Είναι το επάγγελμα του ιδιώτη Ιατρού, ανοικτό επάγγελμα;

Με μια πρώτη ματιά η απάντηση είναι Ναι. Αφού όλοι όσοι παίρνουν το πτυχίο Ιατρικής και τον τίτλο της ειδικότητος είναι ελεύθεροι να ανοίξουν ιδιωτικό ιατρείο, άρα στην Ελλάδα το επάγγελμα του ιδιώτη ιατρού είναι ανοικτό. Μάλιστα θεωρητικά τουλάχιστον, δεν χρειάζεται καν να έχουν κάνει ειδικότητα για να ανοίξουν ιδιωτικό Ιατρείο.

Η αλήθεια είναι όμως πιο πολύπλοκη:

Τα βασικά στοιχεία του επαγγέλματος ενός κλινικού Ιατρού, είναι η διάγνωση και η θεραπεία ασθενειών.

Και ας ξεκινήσουμε από την διάγνωση: Συχνά για την διάγνωση αρκεί η λήψη ιστορικού και η φυσική εξέταση. Όχι όμως πάντα. Πολλές φορές, χρειάζεται να γίνουν και εργαστηριακές εξετάσεις, αιματολογικές ή απεικονιστικές, οι οποίες κοστίζουν κάποια χρήματα, από λίγα έως πολλά. Τις πιο πολλές φορές όμως κοστίζουν μάλλον πολλά για τον ασθενή, αν ο ασθενής πει να τα πληρώσει όλα από την τσέπη του χωρίς την συμμετοχή, του ασφαλιστικού του Ταμείου.

Και ας πάμε στην θεραπεία: Μερικές φορές, αρκεί να καθησυχάσει κανείς τον Ασθενή, ή να τον κάνει καλά με αποτελεσματικά αλλά και φθηνά φάρμακα όπως π.χ. ένα Depon. Δυστυχώς όμως τα Depon δεν φτάνουν πάντα. Συχνά ο Ασθενής πρέπει να πάρει φάρμακα που κοστίζουν περισσότερα χρήματα. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα κοστίζουν και τα φάρμακα πολύ για τον Ασθενή αν ο Ασθενής πει να τα πληρώσει όλα από την τσέπη του.

Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Ο ασθενής προτιμά σαφώς να πηγαίνει σε Ιατρό που έχει σύμβαση με το Ταμείο του, έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται με όλο το κόστος των διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων.

Αυτό βέβαια προσβάλει σε διαφορετικό βαθμό την κάθε ειδικότητα: Υπάρχουν ειδικότητες όπως π.χ. οι ενδοκρινολόγοι που έχουν σχετικά φθηνά φάρμακα και τότε δεν τους νοιάζει και τόσο πολύ αν έχουν σύμβαση με το Ταμείο του ασθενούς ή όχι. Μάλιστα, στην περίπτωση των ιδιωτών ενδοκρινολόγων, που δεν έχουν σύμβαση με το Ταμείο του ασθενούς, επικεντρώνονται κυρίως στον θυρεοειδή που συχνά θεραπεύεται σχετικά εύκολα και μάλιστα με φθηνά φάρμακα, ενώ αποφεύγουν τον Σακχαρώδη Διαβήτη που στην κατάληξή του απαιτεί συνήθως ινσουλίνη η οποία είναι ακριβή αν πει ο ασθενής να την αγοράσει από την τσέπη του. Μια άλλη ειδικότητα που ίσως να μην επηρεάζεται τόσο πολύ από το αν ο Ιατρός έχει σύμβαση με το Ταμείο του Ασθενούς ή όχι είναι οι Γαστρεντερολόγοι: Εδώ η φαρμακευτική θεραπεία είναι συχνά βραχύχρονη και ο ασθενής αντέχει να την αγοράσει από την τσέπη του. Επίσης στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις τα Νοσοκομεία δεν εκτελούν γαστροσκοπήσεις ή κολονοσκόπησεις. Έτσι οι ιδιώτες τις μονοπωλούν με αποτέλεσμα να έχουν σίγουρη πελατεία για Ιατρικές πράξεις για τις οποίες πληρώνονται καλά και μετρητά. Άλλες ειδικότητες όμως όπως η Γενική Ιατρική ή η Παθολογία έχουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Εδώ οι Ασθενείς είναι συνήθως ηλικιωμένοι και χρόνιοι και παίρνουν κάθε μήνα φάρμακα που η λιανική τους τιμή είναι συχνά πάνω από 100 ευρώ. Αν ο Γενικός τους Ιατρός ή ο Παθολόγος τους, δεν μπορεί να τους συνταγογραφεί αυτά τα φάρμακα υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να τον επιλέξουν σαν μόνιμο Ιατρό τους, όσο καλός και αν αυτός είναι;

Το συμπέρασμα είναι ότι αν ο ιδιώτης Ιατρός δεν έχει σύμβαση με το Ταμείο του Ασθενούς είναι αρκετά πιο δύσκολο να έρθει ο Ασθενής στον Ιατρό αυτόν, και για ορισμένες ειδικότητες όπως η Γενική Ιατρική ή η Παθολογία είναι σχεδόν απίθανο. Με μερικά Ταμεία βέβαια μπορούν να κάνουν σύμβαση όλοι οι ιδιώτες Ιατροί. Με άλλα όμως (που είναι και πολύ βασικά) όπως π.χ. το ΙΚΑ, τώρα πια που πλήθυναν οι Ιατροί, απαιτείται συχνά χοντρό μέσο. Τα Ταμεία όμως με τα οποία μπορούν να έχουν σύμβαση όλοι οι Ιατροί (π.χ. ο ΟΠΑΔ ή το ΤΥΔΚΥ ή το ΕΤΑΑ) έχουν σταματήσει να πληρώνουν και μερικά φτάσανε να χρωστούν στους Ιατρούς τα δεδουλευμένα 19 μηνών(!). Το ΙΚΑ πάλι στο οποίο ανήκει περισσότερο από το 50% του Ελληνικού πληθυσμού ειδικά στις πόλεις, το οποίο ΙΚΑ σε πληρώνει ανελλιπώς κάθε μήνα σαν Ιατρό και σου δίνει και το δικαίωμα να πληρώνεσαι μετρητά από τους ασθενείς του αν σε επισκεφτούν μετά την λήξη του ωραρίου σου, μπορούν να το έχουν μόνο λίγοι εκλεκτοί, όπως ήδη ανέφερα. Όσο για την κίνηση που έγινε το Φεβρουάριο του 2011 και που κατέληξε στο να μπορούν οι συμβασιούχοι Ιατροί του ΟΠΑΔ να εξετάζουν μέχρι και 80 ασθενείς του ΙΚΑ ανά μήνα: Αυτή η κίνηση άνοιξε το επάγγελμα για τις 4 πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Εμένα τουλάχιστον τόσες μέρες μου παίρνει μέχρι να δω αυτούς τους 80 ασθενείς του ΙΚΑ, οι οποίοι δεν ξέρουν κιόλας αν θα προλάβουν να με δουν τον επόμενο μήνα. Μπορεί, σαν χώρα, να ρίξαμε λίγο στάχτη στα μάτια των δανειστών μας αλλά το επάγγελμα πάντως δεν άνοιξε επί της ουσίας. Άσε που το ΙΚΑ ακόμη δεν μας πλήρωσε.

Παίζει βέβαια ρόλο και ο τόπος: Σε αγροτικά μέρη όπου υπάρχουν Περιφερειακά Ιατρεία ή Κέντρα Υγείας είναι πιο εύκολο να πάρει ο ασθενής την συνταγή ενός ιδιώτη Ιατρού και να πάει να του την συνταγογραφήσει και επίσημα (να του την “ξεπλύνει”) ο δημόσιος Γενικός Ιατρός . Παλαιότερα μάλιστα που δεν είχε δημόσιους ειδικούς Γενικής Ιατρικής, αλλά ψαρωμένους Αγροτικούς, αυτό ήταν ακόμη πιο εύκολο. Στα αστικά όμως κέντρα, που δεν υπάρχουν Κέντρα Υγείας ή Περιφερειακά Ιατρεία, αυτό είναι αρκετά πιο δύσκολο, και έτσι το να επιβιώσει εκεί ένας Γενικός Ιατρός ή Παθολόγος που δεν είναι μέσα στο ΙΚΑ, έχει γίνει πια από δύσκολο έως αδύνατο. Μια εξαίρεση ίσως είναι αν είσαι σε πλούσιο τουριστικό μέρος και ζεις από τα μετρητά ή τις ιδιωτικές ασφάλειες των αλλοδαπών τουριστών που έρχονται λόγω πρόσκαιρων στραπάτσων.

Δεν συζητούμε για τους γεωγραφικούς περιορισμούς μετακίνησης μέσα στην ίδια την χώρα μας όπου παρατηρείται π.χ. το φαινόμενο να επιτρέπεται να εργάζεται ένας Ιατρός μια εβδομάδα στην Καβάλα και την άλλη στην Σουηδία αλλά να μην επιτρέπεται αντίστοιχα να εργάζεται στην Καβάλα και την Ξάνθη..

Εκ των άνω συνάγεται ότι το επάγγελμα του ιδιώτη Ιατρού θεωρητικά μεν είναι ανοικτό, στην πράξη όμως κλειστό και μάλιστα για να το ανοίξεις χρειάζεται συχνά να γλύψεις βολεφτές.. Απλώς το πόσο κλειστό είναι, εξαρτάται από την ειδικότητα του καθενός αλλά και τον τόπο στον οποίο εργάζεται.

Τα αποτελέσματα βέβαια για την κοινωνία είναι τα ίδια όπως και με τα υπόλοιπα κλειστά επαγγέλματα: Ο χαμηλός ανταγωνισμός κατεβάζει την ποιότητα παροχής υπηρεσιών ενώ ανεβάζει τις τιμές τους. Ταυτόχρονα κρατά εκτός επαγγέλματος άξιους ανθρώπους που δεν καταδέχονται να γλύψουν για μια θέση στον Ελληνικό ήλιο...οπότε παίρνουν τα μάτια τους και φεύγουν στα ξένα..