Η αίσθηση που έχω πάρει αυτά τα χρόνια που εξασκώ την Ιατρική, είναι ότι ο Ιατρός, και ιδιαίτερα ο Γενικός Ιατρός, ισορροπεί συνεχώς ανάμεσα σε δύο, μεταξύ τους αντίθετες, ιδιότητες:
Αυτή του Δυτικού Επιστήμονα και την άλλη του Αφρικανού Μάγου.
Από την μια δηλαδή, ζητείται από εμάς να σκεφτόμαστε με ορθολογικό και αρκετά μηχανιστικό τρόπο που βασίζεται στα πορίσματα των φυσικών επιστημών. Από την άλλη νιώθει κανείς στην καθημερινή πράξη, ότι θέλουν από εμάς να είμαστε αυτοί που εξορκίζουμε το κακό, αυτοί που παρηγορούμε, αυτοί που με σίγουρη φωνή διαβεβαιώνουμε ότι δεν τρέχει τίποτε το επικίνδυνο (όταν η βάση της δυτικής επιστήμης είναι ακριβώς η αμφιβολία…).
Όλοι οι ασθενείς φαίνεται ότι ζητάν από μας και το ένα και το άλλο αλλά όμως σε διαφορετικές αναλογίες ο καθένας ανάλογα με το εκπαιδευτικό και πολιτιστικό του υπόβαθρο αλλά και την ιδιοσυγκρασία του. Και κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας καινούριος ασθενής πρέπει από την αρχή να υπολογίσουμε τι ποσοστό Δυτικού Επιστήμονα και τι ποσοστό Αφρικανού Μάγου χρειάζεται για αυτόν ειδικά τον ασθενή.
Και αν στο Πανεπιστήμιο προσπαθήσαν να μας κάνουν γίνουμε καλοί Δυτικοί Επιστήμονες δώσαν όμως λιγότερο βάρος στο να γίνουμε καλοί Αφρικανοί Μάγοι. Αυτό το δεύτερο μέρος το αφήσαν να το αναπτύξει ο καθένας μας από μόνος του….
