Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και το έχει γράψει ο έγκριτος Καρδιολόγος Μανώλης Ζαχαριάδης:
Ποιός ξέρει τί θυμόταν ο Καρδιολόγος και τί είχε κατα νού χορηγώντας 3 διαφορετικά διουρητικά σε αντίστοιχους σταθερούς συνδυασμούς.
Γενικά σχόλια:
1) Ενα θειαζιδικό διουρητικό στην κατάλληλη δόση είναι οπωσδήποτε αρκετό.Συνδυασμός τους δεν έχει νόημα.
Απο τα 3 (HCT,Χλωροθαλιδόνη,Ινδαπαμίδη) με βάση πρόσφατη μελέτη (δεν έχω ευκαιρο το link) μόνο η Χλωροθαλιδόνη έδειξε
ότι επηρεάζει θετικά θνησιμότητα σε σχέση με ΗΤ και ότι γενικά -σε αντίθεση με ότι παλαιότερα νόμιζαν-επηρεάζει λιγότερο ηλεκτρολύτες,
ουρικό οξύ και λιπίδια απ ότι η HCT.Σε ότι αφορά την δοσολογία ,στις ΗΠΑ «κοροιδεύουν»τους Ευρωπαίους με της τυπικές δόσεις των 12,5 mg.
Στην Αμερική η τυπική πλήρης δόση HCT είναι 50 mg.Μάλιστα στον ορισμό της ανθεκτικής υπέρτασης αν το διουρητικό δεν είναι σε αυτή την δόση
δεν θεωρείται ότι ο ασθενής λαμβάνει πλήρη αγωγή...Σημειώνω ότι σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια και GFR < 30ml/min τα θειαζιδικά δεν έχουν
καμία δράση.Γενικά τα διουρητικά της Αγκύλης είναι καλύτερη αγωγή ως αντιυπερτασικά σε ασθενείς με Καρδιακή ή/και νεφρική ανεπάρκεια.
2)Γενικά ο συνδυασμός ΑΜΕΑ με ARB διπλασιάζει τον κίνδυνο νεφρικής ανεπάρκειας και υπερκαλιαιμίας χωρίς να προσφέρει ιδιάιτερο όφελος απο την
διπλή καταστολή του ΣΡΑΑ.Αν και τα δεδομένα δεν είναι πολλά,η μελέτη ONTARGET ήταν μάλλον διαφωτιστική.Συνεπώς καλύτερη επιλογή είναι η χορήγηση
είτε του ενα είτε του άλλου.Στην συγκεκριμένη περίπτωση τόσο η Περινδοπρίλη (σπουδαίος ΜΕΑ ) όσο και η Καντεσαρτάνη είναι εξαιρετικές επιλογές μόνα τους!
3)Προσωπικά δεν «συμπαθώ» την ατενολόλη καθόλου.Κυρίως γιατί σε σχέση με τους νεώτερους β-αναστολείς χωλένει σε όλους τους τομείς.
Βεβαια,εντάξει,ως τον πιό δημοφιλή και συχνά συνταγογραφούμενο ΒΒ για πάνω απο 30 χρόνια ,ότι ήταν να κερδίσει το κέρδισε και τώρα φυσικά δεν
ενδιαφέρεται να ανταγωνιστεί αποδεδειγμένα καλύτερους ΒΒ όπως π.χ την Μπισοπρολόλη,Καρβεδιλόλη και Νεμπιβολόλη.
Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο περιστατικό σκέφτομαι: Άν ο συνάδελφος άλλαξε την Αμλοδιπίνη επειδή προκάλεσε οιδήματα σφυρών γιατί
δεν δοκίμασε πρώτα έναν απο τους νεώτερους ανταγωνιστές Ca με μικρότερη πιθανότητα οιδήματος.Το λέω αυτό γιατί ,κακά τα ψέματα,
στην πράξη απο όλους τους αντιυπερτασικούς παράγοντες μάλλον οι ανταγ Ca ρίχνουν την πίεση πιό πολύ.Δηλ. αν έχεις ασθενή του οποίου
η ρύθμιση της ΑΠ είναι δυσχερής ,του στερείς το πιό δυνατό σου όπλο.Και άντε μετα να του την ελέγξεις με ...Λοσαρτάνη....
Υπάρχουν ανταγ.Ca που εμφανίζουν το «κουσούρι» των οιδημάτων πολύ πιο σπάνια και σε μικρότερο βαθμό.Επιπλέον ορισμένοι
απ αυτούς έχουν δείξει σπουδαία οφέλη με νεφροπροστασία και υποστροφή υπερτροφίας Αρ κοιλίας εφάμιλη των ACE και ARB.
Αν τώρα αναφέρω παράδειγμα ,θα κατηγορηθώ-και όχι άδικα- για διαφήμηση !
Απο τον σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε όλη την συζήτηση:
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,3944.msg32254.html#msg32254
Ποιός ξέρει τί θυμόταν ο Καρδιολόγος και τί είχε κατα νού χορηγώντας 3 διαφορετικά διουρητικά σε αντίστοιχους σταθερούς συνδυασμούς.
Γενικά σχόλια:
1) Ενα θειαζιδικό διουρητικό στην κατάλληλη δόση είναι οπωσδήποτε αρκετό.Συνδυασμός τους δεν έχει νόημα.
Απο τα 3 (HCT,Χλωροθαλιδόνη,Ινδαπαμίδη) με βάση πρόσφατη μελέτη (δεν έχω ευκαιρο το link) μόνο η Χλωροθαλιδόνη έδειξε
ότι επηρεάζει θετικά θνησιμότητα σε σχέση με ΗΤ και ότι γενικά -σε αντίθεση με ότι παλαιότερα νόμιζαν-επηρεάζει λιγότερο ηλεκτρολύτες,
ουρικό οξύ και λιπίδια απ ότι η HCT.Σε ότι αφορά την δοσολογία ,στις ΗΠΑ «κοροιδεύουν»τους Ευρωπαίους με της τυπικές δόσεις των 12,5 mg.
Στην Αμερική η τυπική πλήρης δόση HCT είναι 50 mg.Μάλιστα στον ορισμό της ανθεκτικής υπέρτασης αν το διουρητικό δεν είναι σε αυτή την δόση
δεν θεωρείται ότι ο ασθενής λαμβάνει πλήρη αγωγή...Σημειώνω ότι σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια και GFR < 30ml/min τα θειαζιδικά δεν έχουν
καμία δράση.Γενικά τα διουρητικά της Αγκύλης είναι καλύτερη αγωγή ως αντιυπερτασικά σε ασθενείς με Καρδιακή ή/και νεφρική ανεπάρκεια.
2)Γενικά ο συνδυασμός ΑΜΕΑ με ARB διπλασιάζει τον κίνδυνο νεφρικής ανεπάρκειας και υπερκαλιαιμίας χωρίς να προσφέρει ιδιάιτερο όφελος απο την
διπλή καταστολή του ΣΡΑΑ.Αν και τα δεδομένα δεν είναι πολλά,η μελέτη ONTARGET ήταν μάλλον διαφωτιστική.Συνεπώς καλύτερη επιλογή είναι η χορήγηση
είτε του ενα είτε του άλλου.Στην συγκεκριμένη περίπτωση τόσο η Περινδοπρίλη (σπουδαίος ΜΕΑ ) όσο και η Καντεσαρτάνη είναι εξαιρετικές επιλογές μόνα τους!
3)Προσωπικά δεν «συμπαθώ» την ατενολόλη καθόλου.Κυρίως γιατί σε σχέση με τους νεώτερους β-αναστολείς χωλένει σε όλους τους τομείς.
Βεβαια,εντάξει,ως τον πιό δημοφιλή και συχνά συνταγογραφούμενο ΒΒ για πάνω απο 30 χρόνια ,ότι ήταν να κερδίσει το κέρδισε και τώρα φυσικά δεν
ενδιαφέρεται να ανταγωνιστεί αποδεδειγμένα καλύτερους ΒΒ όπως π.χ την Μπισοπρολόλη,Καρβεδιλόλη και Νεμπιβολόλη.
Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο περιστατικό σκέφτομαι: Άν ο συνάδελφος άλλαξε την Αμλοδιπίνη επειδή προκάλεσε οιδήματα σφυρών γιατί
δεν δοκίμασε πρώτα έναν απο τους νεώτερους ανταγωνιστές Ca με μικρότερη πιθανότητα οιδήματος.Το λέω αυτό γιατί ,κακά τα ψέματα,
στην πράξη απο όλους τους αντιυπερτασικούς παράγοντες μάλλον οι ανταγ Ca ρίχνουν την πίεση πιό πολύ.Δηλ. αν έχεις ασθενή του οποίου
η ρύθμιση της ΑΠ είναι δυσχερής ,του στερείς το πιό δυνατό σου όπλο.Και άντε μετα να του την ελέγξεις με ...Λοσαρτάνη....
Υπάρχουν ανταγ.Ca που εμφανίζουν το «κουσούρι» των οιδημάτων πολύ πιο σπάνια και σε μικρότερο βαθμό.Επιπλέον ορισμένοι
απ αυτούς έχουν δείξει σπουδαία οφέλη με νεφροπροστασία και υποστροφή υπερτροφίας Αρ κοιλίας εφάμιλη των ACE και ARB.
Αν τώρα αναφέρω παράδειγμα ,θα κατηγορηθώ-και όχι άδικα- για διαφήμηση !
Απο τον σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε όλη την συζήτηση:
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,3944.msg32254.html#msg32254
No comments:
Post a Comment