Μπούσουλας για να να κάνουμε διαφορική διάγνωση μεταξύ των διαφόρων λοιμώξεων.

Έχουμε έναν ασθενή με πυρετό, ο οποίος πυρετός είναι συνήθως σημάδι λοίμωξης.

Που είναι όμως εντοπισμένη αυτή η λοίμωξη;

Στον δυτικό κόσμο, η μεγάλη πλειοψηφία των λοιμώξεων είναι εντοπισμένες 
είται στο Ανώτερο Αναπνευστικό Σύστημα 
είτε στο Ουροποιητικό σύστημα.

Ρωτώντας για συμπτώματα του ασθενούς παίρνουμε πληροφορίες που συχνά αρκούν για να καταλάβουμε αν πρόκειται για λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού ή αν πρόκειται για λοίμωξη του Ουροποιητικού. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να έχει π.χ. βήχα, φλέματα ή πονόλεμο. Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε συνήθως στο ιστορικό συχνοουρία αλλά και τσουξίματα κατά την ούρηση.

Η φυσική εξέταση είναι επίσης χρήσιμη. Αν δούμε π.χ. κόκκινο λαιμό μπορεί να πρόκειται για αμυγκαλίτιδα,αν ακούσουμε παθολογικά ευρήματα κατά την ακρόαση μπορεί να πρόκειται για πνευμονία. Αν πονά κατά την ψηλάφιση πάνω από την ουροδόχο κύστη πιθανώς να είναι ουρολοίμωξη ενώ αν πονά κατά την ψηλάφιση πάνω από κάποιο νεφρό σε συνδυασμό με πυρετό μπορεί να είναι Πυελονεφρίτιδα.

Από κει και πέρα, παρακλινικές εξετάσεις όπως η Γενική Ούρων (και αν αυτή είναι θετική) η Καλλιέργεια και το Αντιβιόγραμμα μπορούν να να μας βοηθήσουν να πιστοποιήσουμε μια ουρολοίμωξη. Αντίστοιχα ένα φαρυγγικό επίχρισμα μπορεί να βοηθήσει να πιστοποιήσουμε μια αμυγδαλίτιδα ενώ μια ακτινογραφία θώρακος μια πνευμονία.

Αν τελικά ο πυρετός δεν έχει ως βάση το αναπνευστικό ή το ουροποιητικό σύστημα, τότε αρχίζουν τα δύσκολα για το Γιατρό γιατί υπάρχουν ένα σωρό σπάνιες μεν, υπαρκτές δε, αιτίες για πυρετό. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Προσπαθώντας να εξηγήσουμε γιατί οι σύλλογοι των Ασθενών επιμένουν στην υπερεξειδίκευση.

Κείμενο του συναδέλφου Γενικού Ιατρού Δημήτρη Μιχάλη από άλλο σημείο του φόρουμ, που νομίζω ότι αξίζει να σταθεί μόνο του.

Παρενθετικά στο θέμα παραθέτω λίγες σκέψεις που δεν αναφέρονται απολύτως στην «μετεκπαίδευση» ή «εξειδίκευση» αλλά εστιάζουν σαφώς στο μήλον της έριδος αυτής της υπόθεσης, στην «πίτα» δηλαδή.

Η διεθνής κοινότητα λοιπόν, σύντομα μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που εγκυμονούσε για τον πολίτη η αποκλειστική και αλόγιστη χρήση του ειδικού. Ενώ τα τελευταία χρόνια η δαπάνες στην υγεία είχαν κατακόρυφη άνοδο, κανένας δείκτης της υγείας του πληθυσμού δεν παρουσίασε αξιόλογη βελτίωση. Υπό το βάρος αυτών των δεδομένων και την ρήξη της συνέχειας στην ιατρική παρακολούθηση, από την περιθωριοποίηση του Γενικού / Οικογενειακού Γιατρού & την υπέρ το δέον προσφυγή στις ειδικές ιατρικές υπηρεσίες , ο Π.Ο.Υ. τονίζει στις αναφορές του για «υγεία για όλους το 2000» και τα συμπεράσματα της συνδιάσκεψης για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (Π΄.Φ.Υ.) που έγινε στην Alma - Ata της Σοβιετικής Ένωσης το 1978, (το οποίο επικαιροποίησε και σε μεταγενέστερες συνδιασκέψεις του) ότι το κλειδί της επίτευξης των σύγχρονων στόχων υγείας είναι η ανάπτυξη της Π΄.Φ.Υ. Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη για στροφή στην Γενική / Οικογενειακή Ιατρική, την πρόληψη και την αγωγή Υγείας, δηλαδή στην Π΄.Φ.Υ.

Από τότε πολύ λίγα έγιναν στη χώρα μας γιατί α) οι υπερεξειδικευμένοι γιατροί ήταν στρατιές και συνεχίζουν να παράγονται έτσι, β) επειδή η κοινή γνώμη έχει εθιστεί στην προσφυγή σε υπερειδικούς και αλλάζει το κάθε άτομο αργά αλλά σταθερά, μόνο όταν έρθει σε επαφή με πραγματικά καταρτισμένο και υπεύθυνο γιατρό ΠΦΥ (Γ.Γ. ή Παθολόγο που απεδέχθη να λειτουργήσει ως λειτουργός της ΠΦΥ και δεν προσπαθεί να μεταφέρει την νοσοκομειακή παθολογία στη γειτονιά*), γ) επειδή οι πολιτικοί μας είναι πάντα έρμαια των ομάδων συντεχνιακών συμφερόντων και όχι στοχαστές της αναγέννησης των πραγμάτων, επειδή .. ..

Και τώρα μπολιάζονται με φανατισμό σύλλογοι ασθενών και προσπαθούν να μας επιστρέψουν στο μοτίβο του «κάθε όργανό μου το ακουμπάει και άλλος ειδικός».
Με θλίβει αυτό το σκηνικό, ειδικά όταν ξέρω ότι, όπως σε όλες τις ειδικότητες, έτσι και στην Γ.Ι. υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να διαπρέψουν στο επιστημονικό στερέωμα αλλά προτίμησαν να ακολουθήσουν την Γ.Ι. και την ανθρωποκεντρική (και όχι οργανο-κεντρική) ενασχόληση με την ιατρική. Και όταν ξέρω ότι, αυτές οι μάχες συντεχνιακών χαρακωμάτων, τα μόνα θύματα που θα παράγουν, θα είναι οι ίδιοι οι ασθενείς που έχουν την ανάγκη μας.

(*) Οι παθολόγοι ήταν πολυάριθμοι σχεδόν σε όλη την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών με τους Γ.Γ. να είναι ανύπαρκτοι (Το 1962 πρωτοθεσπίστηκε η ειδικότητα με 2ετες πρόγραμμα εκπαίδευσης, ίσο χρονικά με το της παθολογίας, αλλά με το φόβο της απομόνωσης σε χωριουδάκια, την ακολούθησαν μόνο 14 γιατροί έως την σύγχρονη επανα-θεσμοθέτησή της το 1986).
Ήταν λοιπόν απολύτως φυσιολογικό οι γιατροί αυτοί να βρούν επαγγελματική διέξοδο στην ΠΦΥ, αλλά και η ΠΦΥ να στηριχθεί επάνω τους. Από τη στιγμή μάλιστα που απεδέχθησαν σαν έργο ζωής την προσφορά τέτοιων υπηρεσιών και προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της ΠΦΥ, είναι απολύτως θεμιτός ο ρόλος τους.
Προσωπικά εκπαιδεύτηκα ακόμη και σε συρραφή τραυμάτων από παθολόγο σε ΚΥ που χωρίς κομπασμό απεδέχθη την θέση στην οποία κλήθηκε να υπηρετήσει σε ρόλο γενικού / οικογενειακού γιατρού και προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες.
Αυτό θα άλλαζε και θα έπαιρνε η Γ.Ι. τη φυσική της θέση, καθώς και η παθολογία τη δική της νοσοκομειακή θέση, αν υπήρχε μακροχρόνιος σχεδιασμός αλλαγής των συσχετισμών των ειδικευμένων στη χώρα και οργανωμένη δόμηση του συστήματος υγείας που θα πήγαινε σταδιακά και με προοπτική ολοκλήρωσης σε ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ βάθος χρόνου. Τέτοιες κινήσεις όμως δεν έχουν γίνει μέχρι σήμερα, γι’ αυτό, αυτό το τοπίο θα μας συνοδεύσει για πολύ ακόμη –ίσως και για πάντα.
Το να τρωγόμαστε όμως σαν ειδικότητες αντί να συνεργαζόμαστε για το καλό του ασθενή, είναι σημάδι (?) και πάντως όχι πολιτισμού.

Είναι δίκαιο ο Εργαστηριακός να πληρώνεται στην εφημερία του, το ίδιο με τον Κλινικό Ιατρό;

Από κάποιους ακούς ότι δεν είναι δίκαιο να πληρώνονται το ίδιο γιατί ο Κλινικός δουλεύει στις εφημερίες πιο πολύ.

Από κάποιους άλλους πάλι ακούς ότι ναι είναι δίκαιο να πληρώνονται το ίδιο γιατί και ο μεν και ο δε, έχουν τελειώσει Ιατρική όπως επίσης και γιατί  έχουν κάνει αμφότεροι 5 χρόνια ειδικότητας.

Νομίζω ότι αν σε μία εφημερία έχουν εργαστεί πραγματικά τις ίδιες ώρες εργασίας, ο καθένας στον τομέα του, είναι δίκαιο να πληρωθούν το ίδιο.

Το σημαντικότερο όμως όταν πληρώνεται κανείς δεν πρέπει να είναι το πόσα χρόνια έχει σπουδάσει αλλά κυρίως το τι έργο παράγει τώρα. 
 
Κατά την γνώμη μου πρέπει να έχουν και οι μεν και οι δε, ένα κοινό βασικό μισθό και επίσης όταν είναι σε εφημερία να έχουν και μία κοινή βασική αποζημίωση ετοιμότητας.

Από εκεί και πέρα όμως πρέπει να γράφει κανείς (είτε είναι Εργαστηριακός είτε Κλινικός Ιατρός) σε ένα χαρτάκι πόσες και ποιες ώρες δούλεψε πραγματικά κάθε νύχτα και φυσικά εκείνο τον χρόνο που εργάστηκε πραγματικά να τον αποζημιώνεται πολύ καλύτερα. Στο τέλος της εφημερίας τα περνά όλα αυτά σε μια συνολική αναφορά και τα στέλνει στο λογιστήριο του Νοσοκομείου. Μάλιστα προτείνω οι ώρες του 24ωρου να χωρίζονται σε ζώνες ανάλογα με το πόσο άβολες ώρες είναι, και να πληρώνεται κανείς καλύτερα όταν δουλεύει σε δύσκολες ώρες.

Αυτά δεν τα έχω βγάλει από το μυαλό μου. Τα είδα να εφαρμόζονται στην Σουηδία εδώ και δεκαετίες.

Να αυξηθούν οι δαπάνες Υγείας, ναι. Να πετάμε χρήματα όπως να'ναι όχι.

Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι ζητούν να αυξηθούν ή να παραμείνουν στα ίδια επίπεδα οι ήδη υψηλές τιμές των γενοσήμων και των αιματολογικών εξετάσεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα ότι οι δημόσιες δαπάνες μας στην Υγεία ανά κάτοικο, είναι σχετικά χαμηλές.

Η απάντησή μου:

Όταν στην Ελλάδα το 30% των ανθρώπων είναι ανασφάλιστοι, τα γηροκομεία είναι ελάχιστα, οι νοσηλεύτριες στα Νοσοκομεία είναι κακοπληρωμένες και πάρα πολύ λίγες και οι Νευροχειρουργοί χειρουργούν στις εφημερίες τους για περίπου 4 Ευρώ την ώρα (για να δώσω ένα παράδειγμα του πόσο αμοίβεται η κλινική εργασία), επόμενο δεν είναι οι επίσημες δαπάνες Υγείας στην Ελλάδα να είναι χαμηλές; Δυστυχώς, οι επίσημες δαπάνες Υγείας είναι υψηλότατες για το επίπεδο Υγείας που παράγουν στην χώρα μας.

Το ότι οι δημόσιες δαπάνες Υγείας πρέπει να αυξηθούν δεν σημαίνει και το ότι πρέπει να πετάμε χρήματα όπως να' ναι.

Πρέπει να κάνουμε οικονομίες από εκεί που μπορούμε, για να έχουμε να πληρώνουμε εκεί που πρέπει.

Και πάνω από όλα: Πρέπει να μάθουμε να επιβραβεύουμε πρώτα την αληθινή εργασία, και μετά το εμπόριο. Αλλιώς δημιουργούνται απίστευτες στρεβλώσεις όπως π.χ. ότι οι Φαρμακοποιοί ή οι Μικροβιολόγοι στις Ελληνικές πόλεις είναι πιο πολλοί από τους Γενικούς Ιατρούς.

Δεν είναι δυνατόν ο ΕΟΠΥΥ να πληρώνει 72 εκατομμύρια ευρώ για την κλινική εργασία, 700 εκατομμύρια ευρώ για εξετάσεις και 2 δις για φάρμακα.

Εξ' ολοκλήρου ηλεκτρονικές συνταγές εδώ και τώρα.

Όλα θα γινόταν πολύ πιο απλά αν οι συνταγές ήταν εξ'ολοκλήρου ηλεκτρονικές δηλαδή αν δεν εκτυπωνόταν σε χαρτί παρά αποθηκευόταν σε έναν εθνικό server στον οποίο θα μπορούσαν να έχουνε πρόσβαση όλα τα φαρμακεία της χώρας. Το εφαρμόζουν σε άλλες χώρες εδώ και χρόνια. Εμείς τι περιμένουμε;

Άντε το οικονομικό και περιβαντολογικό κόστος δεν μας νοιάζει. Δεν μας νοιάζει ούτε και οι ταλαιπωρία των Ασθενών, των Ιατρών και των Φαρμακοποιών;

Το αντιτετανικό εμβόλιο μπορεί να δωθεί και μόνο του. Ο αντιτετανικός ορός ποτέ.

Το αντιτετανικό εμβόλιο (DT-vax adult ή Tetana ή Repevax ή Boostrix polio) μπορεί να δοθεί και μόνο του (σε κάποιες περιπτώσεις).

Ο αντιτετανικός ορός ( Tetagam - P) (όταν χρειάζεται) δεν δίνεται ποτέ μόνος του
παρά πάντα σε συνδυασμό με το αντιτετανικό εμβόλιο.






Όταν πάντως πρέπει να δώσουμε και τα δύο, κάνουμε  το ένα στο ένα μπράτσο και αμέσως μετά το άλλο στο άλλο μπράτσο.

Να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες Υγείας, ναι. Να πετάμε χρήματα όπως να'ναι, όχι.

Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι ζητούν να αυξηθούν ή να παραμείνουν στα ίδια επίπεδα οι ήδη υψηλές τιμές των γενοσήμων και των αιματολογικών εξετάσεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα ότι οι δημόσιες δαπάνες μας στην Υγεία ανά κάτοικο, είναι σχετικά χαμηλές.

Η απάντησή μου:

Όταν στην Ελλάδα το 30% των ανθρώπων είναι ανασφάλιστοι, τα γηροκομεία είναι ελάχιστα, οι νοσηλεύτριες στα Νοσοκομεία είναι κακοπληρωμένες και πάρα πολύ λίγες και οι Νευροχειρουργοί χειρουργούν στις εφημερίες τους για περίπου 4 Ευρώ την ώρα (για να δώσω ένα παράδειγμα του πόσο αμοίβεται η κλινική εργασία), επόμενο δεν είναι οι επίσημες δαπάνες Υγείας στην Ελλάδα να είναι χαμηλές; Δυστυχώς, οι επίσημες δαπάνες Υγείας είναι υψηλότατες για το επίπεδο Υγείας που παράγουν στην χώρα μας.

Το ότι οι δημόσιες δαπάνες Υγείας πρέπει να αυξηθούν δεν σημαίνει και το ότι πρέπει να πετάμε χρήματα όπως να' ναι.

Πρέπει να κάνουμε οικονομίες από εκεί που μπορούμε, για να μπορούμε να πληρώνουμε εκεί που πρέπει.

Και πάνω από όλα: Πρέπει να μάθουμε να επιβραβεύουμε πρώτα την αληθινή εργασία, και μετά το εμπόριο. Αλλιώς δημιουργούνται απίστευτες στρεβλώσεις όπως π.χ. ότι οι Μικροβιολόγοι στις Ελληνικές πόλεις είναι πιο πολλοί από τους Γενικούς Ιατρούς.

Δεν είναι δυνατόν ο ΕΟΠΥΥ να πληρώνει 72 εκατομμύρια ευρώ για την κλινική εργασία, 700 εκατομμύρια ευρώ για εξετάσεις και 2 δις για φάρμακα.

01 September 2014: The prices of some usual blood tests in Greece and Sweden. A comparison.

My blog is almost always in Greek. Sometimes though, I write in English because I want my audience to be international. Well, if you wonder why Greece is bankrupt, I think that here you are going to read a part of the answer (in an earlier post in this blog, I dealed with another part of the answer): 

I start again with a short presentation of myself: My name is Argirios Argiriou. I have studied Medicine in Lund, Sweden and I specialized in General Practice in Linkoping Sweden. Since 2005 I work as a private General Practitioner in my hometown Kavala, Greece. I still work though, as a locum doctor in Sweden for some weeks every year, and that helps me to keep in touch with both the Greek and the Swedish clinical reality.

On Juli 16^th 2014 while working as a locum Doctor in Health Center Amal in Sweden, I asked the head of the laboratory department about the prices of the blood tests.

She gave me a written list from 2013 and she told me that these prices remain the same since then. The greek prices have been taken from the site www.e-syntagografisi.gr which is used by the doctors in Greece in order to prescribe tests but even medicines (in order to log in, you must work as a doctor in Greece).

I called the Chief of the Health Center of Amal on September the 1^st 2014 and she told me that the prices ​​remain the same.

On September the 1^st of 2014 when I make this comparison 100 Swedish Crowns (SEK or informally as well represented in Sweden kr) = 10,9 Euro (€).

General Blood Count (Red cells, White cells and Platelets together)

In Sweden it costs 15,51 SEK = 1,69 € (including platelets), while in Greece, if we want to include platelets platelets too, as in Sweden, (platelets in Greece cost separately 1,76 € ) it costs 2,88 + 1,76 = 4,64 €

That is, the General Blood Count is 175% more expensive in Greece than in Sweden.

Ferritin

In Sweden it costs 21,85 SEK = 2,381 € when in Greece it costs 9,51 €.
That is, Ferritin is 299% more expensive in Greece than in Sweden.


Glucose

In Sweden it costs 6,62 SEK = 0,721 € when in Greece it costs 2,26 €.
That is, Glucose is 213% more expensive in Greece than in Sweden.

SGPT = ALAT

In Sweden it costs 6.19 SEK = 0,674 € when in Greece it costs 4,49 €.
That is, SGPT is 566% more expensive in Greece than in Sweden.

ALP

In Sweden it costs 6.04 SEK = 0,658 €, when in Greece it costs 5,02 €.
That is, the ALP is 663% more expensive in Greece than in Sweden.


Creatinine

In Sweden it costs 6,77 SEK = 0,737 €, when in Greece it costs 4,05 €.
That is, Creatinine is 450% more expensive in Greece than in Sweden.

Total Cholesterol

In Sweden it costs 6,18 SEK = 0,673 € when in Greece it costs 2,88 €.
That is, cholesterol is 328% more expensive in Greece than in Sweden.


HDL

In Sweden it costs 15,51 SEK = 1,690 € when in Greece it costs 4,75 €.                                                 That is, the HDL is 181% more expensive in Greece than in Sweden.

Triglycerides

In Sweden it costs 7,49 SEK = 0,816 € when in Greece it costs 4,49 €.
That is, triglycerides is 450% more expensive in Greece than in Sweden.


TSH

In Sweden it costs 16,36 SEK = 1,783 € when in Greece it costs 12,38 €
That is, the TSH is 594% more expensive in Greece than in Sweden.

Free T4

In Sweden it costs 16,45 SEK = 1,793 € when in Greece costs 20,54 €.
That is, the free T4 is 1046% more expensive in Greece than in Sweden.


PSA

In Sweden it costs 28,66 SEK = 3,123 € when in Greece it costs 14 €.
That is, the PSA is 348% more expensive in Greece than in Sweden.

I called some weeks ago, the President of the Union of Swedish Physicians working in the field of Chemical Laboratory Examinations, dr Matias Aldrimer. Dr Aldrimer, told me that, in Sweden, the Primary Health Care (= PHC) as a whole, is a very large customer and it has managed to bring down the prices of the most common laboratory blood tests in PHC. As a compensation the laboratory providers raise the prices of some rare and specialized exams used mostly in hospital settings. The only blood test thought that I could find to be significantly more expensive  in Sweden is that of 17-0H-Progesteron which in Sweden costs 468,23 SEK = 51,037 Euro while in Greece it costs 9,51 Euro. (ie 437% more expensive in Sweden).

In general, however, one can easily see that the prices ​​of blood tests in Greece are much more expensive than in the rich Sweden.

Postscript:

Τhe prices of the blood tests in Sweden are not settled by the state, as in Greece, but the Laboratory Departments of the Hospitals of each county or any private laboratory provider are free to decide their prices. The customers (eg the various Health Care Centers or the various Hospitals ) have the right to choose between the various providers and of course they usually prefer the cheaper one. It even happens that, due to the difference in price, the «customers» send the blood to a laboratory that is located far away (although there may be another laboratory which is located nearer to the customer but it happens to be more expensive).

Those who work in the laboratories of Health Centres and Hospitals are not doctors, (and this contributes too, to make blood tests cheaper in Sweden).  They are called in Swedish "Biomedical Analyst" (Biomedicinska Analytiker) and their education is three years in higher educational institutions. It is not rare though, during the vacation period or in case of sickness, that the Biomedical Analyst is replaced by simple Nurses, who do this job as fine (in Greece it is considered to be a Physician job and should be paid accordingly...) Physicians working in the field of Chemical Laboratory tests (Klinisk Kemi) in Sweden, are few and work mostly as heads of big hospital laboratory departments (eg. a medium sized Hospital has usually 1-2 such doctors). Overall, Doctors having the specialization of Klinisk Kemi are all together around 120 people across the whole Sweden (a country of 9.5 million people). Eg in the county of Dalarna (population over 270,000) there are only two Doctors with this specialty.

In Sweden there are not any small private “Microbiological” laboratory offices, as we know them in Greece, but there are large Medical Laboratory centers. Their clients are not individual citizens as in Greece, but, as I wrote before, their clients are Health Care Centers, Hospitals Clinics or whole Hospitals. The largest private provider in Sweden, is the company Unilabs which is specialized both in blood tests and in Radiology. The second largest private provider is the company Aleris. In the county of Stockholm for example there are essentially three major providers: The (Karolinska University Laboratories which belongs to the state (but essentially it operates as a private company), the private company Unilabs and the private company Aleris.


Dr Argirios Argiriou
General Practioner
Dagkli 4, Kavala, 654 03
Greece.
Telephone: + 30 69 78 68 27 22
www.argiriou.se