Από την πείρα μου:
Όταν χρειαστεί να πεις σε έναν ασθενή ότι έχει κάποια κακοήθεια
τότε αν πεις « έχεις ένα είδος καρκίνου... » ακούγεται πιο διαχειρίσιμο
από το να πεις
« έχεις καρκίνο ... ».
( Πριν ξεκινήσεις μία τέτοια συζήτηση καλό είναι να είσαι σε ένα ήσυχο δωμάτιο που δεν θα σε ενοχλήσει κανένας για κανένα μισάωρο, να έχεις προειδοποιήσει και την Νοσηλεύτρια ή την Γραμματέα σου ώστε να μην σε ενοχλήσει σε αυτό το διάστημα, να έχεις κλείσει το κινητό σου, και να έχεις τηλεφωνήσει, στο μεταξύ, τον Ασθενή να έρθει να σε δει παρέα με κάποιον δικό του άνθρωπο, γιατί αλλιώς ο ασθενής μπορεί λόγω ψυχικής φόρτισης να μην καταλάβει τι ακριβώς θα του πεις. Συχνά έχει νόημα να γράψει κανείς και κάποια πράγματα σε ένα χαρτί και να το δώσει στον ασθενή πριν φύγει, για να θυμάται τι είπατε. Βέβαια και μόνο που λες στον Ασθενή "θέλω να έρθεις την τάδε ώρα για να δούμε το πόρισμά των εξετάσεών σου και σε παρακαλώ πάρε και έναν δικό σου άνθρωπο να έρθει παρέα μαζί σου" έχει, στις πιο πολλές περιπτώσεις ήδη προετοιμαστεί για το τι θα ακούσει. Κάτι πάντως που πρέπει να αποφύγει κανείς είναι να πει την διάγνωση από το τηλέφωνο. Τέλος δεν πρέπει κανείς ποτέ να κόβει κάθε ελπίδα από τον ασθενή. Είναι άλλωστε και αντιεπιστημονικό γιατί πάντα υπάρχουν και περιθώρια λάθους. )
