.500 ευρώ αξιολογούν σε ποσοστό 85% το επίπεδο της υγείας τους ως «πολύ καλό ή καλό». Το αντίστοιχο ποσοστό για άτομα με μηνιαίο εισόδημα κάτω από 440 ευρώ φθάνει μόλις το 43,3%.
Δυνατότητα πρόσβασης
Τα άτομα με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο δηλώνουν σε μεγαλύτερα ποσοστά πολύ κακή και κακή υγεία. Αυτό συμβαίνει, διότι τα άτομα με υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης έχουν καλύτερη πληροφόρηση και κατ’ επέκταση καλύτερη πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας. Επίσης, υιοθετούν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, διότι έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση των κινδύνων.
Το χαμηλό εισόδημα συνεπάγεται μικρότερη πρόσβαση σε προληπτικές (συμβουλευτικές) και θεραπευτικές (συνταγογράφηση φαρμάκων και νοσοκομειακή περίθαλψη) υπηρεσίες Υγείας υψηλού επιπέδου. Συνάμα, το χαμηλό εισόδημα συνεπάγεται μικρότερη πρόσβαση σε πρωτοβάθμιες οδοντιατρικές και ειδικές ιατρικές φροντίδες σε σχέση με τα μεσαία και υψηλά εισοδήματα. Τα άτομα ανωτέρων εισοδηματικών κλιμακίων προσφεύγουν συχνότερα σε γιατρούς ειδικοτήτων σε σχέση με τους φτωχούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι τρεις στους τέσσερις φτωχούς δεν επισκέπτονται οδοντίατρο για οικονομικούς λόγους. Αντιθέτως, μεταξύ των μη φτωχών, άλλοι κύριοι λόγοι μη επίσκεψης στον οδοντίατρο είναι η έλλειψη χρόνου και ο φόβος.
Αξιοσημείωση διαφορά εμφανίζεται στην αδυναμία επίσκεψης των φτωχών σε ειδικό γιατρό εξαιτίας δυσκολίας πρόσβασης. Αυτό αποδίδεται κυρίως στην υπερσυγκέντρωση των ειδικών γιατρών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, τα ποσοστά γιατρών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη είναι πολύ υψηλότερα από τις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας (61,9 ειδικοί γιατροί/10.000 κατοίκους στην Αθήνα και 58,6 στη Θεσσαλονίκη, έναντι 39,3 για το σύνολο της χώρας).
Παράλληλα, σύμφωνα με την έρευνα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, διαπιστώνεται ότι τα άτομα με μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο των 440 ευρώ εμφανίζουν συχνότητα εισαγωγής σε νοσοκομείο τουλάχιστον μία φορά τον τελευταίο μήνα σε ποσοστό 9,4%. Αντιθέτως, όσο αυξάνεται το εισόδημα τόσο μειώνεται η συχνότητα εισαγωγής σε νοσοκομείο και σταθεροποιείται στο 4%, περίπου, για εισοδήματα άνω των 880 ευρώ μηνιαίως.
Κατά συνέπεια, το χαμηλό εισόδημα σχετίζεται άμεσα με χαμηλά επίπεδα υγείας και περιορισμένες δυνατότητες χρήσης υπηρεσιών Υγείας που συνεπάγονται αυξημένο κόστος για τον χρήστη. Αντιθέτως, η χρήση των δημοσίων υπηρεσιών Υγείας και των υποκαταστάτων τους (π.χ. φαρμακεία) δεν φαίνεται να προσδιορίζεται άμεσα από το ύψος του εισοδήματος των ατόμων αλλά από την κατάσταση της υγείας τους.
Αυξημένοι οι θάνατοι απόρων ασθενών στα νοσοκομεία
Η κατάσταση υγείας των απόρων (ανασφάλιστοι άποροι) εμφανίζεται ιδιαιτέρως επιβαρυμένη. Η μέση διάρκεια νοσηλείας των απόρων είναι 61 ημέρες, δηλαδή 4,6 φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι ο αντίστοιχος μέσος όρος για το σύνολο των νοσηλευθέντων στα ελληνικά νοσοκομεία. Οπως σημειώνεται από τους Μ. Χρυσάκη και Κ. Σουλιώτη, «η μακρά διάρκεια νοσηλείας υποδηλώνει, πέραν των άλλων, τη βαρύτητα της νόσου και άρα στην περίπτωση των απόρων δείχνει ότι υφίσταται σημαντική διαφοροποίηση του νοσολογικού φάσματος». Συνήθεις νόσοι των απόρων είναι οι ψυχικές διαταραχές, οι λοιμώξεις, τα αναπνευστικά και τα νοσήματα της περιγεννητικής περιόδου. Οσον αφορά τις ηλικίες των νοσηλευθέντων, υπάρχει σημαντική υπεροχή των οικονομικά αδύνατων ασθενών στην ηλικία των 0–5 ετών. Το 4,2% του συνόλου των νοσηλευθέντων παιδιών είναι άπορα με σχεδόν ανύπαρκτη ασφαλιστική κάλυψη. Οσον αφορά την παραμονή των νοσηλευθέντων στα νοσοκομεία διαπιστώνεται πως το 8,7% των ασθενών που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία για περισσότερες από 61 ημέρες είναι άποροι. Η διερεύνηση του Δείκτη Εκβασης Νοσηλείας δείχνει ότι ένα σχετικά σημαντικό ποσοστό απόρων ασθενών πεθαίνει στα νοσοκομεία είτε λόγω της βαρύτητας της νόσου είτε λόγω έλλειψης φροντίδας από το κοινωνικό και συγγενικό περιβάλλον.


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100032_22/10/2006_202235

05 March 2008

Πόσα χρόνια μπορούμε να ζούμε;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 04.03.2008

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥΝΤΑ, αν. καθηγητή Κοινωνικής Ιατρικής, διευθυντή Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής.

Ενα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του 20ού αιώνα ήταν η παράταση, ο σχεδόν διπλασιασμός, του μέσου χρόνου ζωής. Το 1900, το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες στις βιομηχανικές χώρες ήταν 48,3 έτη και για τις γυναίκες 46,3. Το 2000 είχε φτάσει τα 74,2 έτη για τους άντρες και το 79,9 για τις γυναίκες. Βέβαια, οι θεαματικές αυτές βελτιώσεις αφορούν πρωτίστως τις αναπτυγμένες χώρες, γιατί σε πολλές φτωχές χώρες της Αφρικής ή της Ασίας το προσδόκιμο ζωής παραμένει χαμηλό. Ας μην ξεχνάμε πως η φτώχεια είναι η πρώτη αιτία θανάτου και αρρώστιας στον κόσμο.Αν και πολλοί αποδίδουν τη βελτίωση του μέσου χρόνου ζωής στα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης, γνωρίζουμε πλέον ότι η ιατρική συνέβαλε μόνο κατά 10-15% στη βελτίωση της υγείας και ότι το μεγαλύτερο ποσοστό, 70% περίπου, οφείλεται στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, στην καλύτερη διατροφή, κατοικία, εργασία, ύδρευση, κ.τ.λ. που επιτεύχθηκε χάρη στη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη του 20ού αιώνα.Σε ό,τι αφορά τον 21ο αιώνα, η έκθεση «Η ζωή τον 21ο αιώνα» του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σχετικά με την παγκόσμια υγεία, προβλέπει υγιή ζωή με μεγαλύτερη διάρκεια από ποτέ. Ο αριθμός των ατόμων άνω των 65 ετών θα αυξηθεί από 390 εκατ. σε 800 εκατ. μέχρι το 2025 και θα αντιστοιχεί στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα περισσότερα δε παιδιά που γεννήθηκαν στις αρχές του 21ου αιώνα θα ζήσουν μέχρι και τις απαρχές του 22ου αιώνα.Σύμφωνα με μια έρευνα του μελλοντολογικού ινστιτούτου Future Health, μια γυναίκα 70 ετών σήμερα, έχει πιθανότητες πάνω από 1% να φτάσει τα 100, 3% να φτάσει τα 98 και 10% να φτάσει τα 95. Οι περισσότεροι από όσους είναι σήμερα 40 ετών θα φτάσουν την ηλικία των 85. Με έναν δε φυσιολογικό τρόπο ζωής και με υγιεινή διατροφή, πολλή άθληση και περιορισμένο στρες, υπάρχουν πολλές πιθανότητες για τα 100. Οσοι είναι 30 χρόνων, θα μπορούν να ζήσουν μέχρι τις απαρχές του 22ου αιώνα, εάν συμφωνούν όλοι οι παράγοντες του τρόπου ζωής.Οσοι είναι σήμερα 10 χρόνων δεν είναι απίθανο να δουν αρκετά από τον 22ο αιώνα, εφόσον βέβαια δεν ξεκινήσουν το κάπνισμα και τις άλλες ανθυγιεινές συνήθειες. Και όλα αυτά με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, που θέτουν ως ανώτατο βιολογικό όριο ηλικίας τα 120-130 χρόνια. Γεγονός που πιστοποιείται από όλο και περισσότερους υπεραιωνόβιους, όπως η Jeanee Calment, που πριν από λίγα χρόνια πέθανε στη Γαλλία σε ηλικία 123 ετών. Γιατί σε 20 περίπου χρόνια αναμένονται νέες δυνατότητες βελτίωσης του γονιδιώματος και ανάπτυξης μεθόδων αντιγήρανσης. Ετσι, σε λίγα χρόνια θα γερνάμε με πιο αργούς ρυθμούς, θα αρρωσταίνουμε λιγότερο και θα ζούμε ακόμα και πιο πέρα (άγνωστο πόσο) από το σημερινό βιολογικό μας όριο.

Συμβουλευτική Γραμμή Πρόληψης ΙΚΠΙ: 210-7222727Ιστοσελίδα Υγείας - Πρόληψης: http://www.neahygeia.gr/

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=35320424

Η γυναίκα ως αθλήτρια.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=13305704

Η ασπιρίνη και η καρδιά.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=2942120

Τα αίτια του πονόδοντου.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=53498600

04 March 2008

Πτωχεύουν λόγω νοσηλείας σε θεραπευτήρια.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 01-03-08
της Γαληνης Φουρα.

Πενήντα χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά τον χρόνο οδηγούνται σε πτώχευση λόγω των υπέρογκων και δυσανάλογων με το εισόδημά τους δαπανών, που αναγκάζονται να κάνουν για να αντιμετωπίσουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας.
«Μία πόλη τον χρόνο στην Ελλάδα φτωχαίνει», λέει ο καθηγητής Οικονομικών της Υγείας κ. Γιάννης Κυριόπουλος, επισημαίνοντας ότι «το μείζον πρόβλημα του συστήματος υγείας είναι ότι στη χώρα μας “οι μη έχοντες” πολλά χρήματα πληρώνουν αναλογικά με το εισόδημά τους περισσότερα».
Σε ημερίδα με θέμα την Ασφάλιση Υγείας στην Ελλάδα, που οργάνωσε το Ταμείο Υγείας Προσωπικού Εθνικής Τράπεζας (ΤΥΠΕΤ), σε συνεργασία με το κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρυμα Θεμιστοκλή και Δ. Τσάτσου, το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και τον Τομέα Οικονομικών της Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, από πολλούς ομιλητές αναδείχθηκε το θέμα των ανισοτήτων του συστήματος υγείας, το οποίο θεωρητικά και μόνο παρέχει «δωρεάν και ισότιμες υπηρεσίες σε όλους τους Ελληνες».
«Μιλάμε για καταστροφικές δαπάνες, τις οποίες έχουμε μετρήσει, υπογράμμισε ο κ. Κυριόπουλος. Στην Ελλάδα 2,4% των νοικοκυριών τον χρόνο υφίστανται πτώχευση, δηλαδή, δαπανούν περισσότερο από το 40% του συνολικού εισοδήματός τους, εξαιτίας ενός μεγάλου, αιφνίδιου ή χρόνιου προβλήματος υγείας. Στην Ευρώπη, στη δυσχερή αυτή θέση, οδηγείται το 0,4% των νοικοκυριών και στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1,2%»...
Ο καθηγητής χαρακτήρισε αυτές τις συνθήκες ως τη «χειρότερη φτώχεια» και επισήμανε την ανάγκη να υπάρξουν μηχανισμοί αλληλεγγύης για την αναπλήρωση του εισοδήματος των νοικοκυριών που πλήττονται.
«Περίπου το 35% του πληθυσμού, επισήμανε ο λέκτορας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Κυριάκος Σουλιώτης, δεν χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες, παρά το γεγονός ότι έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Μεγάλο μέρος αυτής της συμπεριφοράς ερμηνεύεται ως προσπάθεια αποφυγής μιας πρόσθετης δαπάνης. Παράλληλα, στα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα έως 1.100 ευρώ, το 10% δαπανάται για ιατρική, οδοντιατρική και φαρμακευτική φροντίδα. Είναι φανερό ότι αναγκάζονται να πληρώσουν και αυτοί που δεν έχουν, περισσότερα αναλογικά, επιβαρύνοντας το οικογενειακό εισόδημα και στερώντας την οικογένεια από άλλα, βασικά αγαθά».
Μελέτες με βάση τον δείκτη δικαιοσύνης στη χρηματοδότηση του συστήματος υγείας έδειξαν ότι στις χώρες με δικαιότερη χρηματοδότηση, όταν δηλαδή οι πολίτες πληρώνουν σύμφωνα με τις οικονομικές τους δυνατότητες, το προσδόκιμο επιβίωσης αυξάνεται. Αντίθετα, η φτώχεια και οι ανισότητες συνδέονται με χαμηλούς δείκτες υγείας.
«Η επιβίωση έπειτα από έμφραγμα του μυοκαρδίου, σημείωσε ο κ. Σουλιώτης, διαφέρει σύμφωνα με μελέτες μεταξύ των ομάδων που κατατάσσονται σε διαφορετική εισοδηματική κατηγορία. Οι οικονομικά ασθενέστεροι αντιμετωπίζουν ανισότητες στην πρόσβαση στις υπηρεσίες και στη διαχείριση της νόσου, με αποτέλεσμα η επιβίωση να είναι μικρότερη. Πολλές φορές, το ασφαλιστικό δικαίωμα δεν ασκείται, λόγω του μεγάλου χρόνου αναμονής για εξετάσεις και επεμβάσεις. Κατά μέσο όρο, το 65% των πολιτών αποδίδουν μεγάλη σημασία στο κόστος του χρόνου κατά την επιλογή υπηρεσίας υγείας. Επιλέγουν την οικονομική επιβάρυνση προκειμένου να αποφύγουν την αναμονή ή να επιλέξουν οι ίδιοι την υπηρεσία και τον γιατρό».
Αυτό, όπως ανέφερε ο κ. Κυριόπουλος, συμβαίνει περισσότερο όταν η οικονομική συγκυρία το επιτρέπει, καθώς σε περιόδους οικονομικής ύφεσης –σύμφωνα με έρευνα– οι ασφαλισμένοι επιστρέφουν στο ΙΚΑ και την κοινωνική ασφάλιση.
«Δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε οργανωτικό και διοικητικό περίβλημα για τους φορείς ασφάλισης, χωρίς να έχουμε καταλάβει πώς δέκα εκατομμύρια Ελληνες συναντούν 150.000 γιατρούς», λέει. «Είμαι αντίθετος με παρεμβάσεις που δεν σέβονται το κριτήριο της ισότητας και τις προτιμήσεις των καταναλωτών.
Η ασφάλεια υγείας είναι ένα πρόβλημα περίπλοκο με μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας, όσον αφορά τις δαπάνες. Εχουμε εκτιμήσει ότι για να διατηρηθεί σταθερό το σημερινό επίπεδο παροχών, πρέπει οι δαπάνες να αυξάνονται, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, κατά 3% τον χρόνο. Ομως, η μεγάλη “απειλή” δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, η γήρανση, είναι η βιοϊατρική τεχνολογία. Αυτό το οποίο αποκαλώ ιατροβιομηχανικό σύμπλεγμα και είναι υπεύθυνο για τα ελλείμματα».

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100010_01/03/2008_261330

03 March 2008

Δύο λεπτών σιγή (εκ μέρους του Ιατρού).

Έχε στο ιατρείο σου ένα ευανάγνωστο ρολόι τοίχου με λεπτοδείκτες, πίσω, πάνω και λίγο πλάγια από την καρέκλα του Aσθενούς για να μπορείς να το βλέπεις χωρίς να παίρνεις το βλέμμα σου από τον Ασθενή. Όταν έρθει ο Ασθενής σου χαιρέτησε τον δια χειραψίας. Καθίστε, και ξεκίνα την συζήτηση με μια ανοικτή ερώτηση. Με ανοικτή ερώτηση εννοούμε μια πλατιά ερώτηση που να μη μπορεί να απαντηθεί με ένα ναι ή ένα όχι. Π.χ. ’’Πώς τα πας;’’ ή ’’Πώς αισθάνεσαι; ’’Άσε μετά τον Ασθενή σου να μιλήσει χωρίς να τον διακόψεις για δύο λεπτά της ώρας. Αυτά τα δυό λεπτά δεν είναι τόσο πολύς χρόνος αλλά ο Ασθενής σου θα αισθανθεί πολύ προνομιούχος. Πόσο συχνά άραγε μας δίνεται η ευκαιρία στην καθημερινή μας ζωή να μας ακούσουν για δυό ολόκληρα λεπτά χωρίς να μας διακόψουν; Μετά μπορείς να συνεχίσεις και να ρωτήσεις αυτά που θες εσύ. Έχεις ήδη γλυτώσει αρκετό χρόνο γιατί συνήθως ο Ασθενής έχει προλάβει να σου πει ένα σωρό πράγματα, και μάλιστα αυτά που ίδιος θεωρεί πιο σημαντικά.