Η μαμά μου δεν γνώρισε παππούδες ή γιαγιάδες.
Ο παππούς της ο Νίκος από την μεριά της μαμάς της μάλλον ασχολούνταν με εμπόριο οικοδομικών υλικών.
Ο παππούς της ο Κυριάκος από την μεριά του μπαμπά της ήταν μάλλον αγωγιάτης (ο ταξιτζής της εποχής), όπως άλλωστε και ο γιος του ( ο παππούς μου ο Βαγγέλης).
Τον παππού της τον Κυριάκο, τον γηροκόμησε ο μεγάλος του γιος ο Χρήστος και έτσι αυτός κληρονόμησε και όλη του την περιουσία.
Ο Γιώργος ο Κε κος ήταν νομίζω αλευρέμπορας στην Κομοτηνή αλλά στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αναγκάστηκε να φύγει για Θεσσαλονίκη όπου κατέθεσε σε Τράπεζα λίρες και πήρε μετά κουρελόχαρτα και λόγω αυτού το έριξε στο ποτό.
Με αυτά τα κουρελόχαρτα, παρόλα αυτά, αγόρασε ένα σπίτι στα Στενημαχίτικα στο Κιλ κίς, αλλά επειδή ήταν φανατικός Βενιζελικός, έβαλε στοίχημα το σπίτι του, εκεί γύρω στο 1922, ότι θα κέρδιζε ο Βενιζέλος τις εκλογές, αλλά ο Βενιζέλος έχασε και ο Γ. Κέ κος έχασε το σπίτι του. Μετά από λίγο πέθανε και αυτός και η γυναίκα του αλλά είχε προλάβει να αγοράσει ένα γιαπί στην θέση που τώρα έχει το σπίτι του ο σύγχρονος Γιώργος ο Κε κος. Απέναντι έμενε η κυρία Ελένη η Κώστογλου και η Στεργιανή. Τα τρία παιδιά της οικογένειας, η Αυρηλία, ο Νίκος και ο Βαγγέλης κατέφυγαν στο σπίτι της Θείας τους της Όλγας στην Χρυσούπολη και όπου και μεγάλωσαν εκεί. Η Αυρηλία όταν ήρθε η ώρα να πάει Γυμνάσιο, επειδή δεν είχε Γυμνάσιο στην Χρυσούπολη, πήγε στο Κιλ κίς.
Αργότερα όταν κάναν λεφτά με το κοσμηματοπωλείο νοικιάσαν ένα νεοκλασικό κοντά στην εκκλησία και το γιαπί το έχτισαν και το κάναν σύγχρονο σπίτι που ακόμη και τώρα είναι ζηλευτό. Την άδεια για χτιστεί το σπίτι την έβγαλε ο Θείος ο Κυριάκος σε μια άδεια που είχε από την δουλειά του γύρω στο 1974.
