31 December 2015

Η γενόσημη ατορβαστίνη 13 φορές ακριβότερη στην Ελλάδα από ότι στην Σουηδία.

Ένα κείμενο που δημοσίευσα στις 28 Αυγούστου 2012 στο Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (κάντε, αν θέλετε, απλό αριστερό κλικ πάνω στην φωτογραφία για να την δείτε σε μεγένθυση) :



17/08/2012: Η γενόσημη ατορβαστίνη δεκατρείς (13) φορές πιο ακριβή στην Ελλάδα από ότι στην Σουηδία.

Η ατορβαστατίνη είναι ως γνωστόν φάρμακο κατά της υψηλής χοληστερίνης.

Η ατορβαστατίνη είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φάρμακο για την Ελλάδα διότι το πρωτότυπο του φαρμάκου αυτού (το Lipitor) ήταν το πρώτο φάρμακο σε πωλήσεις στην Ελλάδα το 2011 τόσο σε αριθμό κουτιών, όσο και σε χρηματική αξία.  (1) (2).

Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να δω από πρώτο χέρι πόσο κοστίζει ένα αντίγραφο της ατορβαστατίνης στην Σουηδία και να το συγκρίνω με κάποιο αντίστοιχο της Ελλάδος. Έτσι, αν και ακόμη δεν άρχισα να παίρνω φάρμακα, έγραψα μια συνταγή για τον εαυτό μου για Tabl. Atorvastatin Ranbaxy 20 mg με 100 δισκία μέσα σε κάθε κουτί. (Στην Σουηδία οι Ιατροί επιτρέπεται να συνταγογραφούνε στον εαυτό τους).

Στις 17/08/2012 λοιπόν, το απόγευμα μετά την δουλειά μου σαν Ιατρός locum στο Κέντρο Υγείας της κωμόπολης Åmål της Σουηδίας πήγα στο τοπικό φαρμακείο της ιδιωτικής αλυσίδας φαρμακείων Hjartat. (3).

 Έδωσα τη συνταγή για το φάρμακο Tabl. Atorvastatin Ranbaxy 20 mg με 100 δισκία μέσα στο κουτί. Η υπάλληλος με ρώτησε αν ήθελα να μου αλλάξει την μάρκα του φαρμάκου και να μου δώσει αντί για την μάρκα που έγραφε πάνω στην συνταγή μου, την φθηνότερη γενόσημη ατορβαστατίνη που κυκλοφορούσε εκείνη την στιγμή. (Σε ερώτησή μου πώς επιβιώνουν οικονομικά οι άλλες εταιρείες, μου εξήγησε ότι οι τιμές αλλάζουν κάθε μήνα περίπου και ότι οι εταιρείες γενοσήμων εναλλάσσονται σχεδόν για το ποια είναι η φθηνότερη). Της απάντησα ότι ήθελα να μου το αλλάξει. Τότε μου έφερε ένα κουτί με Tabl. Atorvastatin Actavis 20 mg με 100 δισκία μέσα στο κουτί (4). Ρώτησα πόσο κάνει και μου είπε ότι κόστιζε 61,50 Σουηδικές Κορώνες = 7,431 Ευρώ.

Ρώτησα αν αυτή η τιμή ήταν η δική μου συμμετοχή ή λιανική τιμή του φαρμάκου. Μου είπε ότι επρόκειτο για την λιανική τιμή του φαρμάκου.

( Μου εξήγησε κατόπιν ότι κάποιος ασφαλισμένος την πρώτη φορά που θα αγοράσει φάρμακα πληρώνει συμμετοχή 100% στην τιμή του φαρμάκου και αυτό συνεχίζεται και για τις επόμενες αγορές μέχρι να φτάσει να έχει πληρώσει συνολικά για τα φάρμακά του 1100 Κορώνες (= 133 Ευρώ). Μετά από αυτό το ποσό η συμμετοχή του ασφαλισμένου πέφτει σταδιακά μέχρις ότου να φτάσει να έχει πληρώσει συνολικά 2200 Κορώνες (= 266 Ευρώ). Από αυτό το ποσό και μετά, ο ασθενής παίρνει κάρτα ελευθέρας και όλα τα συνταγογραφούμενα φάρμακα τα παίρνει δωρεάν. Αυτό το σύστημα ισχύει για διάστημα 12 μηνών από την πρώτη φορά που έχει αγοράσει κάποιο φάρμακο ο ασθενής και μετά την παρέλευση 12 μηνών ξαναρχίζει να πληρώνει από την αρχή μέχρι να φτάσει πάλι στα 260 ευρώ ή σε όποιο ποσό έχει καθορίσει στο μεταξύ η πολιτεία).

 Εγώ είχα χρόνια να αγοράσω φάρμακα στην Σουηδία και έτσι λοιπόν το παραπάνω ποσό ήταν το 100% της τιμής του φαρμάκου.

Μπήκα μετά από ένα μισάωρο στο διαδίκτυο, πήγα στο www.e-database.com  και είδα ότι στην Ελλάδα, την ίδια ημέρα (17/08/2012), το Tabl. Atrost 20 mg με 14 δισκία σε κάθε κουτί κόστιζε 14,42 Ευρώ. (5).

Με άλλα λόγια ήταν 13,865 φορές ακριβότερο από ότι στην Σουηδία.

Επισυνάπτω, στην αρχή του κειμένου μου, φωτογραφία της πλευράς εκείνης του κουτιού, με το αυτοκόλλητο που βάζουνε στα Σουηδικά φαρμακεία πάνω στο κουτί του φαρμάκου όταν αγοράζει κανείς συνταγογραφούμενο φάρμακο. Από το αυτοκόλλητο προκύπτει το όνομά μου, η ημερομηνία γέννησής μου (68 09 13 = 13/09/1968) ενώ δεξιά γράφει Pris = Price = τιμή (στα Σουηδικά) 61,50 καθώς και την ημερομηνία που αγόρασα το φάρμακο. (Για την ημερομηνία στην Σουηδία, γράφουν πρώτα το έτος, μετά τον μήνα και τελευταία την ημέρα π.χ. 2012 08 17). Κάντε, αν θέλετε, απλό αριστερό κλικ πάνω στην φωτογραφία για να την δείτε σε μεγένθυση.

Επισυνάπτω επίσης στην ίδια φωτογραφία και την απόδειξη από το φαρμακείο όπου και από εκεί προκύπτει το ποσό που πλήρωσα συνολικά. Όπου γράφει Summa = Sum = Συνολικό ποσό (στα Σουηδικά)  δηλαδή 61,50 Σουηδικές Κορώνες = 7,431 Ευρώ.

Όσοι δεν έχουν κάνει εγγραφή στο φόρουμ, και κατά συνέπεια δεν μπορούν να δουν το επισυναπτόμενο αρχείο, μπορούν να κοιτάξουν την απάντηση του κυρίου Κουναλάκη λίγο πιο κάτω σε αυτή την συζήτηση, όπου έχει ανεβάσει την φωτογραφία με τρόπο που να μπορούν να την βλέπουν όλοι.

Η λιανική τιμή του προαναφερόμενου φαρμάκου προκύπτει και από την σχετική σελίδα του online Εθνικού Συνταγολογίου της Σουηδίας (6).

Παραπομπές:

1)   Τα πρώτα φάρμακα σε αριθμό κουτιών στην Ελλάδα το 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΗΔΙΚΑ.
        www.idika.gr
2)   Τα πρώτα φάρμακα σε αξία στην Ελλάδα το 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΗΔΙΚΑ.
        www.idika.gr
3)   Η ιστοσελίδα του φαρμακείου Åmål από όπου έκανα την αγορά:   http://www.apotekhjartat.se/hitta-apotek-hjartat/vastragotaland/apotek_hjartat_mellanbrogatan_3_amal  )
4)   Η ιστοσελίδα της εταιρείας γενοσήμων Actavis:
        www.actavis.com
5)   Η τιμή του Atrost στην Ελλάδα:  ( http://www.e-database.gr/Pharmaceutical_Companies/64  ).
6)     http://www.fass.se/LIF/produktfakta/artikel_produkt.jsp?NplID=20071113000021&DocTypeID=3&UserTypeID=0


Αργύριος Αργυρίου,
Γενικός - Οικογενειακός Ιατρός.
Πτυχιούχος Πανεπιστημίου Lund Σουηδίας.
www.argiriou.se

Γιατρέ, εγώ σε πληρώνω...


16/01/2014.
Του Αθανάσιου Μπούκαλη.
Νευροχειρουργού, Ιδρυτή του International Medical Rights.


 Έχοντας δουλέψει και στην Αγγλία και στην Ελλάδα σαν Νοσοκομειακός Ιατρός, αρχίζω να κατασταλάζω σε ορισμένα πράγματα:

Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα, βασίζεται κυρίως στο φιλότιμο ορισμένων (ίσως των περισσότερων) Ιατρών και Νοσηλευτών/τριών.

Όχι ότι οι Άγγλοι Ιατροί και νοσηλευτές/τριες δεν είναι φιλότιμοι...αλλά υπάρχουν πολιτικές που τους προστατεύουν και κατ' επέκταση προστατεύουν και τους ασθενείς.



Δεν μπήκα ποτέ τελείως ξάγρυπνος σε χειρουργεία στην Αγγλία.

Δεν έκανα ποτέ διακομιδή.

Έπαιρνα τα ρεπό μου μετά τις εφημερίες.

Πληρωνόμουν τις εφημερίες ανάλογα με το φόρτο εργασίας.

Το νομικό καθεστώς των εφημερίων τηρούνταν.

Και όταν ήμουν σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο, υπήρχαν αναπληρωτές ιατροί σε περίπτωση που ένας συνάδερφος αρρώσταινε ή έπαιρνε άδεια.



Η ομάδα εφημερίας ήταν τουλάχιστον 3 άτομα.

Υπήρχαν επειγοντολόγοι στα Τμήματα επειγόντων περιστατικών, με καλή διαλογή περιστατικών, οπότε το καθεστώς των εφημερίων (εκτός και να έκανες επειγοντολογία) ήταν αυτό που λέμε εδώ κλειστής εφημερίας.



Υπάρχουν τόσο η ΒΜΑ (British Medical Association) και εταιρίες όπως η MDU (Medical Defence Union) που η δουλειά τους είναι να προστατεύουν τα δικαιώματα των Ιατρών.

Το GMC (General Medical Council) για την προστασία, την προώθηση και την διατήρηση της υγείας και της ασφάλειας των πολιτών, διασφαλίζοντας σωστή ιατρική πρακτική, είναι μια τελείως ξεχωριστή αρχή.

 Υπήρχε εκπαιδευτικό πρόγραμμα που το τηρούσαν όλοι ευλαβικά.

Δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά εμπειρίας μεταξύ ισόβαθμων ιατρών. Δεν υπήρχαν παλαιότεροι ειδικευόμενοι.

Υπήρχε ευγένεια στη συμπεριφορά των ασθενών, όταν όλα γινόταν σωστά και αναμενόμενα.

Αλλά όταν δεν γινόταν, γραπτή ενυπόγραφη διαμαρτυρία.



Στην Ελλάδα τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει.

Υπάρχουν διατάξεις που δεν τηρούνται.

Δεν υπάρχει ένας ανεξάρτητος φορέας για να βρεις το δίκιο σου.

Και αρχίσει ένας ηθικός πόλεμος...η ζωή μου ή η ζωή του ασθενούς.

Εγώ επέλεγα τη ζωή του ασθενούς. Και έχω μείνει στο Νοσοκομείο και 3 μέρες συνεχόμενες.

Έχω κάνει διακομιδές που σταμάτησα να τις μετράω...εκτός ωραρίου, μέχρι και τα Ελληνοτουρκικά Σύνορα.

Έχω τρακάρει με το ασθενοφόρο σε διακομιδή.

Έχω κάνει μέρα παρά μέρα εφημερία για να μπορέσω να πάρω άδεια.

Και έχω κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα από την κλινική στα επείγοντα και πίσω, για το τίποτα.



Έχω υποστεί εξύβριση από ασθενείς πίσω από την πόρτα των επειγόντων, έχω τσακωθεί με μια αλλοπαρμένη (μακάρι να ήταν μοναδική περίπτωση) που ήθελε 8:30μμ να της βγάλω τα ράμματα από ένα μικρό τραύμα στο κεφάλι γιατί είχε ραντεβού με την κομμώτρια, ενώ είχα τετραπλό τροχαίο στην αίθουσα.

Πήρε τo διοικητή του νοσοκομείου, ο οποίος μου τηλεφώνησε προσωπικά να την εξυπηρετήσω, γιατί είχε ξεχάσει το ραντεβού της στα τακτικά ιατρεία το πρωί...

 Έχω υπομείνει προσβολές από παλαιότερους, για να μη δημιουργήσω πρόβλημα στην κλινική.

Έχω κάνει με το παραπάνω την δουλειά μου, έχω παραβεί την προσωπική μου ασφάλεια για να σώσω ασθενείς, και έχω ακούσει επανειλημμένα το «Γιατρέ, εγώ σε πληρώνω» και δεν είχα κουράγιο να απαντήσω «…τότε μου χρωστάς εφημερίες 4 μηνών...».

Και να βιώνω το καθημερινό άγχος να κάνω τη δουλειά μου, χωρίς να έχω τα απαραίτητα ή τα κατάλληλα εργαλεία.

Και άλλα, τόσα στραβά...



Δεν είναι ότι φοβάμαι την πολλή και δύσκολη δουλειά, ίσα-ίσα μου αρέσει, απλά δεν μπορώ να δουλεύω περισσότερο βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική μου και ψυχική μου υγεία, και όχι μόνο να μην επιδοκιμάζομαι, αλλά να μη με σέβονται...

Δεν είναι δυνατό να υπάρχουν πολιτικές που να μην τηρούνται, να μην εκτιμάται το έργο μου από κανέναν.



Δυστυχώς, δεν μπορώ να γράψω τους ασθενείς στα παλιά μου παπούτσια, αλλά πια, δεν κακίζω και αυτούς που το έχουν κάνει.

Δεν μπορεί να υπάρξει Υγεία, όταν οι γιατροί ασθενούν.



Προτιμώ όμως να πάω να δουλέψω εθελοντικά στους MSF (Γιατρούς Χωρίς Σύνορα) ή τους Γιατρούς τους Κόσμου.

Ξέροντας ότι δουλεύω δωρεάν, αλλά με σέβονται και με εκτιμούν.

Πάρα να συνεχίζω να δουλεύω περίπου τσάμπα, χωρίς σεβασμό και χωρίς εκτίμηση για το έργο μου.

Και γιατί όχι, να πάω κάπου όπου για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και εκπαίδευσης θα με πληρώνουν καλύτερα.

Δεν είναι δική μου ηθική απόφαση όταν η κυβέρνηση με αναγκάζει να το κάνω...



Αν όλοι οι φιλότιμοι γιατροί το κάναμε αυτό, ίσως τότε και οι πολιτικοί και οι ασθενείς να άρχιζαν να σέβονται αυτούς που έγιναν Ιατροί για να θεραπεύουν, τουλάχιστον όσο σέβονται αυτούς που τους πληρώνουν αδρά ιδιωτικά.

Γιατί όπως για όλα, μόνο αν σου φύγει κάτι σου λείπει και το εκτιμάς.

Αυτό λέγεται tough love...και ίσως δουλέψει εκεί που το φιλότιμο δεν κατάφερε κάτι.



Καταθέτω τη σκέψη μου, όπως έχω καταθέσει την ψυχή μου στην Ιατρική, που όμως στην Ελλάδα δεν εκτιμήθηκε όπως έπρεπε.

Οπότε τώρα μπορώ ίσως να φύγω με ήσυχη τη συνείδηση μου.

 http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2890/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%89?fb_action_ids=732330813465586&fb_action_types=og.likes

26 December 2015

Δεν αντέχω τον μαξιμαλισμό των ευχών.

Αντιγράφω απόσπασμα από χθεσινή ανάρτηση του Λυκούργου Λιαρόπουλου στο facebook, και προσυπογράφω:

Δεν αντέχω τον μαξιμαλισμό των ευχών.
Όλοι, τα πάντα, στους πάντες...

07 December 2015

20 χρόνια Γιατρός, πρώτη φορά βλέπω τέτοιο αντιβιόγραμμα.

Η ασθενής, της οποίας το όνομα έσβησα από την φωτογραφία, είναι μια κυρία 85 ετών που το μόνο της σύμπτωμα ήταν ότι τα ούρα της έγιναν τελευταία δύσοσμα.
Μήπως είναι καιρός να περιορίσουμε σημαντικά την χρήση αντιβιοτικών;

(κάντε κλικ στην φωτογραφία για να την μεγενθύνετε)


Παρακάτω ακολουθεί σχετική συζήτηση που έγινε στο Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας μεταξύ διαφόρων συναδέλφων Ιατρών:

- Τί συνέστησες στην ασθενή ;

- Αναμονή. Αν χειροτερεύσει θα μου πάρει τηλέφωνο.

- Αξιολόγηση σε κ/α ούρων γίνεται για συγκεντρώσεις >106. Το >105 σημαίνει και >106 και αν ναι γιατί τότε δεν μπαίνει ως >106?

- Αν υποθεσουμε πως ειναι σωστο το αντιβιογραμμα,θα το χαρακτηριζα ασυμπτωματικη βακτηριουρια (μονο δυσοσμα ουρα) και δε θα εδινα τιποτα.Αναμονη οπως ειπες κ εσυ κ να πινει υγρα (εφοσον εχει καλο κλασμα εξωθησης). 

Επι συμπτωματων θα εκανα νεα γενικη και κ/α ουρων

- Από τα α' επιλογής, δεν έχει τη νιτροφουραντοΐνη. Μπορεί να ζητηθεί από το εργαστήριο σε επόμενη καλλιέργεια ή είναι στάνταρ τα αντιβιογράμματα; Δεν έχω περάσει ακόμα από μικροβιολογία και έχω πολλές τέτοιες απορίες όταν διαβάζω αντιβιόγραμμα.

- Τα περισσότερα ανάλογα αντιβιογράμματα που είχα πετύχει στο παρελθόν αποδείχτηκαν λάθος στην επανάληψη.
Ωστόσο είναι μια καλή ευκαιρία να το στείλεις στην τρόικα, καθώς φαντάζομαι είναι ασθενής χωρίς πρόσφατη νοσηλεία και να τους πεις να τι κάνουν οι έλληνες με την άσκοπη χρήση αντιβιοτικών και πως τα παίρνουν.
Η πώληση αντιβιοτικών στην Ελλάδα πρέπει να μπει σε ηλεκτρονική καταγραφή (ποιος το έδωσε και ποιος το παίρνει) για κάθε κουτί που δίνεται στα φαρμακεία. Ακόμη και τα ληγμένα θα πρέπει να επιστρέφονται για διαγραφή και υγειονομική καταστροφή.
Είναι πλέον σοβαρότατο θέμα δημόσιας υγείας στην Ελλάδα.

- Καντην ενέσεις με αμινογλυκοσιδη, αν δε γινει καλα  θα κανει οξεία νεφρική ανεπαρκεια ,μετα θα μπει στο νοσοκομειο ,εκει θα κανουν κανα primaxin η κανενα πιο προσεγμένο αντιβιογραμμα !

- Κι εγώ, αντιβιογράμματα με σοβαρές ανθεκτικότητες από ιδιώτες δεν τα πολυπιστεύω και ζητώ επανάληψη στο νοσοκομείο ή σε άλλο εργαστήριο αν στο μεταξύ δεν έχει χορηγηθεί αντιβιοτικό. Ιδιαίτερα αν χρησιμοποιούν τρυβλία για το αντιβιόγραμμα και δισκία αντιβιοτικών (άγνωστης διάρκειας παραμονής και εξασθένησης στο εργαστήριο).
Στο παράδειγμα βλέπω 12 αντιβιοτικά. Πόσα τριβλία να χρησιμοποίησε; 12 αντιβιοτικά σε ένα τρυβλίο ή ανά 6 σε 2 τρυβλία που όμως ανεβάζει το κόστος;

- Το σύνηθες είναι 12 σε στρογγυλό ή 16 σε τετράγωνο. Το εύκολο λάθος θα ήταν να μην έχει επωαστεί σωστά και να δίνει τρελές ευαισθησίες σε όλα.

- Η  συγκεκριμένη κυρία είναι ασυμπτωματική, δε χρειάζεται να πάρει αντιβίωση, χώρια που από τα αντιβιογράμματα τουλάχιστον εγώ έχω δει πράματα και θαύματα...

- Σε εμάς τα «σύγχρονα μηχανήματα» βγάζουν το αντιβιόγραμμα σε 3-4 ώρες και εάν δεν το δεχτείς σε απειλούν και με καταγγελία για συκοφαντία του εργαστηρίου!

- θα ηταν ενδιαφερον μια ...περιηγηση στις σελιδες του βιβλιαριου της γιαγιακας για να δειτε ποσες φορες χορηγηθηκαν αντιβιωσεις το τελευταιο 12μηνο και ποιες.

- Περα ομως απο το απιστευτο αντιβιογραμμα- που ειτε ειναι λαθος ειτε αποτοκο αντοχης απο αλογιστη χρηση αντιβιοτικων-επιτρεψτε μου να θυμισω πως μιλαμε τελικα για ασθενη,και πως πρεπει να τη διαχειριστουμε καπως.Και το θεωρω ενδιαφερον περιστατικο
Ομιλουμε για υπερηλικα ασθενη με δυσοσμα ουρα ως μοναδικο συμπτωμα.
Οποτε εχουμε κατα την αποψη μου 3 στρατηγικες
1.θεωρουμε πως εχουμε ουρολοιμωξη και ζηταμε άμεσα και εκ νεου γενικη και κ/α ουρων αμφισβητωντας το αντιβιογραμμα αλλα οχι την ουρολοιμωξη
2.Δεχομαστε ΚΑΙ την ουρολοιμωξη ΚΑΙ το αντιβιογραμμα και χορηγουμε ενδομυικα αμινογλυκοσιδες
3.Δε μας νοιαζει το αντιβιογραμμα,σωστο ή λάθος.Ειναι ασυμπτωματικη βακτηριουρια και δε χορηγουμε ΤΙΠΟΤΑ παρα μονο νερακι και ζητουμε επανελεγχο επι συμπτωματων.

Προσωπικα θα επραττα το 3.
Οι λοιποι τι λετε?
(ομιλω σε επιπεδο ουροποιητικου παντα γιατι μπορει η ασθενης να εχει κολπιτιδα,κετονες σε ουρα απο πχ ασιτια,δερματολογικες παθησεις στην περιοχη,ληψη φαρμακων κτλ)

- Συναδελφε,δεν μας λες το ιστορικο της γιαιγιας.Εχει ΣΔ?Αν ναι,μπορει να εχει ασυμπτωματικη βακτηριουρια ,οπως ειπωθηκε απο καποιον συναδελφο.Θα μπορουσες να μας πεις την γενικη ουρων της?Αν εχει Α.Β.,εγω θα εκανα μεσα σε ενα 24ωρο εκ νεου κ/α ουρων με ανευρεση φυσικα του ιδιου παθογονου(Ε.COLI).Θα καλυπτα μονο αν ηταν ανοσοκατασταλμενη η.....εγκυος(ολιγον δυσκολο).

- εγω εχω την εντυπωση οτι ο συναδελφος εβαλε το ποστ οχι για να συζητησουμε τι θα κανει με τον ασθενή του (ο ίδιος θα γνωριζει το ιστορικο και θα εχει χαραξει την στρατηγικη του)αλλα για να δωσει τροφή για συζητηση όσον αφορα την χρήση ή μάλλον κατάχρηση των αντιβιωτικων  στην  χώρα μας.
Σε οποιον εχει τυχει να θεραπευσει Ευρωπαιο πολιτη δεν γινεται να μην εχει προσέξει την έκφραση του οταν του ανακοινωνεται ότι πρέπει να πάρει αντιβίωση, είναι σαν να σου λέει :γιατρέ μου ,είμαι τόσο σοβαρά?καμία σχέση με ότι γίνεται με τους συμπολιτες μας...

- Επετρεψε μου να διαφωνησω...περα απο πιθανη αντοχη σε αντιβιωση παιζει κ το ενδεχομενο λαθος αντιβιογραμματος.Σωστος ο προβληματισμος του κ Αργυριου περι καταχρησης αντιβιοτικων αλλα γιατι να μην παμε κ ενα βημα παραπερα?Ειναι ανεξοδο και εξαλλου αυριο-μεθαυριο καποιος αλλος απο εμας μπορει να βρεθει αντιμετωπος με αναλογη κατασταση.Δεν κανουμε διαγωνισμο ιατρικης αλλα γιατι να μην ακουσουμε κ μια ακομη αποψη απο οποιον θελει να την καταθεσει???

- Αναρωτιέμαι γιατί ένα τέτοιο αντιβιόγραμμα δεν έχει μέσα στις επιλογές ένα παλιό, φθηνό και καλό φάρμακο σε ήπιες και μέτριες λοιμώξεις κατωτέρου ουροποιητικού σε γυναίκες όπως η φωσφομυκίνη.
Επειδή η φωσφομυκίνη δεν κυκλοφορούσε καθόλου την τελευταία τριετία, έχει πολύ καλά αποτελέσματα στις ενδείξεις της.
Αν λοιπόν η λοίμωξη δεν ήταν άμεσα απειλητική, θα χορηγούσα 3 γραμμάρια φωσφομυκίνη εφάπαξ (προ της κατάκλισης και με άδεια κύστη, ώστε να δράσει το δυνατόν περισσότερο χρόνο) και σε 3-5 εικοσιτετράωρα θα επαναλάμβανα την καλλιέργεια.

- λειπουν και αλλα..οπως το furolin

- Καλημέρα,
Δεν ξέρω πόσοι θα δείτε αυτη την καταχώρηση αλλά επειδή έχω δεί και αλλού αυτο το αντιβιογραμμα να κυκλοφορεί θα πρέπει να κάνω μερικές διευκρινήσεις από μικροβιολογικής απόψεως.
Όντως είναι λάνθασμένη πρακτική σε αντιβιογράμματα ακόμα και από την κοινότητα να μην περιλαμβάνονται ρουτίνα πλεόν αντιβιοτικά όπως η αζντρεοναμη, η κεφοξιτινη, η κεφεπιμη , η κεφταζιδιμη , η κεφτριαξονη,η ιμιπενεμη, η μεροπενέμη τουλάχιστον και η νιτροφουραντοινη, η γενταμυκίνη και η φοσφομυκινη. Τα παραπάνω β-λακταμικά αντιβιοτικά χρειάζονται για να μπορεί να γίνει μια φαινοτυπική τυατοποιήση του υποκείμενου μηχανισμού αντοχής απο την Kirby-Bauer πχ ESBL, MBL, KPC, AMP-C κτλ, τα δε νιτροφουραντοινη και φοσφομυκινη διοτι πράγματι μπορεί αυτα τα στελέχη της κοινότητας να είναι ευαίσθητα. H χορήγηση β-λακταμικών αντιβιοτικών και των συνδιασμών τους με αναστολείς μπορεί πλέον να γίνει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις πχ αν έχετε στα χέρια σας ένα καθαρό ESBL...Υπενθυμίζω ότι η απλή Kirby Bauer που χρεισιμοποιείται στην πρωτοβάθμια υπερτερει για τα gram αρνητικά των αυτοματοποιημένων συστημάτων.Πρεπει όμως να καταλάβουμε ότι η Ελλαδα αυτή την στιγμή βρίσκεται σε φοβερή κατάσταση όσον αφορα τις αντοχές. Για όσους ενδιαφέρονται σας αναφέρω ότι όχι μόνο έχουμε μια ενδημική κατάσταση όσον αφορά τα MBL και KPC ενζυμα, που έχουν φτάσει μέχρι και στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και την κοινοτητα αλλα μόλις παρουσιάστηκε ένα πρωτόγνωρο outbreak στα Γιαννενα με NDM στελέχη και στο νοσοκομειακό περιβάλλοον αλλα και στην κοινότητα. Αρα μην σας προκαλουν εκπληξη αυτά τα αντιβιογράμματα, δυστυχώς  θα τα βλέπουμε πιο συχνά απο δω και πέρα. Όσον αφορά το κλινικό κομμάτι είναι μια ασυμπτωματική βακτηριουρία και στην κρίση πως θα το χειριστείτε. Όντως καλά θα ήταν αφου αυτό το στέλεχος λογικά εξωνοσοκομειακο β-λακταμικό δεν μπορει να πάρει, και αφού και οι υπολοιπες τάξεις αντιβιοτικών εμφανίζουν αντοχή, να ξέραμε τι γίνεται με την φοσφομυκινη και την νιτροφουραντοινη. Μιλήστε με το εργαστήριο αλλη φόρα και ρωτήστε αν μπορούν να βάλουν και αυτά αντιβιοτικά. Πάντως σε περιπτωση που δεν μπορεί ένα εργαστήριο να βάλει φαινοτυπικά τεστ (πράγμα που για να είμαστε και ρεαλιστικοί δεν γίνεται πλέον ουτε στα τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια νοσοκομεία ) καλό είναι αυτα τα στελέχη να στέλνονται σε εργαστήρια αναφοράς.

http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,5313.msg45159.html#msg45159 

“Ας αφήσουμε τη φύση να ακολουθήσει την πορεία της.”

Την παραπάνω έκφραση την άκουσα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 από έναν διάσημο Σουηδό ογκολόγο τον Jerzy Einhorn, και μου εντυπώθηκε. Ήταν τότε διευθυντής της ογκολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου Karolinska στην Στοκχόλμη και όσες φορές τον έβλεπα να δίνει συνεντεύξεις μου έκανε εντύπωση για την σοφία και την ηρεμία που απόπνεε.

“Ας αφήσουμε τη φύση να ακολουθήσει την πορεία της.”

Την παραπάνω λοιπόν έκφραση την χρησιμοποίησε ο Jerzy Einhorn, για κάποιον Ασθενή ο οποίος είχε μια ανίατη ασθένεια, όταν πλέον θεώρησε ότι οι περαιτέρω εξετάσεις και φάρμακα (εκτός των παρηγορητικών φαρμάκων βέβαια) δεν είχαν πια νόημα.

Μερικές φορές υπάρχουν λόγια που μπορούν να απαλύνουν την ανημπόρια και τον πόνο και νομίζω ότι λόγια σαν τα παραπάνω του Jerzy είναι τέτοια.

Μου το επιβεβαίωσε έμμεσα και ο γιος μιας υπέργηρης κυρίας που κούραρα εδώ στην Καβάλα και που ήταν ολοφάνερα στα τελευταία της. Χρησιμοποίησα λοιπόν και εγώ την ίδια έκφραση όταν ο γιος με ρώτησε αν θα πρέπει να δώσουμε ορό ή τροφή μέσω Levine. Με το που την πρόφερα και μετά ο γιος έδειξε σαφώς ανακουφισμένος.

06 December 2015

Are You Going to Be a Specialist? Or Just a GP?


General Practitioner / Obstetrician

"Are you going to be a specialist? Or just a GP?"
As a medical student and junior doctor in my hospital training years, I was often asked this question by friends, senior doctors and well-meaning patients. It really grated on me, that one little word: "just."
I always thought I'd become a general practitioner. As a teenager, I was inspired to study medicine by my own GP, who had always looked after my family with such care and compassion. As I went through my training I dabbled with the idea of other specialties. I was fascinated by the life stories of my geriatric patients; I loved the cute-factor of pediatrics; I was hooked on the emotional highs and lows of obstetrics; I enjoyed the team atmosphere of the emergency department. But I think deep down, that I always knew I liked ALL of medicine too much and that above all I wanted to make a meaningful difference in my patients' lives. For me, GP was the obvious choice.
Nowadays, when I tell people that I'm a GP, they ask instead, "So are you going to specialize in anything?" They don't seem to understand that I have already specialized. I've specialized in general practice (and GP obstetrics) by doing an additional four years of training on top of my medical degree and internship. I am officially registered with the Australian Medical Board as a "specialist general practitioner." This has been a conscious decision. I haven't just become a GP by default.
So to be asked these sorts of questions always seems so unfair. It implies that "GP" and "specialist" are two diametrically opposed alternatives, and that GP is the lessor of the two. If you're smart, ambitious, passionate and successful you become a specialist. If you can't get into anything else, or if you want the easy option, you become a GP. It's seen as a back-up option, not as a worthwhile career in itself.
The specialist vs. "just a GP" dichotomy also perpetuates the idea that GP's are not "experts" in their own right, or that GP's are the amateur doctors that do the easy bits of all the other specialties and then refer on when it gets too complicated.
I'd like to dispel that myth. GP's ARE experts. We are the expert in each and every one of our patients.
We are also the experts in:
  • Preventative medicine
  • Undifferentiated illness
  • Chronic-disease management
  • Complex multiple comorbidity
  • Judicious use of finite medical resources
  • Coordination of the health care team
We do these things better than anyone else. In fact, studies (see here, and here) have repeatedly demonstrated that an increasing number of primary care doctors results in better health outcomes overall -- a higher quality of health service at a decreased cost. An increasing number of specialists is associated with higher costs and poorer quality of care, including higher overall mortality. So as a group, GP's do a far better job at improving health outcomes and for a lower cost compared to specialists.
So where do all these negative attitudes come from? Unfortunately some hospital doctors perpetuate these views. They refer to general practice dismissively as "coughs, colds and sore holes" or (particularly for female GP's), "tears and smears." I have heard some specialists loudly criticize GP's for not knowing everything that they know about their chosen field, apparently unable to appreciate the enormous breadth of knowledge the GP has in other areas.
Once I even heard my university professor talk to our class about a high-achieving doctor that he had gone through medical school with, saying "She had so much potential, she could have been a professor of medicine. It was such a waste that she chose a career in general practice."
Even though the overwhelming majority of health care happens in the primary health-care sector, the lion's share of university and junior doctor teaching is done in hospitals by specialists, so it's hardly surprising that many of our hospital counterparts have such inaccurate views of general practice.
Admittedly not all GP's are great teachers, and a GP rotation spent sitting in a corner of a consulting room is not likely to leave a good impression on the student. The subtleties and intricacies of a GP consult are not well appreciated by watching (or snoozing) in the background. Perhaps as teachers, we need to do better.
Here's the thing. Any doctor who thinks that general practice is easy has clearly never tried it themselves.
The reality is that general practice is an enormously rewarding, challenging and varied career and that no two days are ever the same. We have no idea what is going to walk through our door next and it could be anything from an infant with a fever; a pregnant lady with pre-eclampsia; an elderly patient with new-onset AF; a young man suffering from crippling anxiety; a parent grieving the death of a child; or a full-blown heart attack. And all of these medical conditions come with added layers of complexity from the patient's personality factors, social circumstances, family situation, expectations, medical comorbidities, values and beliefs.
So not only do we have to be able to initially manage every single symptom and medical condition imaginable, we have to be able to do it without a full suite of investigation tools, without easy access to allied health and other specialists and all within an allocated time slot of 10 to 15 minutes. What's more, we are not managing that patient just for that episode of illness -- rather we are caring for their overall health and well-being in the short, medium and long term.
Don't get me wrong. I have a huge appreciation for my specialist (partialist?) colleagues. In particular I am grateful for the depth of knowledge and skills that they each have in their niche area, that I could never hope to achieve. I know that they, too, want the best outcomes for our patients and that the system works best when we all work together.
However, I'd really like for people to stop asking, "Are you going to be a specialist, or just a GP?" and instead to enquire, "What type of doctor are you going to be?" It's up to all of us to change the conversation and give general practice the respect and prestige it deserves, so that all medical career choices can be seen to be of equal value.
The growing online presence of passionate GP's on social media can only help to spread the word about what we believe is the best job in the world. Check out blog posts from "Not Just a GP," "KI Doc" and "Green GP" on what they love about general practice.
For those of us who supervise medical students, we have the perfect opportunity to share our passion with the next generation by getting them involved in not just watching, but doing. I encourage you to let them sit in the big chair and seat yourself in the corner, so you can learn something from them, too.
To my patients: I know you may never understand the intricacies of medical training, but I want you to know that out of all the career paths on offer, I chose to be your GP -- to be the person that you turn to in your time of need, who sees you as a whole person and not just a diseased organ, and to be the one who helps guide you to health and wellness. I hope you know that I feel truly privileged to be your doctor.
In answer to the original question, no, I'm not "just" a GP. I'm a broadly-skilled, sub-specialized, expert GP, providing a damn fine health service to my patients and my community. And I absolutely love it.
For more by Penny Wilson: http://www.huffingtonpost.com/penny-wilson/
For more on healthy living health news: http://www.huffingtonpost.com/news/healthy-living-health-news/


05 December 2015

Κείμενο που θα έπρεπε να υπάρχει πλαστικοποιημένο στην αναμονή όλων των ΤΕΠ.


31 Μαρτίου 2015.
του Πέτρου Ιωάννου.


Εφημερία χθες. Με ξύπνησε το πρωί ο Χάρης για να δω μια νεφρολογική ασθενή στα επείγοντα, και όπως έμπαινα είδα έναν έντρομο νέο της ηλικίας μου να σπρώχνει ένα καροτσάκι με μια γυναίκα πάλι της ηλικίας μου στον διάδρομο και να ψάχνει αριστερά και δεξιά. Αφότου μπήκα άκουσα φωνές στον διάδρομο, τον νεαρό που είχα δει πριν να ωρύεται, να χτυπάει τους τοίχους, να κλωτσάει τις πόρτες και να βρίζει ασύστολα ψάχνοντας για καρδιολόγο για την κοπέλα του, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα στο σύστημα υγείας. Πάγωσα. Ο άνθρωπος ήταν επικίνδυνος. Ο άλλος ειδικευόμενος, ο Κώστας, παράτησε αυτό που έκανε και έβαλε την κοπέλα μέσα, ενώ εγώ συνέχισα αυτό που έκανα κι έφυγα. Φεύγοντας, μετά από τρεις ώρες, πέρασα από τα επείγοντα, από περιέργεια, και είδα τους δύο ειδικευόμενους λιώμα πάνω στα γραφεία, να κλείνουν εκκρεμότητες για να φύγουν. Ρώτησα τον έναν από αυτούς τι είχε τελικά η πιτσιρίκα, και μου είπε πως τελικά δεν είχε τίποτα, αλλά μετά δεν μπορείς να τους πεις κάτι για τη συμπεριφορά τους. Γιατί αφού τους εξετάσεις και τους πάρεις εργαστηριακά, γίνονται όλοι αρνάκια, ανυπόμονοι να βγουν οι εξετάσεις για να φύγουν. Θυμήθηκα πόσα παρόμοια σκηνικά έχουν γίνει, όταν στο παρελθόν είχαν πάει να με δείρουν στους διαδρόμους επειδή δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με μια 30χρονη που περίμενε να φύγει γιατί είχε μπει ασθενής με ασθενοφόρο που είχε έμφραγμα και χάρη σ´αυτές τις βλακείες άργησε να μεταφερθεί στην εντατική των καρδιοπαθών. Ή την άλλη φορά που άλλος είχε τραβήξει μαχαίρι σε ειδικευόμενο, ή όταν υποστράτηγος της αστυνομίας παρεμπόδιζε διασωλήνωση κωματώδους ασθενούς δέρνοντας συναδέλφους του γιατί είχε γδάρει το φρύδι του ο γιός του - και αφέθηκε ελεύθερος την επόμενη.

Δεν θυμάμαι σε ποιο σημείο της διαδρομής συνέβη και σε μένα, αλλά άλλαξα κι εγώ, όπως και οι άλλοι. Ντρέπομαι, ντρέπομαι που κινούμαι σε αυτήν την κοινωνία, που ο ψευτοτσαμπουκάς χρησιμοποιείται για επιτάχυνση των προσωπικών επιδιώξεων, θλίβομαι που αναγκάζομαι να δουλεύω απλήρωτες εφημερίες δίχως security, υπηρετώντας ανθρώπους των οποίων την ανθρώπινη φύση αμφισβητώ. Ντρέπομαι που περπατούν δίπλα μου άνθρωποι που παρακάμπτουν τον σιωπηλό εμφραγματία, που παραχωρεί τη θέση του, απλά γιατί φωνάζουν, βρίζουν και απειλούν γιατί θέλουν να πάνε σπίτι τους μια ώρα νωρίτερα. Και θυμώνω με το γεγονός πως εν τέλει μπορεί να βρω το μπελά μου ακόμα κι αν τα κάνω όλα σωστά, ή ακόμα κι αν δεν είμαι στον χώρο που θα γίνει κάτι, όπως με τη 16χρονη στο Ρέθυμνο, απλά γιατί ο κόσμος θέλει να ξεσπάσει και να αποδώσει ευθύνες οπουδήποτε αλλού, πέρα από τον εαυτό του.

Άλλη μια απλήρωτη εφημερία.

*Ο Πέτρος Ιωάννου είναι ειδικευόμενος Παθολογίας ΠΑΓΝΗ

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=40317

Αν γίνει το κακό και μετά, δεν έχει νόημα να γεμίζουμε τον Ασθενή μας με τύψεις.


07/07/2015.

Προσωπικές ιστορίες και ανάρμοστες ιατρικές συμπεριφορές.

Η γυναίκα εδώ και πολύ καιρό έχει προσέξει μία μάζα διαφορετική, σκληρή και ανώδυνη να μεγαλώνει στο στήθος της. Φοβάται, μερικές φορές ανησυχεί, αλλά δεν τολμά να μιλήσει για το θέμα σε κανέναν. Και σε ποιόν να μιλήσει; Στον άντρα της με τον οποίον δεν μπορεί να μοιραστεί τα προσωπικά της αισθήματα, αφού η σχέση τους τα τελευταία χρόνια μετά τη σταδιακή απομάκρυνση και αδιαφορία του, έχει εμπλουτιστεί εδώ και καιρό από την ειρωνική και απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι της; Στο γιο της, που εκδηλώνει την αντροσύνη του στηρίζοντας τον μπαμπά του και που ασχολείται μόνο με τις παρέες του ή, τέλος, στην μικρή της κόρη που ετοιμάζεται να δώσει εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο και για την οποία φροντίζει να μην υπάρχει μέσα στο σπίτι οτιδήποτε που θα μπορούσε να διαταράξει την απερίσπαστη μελέτη; Όσο για τους δικούς της ή τις φίλες της, που να βρεθούν μετά την μοναχική και αφιερωμένη στην οικογένεια ζωή που έκανε τόσα πολλά χρόνια, από τότε που παντρεύτηκε;

Η μικρή έδωσε τις εξετάσεις και η μάζα στο στήθος συνέχιζε να μεγαλώνει. Την ξεχνούσε διαβεβαιώνοντας τον εαυτό της ότι δεν είναι τίποτα. Όμως, μια μέρα, εκεί που καθόταν στην καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας, έχοντας βάλει για άλλη μία φορά το χέρι μέσα από του σουτιέν για να πιάσει αυτό που συνέχιζε να μεγαλώνει στο στήθος της, είδε λίγο αίμα στα δάκτυλα της. Τρομοκρατήθηκε. Τα έβαλε με τον εαυτό της και αποφάσισε να πάει να δει γιατρό.

Μόνη της, έχοντας περιποιηθεί τον εαυτό της, έφτασε στα εξωτερικά ιατρεία για να εξεταστεί από ένα γνωστό μαστολόγο. Πολύς κόσμος, αυτό την ανακούφισε λίγο. Για να έχει τόσους πολλούς να περιμένουν, θα είναι καλός σκέφτηκε. Άκουγε και τις άλλες γυναίκες που περίμεναν να τον επαινούν, αισθάνθηκε περισσότερο ήρεμη.

Ήρθε η σειρά της. Είπε στο γιατρό την ιστορία της και ότι δεν είχε μαζί της καινούργια μαστογραφία, είχε μια παλιά προ πενταετίας. « Τι να την κάνω αυτή» της είπε ο γιατρός και ούτε που την πήρε στα χέρια του. Πήγε στο εξεταστικό κρεβάτι, ξεντύθηκε και περίμενε τον γιατρό να  τελειώσει μία συνομιλία του σ’ ένα τηλεφώνημα που εν τω μεταξύ μεσολάβησε. Αισθανόταν άβολα. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στον γιατρό. Αυτός την πλησιάζει με την λευκή καλοσιδερωμένη μπλούζα του και το λευκό πουκάμισο με την ριγέ γραβάτα, βάζει τα γυαλιά του, κοιτά προσεκτικά το άρρωστο στήθος, κάνει μία γκριμάτσα αποδοκιμασίας, απλώνει το χέρι του ψηλαφά και τα δύο στήθη και τις μασχάλες και στη συνέχεια, χωρίς να της πει κουβέντα, πάει στο νεροχύτη και πλένει τα χέρια του. Αυτή ντύνεται και κάθεται στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο. Τα μάτια της καρφωμένα στο πρόσωπο του γιατρού, περιμένοντας να μαντέψει από εκεί και όχι από τα λόγια το τι έχει να της πει. Ο γιατρός την κοιτά και αυτός και της λέει, κουνώντας με απορία τους ώμους του « Τι ήρθες τώρα σε μένα;». Δεν απαντά, τι να του απαντήσει; « Πως το άφησες χριστιανή μου να γίνει έτσι; Που ζεις; Στον περασμένο αιώνα; Τι να κάνω τώρα εγώ μαζί σου;». Η γυναίκα αισθάνεται το κεφάλι της να βυθίζεται μέσα σε ένα πυκνό σύννεφο. « Τέλος πάντων θα σου δώσω εισιτήριο και ό,τι μπορέσω θα κάνω. Μην περιμένεις πολλά. Δεν έχεις κάποιον μαζί σου;». « Πείτε μου γιατρέ είναι τόσο άσχημο;» « Τι άσχημο καλή μου; Εδώ μιλάμε για πολύ προχωρημένη νόσο. Τέλος πάντων, είπα  ό,τι μπορέσω να κάνω, θα κάνω. Που είναι άντρας σου να συζητήσω μαζί του;» « Μόνη μου έχω έρθει». Ο γιατρός φαίνεται να απογοητεύεται. Δίνει εντολή στην γραμματέα να δώσει εισιτήριο εισαγωγής. « Πότε θα μπω μέσα γιατρέ μου;» « «Όποτε σε καλέσουν. Βιάζεσαι κιόλας; Τώρα σ’ έπιασε η βιασύνη; Τόσο καιρό που τ’ άφησες να γίνει τούμπανο, τι έκανες;» είπε και γυρνώντας της την πλάτη πήγε να συνεχίσει τη δουλειά του με την επόμενη ασθενή.

Χωρίς να καταλάβει, έδωσε τα στοιχεία της στη γραμματέα. Ήθελε να εξαφανιστεί ή να σβήσει ό,τι της είχε συμβεί τα τελευταία 5 λεπτά. Το προτεταμένο χέρι και οι οδηγίες της γραμματέας για το τι να κάνει με το εισιτήριο, την επανέφεραν στην πραγματικότητα. Μόνο που πλέον δεν άκουγε. Σαν να είχαν χαθεί οι θόρυβοι γύρω της και μόνο η επίκριση του γιατρού, ο άντρας της που την ειρωνευόταν, ο γιος της που το έπαιζε αντράκι μαζί της και η κόρη της που ασχολιόταν μόνο με το αν θα περάσει τις εξετάσεις κατοικούσαν στο μυαλό της.

Σαν μπόμπα έσκασαν επάνω της τα λόγια που της είπε ο γιατρός, αλλά και το πώς την αντιμετώπισε. Τόσα χρόνια ( προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της σ’ ένα εσωτερικό μονόλογο) βοηθούσα με στωικότητα όλους, είχα αφοσιωθεί στον άντρα μου και στα παιδιά μου, πρόσεχα να μην δώσω αφορμή στην γειτονιά…… Ναι αμέλησα τον εαυτό μου, είναι αλήθεια. Αλλά να είμαι τόσο βλάκας, που ακόμα και ο γιατρός μου το είπε κατάμουτρα! Τόσο μα τόσο αυτοκαταστροφική; Ανίκανη και βόδι, όπως μου τα έλεγε ο άντρας μου τα τελευταία χρόνια;

Βγήκε από το νοσοκομείο κατηγορώντας τον εαυτό της, την ανικανότητα και την κακοτυχία της. Βγήκε από το νοσοκομείο βλέποντας τους άλλους γύρω της και συλλογιζόμενη το πόσο μηδαμινή είναι τελικά η αξία της. Ξανάφερε στην μνήμη της το πως την κοίταξε ο γιατρός, πως τις τα είπε. Ποια ήταν ακριβώς τα λόγια του; Και είναι και από τους καλύτερους. Δεν χωρά αμφιβολία: κατέστρεψα τον εαυτό μου. Τώρα τι θα κάνω; Δεν θα δω τον Μάκη γαμπρό, ούτε την Ευγενία νυφούλα. Δεν θα κρατήσω εγγονάκια στην αγκαλιά μου, σκέφτηκε και την πήραν τα δάκρυα. Μ’ ένα μαντήλι μια σκούπιζε τα μάτια της, μια φυσούσε την μύτη της. Και δεν την ένοιαζαν, για πρώτη φορά, τι θα σκεφτόντουσαν οι γύρω της.

Σχόλιο:

Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στα σημάδια μιας ασθένειας. Η αντίδραση του προσδιορίζεται από πολλούς παράγοντες και όχι μόνο από απλούς λογικούς συλλογισμούς.
Οι άντρες συνήθως αδιαφορούν, γιατί φοβούνται. Οι γυναίκες γιατί συνήθως υποτιμούν τον εαυτό τους δοσμένες στους άλλους ( στην οικογένεια).
Ο καλός γιατρός της ιστορίας μας είναι κακός γιατρός, με Κ κεφαλαίο. Η ιατρική υπάρχει για να βοηθά όπου και όπως μπορεί. Το τι έκανε ή δεν έκανε ο ασθενής δεν σχολιάζεται. Δεν είναι ο γιατρός δικαστής συμπεριφορών.
Ο γιατρός μιλά με την ασθενή και όχι με άλλο πρόσωπο. Δεν χρειάζεται να εξηγήσει τίποτε σε κανέναν άλλον, εκτός και αν η ασθενής είναι διανοητικά καθυστερημένη και βρίσκεται υπό εποπτεία.
Η αισιοδοξία και η ευδιαθεσία των ασθενών είναι σημαντική για την σωστή και αποτελεσματική εφαρμογή των θεραπειών και τους στηρίζει στις δύσκολες στιγμές που περνούν. Αντίθετα τα αισθήματα ενοχής και χαμηλής αυτοεκτίμησης, που τα επιδεινώνει πολλές φορές ο τρόπος αντιμετώπισης από τους γιατρούς και το σύστημα υγείας, τα κάνουν όλα δύσκολα και την ιατρική απλή τελετουργία, χωρίς καμία ουσία.

Ιστολόγιο Ε.Φιλόπουλος

http://efilopoulos.tumblr.com/tagged/

http://www.docmed.gr/prosopikes-istories-ke-anarmostes-iatrikes-simperifores/

Η άφιξη του κλόουν στην πολιτεία και η σύγχρονη ιατρική.


23/08/2015
του Αθανάσιου Δρίτσα.


Οι αρχαίοι πολιτισμοί συµβίωναν περισσότερο ρεαλιστικά µε την ασθένεια και τον πόνο σε σχέση µε τους σύγχρονους ανθρώπους. Το προσδώκιµο της επιβίωσης ήταν πολύ βραχύτερο, πολλά παιδιά πέθαιναν πριν γιορτάσουν τα πρώτα τους γενέθλια, ελάχιστοι άνθρωποι δεν είχαν προσβληθεί απο σοβαρές ασθένειες στη διάρκεια της ζωής τους. Οι ανθρωποι δεν είχαν καταφέρει να δώσουν βιολογικές εξηγήσεις στό φαινόµενο του πόνου και ο πόνος είχε αποδοθεί στούς θεούς, ήταν σταλµένος απο τους θεούς σαν συνέπεια παράβασης των ηθικών νόµων και είχε σκοπό την παιδαγωγία η τον εξιλασµό: τον φρονείν βροτούς οδώσαντα, τον πάθει µάθος θέντα κυρίως έχειν, (βλ. Αισχύλου Ορέστεια).

Η ανακάλυψη της μορφίνης στις αρχές του 19ου αιώνα και των χημικών αναλγητικών ουσιών αφενός βοήθησε την βιολογική κατανόηση των µηχανισµών του πόνου αφετέρου ανοιξε το δρόµο στίς ανώδυνες χειρουργικές επεµβάσεις. Αυτές όµως οι µεγάλες ιατρικές επιτυχίες δεν κατάφεραν µέχρι σήµερα να εξαλείψουν διαφωνίες µεταξύ ιατρών και ασθενών στο ζήτηµα της αντιµετώπισης του πόνου. Ετσι οι ασθενείς διαµαρτύρονται οτι οι ιατροί αντιμετωπίζουν τον σωµατικό πόνο αλλά αγνοούν αυτούς τους ίδιους ως πάσχοντα πρόσωπα. Είναι ενδιαφέρον οτι σαφής σηµασιολογική διαφοροποίηση των όρων πονώ και υποφέρω (πχ αγγλικά pain και suffering) δεν µπορεί να βρεθεί σε κανένα λεξικό. Ετσι µπορεί κανείς να υποφέρει χωρίς να πάσχει από κάποια οργανική νόσο δηλ. χωρίς να πονά σωματικά. Με βάση την  καρτεσιανή φιλοσοφία (δηλ. τον διχασμό ψυχής και σώματος)  η έννοια του υποφέρω που ξεπερνά το αίσθηµα του σωµατικού πόνου εντάσσεται στο χώρο του υποκειµενικού εφόσον σύµφωνα µε την επιστηµονική µέθοδο δεν µπορεί να παρατηρηθεί και καταγραφεί µε επιστηµονικά όργανα. Αλλά βέβαια αυτό που πάσχει στη διάρκεια µιάς ασθένειας είναι το πρόσωπο συνολικά και όχι απλά η σωµατική υπόσταση. Πρέπει να τονισθεί οτι η έννοια του προσώπου εκτός από τον σωµατικό παράγοντα περιλαµβάνει παράγοντες όπως µνήµες, εµπειρίες, οικογένεια, κουλτούρα, αρχές, συναισθήµατα, κοινωνικούς ρόλους. Το πρότυπο άσκησης της ιατρικής σήμερα αναθέτει στον γιατρό, όπως σε µηχανικό συνεργείου αυτοκινήτων, απλά να εντοπίσει και να εξαλείψει την οργανική βλάβη. Τις περισσότερες φορές οι γιατροί αφού έχουν υποτάξει πλήρως την ανθρώπινη βούληση προσπαθούν να θεραπεύσουν την σωµατική βλάβη παρά τις πιθανά καταστρεπτικές παρενέργειες της θεραπείας στο πρόσωπο (βλ. χηµειοθεραπεία­ στον καρκίνο).

«Η άφιξη ενός κλόουν σε μια πολιτεία μπορεί να γλυτώσει από πολλές ασθένειες και να προσφέρει υπηρεσίες υγείας ανώτερες από πολλά κουτιά με φάρμακα» (The arrival of a good clown exercises a more beneficial influence upon the health of a town than of twenty asses laden with drugs) είχε δηλώσει προφητικά ο σπουδαίος κλινικός γιατρός του 17ου αιώνα Thomas Sydenham (1624-1689). Ο Sydenham τονίζει την αξία των μη-φαρμακευτικών παρεμβάσεων σε αντίθεση με την σύγχρονη ιατροποιημένη κοινωνία των δισκίων η οποία καλλιεργεί στο ευρύ κοινό την άποψη ότι τα πάντα μπορούν να θεραπεύσουν «τα χάπια» και η ιατρική συνίσταται αποκλειστικά σε μηχανικές παρεμβάσεις ή φάρμακα. Ο μέγας κλινικός Sydenham υπήρξε εκείνο το είδος γιατρού που μελετάει προσεκτικά τον ασθενή και το περιβάλλον του και διαπιστώνει ότι δεν αρκεί η συνταγογράφηση φαρμάκων αλλά μπορεί και ο ίδιος ο ασθενής να κάνει επιπλέον ουσιαστικές ενέργειες για τη θεραπεία του πχ αισιόδοξη σκέψη, γέλιο, χαλάρωση, δημιουργική ζωή και μετοχή στη θεραπευτική διαδικασία. Σήμερα στην εποχή των κατευθυντηρίων οδηγιών και του απόλυτου ελέγχου της ιατρικής πρακτικής από την φαρμακοβιομηχανία προσωπικότητες όπως ο Sydenham θεωρούνται γραφικές. Στίς μέρες μας η υπερβολική επίδραση της φαρμακευτικής βιομηχανίας στην άσκηση της ιατρικής δεν αποτελεί δικό της σφάλμα αλλά σφάλμα κυρίως της κοινωνίας. Μια φαρμακευτική εταιρεία δεν συνιστά φιλανθρωπική οργάνωση και δεν έχει βέβαια στόχο την βελτίωση της δημόσιας υγείας αλλά μάλλον το αντίθετο. Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι πολυεθνικές επιχειρήσεις που στοχεύουν στο κέρδος, στην αύξηση του μεριδίου τους στην αγορά και στην καλύτερη δυνατή επιβίωση τους. Όμως το γεγονός πως οι φαρμακευτικές εταιρείες αφέθηκαν να θηρεύουν ανεξέλεγτα τις αδυναμίες μας οφείλεται στα συλλογικά μας λάθη.

Σε έναν υλιστικό πολιτισµό ο οποίος ανάγει την ευδαιμονία-καλοπέραση σε ύψιστη αξία κάθε µορφή πόνου και ασθένειας είναι σαφώς ανεπιθύµητη. Επιπλέον αποκλείεται το ενδεχόµενο ο πόνος ή η ασθένεια να ενταχθούν φυσικά στο πλαίσιο της ζωής, αποκλείεται κάθε αναζήτηση μεταφυσικής ωφέλειας του πόνου ή ένας διαφορετικός τρόπος αντιµετώπισης της ασθένειας, πλην µηχανικής ή φαρµακευτικής παρέμβασης. Έτσι η συνηθέστερη κατάληξη και όσων συνεχίζουν να «υποφέρουν χωρίς να πονούν» (δηλαδή χωρίς διάγνωση οργανικής ανωμαλίας) είναι στην εποχή μας ο ψυχίατρος, ο οποίος βάζει τη σφραγίδα της ψυχικής διαταραχής και ακολουθεί τον εύκολο δρόμο των ψυχοφαρμάκων. Μάλιστα ο αριθμός των ασθενών που απευθύνονται σε ειδικούς χωρίς να υπάρχει σοβαρή οργανική αιτία βαίνει σταθερά αυξανόμενος και, με τις ευλογίες της φαρμακοβιομηχανίας, ουδείς πλέον μένει αχαπάκωτος. Βρήκα εξαιρετικά εύστοχα τα λόγια του γνωστού γελοιογράφου Μπόστ σε από τις τελευταίες του συνεντεύξεις (1995) όταν μιλούσε για τον ευδαιμονισμό της εποχής: Τα σηµερινά παιδιά στερούνται ολοένα και περισσότερο το αίσθηµα του πόνου, για αυτό το λόγο έχουν µια τάση να προκαλούν τον πόνο γύρω τους. Θεατές του πόνου κατάντησαν τα σηµερινά παιδιά ενώ εµείς, η γενιά της κατοχής και του εμφυλίου είμασταν οι τελειόφοιτοι του πόνου, αυτή είναι η διαφορά.

Έχω παρατηρήσει ότι αρκετοί κλινικοί γιατροί, με αυξημένη συχνότητα πλέον, διστάζουν να γράψουν ευθαρσώς σε έναν ιατρικό φάκελο ή σε μια βεβαίωση εκφράσεις όπως «φυσιολογικός», «κατά φύση», «εντός φυσιολογικών ορίων». Πολύ συχνά διαπιστώνω ότι η διατύπωση της έννοιας «φυσιολογικό» προκαλεί την έκλυση κάποιας περίεργης αντανακλαστικής φοβίας. Επίσης συχνά προτιμούν οι γιατροί αφαλέστερες και συχνά υποκριτικές διατυπώσεις όπως πχ «μη ειδικά ευρήματα». Αυτό συμβαίνει επειδή το μυαλό των κλινικών γιατρών έχει πλέον εκπαιδευθεί να βλέπει παντού ασθένειες ή παραλλαγές ασθενειών. Τα όρια της ασθένειας έχουν διευρυνθεί τόσο πολύ πλέον έτσι ώστε πρόσφατες επιδημιολογικές αναλύσεις δείχνουν ότι ολόκληρος ο πληθυσμός των γηραιότερων ενηλίκων (άνω των 65 ετων) ταξινομείται ως πάσχων από τουλάχιστον μία χρόνια ασθένεια. Η τάση της μοντέρνας προληπτικής φροντίδας είναι ότι με (υποτιθέμενο) στόχο την αποφυγή του πρόωρου θανάτου να χορηγεί ισόβια φάρμακα σε ολοένα και περισσότερους νέους και ασυμπτωματικούς ασθενείς. Επίσης είναι ολοφάνερη η προοδευτική ελάττωση των φυσιολογικών ορίων στις τιμές βιοχημικών (βλ. χοληστερίνη, σάκχαρο) ή κλινικών παραμέτρων (βλ. αρτηριακή πίεση). Ποιος όμως καθορίζει το εύρος μιας φυσιολογικής τιμής; Η «αόρατος αυτή αρχή» που καθορίζει τα όρια (για να θυμηθούμε τη Φιλική Εταιρεία) δεν είναι παρά διεθνείς επιτροπές πανεπιστημιακών και ερευνητών με σημαντική εμπειρία στον τομέα των κλινικών μελετών φαρμακευτικών ουσιών.

Αρκετές σχετικά πρόσφατες αναφορές στο καταξιωμένο επιστημονικό περιοδικό British Medical Journal από τον συγγραφέα-λέκτορα του πανεπιστημίου Newcastle-Australia, Dr. Ray Moynihah έχουν δείξει ότι τα περισσότερα άτομα που συμμετέχουν σε επιτροπές ειδικών που καθορίζουν ενδείξεις συνταγογράφησης φαρμάκων έχουν άμεσους δεσμούς με φαρμακευτικές εταιρείες οι οποίες ωφελούνται από την επέκταση της συνταγογράφησης σε υγιείς πληθυσμούς. Μάλιστα αποδείχθηκε ότι ανάμεσα στα 12 μέλη μιας επιτροπής ειδικών που δημιούργησαν μετά το 2003 μιαν αμφιλεγόμενη κατάσταση που λέγεται «προ-υπέρταση» (προκειμένου να συνταγογραφούν οι γιατροί αντιυπερτασικά σε άτομα με οριακές τιμές πίεσης) οι 11 έπαιρναν χρήματα από φαρμακευτικές εταιρείες και οι 6(50%) δήλωναν χρόνιους δεσμούς με περισσότερες από 10 εταιρείες ο καθένας. Παρομοίως αποκαλύφθηκε ότι πολύ συχνά είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα μέλη επιτροπών σε σχέση με συνταγογράφηση φαρμάκων για το διαβήτη και τις ψυχιατρικές διαταραχές. Στον τομέα της ψυχιατρικής μάλιστα βρέθηκε σκανδαλωδώς μεγάλο ποσοστό (56%) διαπλοκής των ειδικών οι οποίοι διευρύνουν τις ενδείξεις φαρμακευτικής θεραπείας και αναφέρονται στο περίφημο Εγχειρίδιο Στατιστικής και Διάγνωσης Ψυχικών Διαταραχών (DSM). Είναι βέβαιο ότι έχει επέλθει τρομακτική ψυχιατροποίηση της ζωής παγκοσμίως αλλά ιδιαίτερα στις ΗΠΑ πολλά εκατομμύρια νέων ανθρώπων, ιδιαίτερα εφήβων, παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα ή φάρμακα για «φυσιολογικές» διαταραχές της διάθεσης με τις ευλογίες του Εγχειριδίου Διάγνωσης DSM. Μάλιστα έχει γίνει πλέον κοινή πεποίθηση όλων των πολιτών ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επισκεφθεί σήμερα ψυχίατρο (συμβουλευτικά) ένας κλινικά υγιής άνθρωπος και να φύγει από το ιατρείο χωρίς συνταγή ενός ήπιου αγχολυτικού ή αντικαταθλιπτικού δισκίου.

Ένα, κατά την άποψη μου, σημαντικό πρόσφατο εκδοτικό απόκτημα είναι το βιβλίο με τίτλο «Η διάσωση του φυσιολογικού» του οποίου συγγραφέας είναι ο καταξιωμένος αμερικανός ψυχίατρος Allen Frances (MD), το βιβλίο κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τραυλός (2014). Το ευανάγνωστο και καλογραμμένο αυτό πόνημα προσεγγίζει, κυρίως από την ψυχιατρική πλευρά, το μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης ιατρικής που είναι η μετατροπή των φυσιολογικών καταστάσεων σε παθολογικές, η ιατροποίηση της καθημερινής ζωής σε επικίνδυνο βαθμό, η υπερ-διάγνωση και η υπερβολική ιατρική αγωγή. Είναι ενδιαφέρον ότι ο συγγραφέας, που υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του ψυχιατρικού εγχειριδίου DSM, βρίσκεται σήμερα πολέμιος της μανιώδους ιατροποίησης ελάσσονων ή φυσιολογικών ψυχικών εκδηλώσεων (γεγονός που οδηγεί σε πολυφαρμακία και συχνά λαθεμένη ιατρική αγωγή) οι οποίες εντάσσονται με ρυθμό γεωμετρικής αύξησης στις ανανεωμένες εκδόσεις του DSM. Οπως τονίζει ο Allen Frances κυβερνήσεις, πολιτικοί, γιατροί, ΜΜΕ, ομάδες υποστηρικτών-όλοι εξαγοράστηκαν από τα χρήματα και την ισχύ της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Σήμερα τα φάρμακα χρησιμοποιούνται συχνά ανεξέλεγκτα, με έναν τρόπο που θυμίζει της πρακτικές των αλχημιστών του μεσαίωνα γράφει στο βιβλίο του ο Allen Frances. Τους γιατρούς που συνταγογραφούν άνευ σοβαρής αφορμής πρέπει να είχε μάλλον στο μυαλό του και ο Sydenham όταν έλεγε τον 17ο αιώνα ότι «ένας κλόουν μπορεί να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα από πολλά μαζί φάρμακα». Δεν είμαι ψυχίατρος αλλά θεωρώ ότι το βιβλίο αυτό μπορούν με άνεση να διαβάσουν γιατροί όλων των ειδικοτήτων και, όσοι διαθέτουν ευθυκρισία και διαφάνεια σκέψης, να διαπιστώσουν ότι η ιατροποίηση της ζωής, η μετατροπή του φυσιολογικού σε παθολογικό, η υπερδιάγνωση και η πολυφαρμακία αποτελούν πλέον μεγάλα προβλήματα όλων των ιατρικών ειδικοτήτων. Υπάρχει πλέον άμεση ανάγκη για διεπιστημονικές συζητήσεις προκειμένου να ενημερωθούν με ειλικρίνεια η κοινωνία, οι γιατροί και άλλοι επιστήμονες μη-γιατροί πάνω στο ζήτημα της άσκησης υπερβολικής ιατρικής. Πολύ φοβάμαι ότι η ιατρική δεν έχει πια ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και προφανώς το μέλλον διαγράφεται εξαιρετικά ζοφερό αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα.

Είναι δεδομένο ότι με βάση το υπάρχον σύστημα αντίληψης οι περισσότερες επιτροπές ειδικών διαπλέκονται με φαρμακευτικά συμφέροντα και προσπαθούν να διευρύνουν τα όρια της νόσου και να χαμηλώσουν τον ουδό για θεραπεία. Υπάρχει όμως ευτυχώς μια διαφαινόμενη τάση αλλαγής πολιτικής και κάποιες ανιδιοτελείς φωνές καλούν για νέους τρόπους ορισμού της ασθένειας με επιτροπές ειδικών ανεξάρτητες από εταιρείες και αντικρουόμενα συμφέροντα. Η τάση αυτή διαφαίνεται πλέον ανοιχτά και στο περίφημο αμερικανικό FDA το οποίο επιλέγει ως μέλη επιτροπών για έγκριση φαρμακευτικών ουσιών μη διαπλεκόμενους ειδικούς. Ακόμη διαφαίνεται μια τάση ένταξης σε αυτές τις επιτροπές πολιτών με κοινωνικές ευαισθησίες (βλ.οργανισμός Public Citizen στις ΗΠΑ) που όμως να μην είναι γιατροί ή βασικοί ερευνητές. Ας ελπίσουμε ότι θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν πάλι τα σκοτεινά όρια ασθένειας και υγείας και ότι θα πολλαπλασιαστούν στο μέλλον οι άνθρωποι που στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα έχουν πάρει ούτε ένα χάπι χωρίς σοβαρό λόγο, σε αυτό άλλωστε αναμένεται να συμβάλλει ο ιδανικός συνδυασμός γενετικής και πρόληψης.


Ο Αθανάσιος Δρίτσας Καρδιολόγος, Αναπληρωτής Διευθυντής, Ωνάσειο Καρδ. Κέντρο, συνθέτης και συγγραφέας

Η ανακάλυψη των υγιών ασθενών.

03/09/2015
του Θανάση Δρίτσα.


Το άρθρο μου αυτό που δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου στην Καθημερινή σχολίασε με αφορμή τα σχέδια του κου Κουρουμπλή για τον υποχρεωτικό προληπτικό έλεγχο κάποια μειονεκτήματα της μαζικής πρόληψης και τους κινδύνους του φαινομένου της υπερδιάγνωσης (overdiagnosis) και υπερθεραπείας (overtreatment). Επίσης σχολίασα την ανάγκη προληπτικής φροντιδας σε πιο ουσιώδη ζητήματα όπως το κάπνισμα και η παχυσαρκία. Αναφέρθηκα κυρίως στα προβλήματα μαζικής πρόληψης με το PSA, δεν αναφέρθηκα εκτενώς στον καρκίνο του παχέος εντέρου αλλά αναφέρθηκα στις τάσεις κερδοσκοπίας που τεινουν να αναδυθούν μέσα από υποχρεωτικές προληπτικές εξετάσεις. Με έναν όχι τόσο κατά την άποψη μου ευγενή τρόπο μου επιτέθηκε μέσω επιστολής στην Καθημερινή μια ομάδα γαστρεντερολόγων (στις 20/8) που θεώρησε ότι διατυπώνω απόψεις επικίνδυνες να παρασύρουν τον πληθυσμό στο να μην κάνει πρόληψη (κολονοσκόπηση) και ότι οι απόψεις μου είναι αντιεπιστημονικές, σήμερα με πιο πολιτισμένο τρόπο διατύπωσε την διαφωνία του και ένας γενικός χειρουργός με επιστολή (3/9) προς την Κ. Δεν νομίζω ότι κατενόησαν το πνεύμα του άρθρου μου αφενός και αφετέρου δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τον καρκίνο του παχέος εντέρου στο άρθρο μου, ενοχλήθηκαν μάλλον από την παράγραφο όπου σε καυστικό ύφος ομιλώ περι κινδύνων κερδοσκοπίας.

Την πρόθεσή του να ενσωματώσει έξι προληπτικές εξετάσεις για τον καρκίνο στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας εξέφρασε ο υπουργός Υγείας, Παναγιώτης Κουρουμπλής. Αναμφίβολα οι προθέσεις του υπουργού Υγείας είναι καλές, αλλά θα τολμήσω εδώ να αμφισβητήσω την εγκυρότητα της άποψης των επιστημονικών συμβούλων του υπουργού όσον αφορά την αποτελεσματικότητα των μαζικών προληπτικών ελέγχων.

Πρώτον, δεν μπορεί κανείς να καταστρατηγήσει την ελεύθερη βούληση των πολιτών θεσπίζοντας «υποχρεωτικές» προληπτικές εξετάσεις. Δεύτερον, πολλά επιστημονικά στοιχεία συνηγορούν στο ότι οι μαζικές προληπτικές εξετάσεις τρομοκρατούν μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού και οδηγούν σε αμφίβολα εργαστηριακά ευρήματα, χωρίς να συνεισφέρουν στη βελτίωση της θνητότητας. Η επιστημονική έρευνα έχει δείξει ότι η μαζική πρόληψη οδηγεί σε υπερδιάγνωση καρκίνου χωρίς να αυξηθεί η θνητότητα και αυτό συμβαίνει σε αρκετές μορφές καρκίνου. Η ανίχνευση π.χ. του καρκίνου του προστάτη με βάση το PSA έχει οδηγήσει μεγάλο αριθμό ασυμπτωματικών ενεργών μεσήλικων ανδρών (55-65 ετών) σε προστατεκτομή με επιπλοκές, όπως ακράτεια και ανικανότητα, ενώ αν δεν είχαν χειρουργηθεί θα είχαν αποκτήσει έναν καρκίνο με συμπτώματα 10-15 χρόνια αργότερα. Η υπερδιάγνωση οδηγεί σε υπερβολική θεραπεία, με αποτέλεσμα περιττές χειρουργικές επεμβάσεις που παρουσιάζουν συχνά επιπλοκές, οι οποίες μειώνουν ραγδαία την ποιότητα ζωής των ασθενών χωρίς να αυξάνεται η θνητότητα.

Τρίτον, είναι οικονομικά ασύμφορο σε εποχές σοβαρής οικονομικής δυσπραγίας να σπαταληθούν κρατικοί πόροι σε αμφιβόλου κλινικής αξίας μαζικές προληπτικές εξετάσεις. Αντιθέτως, είναι ωφελιμότερο, οι πολύτιμοι πόροι της κρατικής υγείας να δαπανηθούν σε ουσιαστική πρόληψη, όπως στα αντικαπνιστικά ιατρεία, στην καταπολέμηση της παιδικής παχυσαρκίας, σε προγράμματα άσκησης και υγιεινής διατροφής, σε προγράμματα αγωγής υγείας που απευθύνονται σε σχολεία και οικογένειες. Οι μόνοι που θα ωφεληθούν αρκετά από τις μαζικές προληπτικές εξετάσεις είναι τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και οι κολονοσκόποι, προστατεκτομείς, βρογχοσκόποι, ακτινοσκόποι και πάσης φύσεως κερδοσκόποι της υγείας.

Ο κ. Θανάσης Δρίτσας είναι αναπληρωτής διευθυντής στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.

http://www.docmed.gr/i-anakalipsi-ton-igion-asthenon/

01 December 2015

Πόσο ουσία έχουν οι ασφαλιστικές εισφορές των Δημοσίων Υπαλλήλων;










 Αντιγράφω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση από το Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Βάζω με μαύρα έντονα γράμματα ( bold) την πιο εύστοχη, κατά την γνώμη μου, δημοσίευση.

- Argirios Argiriou:

15/11/2015 Πάνω από 2.000 € εισπράτουν σήμερα 48.800 συνταξιούχοι.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64287628

- ΑΡΗΣ:


Στο άρθρο υπολογίζονται στις 7-8 συντάξεις τα μερίσματα που χορηγούνται από το ΜΤΠΥ και ΜΤΣ τα οποία δεν είναι συντάξεις και είναι στο ύψος των 150 ευρώ περίπου. Τα ΜΤΠΥ και ΜΤΣ δεν χορηγούν συντάξεις.
- Argirios Argiriou
ν είναι συντάξεις και είναι στο ύψος των 150 ευρώ περίπου. Τα ΜΤΠΥ και ΜΤΣ δεν χορηγούν συντάξεις.

Το σημαντικό νομίζω είναι το τελικό αποτέλεσμα: Δηλαδή το τι μπαίνει στις τσέπες κάποιων συνταξιούχων κάθε μήνα.
- Ορθοπαιδικός
Θα συμφωνήσω και με τους δύο. Μετράει τελικά τι παίρνει ο καθένας. Και μία σύνταξη να κάποιος παίρνει 4500 το μήνα είναι πολύ για τα ελληνικά δεδομένα και ας είναι μόνο μία (και όχι 7). Χτυπάει άσχημα ότι οι περισσότερες άνω περιπτώσεις είναι χήρες που έπαιρναν ήδη σύνταξη. Και φυσικά, όπως είπε ο ΑΡΗΣ τα μετοχικά κλπ δεν είναι ταμεία. Αλλά αρέσουν στους δημοσιογράφους οι βαρύγδουποι τίτλοι των 8 συντάξεων (και όχι το τελικό ποσό, που δεν μας το αναφέρουν).
- ΑΡΗΣ
Ένας συνταξιούχος γιατρός του ΕΣΥ με 35 χρόνια ασφάλιση στο ΤΣΑΥ, λαμβάνει 2 συντάξεις (μια από το ΤΣΑΥ και μια από το δημόσιο), μέρισμα από το ΜΤΠΥ και από το ΤΠΔΥ, το άθροισμα των οποίων δεν ξεπερνούν τα 1.900 ευρώ (καθαρά στο χέρι).

Ο δημοσιογράφος θα έγραφε ότι ο παραπάνω συνταξιούχος είναι ανάμεσα σε αυτούς που λαμβάνουν 4 συντάξεις, άνω των 3.000 ευρώ (μικτή σύνταξη πάνω στην οποία υπολογίζονται όλες οι περικοπές μετά το 2011).

Έχω επαναλάβει και σε άλλο σημείο το εξής ερώτημα,
καταβάλω κάθε μήνα 700 ευρώ για ασφαλιστικές εισφορές, τι σύνταξη πιστεύετε ότι πρέπει να πάρω μετά από 40 χρόνια εργασίας?  

- kopritis

Να πούμε κάποια πράγματα, που κάποιοι κάνουν (κι έχουν κάθε λόγο  Wink ) ότι δεν καταλαβαίνουν.
Όταν το Δημόσιο σου κρατάει 700€, αυτά είναι ΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ ΕΓΓΡΑΦΕΣ δλδ. ΑΕΡΑΣ, δεν υπάρχουν πουθενά στην οικονομία. Τα 1,900€ σύνταξη ΔΕΝ πληρώνονται από κάποιον κουμπαρά που μπαίνουν κάθε μήνα αυτά τα 700€ επί 30-35 χρόνια εργασίας, αλλά απ΄τις εισφορές των εργαζόμενων.
Πέραν του ότι τα λεφτά αυτά (700€) δεν επαρκούν για να βγεις στην σύνταξη στα 50, με εφάπαξ 80 χιλιάρικα, κι να σε ζουν τα επόμενα 30 χρόνια, όλοι γνωρίζουμε που πήγαν τα όποια αποθεματικά των Ταμείων (τα 700€ δλδ που έσκαγες ως ασφαλιστικές εισφορές).

Οπότε, ΔΕΝ υπάρχει κάποιο συμβόλαιο με το κράτος ότι επειδή σου κρατούσε 700€/μήνα θα σου αποδώσει σύνταξη... 1,900€ όταν αποσυρθείς, αλλά, σύμφωνα πάντα με το υπάρχον αναδιανεμητικό σύστημα, θα σου αποδώσει όσο μπορεί να αντέξει ο τότε εργαζόμενος που θα πληρώνει την σύνταξή σου.

Αν επιθυμείς  κεφαλοποιητικό σύστημα, απευθύνεσαι σε μια ιδιωτική εταιρία κι φτιάχνεις κάποιο επενδυτικό πρόγραμμα για τα γεράματά σου, αλλά φευ, η ασφαλιστική μπορεί να κλείσει κι ο ιδιοκτήτης να φάει τις οικονομίες σου στην Βραζιλία με "ενδιαφέρουσα" παρέα, αλλά κι το κράτος μπορεί να φαληρίσει κι να μην μπορεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντί σου, κι αυτό είναι κάτι που με οδυνηρό τρόπο διαπιστώνει ο κρατικοδίαιτος Έλληνας τελευταία.

Δεν μπορεί να βαλτώνει η οικονομία απ΄τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για τις συντάξεις, για να παίζουν κάποιοι τάβλι στα καφενεία στα 50 τους κι να μην μας απασχολεί, αναπόφευκτα θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις γιατί αναλογία 1:1 ΚΑΝΕΝΑ αναδιανεμητικό σύστημα στον κόσμο δεν μπορεί να αντέξει.

Οπότε ; Το βασικό πρόβλημα είναι η μεταβατική περίοδος.
'Οπως δεν μπορείς με μιας να εξομειώσεις τον γιατρό του ΕΣΥ με τα 700€ εισφορές με αυτόν του ΟΓΑ που δεν έσκασε μία, άλλο τόσο δεν μπορείς να απαυτώσεις τους τωρινούς εργαζόμενους βάζοντας να πληρώσουν διπλό φορτίο, τις δικές τους εισφορές για το κεφαλοποιητικό σύστημα που θα δημιουργηθεί, όπως κι τις εισφορές που ζουν τους τωρινούς συνταξιούχους με το υπάρχον σύστημα.
Δύσκολη εξίσωση.
- ΑΡΗΣ
Μη συγχέετε τα 700 ευρώ που σήμερα πληρώνει κάποιος για ασφαλιστικές κρατήσεις υπέρ κλάδου σύνταξης σε ένα ταμείο, με τα 1.900 ευρώ που παίρνει κάποιος σήμερα και κατέβαλλε άλλες ασφαλιστικές κρατήσεις στο παρελθόν για δύο ταμεία και με διαφορετικό ποσοστό κρατήσεων επί των αποδοχών.  Επίσης άλλες οι κρατήσεις για εφάπαξ και άλλες για τον κλάδο σύνταξης. Εφάπαξ της τάξης πάνω από 30.000-35.000 ευρώ, δεν υπάρχει σήμερα, όπως δεν υπάρχουν και συνολικές συντάξιμες αποδοχές πάνω από 2.500 ευρώ (μιλάμε πάντα για καθαρό ποσό).

Τα 700 ευρώ κρατήσεις για ασφαλιστικές εισφορές, δεν είναι αέρας, γιατί ακόμα και το δημόσιο υποχρεούται να τα καταβάλλει στους ασφαλιστικούς φορείς, είτε ως εισφορά εργαζομένου είτε ως εισφορά εργοδότη και για αυτό εγγράφονται οι τελευταίες, στους προυπολογισμούς των νοσοκομείων.

Το θέμα είναι, αν εγώ καταβάλλω 700 ευρώ το μήνα για ασφαλιστικές κρατήσεις για 40 χρόνια, στα 67 μου που θα βγω στη σύνταξη, θα πρέπει να παίρνω 500 ευρώ το μήνα σύνταξη για τα υπόλοιπα 20 χρόνια ζωής που μου απομένουν? Θα πρέπει να παίρνω 700 ευρώ το μήνα?

Η ένστασή μου λοιπόν είναι, ότι ακόμα και αυτοί που σήμερα παίρνουν 2.500 ευρώ το μήνα συντάξιμες αποδοχές, μην είμαστε και τόσο σίγουροι ότι δεν έχουν καταβάλλει τα χρήματα αυτά που τους επιστρέφονται πλέον πίσω. Απλά είναι δύσκολο να γίνει η παραπάνω αντιστοίχιση, λόγω του ότι από την μία υπήρχαν καταβολές ασφαλιστικών εισφορών σε πληθωριστική δραχμή για πολλά χρόνια και αποδοχές σε ευρώ σήμερα.  

- Ορθοπαιδικός

Όμως ως πριν από 3-5 χρόνια λάμβαναν πολλαπλάσια ποσά εφάπαξ... Σίγουρα τώρα μειώθηκαν.
   Οι περισσότεροι απο αυτούς που παίρνουν υψηλές συντάξεις σήμερα (ίσως όλοι) μπορώ να πω με βεβαιότητα (~99%) ότι δεν είχαν καταβάλλει τις αντίστοιχες εισφορές. Μην ξεχνάμε ότι, κυρίως προ του 2010 αλλά και σήμερα, η σύνταξη καθοριζόταν από τις μισθοδοσίες (για Δημόσιο μιλάω βέβαια αλλά και ευγενή ταμεία - το ΙΚΑ είναι αθώο) των τελευταίων ετών και δεν είχε (έχει) καμιά σχέση με τις εισφορές που πήρε το ταμείο (στην αρχή του εργασιακού βίου οι μισθοί και οι εισφορές είθισται να είναι μικρότερα). Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε δραχμές, ισοτιμίες και αντιστοιχήσεις (βέβαια τώρα οι ...σοφοί είπαν ότι θα υπολογίσουν όλες τις κρατήσεις και των συνταξιούχων για να δούνε τι θα δώσουν απο σύνταξη).

- kopritis

Αν ίσχυε αυτό που γράφετε, κι το κράτος κατέβαλλε τις ασφαλιστικές εισφορές στα Ταμεία, γιατί πληρώνει σήμερα ο κρατικός προϋπολογισμός (των 180 δις) 30 δις για συντάξεις ;
Μα, αφού το κράτος αφαιρούσε 700€ απ΄την μισθοδοσία σας κι την κατέβαλλε στα ασφαλιστικά Ταμεία, δεν το βρίσκετε παράλογο αυτό ;

Μήπως τα 700€ είναι μόνο λογιστικές εγγραφές, κι η σύνταξή σας θα πληρωθεί απ΄τον κρατικό προϋπολογισμό ;

Να θυμίσω ότι "κρατικός προϋπολογισμός" σημαίνει ο εργαζόμενος των 500€, ο εκπαιδευτικός των 700€, ο αστυνομικός των 800 κι γενικότερα οι φόροι ανθρώπων που λαμβάνουν κατά μέσο όρο 900€ (τόσος είναι ο μέσος μισθός στο Δημόσιο αυτή την στιγμή).
Βρίσκετε λογικό ο εργαζόμενος π.χ του μέσου όρου των 900€ να επιδοτεί τον συνταξιούχο των 1,900€ ; Και πόσοι πια είναι οι εργαζόμενοι των 900€ ;
Η αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων είναι 1:1 αυτή την στιγμή.

Από που θα βρεθούν χρήματα για έργα υποδομής, κι για να κινηθεί γενικά η οικονομία αν πρέπει να πληρώνουμε τέτοια εξωφρενικά ποσά σε συντάξεις ;

Μην απαντήσετε το γνωστό "μα αφού τα πλήρωσα", καθώς, όπως σας δείχνω, αυτό ΔΕΝ ισχύει.

Οταν οι ασφαλισμένοι πλήρωναν τις εισφορές, οι συμφωνηθείσες παροχές ηταν πολύ πιο χαμηλές από τις σημερινές. Απλά το χουβαρντάδικο κράτος τους είπε, ρε παίδες, πληρώσατε Α για να πάρετε Β, αλλά ξέρετε, εγώ θα σας δωσω 10Β, ετσι γιατί είστε μάγκες. Και αρχισε να δίνει, παρε κόσμε. Κάποια στιγμή όμως τελείωσαν τα ψέμματα, και τώρα οχι Β ουτε Β/2 δεν μπορεί να δίνονται. Γιατί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Ηλικια συνταξιοδότησης, ποσοστο αναπλήρωσης, αναλογία εργαζόμενων προς συνταξιούχους, αναλογία συντάξεων προς ΑΕΠ (παραγωγικότητα) -- σε ολα τα μεγέθη η Ελλάδα είναι απο τις πιο γενναιόδωρες χώρες στην Ευρώπη (στον κόσμο).

Να θυμίσω ότι το 2012 η Ελλάδα είχε ποσοστό αναπλήρωσης 80% ! Ποιά άλλη χώρα της ΕΕ είχε τέτοιο ποσοστπό αναπλήρωσης ; Απάντηση: ΚΑΜΜΙΑ !

Κατ' αρχην, ειναι απόλυτα σωστο οι συντάξεις να αναπροσαρμοστούν αναλογικά με τις εισφορές του καθενός. Αλλα αντε βρες τι ακριβως εισφορες εχει ο καθένας, ποτε βγηκε στη συνταξη και τι λεφτα εχει παρει μεχρι τωρα.

Εδω μεχρι προσφατα δεν ξέραμε καλα καλά ΠΟΣΟΙ συνταξιουχοι (ζωντανοι έ;) υπηρχαν.

Οπότε η κατάσταση θα αλλάξει σταδιακά προς ένα κεφαλοποιητικό σύστημα, αλλά αυτό θα γίνει σε βάθος 10-15 χρόνων, ακριβώς για να αποφύγουμε μία τέτοια ισοπέδωση όλων στην Ενιαία Εθνική Σύνταξη (700€ είχε προτείνει ο Μάνος αλλά αμφιβάλλω αν το κράτος μπορεί να δώσει τέτοια σύνταξη σε όλους πλέον), καθώς δεν μπορούν να υπολογιστούν οι εισφορές καθενός με δραχμή, πληθωρισμό κτλ.

Ουσιαστικά κανένας στην Ελλάδα δεν έχει πληρώσει αρκετές εισφορές που να δικαιουται τη σύνταξη που παίρνει (αυτό βεβαια συμβαινει σε πολλές δυτικές χωρες, αλλά δεν ειναι οι αλλες χωρες με χρεωκοπημενη οικονομια και ασφαλιστικο).

- Αδαμάντιος Σκούφαλος

Επειδή είμαι από ναυτικό νησί, με πατέρα και πολλούς συγγενείς ναυτικούς, να επισημάνω ότι οι μηνιαίες ασφαλιστικές εισφορές ενός καπετάνιου είναι 1500 ευρώ από τον ίδιο κι άλλα τόσα από τον πλοιοκτήτη. Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με λογιστικές εγγραφές τουλάχιστον από τη μεριά του ναυτικού. (Ο εφοπλιστής μπορεί να τα συμψηφίζει με τα θαλασσοδάνειά του!)
Το ότι ο καπετάνιος παίρνει μισθό 8 ή 10 χιλιάδες το μήνα δεν αποτελεί αντεπιχείρημα για τις υψηλές - σε απόλυτο αριθμό κι όχι ως ποσοστό- ασφαλιστικές εισφορές και την λογική προσδοκία του να έχει σύνταξη τουλάχιστον 2 χιλιάδες ευρώ. Όμως ο σημερινός ναυτικός με τις ασφαλιστικές του εισφορές προσπαθεί να καλύψει τις πετσοκομένες συντάξεις 4-5 συνταξιούχων ναυτικών, γιατί κάποιοι φαλήρισαν ένα ασφαλιστικό ταμείο (ΝΑΤ) που τη χρυσή εποχή του ναυτικού επαγγέλματος δεν ήξερε, κυριολεκτικά, τι να κάνει τα αποθεματικά του, ώσπου βρέθηκαν οι "ειδικοί" και το "τακτοποίησαν".

Κάτι ανάλογο, και χειρότερο, γίνεται με το ΤΣΑΥ, με το παράδοξο στην περίπτωσή του να είναι ότι για δεκαετίες διατηρεί ιδανική αναλογία εργαζομένων/συνταξιούχων.

Συμφωνώ.
Ήταν γενίκευση αυτό που έγραψα παραπάνω, αλλά αφορά κυρίως τους συνταξιούχους του Δημόσιου (στενό κι ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, αστυνομικούς, στρατιωτικούς κτλ.)

Η επωδός τους είναι "τα δούλεψα, μου έκαναν κρατήσεις". Ε , δεν τα δούλεψες ρε φίλε, γιατί μαζικές συνταξιοδοτήσεις υγιών 50άρηδων με 80-100 χιλιάρικα εφάπαξ κάνενα ασφαλιστικό σύστημα δεν παρέχει κι ούτε αντέχει.
Αν θέλετε τα βάζουμε κάτω να τα υπολογίσουμε, ακόμα κι με βάση τις λογιστικές εγγραφές, σύνταξη για... 30 χρόνια, κανείς δεν θα έπρεπε να παίρνει.

Πραγματικές ασφαλιστικές εισφορές καταβάλλουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι κτλ. οι οποίοι όμως βγαίνουν στην σύνταξη κι 10-15 χρόνια αργότερα σε σχέση με τους Δημόσιους που έβγαναν κατά μέσο όρο στα 52.
Γνωρίζετε συνάδελφο να συνταξιοδοτείται στα 50 ; Εγώ όχι. Για πολλούς δε ακριβώς τα 50 θεωρούνται η καλύτερη ηλικία για να δουλέψουν, καθώς γίνονται Διευθυντές, οι χειρουργοί ωριμάζουν χειρουργικα κτλ.

Οπότε, ναι, είναι απορίας άξιο πως φαλήρισε το ΤΣΑΥ, το ΝΑΤ, απ΄την στιγμή που έχουν πολύ καλή αναλογία συνταξιούχων/εργαζόμενων κι οι ασφαλισμένοι έβγαιναν στην σύνταξη στα 65.

http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,1768.msg58522.html#msg58522



24 November 2015

Πόσο απαραίτητο είναι να έχει ένα Κέντρο Υγείας Ακτινολόγο και Παιδίατρο;


24/11/2015

Κέντρο Υγείας Καλαμπάκας:Υπάρχει σοβαρή ανάγκη ακτινολόγου&παιδίατρου

Πηγή www.life2day.gr: http://www.life2day.gr/2015/11/kentro-ugeias-kalampakasuparchei-sovari-anagki-aktinologou-paidiatrou/

Παίρνω αφορμή από ένα σημερινό άρθρο που το παραθέτω παραπάνω.
Και διερωτώμαι: Υπάρχει όντως τόσο σοβαρή ανάγκη; Για ρωτήστε π.χ. στην Σουηδία ή στη Νορβηγία; Σε πόσα Σουηδικά ή Νορβηγικά Κέντρα Υγείας υπάρχουν θέσεις για Παιδίατρους και Ακτινολόγους;

Think outside the box.

23 November 2015

Ο Γενικός Ιατρός και ο Επειγοντολόγος ως δεκαθλητής.


Μιλούσα πρόσφατα με φίλο μου Γενικό Χειρουργό που δουλεύει συχνά και στα επείγοντα του Νοσοκομείου του.

Η κουβέντα ήρθε στους Επειγοντολόγους που ακόμη δεν υπάρχουν ως ειδικότητα στην Ελλάδα, και δεν είναι ίσως και τόσο παράξενο.
Ποιος θα θελήσει να γίνει Επειγοντολόγος αν δεν ξέρει με σιγουριά ότι θα προσληφθεί από κάποιο Νοσοκομείο μετά από την ειδικότητα του;
Αλλά ακόμη και αν ήξερε με σιγουριά ότι θα προσληφθεί, και του αρέσει ως αντικείμενο, ποιος ξέρει με σιγουριά ότι θα αντέξει για 30 χρόνια μια τόσο βαριά ειδικότητα;

Η λύση κατά την γνώμη του (την οποία την σέβομαι) είναι να δοθεί η δυνατότητα σε όσους κάνουν την ειδικότητα της Επειγοντολογίας, να παίρνουν με μια μετεκπαίδευση και την ειδικότητα του Γενικού Ιατρού, αλλά και το αντίστροφο.
Κατά την γνώμη του (αλλά και κατά την δική μου γνώμη) υπάρχει μια υπόγεια συγγένεια μεταξύ των δύο αυτών ειδικοτήτων:
Και οι δύο αυτές ειδικότητες βλέπουν αφιλτράριστους ασθενείς από όλο το φάσμα των ασθενειών. Τους γιατρούς και των δύο αυτών ειδικοτήτων θα τους παρομοίαζε κανείς με δεκαθλητές! Οι μεν βέβαια περισσότερο επικεντρωμένοι στην αντοχή οι δε πιο πολύ στο sprint…

21 November 2015

Η γραφειοκρατία μετά τον θάνατο ενός ανθρώπου.



Το παρακάτω άρθρο της δημοσιογράφου Σίσσυς Ακοκαλίδου, δημοσιεύτηκε στις 01/10/2015 στην Καβαλιώτικη εφημερίδα Νέα Εγνατία. Το αναδημοσιεύω γιατί περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο την γραφειοκρατία που έπεται τον θάνατο ενός ανθρώπου στην χώρα μας, αλλά και γιατί προτείνει και ρεαλιστικές λύσεις.



Δεν είναι που χάνεις τον άνθρωπό σου, δεν σου μένει και χρόνος να θρηνήσεις την απώλειά του. Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κανείς μετά την απώλεια του συντρόφου του, με τον οποίο υπέβαλλε κοινή φορολογική δήλωση, διατηρούσε από κοινού διάφορα περιουσιακά στοιχεία, είναι τόσο δαιδαλώδης, που απαιτεί  ίσως και επί μήνες καθημερινό τρέξιμο από υπηρεσία σε υπηρεσία.
Αρχικά, θα πρέπει να  δηλώσεις το θάνατό του σε κάθε αρμόδια αρχή, να διακόψεις τη σύνταξή του, εφόσον έπαιρνε, να υποβάλλεις  αίτηση για συνταξιοδότηση, εφόσον την δικαιούσαι.  Μαζί με την αίτηση βέβαια  πρέπει να συνυποβάλλεις πολλά  δικαιολογητικά, όπως δημόσια έγγραφα, πιστοποιητικό μη διάλυσης γάμου, μη δημοσίευσης διαθήκης. Εφόσον υπάρχει διαθήκη, πρέπει να την αποποιηθούν οι άμεσοι κληρονόμοι. Στη συνέχεια να δηλώσεις στην εφορία ότι έχει επέλθει αλλαγή των περιουσιακών δεδομένων του θανόντα,  αφού  αυτά περιέρχονται την κατοχή των κληρονόμων του. Και αφού τελειώνεις με όλα τα διαδικαστικά και η πολιτεία είναι πλέον ενήμερη για τον θάνατο ενός πολίτη,  αρχίζεις με τις τράπεζες, καθότι πρέπει να νοικοκυρέψεις και τα οικονομικά σου, να τα βάλεις σε μια σειρά.
 Πιστωτικές κάρτες και δάνεια  που έφεραν ασφαλιστήριο συμβόλαιο, παύουν αυτοδίκαια,  εφόσον  η ασφαλιστική εταιρία, όπως απορρέει από το ασφαλιστήριο συμβόλαιο, αναλαμβάνει την κάλυψη του υπόλοιπου ποσού. Όταν όμως δεν έχουν ασφαλιστήριο συμβόλαιο, το χρέος μεταφέρεται στους κληρονόμους, οι οποίοι πρέπει να καταβάλλουν ένα πάγιο ποσό για να ερευνήσει η τράπεζα το χαρτοφυλάκιο του θανόντα και να δει πώς μπορεί να μετατρέψει επί τα βελτίω τα ανοιχτό δάνειο ή την πιστωτική κάρτα του θανόντα. Για όλα τα παραπάνω απαιτούνται χρήματα για παράβολα κλπ, διαθέσιμος χρόνος και βέβαια αν αναθέσεις όλες αυτές τις εργασίες σε έναν δικηγόρο και αμοιβή δικηγόρου. Αν για παράδειγμα θέλεις να σιγουρευτείς ότι τα βεβαιωμένα ένσημα του θανόντα είναι περισσότερα, θα πρέπει να απευθυνθείς σε εργατολόγο για να διασταυρώσεις τα στοιχεία του ασφαλιστικού φορέα.
Τέλος, αν θέλεις να ολοκληρώσεις κάθε άλλη εργασία, ώστε να είσαι εντάξει με όλες τις υπηρεσίες, θα πρέπει να μεταβιβάσεις τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ στο δικό του όνομα, κάτι που επίσης απαιτεί τη συγκέντρωση πολλών δικαιολογητικών, κατά συνέπεια και άλλο χρόνο.
Γιατί τα σημείωσα όλα τα παραπάνω ,που είμαι βέβαιη  ότι ομοίως με εμένα τα βιώνουν καθημερινά πολλοί συμπολίτες μας; Επειδή πολύ απλά θέλω να τεκμηριώσω  ότι η ελληνική γραφειοκρατία συνεχίζει να υφίσταται σε τέτοιο βαθμό για δυο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν υπάρχει ηλεκτρονικό σύστημα σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, οπότε αυτόματα να καταγράφεται η όποια αλλαγή συμβαίνει στους πολίτες. Ενημερώνεται μόνον το Ληξιαρχείο του δήμου για τον θάνατο του πολίτη, όχι όμως και κάθε αρμόδια αρχή, οπότε σύζυγος και λοιποί κληρονόμοι  να καλούνται για τις όποιες μεταβολές και να ολοκληρώνεται η διαδικασία σε σύντομο χρόνο.  Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ένας ενιαίος κωδικός αναφοράς του κάθε πολίτη. Δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν ακολουθείται η απλή διαδικασία πολλών  ευρωπαϊκών χωρών, όπου ο κάθε πολίτης αντί Αριθμού  ΔελτίουΤαυτότητας, ΑΜΚΑ, ΑΜΑ, ΑΦΜ  έχει έναν και μοναδικό κωδικό, ο οποίος χρησιμοποιείται ακόμη και ως τραπεζικός λογαριασμός.
Αν  το πρόταγμα των μνημονίων είναι οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, γιατί η ελληνική πολιτεία δεν κάνει το πρώτο βήμα, καθιερώνοντας έναν και μόνον έναν κωδικό σε κάθε πολίτη, που θα είναι η αναφορά του και τη ταυτοποίησή του σε κάθε υπηρεσία του δημοσίου, των ΔΕΚΟ, αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Πόσος χρόνος θα εξοικονομούνταν από τις καθημερινές συναλλαγές του πολίτη, αλλά και από τους υπαλλήλους του δημοσίου, αν πληκτρολογώντας έναν  αριθμό  διεκπεραιώνονταν όλες οι εργασίες που καθημερινά καλείται να διεκπεραιώσει ο καθένας μας...