Κυνηγώντας την αγάπη των γονιών μας.

Πολλές φορές όταν βλέπω συναδέλφους να παλεύουν για να ξεκινήσουν και ολοκληρώσουν ένα διδακτορικό (του οποίου το θέμα δεν τους ενδιαφέρει και ιδιαίτερα) η περιέργειά μου διεγείρεται και μου έρχεται να κάνω και εγώ διδακτορικό στο παρακάτω ερώτημα:

Τί είναι τελικά αυτό που κάνει τους συναδέλφους να κυνηγούν τόσο πολύ αυτό το περίφημο διδακτορικό που επαναλαμβάνω είναι εμφανές στους περισσότερους ότι δεν τους ενδιαφέρει επί της ουσίας.

Να είναι που θα βρούν ευκολότερη και καλύτερη θέση στην Γη της επαγγελίας (το Ελληνικό Δημόσιο); Ίσως είναι αυτό ένας βασικός λόγος.

Να είναι ότι θα πουν συγγενείς και φίλοι: Τι προκομένο παιδί. Ίσως.

Να είναι ότι θα ταπώνει κανείς πιο εύκολα τους συναδέλφους του στις διάφορες ενδοεπαγγελματικές κόντρες;

Να είναι ότι έτσι και αλλιώς είναι άνεργοι στην Ελλάς του 2000.. και άρα ας κάνουν και κανένα διδακτορικό να περνάει και ο καιρός; Αυτός είναι ίσως και το πιο υγιές κίνητρο.

Να είναι το Ελληνικό σχολείο και Πανεπιστήμιο που αντί να μας μάθει να αμφισβήτουμε και να ψάχνουμε επί της ουσίας, μας έμαθε να λιβανίζουμε πάντα κάποιον πάνω από μας και άρα όταν τελειώσουμε και το πανεπιστήμιο, μας πιάνει ένα στερητικό σύνδρομο και έτσι ψάχνουμε για έναν επιβλέποντα επιβήτορα...

Το πιο άσχημο είναι ότι πολλοί μετά από την εκπόνηση του περίφημου διδακτορικού τους, φαίνεται να έχουν γίνει χειρότεροι από πολλές απόψεις από ότι ήταν πριν το ξεκινήσουν.

Πολλοί από αυτούς κόλλησαν στο δέντρο και χάσανε το δάσος. Υπερειδικευθήκαν δηλαδή σε κάποια ασθένεια, σύμπτωμα ή και μόριο και ξέχασαν να βλέπουν τον Ασθενή σαν μια ψυχοσωματική ολότητα (αλλά με τους Ασθενείς θα ασχολούμαστε τώρα...). Άλλοι πάλι υπερειδικευθήκαν στο γλύψιμο και στις γονυκλισίες και εν πάση περιπτώση το μόνο που δεν μάθαν είναι να έχουν παρρησία γνώμης και ανεξάρτητη σκέψη. Άλλοι καβαλήσαν απλώς το καλάμι..

Τελειώνοντας θέλω να ζητήσω συγνώμη για αυτές τις αμαρτωλές σκέψεις, από κάποιους λίγους υποψήφιους διδάκτορες που κάνουν διδακτορικό από πραγματικό μεράκι (τους οποίους και θαυμάζω πραγματικά). Θέλω να ζητήσω συγνώμη επίσης από τους ακόμη λιγότερους επιβλέποντες που χωρίς ιδιοτελή συμφέροντα και φραγμούς στηρίζουν την ελεύθερη δημιουργικότητα των υποψηφίων τους.

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει ο τίτλος του κείμενου αυτού. Έ θα το πω και αυτό τώρα στο τέλος να ξαλαφρώσω. Κατά βάθος λοιπόν πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών που κάνουν διδακτορικό το κάνουν για να δείξουν ότι είναι καλά παιδιά και ότι αξίζουν την αγάπη των γονιών τους (οι οποίοι στο μεταξύ μπορεί και να έχουν πεθάνει). Είναι βέβηλη σκέψη το ξέρω. Αλλά δεν μου την βγάζετε από το μυαλό.

Το χειρότερο βέβαια είναι, ότι και εγώ σκέφτηκα αρκετές φορές να ξεκινήσω "δικτατορικό". Όλοι μας έχουμε ανάγκη από λίγο αγάπη βλέπετε..

Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά η επιστήμη προχωράει...