Στα χείλη μας ακόμη το φιλί.

Χθες πήγαμε τρεις φίλοι σε μια συναυλία του Λίνου Κόκοτου που έγινε στο πιο ατμοσφαιρικό ίσως καφέ της Καβάλας αυτή την στιγμή. Την ”Παλιά Βιβλιοθήκη”. Ο Λίνος Κόκοτος ήταν από τους βασικότερους συνθέτες του Νέου Κύματος. Δεν πίστευα όμως ότι θα κατάφερνε να κάνει τόσο καλή συναυλία όπως αυτή που κατάφερε να δώσει χθες. Όλο σχεδόν το κοινό, από ένα σημείο και μετά τραγουδούσε και αυτό μαζί με το συγκρότημα και ελάχιστοι εγκατέλειψαν τον χώρο πριν τελειώσει η συναυλία κατά τις 3 το βράδυ. Ήταν νομίζω όσο πιο κοντά μπορούσε να νιώσει κανείς στις μπουάτ εκείνης της εποχής στην Πλάκα.
Χρόνια είχα να χαρώ μια συναυλία τόσο πολύ.

Παραθέτω παρακάτω τους στίχους από το τραγούδι που μου έμεινε πιο πολύ στο μυαλό μετά το τέλος της εκδήλωσης. Ένα δροσερό και ανοιξιάτικο τραγούδι του Λίνου Κόκοτου και του Αργύρη Βεργόπουλου που το πρωτοτραγούδησε ο Μιχάλης Βιολάρης.

Στα χείλη μας ακόμη το φιλί.

Βούλιαξα στη σιωπή
σαν τα καράβια σ’αφρισμένο πέλαγο
χάθηκα το πρωί
σαν τα πουλιά στου δάσου τα φυλώματα
και δίψασα πολύ
κι ως έσκυψα να πιω εστέρεψε η πηγή

Στα χείλη μας χλωρό ακόμα το φιλί
έλα ν’αγαπηθούμε σε μια βουνοκορφή
η άνοιξη τραγούδι ο ήλιος στην αυλή
έλα να αγαπηθούμε σε μια βουνοκορφή

Έσβησε η φωνή
σαν το κερί που σβήνει από τον άνεμο
έμεινες μοναχή
σαν ένα αστέρι που έχασε τη λάμψη του
και δίψασες πολύ
κι ως έσκυψες να πιεις εστέρεψε η πηγή.