Εξορκίζοντας το κακό.

Απευθύνοντας στον Ασθενή την ερώτηση ”Τι υποψιάζεσαι ότι έχεις;” συμβαίνει πολλές φορές να πάρω απάντηση του στυλ ”Θέλω να δω μήπως είναι τίποτε κακό”. Κάτι τέτοιο επίσης μπορεί να πει ο Ασθενής και χωρίς καν να του απευθύνουμε κάποια ερώτηση.

Σε περιπτώσεις που ο Ασθενής εκφράζει τέτοιο φόβο δεν διστάζω να προκαλέσω ζητώντας από τον Ασθενή να μου πει τι εννοεί με τη λέξη κακό. Αν διστάζει τότε προχωρώ περισσότερο ρωτώντας τον αν εννοεί μήπως είναι κάποιος καρκίνος. Στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων ο Ασθενής λέει ότι όντως αυτό είναι που φοβάται. Έχω παρατηρήσει ότι και μόνο που προφέρω την απαγορευμένη λέξη καρκίνος ο Ασθενής σαν να ανακουφίζεται. Και από κει και πέρα συνεχίζουμε την συζήτηση πάνω σε πιο ξεκάθαρες βάσεις.

Ουσιαστικά εφαρμόζω την ίδια τακτική που χρησιμοποιούν οι Ψυχίατροι, στην Σκανδιναβία τουλάχιστον, οι οποίοι δεν διστάζουν να ρωτούν ανοικτά τους ασθενείς τους αν οι ασθενείς έχουν αυτοκτονικές σκέψεις και αν ναι, αν έχουν σκεφτεί με ποιο τρόπο θα το επιχειρούσαν. Σύμφωνα με τους Ψυχίατρους αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν αυξάνουν τον κίνδυνο να αυτοκτονήσει ο Ασθενής αλλά τουναντίον τον ελαττώνουν. Αυτό γιατί ο Ασθενής νιώθει ανακουφισμένος που έχει μιλήσει για ένα θέμα ταμπού.