Από κείμενο του stathis, μέλους του Φόρουμ Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Ο stathis είναι Έλληνας Ιατρός που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό:
Συμφωνω σε ολα με τους παραπανω συναδελφους. Θα ηθελα ομως να επισημανω ορισμενα πραγματα που βλεπω ως γιατρος που δουλευει στο εξωτερικο και να τα εκφρασω με ευθυτητα εως κυνισμο. Πιστευω οτι το κυριο και βασικο προβλημα μας ως κλαδου ειναι ακριβως οτι ποτε δεν σκεφτομαστε συλλογικα αλλα στενα συντεχνιακα. Μεσα στο συναφι μας υπαρχουν πολλα υποσυναφια (ΕΣΥτες ευσυνειδητοι και αλλοι αχρηστοι και διεφθαρμενοι, κρατικοδιαιτοι ιδιωτες που δουλευουν με μιζες και ειναι νταβατζηδες αρρωστων και συναδελφων, γιατροι του ΙΚΑ που ειναι μειγμα δημοσιου υπαλληλου και ιδιωτη στην καλυτερη περιπτωση και στην χειροτερη αισχρα λαμογια που κατοχυρωσαν χυδαια προνομια ολα αυτα τα χρονια και εκβιαζουν τους ασφαλισμενους ή καταληστευουν μαζι με φαρμακευτικες εταιρειες και πολυαριθμους απατεωνες φαρμακοποιους το Δημοσιο, πανεπιστημιακοι γιατροι που καποιοι οντως κανουν ερευνα και παρα πολλοι που ειναι αγιογδυτες και τενεκεδες ξεγανωτοι μεσα στη σπουδαιοφανεια και εγιναν πανεπιστημιακοι ή γιατι ειχαν μπαμπα καθηγητη ή γιατι ηταν ρουφιανοι,γλυφτες και ερπετα κουβαλωντας χρονια τους χαρτοφυλακες των αφεντικων τους, στρατιωτικοι γιατροι επισης διπλοθεσιτες που εχουν μετατρεψει τα στρατιωτικα νοσοκομεια σε ιδιωτικες κλινικες και αδιαφορουν για τους στρατευσιμους και αλλους στρατιωτικους που προσφερουν εργο στην παραμεθοριο, γενικους γιατρους αστοιχειωτους παλιους αγροτικους που βαφτιστηκαν ειδικοι χωρις εκπαιδευση και ειναι οι τοπικοι θεοι στα χωρια που δουλευουν εκμεταλλευομενοι τη θεση τους και ξεπαστρευουν οικονομικα και κυριολεκτικα ασθενεις και ταμεια με κατευθυνομενη συνταγογραφηση αλλα και αλλους ιδεολογους που προσφερουν μεχρι και προληπτικη υγεια εκει που υπηρετουν). Ολα τα παραπανω υποσυναφια τηρουν ολα αυτα τα χρονια το νομο της σιωπης με πρωτους τους καταπταιστους ιατρικους συλλογους μας και τους συνδικαλιστες μας. Η συμφωνια ειναι κλεψτε, εκμεταλευτειτε καταχραστειτε ξεφτυλιστε ασθενεις και δημοσιο με καθε τροπο, ξεπαστρεψτε με την αγνοια και την αδιαφορια σας οσο πιο πολλους ασθενεις μπορειτε αλλα καντε τουμπεκι οταν εμεις θα κανουμε τα ιδια και χειροτερα. Φυσικα δεν ειναι μονο οι γιατροι που ειναι διεφθαρμενοι. Διαφθορα και ανομια υπαρχει παντου στην Ελλαδα. Αυτο που εξοργιζει τον κοσμο ειναι η υποκρισια μας και το τουπε μας.Ο μεσος ασφαλισμενος εχει ταλαιπωρηθει με αφανταστο τροπο στα γιατρεια του ΙΚΑ, η γραφειοκρατια και πολλοι συναδελφοι ΙΚΑτζηδες τον ξεφτιλησανε και τον εκμεταλλευτηκαν και τωρα βλεπει αυτους τους ανθρωπους να σκουζουν στριμωγμενοι στη γωνια γιατι χανουν την κουταλα με το μελι.Και που δεν τους φτυνει πρεπει να ειμαστε ευχαριστημενοι.
Ακομα ομως και οι νεοι γιατροι εχουν ευθυνες.Γιατι βολευτηκαμε μεσα στο συστημα που βρηκαμε, ανεχτηκαμε τα παντα,την αστεια εκπαιδευση που μας προσφερεται στα νοσοκομεια, τις απιστευτες αναμονες, τη λαμογια των διευθυντων και των επιμελητων μας που μας κανανε γραμματεις γαι υπηρετες για τα πελατακια τους, και κοιταμε μονο πως θα τελειωσουμε πιο γρηγορα για να χωθουμε και μεις στο παραπανω διεφθαρμενο συστημα ειτε σαν ιδιωτες ειτε σαν ΕΣΥτες για να κονομησουμε οπως εκαναν οι δασκαλοι μας. Ενα συστημα που βασιζεται στη μετριοκρατεια, στο γλυψιμο και την οσφυοκαμψια.
Τελος θελω να πω οτι ακουω απο καποιους πιο μεγαλους συναδελφους οτι ηρθε η ωρα να ξεχωρισουν οι πραγματικα καλοι γιατροι απο την πολυαριθμη σαβουρα. Πραγματικα μου φαινεται αστειο. Ξερουμε ποσο κατευθυνομενη ειναι η πελατεια. Καλος γιατρος για τους πιο πολλους συναδελφους δεν ειναι αυτος που ειναι οντως καλυτερος αλλα αυτος που δινει μεγαλυτερη μιζα. Ασε δε που οι περισσοτεροι δεν εχουμε το επιπεδο να κρινουμε ουτε γιατρους της ιδιας ειδικοτητας ποσο μαλλον αλλης.
Καταληγω λοιπον και συγχωρειστε τον τονο και τη γλωσσα που χρησιμοποιησα γιατι ειμαι εξοργισμενος με αυτα που γινονται στην πατριδα μου και με αναγκασαν να φυγω για το εξωτερικο οπως και παρα πολλοι αλλοι νεοι συναδελφοι. Αυτο που πραγματικα πρεπει να κανουμε ειναι πρωτιστως η αυτοκριτικη και η αυτοκαθαρση μας επιτελους.
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2398.msg16008.html#msg16008
05 July 2011
01 July 2011
Είναι το επάγγελμα του ιδιώτη Ιατρού, ανοικτό επάγγελμα;
Με μια πρώτη ματιά η απάντηση είναι Ναι. Αφού όλοι όσοι παίρνουν το πτυχίο Ιατρικής και τον τίτλο της ειδικότητος είναι ελεύθεροι να ανοίξουν ιδιωτικό ιατρείο, άρα στην Ελλάδα το επάγγελμα του ιδιώτη ιατρού είναι ανοικτό. Μάλιστα θεωρητικά τουλάχιστον, δεν χρειάζεται καν να έχουν κάνει ειδικότητα για να ανοίξουν ιδιωτικό Ιατρείο.
Η αλήθεια είναι όμως πιο πολύπλοκη:
Τα βασικά στοιχεία του επαγγέλματος ενός κλινικού Ιατρού, είναι η διάγνωση και η θεραπεία ασθενειών.
Και ας ξεκινήσουμε από την διάγνωση: Συχνά για την διάγνωση αρκεί η λήψη ιστορικού και η φυσική εξέταση. Όχι όμως πάντα. Πολλές φορές, χρειάζεται να γίνουν και εργαστηριακές εξετάσεις, αιματολογικές ή απεικονιστικές, οι οποίες κοστίζουν κάποια χρήματα, από λίγα έως πολλά. Τις πιο πολλές φορές όμως κοστίζουν μάλλον πολλά για τον ασθενή, αν ο ασθενής πει να τα πληρώσει όλα από την τσέπη του χωρίς την συμμετοχή, του ασφαλιστικού του Ταμείου.
Και ας πάμε στην θεραπεία: Μερικές φορές, αρκεί να καθησυχάσει κανείς τον Ασθενή, ή να τον κάνει καλά με αποτελεσματικά αλλά και φθηνά φάρμακα όπως π.χ. ένα Depon. Δυστυχώς όμως τα Depon δεν φτάνουν πάντα. Συχνά ο Ασθενής πρέπει να πάρει φάρμακα που κοστίζουν περισσότερα χρήματα. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα κοστίζουν και τα φάρμακα πολύ για τον Ασθενή αν ο Ασθενής πει να τα πληρώσει όλα από την τσέπη του.
Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Ο ασθενής προτιμά σαφώς να πηγαίνει σε Ιατρό που έχει σύμβαση με το Ταμείο του, έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται με όλο το κόστος των διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων.
Αυτό βέβαια προσβάλει σε διαφορετικό βαθμό την κάθε ειδικότητα: Υπάρχουν ειδικότητες όπως π.χ. οι ενδοκρινολόγοι που έχουν σχετικά φθηνά φάρμακα και τότε δεν τους νοιάζει και τόσο πολύ αν έχουν σύμβαση με το Ταμείο του ασθενούς ή όχι. Μάλιστα, στην περίπτωση των ιδιωτών ενδοκρινολόγων, που δεν έχουν σύμβαση με το Ταμείο του ασθενούς, επικεντρώνονται κυρίως στον θυρεοειδή που συχνά θεραπεύεται σχετικά εύκολα και μάλιστα με φθηνά φάρμακα, ενώ αποφεύγουν τον Σακχαρώδη Διαβήτη που στην κατάληξή του απαιτεί συνήθως ινσουλίνη η οποία είναι ακριβή αν πει ο ασθενής να την αγοράσει από την τσέπη του. Μια άλλη ειδικότητα που ίσως να μην επηρεάζεται τόσο πολύ από το αν ο Ιατρός έχει σύμβαση με το Ταμείο του Ασθενούς ή όχι είναι οι Γαστρεντερολόγοι: Εδώ η φαρμακευτική θεραπεία είναι συχνά βραχύχρονη και ο ασθενής αντέχει να την αγοράσει από την τσέπη του. Επίσης στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις τα Νοσοκομεία δεν εκτελούν γαστροσκοπήσεις ή κολονοσκόπησεις. Έτσι οι ιδιώτες τις μονοπωλούν με αποτέλεσμα να έχουν σίγουρη πελατεία για Ιατρικές πράξεις για τις οποίες πληρώνονται καλά και μετρητά. Άλλες ειδικότητες όμως όπως η Γενική Ιατρική ή η Παθολογία έχουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Εδώ οι Ασθενείς είναι συνήθως ηλικιωμένοι και χρόνιοι και παίρνουν κάθε μήνα φάρμακα που η λιανική τους τιμή είναι συχνά πάνω από 100 ευρώ. Αν ο Γενικός τους Ιατρός ή ο Παθολόγος τους, δεν μπορεί να τους συνταγογραφεί αυτά τα φάρμακα υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να τον επιλέξουν σαν μόνιμο Ιατρό τους, όσο καλός και αν αυτός είναι;
Το συμπέρασμα είναι ότι αν ο ιδιώτης Ιατρός δεν έχει σύμβαση με το Ταμείο του Ασθενούς είναι αρκετά πιο δύσκολο να έρθει ο Ασθενής στον Ιατρό αυτόν, και για ορισμένες ειδικότητες όπως η Γενική Ιατρική ή η Παθολογία είναι σχεδόν απίθανο. Με μερικά Ταμεία βέβαια μπορούν να κάνουν σύμβαση όλοι οι ιδιώτες Ιατροί. Με άλλα όμως (που είναι και πολύ βασικά) όπως π.χ. το ΙΚΑ, τώρα πια που πλήθυναν οι Ιατροί, απαιτείται συχνά χοντρό μέσο. Τα Ταμεία όμως με τα οποία μπορούν να έχουν σύμβαση όλοι οι Ιατροί (π.χ. ο ΟΠΑΔ ή το ΤΥΔΚΥ ή το ΕΤΑΑ) έχουν σταματήσει να πληρώνουν και μερικά φτάσανε να χρωστούν στους Ιατρούς τα δεδουλευμένα 19 μηνών(!). Το ΙΚΑ πάλι στο οποίο ανήκει περισσότερο από το 50% του Ελληνικού πληθυσμού ειδικά στις πόλεις, το οποίο ΙΚΑ σε πληρώνει ανελλιπώς κάθε μήνα σαν Ιατρό και σου δίνει και το δικαίωμα να πληρώνεσαι μετρητά από τους ασθενείς του αν σε επισκεφτούν μετά την λήξη του ωραρίου σου, μπορούν να το έχουν μόνο λίγοι εκλεκτοί, όπως ήδη ανέφερα. Όσο για την κίνηση που έγινε το Φεβρουάριο του 2011 και που κατέληξε στο να μπορούν οι συμβασιούχοι Ιατροί του ΟΠΑΔ να εξετάζουν μέχρι και 80 ασθενείς του ΙΚΑ ανά μήνα: Αυτή η κίνηση άνοιξε το επάγγελμα για τις 4 πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Εμένα τουλάχιστον τόσες μέρες μου παίρνει μέχρι να δω αυτούς τους 80 ασθενείς του ΙΚΑ, οι οποίοι δεν ξέρουν κιόλας αν θα προλάβουν να με δουν τον επόμενο μήνα. Μπορεί, σαν χώρα, να ρίξαμε λίγο στάχτη στα μάτια των δανειστών μας αλλά το επάγγελμα πάντως δεν άνοιξε επί της ουσίας. Άσε που το ΙΚΑ ακόμη δεν μας πλήρωσε.
Παίζει βέβαια ρόλο και ο τόπος: Σε αγροτικά μέρη όπου υπάρχουν Περιφερειακά Ιατρεία ή Κέντρα Υγείας είναι πιο εύκολο να πάρει ο ασθενής την συνταγή ενός ιδιώτη Ιατρού και να πάει να του την συνταγογραφήσει και επίσημα (να του την “ξεπλύνει”) ο δημόσιος Γενικός Ιατρός . Παλαιότερα μάλιστα που δεν είχε δημόσιους ειδικούς Γενικής Ιατρικής, αλλά ψαρωμένους Αγροτικούς, αυτό ήταν ακόμη πιο εύκολο. Στα αστικά όμως κέντρα, που δεν υπάρχουν Κέντρα Υγείας ή Περιφερειακά Ιατρεία, αυτό είναι αρκετά πιο δύσκολο, και έτσι το να επιβιώσει εκεί ένας Γενικός Ιατρός ή Παθολόγος που δεν είναι μέσα στο ΙΚΑ, έχει γίνει πια από δύσκολο έως αδύνατο. Μια εξαίρεση ίσως είναι αν είσαι σε πλούσιο τουριστικό μέρος και ζεις από τα μετρητά ή τις ιδιωτικές ασφάλειες των αλλοδαπών τουριστών που έρχονται λόγω πρόσκαιρων στραπάτσων.
Δεν συζητούμε για τους γεωγραφικούς περιορισμούς μετακίνησης μέσα στην ίδια την χώρα μας όπου παρατηρείται π.χ. το φαινόμενο να επιτρέπεται να εργάζεται ένας Ιατρός μια εβδομάδα στην Καβάλα και την άλλη στην Σουηδία αλλά να μην επιτρέπεται αντίστοιχα να εργάζεται στην Καβάλα και την Ξάνθη..
Εκ των άνω συνάγεται ότι το επάγγελμα του ιδιώτη Ιατρού θεωρητικά μεν είναι ανοικτό, στην πράξη όμως κλειστό και μάλιστα για να το ανοίξεις χρειάζεται συχνά να γλύψεις βολεφτές.. Απλώς το πόσο κλειστό είναι, εξαρτάται από την ειδικότητα του καθενός αλλά και τον τόπο στον οποίο εργάζεται.
Τα αποτελέσματα βέβαια για την κοινωνία είναι τα ίδια όπως και με τα υπόλοιπα κλειστά επαγγέλματα: Ο χαμηλός ανταγωνισμός κατεβάζει την ποιότητα παροχής υπηρεσιών ενώ ανεβάζει τις τιμές τους. Ταυτόχρονα κρατά εκτός επαγγέλματος άξιους ανθρώπους που δεν καταδέχονται να γλύψουν για μια θέση στον Ελληνικό ήλιο...οπότε παίρνουν τα μάτια τους και φεύγουν στα ξένα..
Η αλήθεια είναι όμως πιο πολύπλοκη:
Τα βασικά στοιχεία του επαγγέλματος ενός κλινικού Ιατρού, είναι η διάγνωση και η θεραπεία ασθενειών.
Και ας ξεκινήσουμε από την διάγνωση: Συχνά για την διάγνωση αρκεί η λήψη ιστορικού και η φυσική εξέταση. Όχι όμως πάντα. Πολλές φορές, χρειάζεται να γίνουν και εργαστηριακές εξετάσεις, αιματολογικές ή απεικονιστικές, οι οποίες κοστίζουν κάποια χρήματα, από λίγα έως πολλά. Τις πιο πολλές φορές όμως κοστίζουν μάλλον πολλά για τον ασθενή, αν ο ασθενής πει να τα πληρώσει όλα από την τσέπη του χωρίς την συμμετοχή, του ασφαλιστικού του Ταμείου.
Και ας πάμε στην θεραπεία: Μερικές φορές, αρκεί να καθησυχάσει κανείς τον Ασθενή, ή να τον κάνει καλά με αποτελεσματικά αλλά και φθηνά φάρμακα όπως π.χ. ένα Depon. Δυστυχώς όμως τα Depon δεν φτάνουν πάντα. Συχνά ο Ασθενής πρέπει να πάρει φάρμακα που κοστίζουν περισσότερα χρήματα. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα κοστίζουν και τα φάρμακα πολύ για τον Ασθενή αν ο Ασθενής πει να τα πληρώσει όλα από την τσέπη του.
Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Ο ασθενής προτιμά σαφώς να πηγαίνει σε Ιατρό που έχει σύμβαση με το Ταμείο του, έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται με όλο το κόστος των διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων.
Αυτό βέβαια προσβάλει σε διαφορετικό βαθμό την κάθε ειδικότητα: Υπάρχουν ειδικότητες όπως π.χ. οι ενδοκρινολόγοι που έχουν σχετικά φθηνά φάρμακα και τότε δεν τους νοιάζει και τόσο πολύ αν έχουν σύμβαση με το Ταμείο του ασθενούς ή όχι. Μάλιστα, στην περίπτωση των ιδιωτών ενδοκρινολόγων, που δεν έχουν σύμβαση με το Ταμείο του ασθενούς, επικεντρώνονται κυρίως στον θυρεοειδή που συχνά θεραπεύεται σχετικά εύκολα και μάλιστα με φθηνά φάρμακα, ενώ αποφεύγουν τον Σακχαρώδη Διαβήτη που στην κατάληξή του απαιτεί συνήθως ινσουλίνη η οποία είναι ακριβή αν πει ο ασθενής να την αγοράσει από την τσέπη του. Μια άλλη ειδικότητα που ίσως να μην επηρεάζεται τόσο πολύ από το αν ο Ιατρός έχει σύμβαση με το Ταμείο του Ασθενούς ή όχι είναι οι Γαστρεντερολόγοι: Εδώ η φαρμακευτική θεραπεία είναι συχνά βραχύχρονη και ο ασθενής αντέχει να την αγοράσει από την τσέπη του. Επίσης στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις τα Νοσοκομεία δεν εκτελούν γαστροσκοπήσεις ή κολονοσκόπησεις. Έτσι οι ιδιώτες τις μονοπωλούν με αποτέλεσμα να έχουν σίγουρη πελατεία για Ιατρικές πράξεις για τις οποίες πληρώνονται καλά και μετρητά. Άλλες ειδικότητες όμως όπως η Γενική Ιατρική ή η Παθολογία έχουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Εδώ οι Ασθενείς είναι συνήθως ηλικιωμένοι και χρόνιοι και παίρνουν κάθε μήνα φάρμακα που η λιανική τους τιμή είναι συχνά πάνω από 100 ευρώ. Αν ο Γενικός τους Ιατρός ή ο Παθολόγος τους, δεν μπορεί να τους συνταγογραφεί αυτά τα φάρμακα υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να τον επιλέξουν σαν μόνιμο Ιατρό τους, όσο καλός και αν αυτός είναι;
Το συμπέρασμα είναι ότι αν ο ιδιώτης Ιατρός δεν έχει σύμβαση με το Ταμείο του Ασθενούς είναι αρκετά πιο δύσκολο να έρθει ο Ασθενής στον Ιατρό αυτόν, και για ορισμένες ειδικότητες όπως η Γενική Ιατρική ή η Παθολογία είναι σχεδόν απίθανο. Με μερικά Ταμεία βέβαια μπορούν να κάνουν σύμβαση όλοι οι ιδιώτες Ιατροί. Με άλλα όμως (που είναι και πολύ βασικά) όπως π.χ. το ΙΚΑ, τώρα πια που πλήθυναν οι Ιατροί, απαιτείται συχνά χοντρό μέσο. Τα Ταμεία όμως με τα οποία μπορούν να έχουν σύμβαση όλοι οι Ιατροί (π.χ. ο ΟΠΑΔ ή το ΤΥΔΚΥ ή το ΕΤΑΑ) έχουν σταματήσει να πληρώνουν και μερικά φτάσανε να χρωστούν στους Ιατρούς τα δεδουλευμένα 19 μηνών(!). Το ΙΚΑ πάλι στο οποίο ανήκει περισσότερο από το 50% του Ελληνικού πληθυσμού ειδικά στις πόλεις, το οποίο ΙΚΑ σε πληρώνει ανελλιπώς κάθε μήνα σαν Ιατρό και σου δίνει και το δικαίωμα να πληρώνεσαι μετρητά από τους ασθενείς του αν σε επισκεφτούν μετά την λήξη του ωραρίου σου, μπορούν να το έχουν μόνο λίγοι εκλεκτοί, όπως ήδη ανέφερα. Όσο για την κίνηση που έγινε το Φεβρουάριο του 2011 και που κατέληξε στο να μπορούν οι συμβασιούχοι Ιατροί του ΟΠΑΔ να εξετάζουν μέχρι και 80 ασθενείς του ΙΚΑ ανά μήνα: Αυτή η κίνηση άνοιξε το επάγγελμα για τις 4 πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Εμένα τουλάχιστον τόσες μέρες μου παίρνει μέχρι να δω αυτούς τους 80 ασθενείς του ΙΚΑ, οι οποίοι δεν ξέρουν κιόλας αν θα προλάβουν να με δουν τον επόμενο μήνα. Μπορεί, σαν χώρα, να ρίξαμε λίγο στάχτη στα μάτια των δανειστών μας αλλά το επάγγελμα πάντως δεν άνοιξε επί της ουσίας. Άσε που το ΙΚΑ ακόμη δεν μας πλήρωσε.
Παίζει βέβαια ρόλο και ο τόπος: Σε αγροτικά μέρη όπου υπάρχουν Περιφερειακά Ιατρεία ή Κέντρα Υγείας είναι πιο εύκολο να πάρει ο ασθενής την συνταγή ενός ιδιώτη Ιατρού και να πάει να του την συνταγογραφήσει και επίσημα (να του την “ξεπλύνει”) ο δημόσιος Γενικός Ιατρός . Παλαιότερα μάλιστα που δεν είχε δημόσιους ειδικούς Γενικής Ιατρικής, αλλά ψαρωμένους Αγροτικούς, αυτό ήταν ακόμη πιο εύκολο. Στα αστικά όμως κέντρα, που δεν υπάρχουν Κέντρα Υγείας ή Περιφερειακά Ιατρεία, αυτό είναι αρκετά πιο δύσκολο, και έτσι το να επιβιώσει εκεί ένας Γενικός Ιατρός ή Παθολόγος που δεν είναι μέσα στο ΙΚΑ, έχει γίνει πια από δύσκολο έως αδύνατο. Μια εξαίρεση ίσως είναι αν είσαι σε πλούσιο τουριστικό μέρος και ζεις από τα μετρητά ή τις ιδιωτικές ασφάλειες των αλλοδαπών τουριστών που έρχονται λόγω πρόσκαιρων στραπάτσων.
Δεν συζητούμε για τους γεωγραφικούς περιορισμούς μετακίνησης μέσα στην ίδια την χώρα μας όπου παρατηρείται π.χ. το φαινόμενο να επιτρέπεται να εργάζεται ένας Ιατρός μια εβδομάδα στην Καβάλα και την άλλη στην Σουηδία αλλά να μην επιτρέπεται αντίστοιχα να εργάζεται στην Καβάλα και την Ξάνθη..
Εκ των άνω συνάγεται ότι το επάγγελμα του ιδιώτη Ιατρού θεωρητικά μεν είναι ανοικτό, στην πράξη όμως κλειστό και μάλιστα για να το ανοίξεις χρειάζεται συχνά να γλύψεις βολεφτές.. Απλώς το πόσο κλειστό είναι, εξαρτάται από την ειδικότητα του καθενός αλλά και τον τόπο στον οποίο εργάζεται.
Τα αποτελέσματα βέβαια για την κοινωνία είναι τα ίδια όπως και με τα υπόλοιπα κλειστά επαγγέλματα: Ο χαμηλός ανταγωνισμός κατεβάζει την ποιότητα παροχής υπηρεσιών ενώ ανεβάζει τις τιμές τους. Ταυτόχρονα κρατά εκτός επαγγέλματος άξιους ανθρώπους που δεν καταδέχονται να γλύψουν για μια θέση στον Ελληνικό ήλιο...οπότε παίρνουν τα μάτια τους και φεύγουν στα ξένα..
Subscribe to:
Posts (Atom)
