Του Αργύρη Αργυρίου
Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού
Καβάλα
https://gr.linkedin.com/in/argiriosargiriou
Η Ελλάδα έχει πολλά νησάκια
(αλλά και άγονα απομονωμένα ορεινά
χωριά) των 50 ή 100 ή 300 κτλ κατοίκων. Τι θα
γίνει με αυτά; Είναι συμφέρον για κάποιον
ιδιώτη Ιατρό να τα αναλάβει;
Πιστεύω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να επεμβαίνει το Κράτος και να πληρώνει καλά (αδρά θα έλεγα) Ιατρούς (Κρατικούς ή Ιδιώτες). Επειδή όμως ακόμη και τότε ίσως είναι δύσκολο να βρεις Ιατρούς που θα δουλέψουν εκεί σε μακροχρόνια βάση, θα είχε νόημα το Κράτος να γίνει ευέλικτο και να μπορεί να προκηρύσσει locums δηλαδή θέσεις όχι μόνιμες αλλά περιορισμένης θητείας μερικών, ημερών (ναι ημερών!), εβδομάδων, μηνός ή μηνών ή έτους/ετών (ανάλογα και με το πόσο καιρό είναι διατεθειμένος και ο Ιατρός να δουλέψει).
Επίσης στο παιχνίδι πρέπει να μπουν και οι Δήμοι. Πρέπει να καταλάβουν οι Δήμοι ότι αν φτιάξουν ένα λειτουργικό επιπλωμένο διαμερισματάκι για τον Ιατρό συνδεδεμένο με το ίντερνετ, και του το παραχωρούν δωρεάν για το διάστημα που μένει στο μέρος τους, τότε οι πιθανότητες να έχουν Ιατρό θα είναι πολύ υψηλότερες. Το διαμερισματάκι του Ιατρού πρέπει να είναι ξεχωριστά από το Ιατρείο (ακόμη και αν είναι δίπλα). Εντάξει, σε τέτοια μέρη είσαι Ιατρός όλο το 24ωρο, αλλά όμως όταν βλέπουν οι κάτοικοι ότι ο Ιατρός δεν είναι μέσα στο Ιατρείο (γιατί έχει περάσει το ωράριό του) δεν τον ενοχλούν έτσι εύκολα για το παραμικρό (πράγμα σημαντικό για την ψυχική ηρεμία του Ιατρού). Έτσι κάνουν και στην Σκανδιναβία, που την γνωρίζω από πρώτο χέρι, και μάλιστα τέτοιοι άγονοι Δήμοι, συχνά καλύπτουν, σαν bonus, και κάποιον αριθμό ταξιδιών/έτος προς και από την μόνιμη κατοικία του Ιατρού.
Σε περίπτωση πάντως που ένας ιδιώτης Ιατρός θέλει, παρόλα αυτά, να αναλάβει ένα τέτοιο άγονο μέρος, η αποζημίωση που θα έχει ανά ασθενή θα πρέπει να είναι αρκετά υψηλότερη από ότι στα μεγάλα μέρη έτσι ώστε οι αποδοχές του να είναι τουλάχιστον όσο και των άλλων.
Τέλος, να τονιστεί ότι πλέον όλα αυτά τα μέρη έχουν τηλέφωνο και ιντερνέτ. Επίσης σε ένα περίπου 70% των περιπτώσεων η διάγνωση μπορεί να γίνει με το αναμνηστικό και μόνον. Οπότε στις περιόδους που δεν βρίσκουν με Ιατρό με φυσική παρουσία, μια εναλλακτική είναι να κάνουν σύμβαση με κάποιον ιδιώτη Γενικό Ιατρό ο οποίος θα αναλαμβάνει τηλεϊατρική εξυπηρέτηση. Για να γίνουν οι Ιατροί, ακόμη πιο αποτελεσματικοί στην τηλεϊατρική εξυπηρέτηση προτείνω να οργανώνει το Υπουργείο Υγείας ειδικά courses, και για αυτό τον σκοπό θα μπορούσαμε να πάρουμε ιδέες και από την Σουηδία όπου χρησιμοποιούν ειδικούς αλγόριθμους και μάλιστα εκεί τους εφαρμόζουν Νοσηλεύτριες, ούτε καν Ιατροί ( Τηλεφωνικές εφημερίες στην ΠΦΥ, από Νοσηλεύτριες; )
Υστερόγραφο: Πώς θα αποφασίζεται ποια περιοχή θεωρείται άγονη ή όχι; Την απάντηση νομίζω ότι την δίνει πολύ εύστοχα ο Γενικός Ιατρός Δημήτρης Κουναλάκης στην παρακάτω συζήτηση αλλά την έβαλα και σε αυτό το κείμενο:
"Πως μπορείς να βάλεις στην εξίσωση που πληρώνει τον οικογενειακό ιατρό ανά πολίτη ένα παράγοντα που να δίνει κίνητρα σε ένα οικογενειακό ιατρό να πάει σε μια απομακρυσμένη περιοχή; Και πως μπορείς να πετάξεις έξω την "Κορώνη" που ο "μπάρμπας" μπορεί να την κάνει άγονη ακόμη κι αν απέχει μια ώρα δρόμο από ένα μεγάλο αστικό κέντρο; Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω τη λύση και δεν είδα κάποια λύση. Και η διαφορά στην φορολόγηση δεν είναι λύση, δεν πρέπει η φορολογική νομοθεσία να είναι γεμάτη εξαιρέσεις.
Δεν το έχω διαβάσει και το έγραψα εδώ για πρώτη φορά: Ο παράγοντας που θεωρώ πιο σημαντικός και αντικειμενικός είναι η συχνότητα δημόσιας συγκοινωνίας από τον τόπο του ιατρείου μέχρι το αστικό κέντρο με το μεγαλύτερο νοσοκομείο του νομού. Για την Αθήνα μπορεί να είναι 10 λεπτά, για 1 νησί του Αιγαίου μπορεί να είναι 3 ημέρες. Και αυτό ο παράγοντας μπορεί να κάνει τα "3€" να γίνουν "30€" ανά πολίτη σε ένα νησάκι με 200 κατοίκους και συγκοινωνία 2 φορές την εβδομάδα. Και ναι, η "Κορώνη" και ο "μπάρμπας" της δεν θα με συμπαθήσουν."
Πιστεύω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να επεμβαίνει το Κράτος και να πληρώνει καλά (αδρά θα έλεγα) Ιατρούς (Κρατικούς ή Ιδιώτες). Επειδή όμως ακόμη και τότε ίσως είναι δύσκολο να βρεις Ιατρούς που θα δουλέψουν εκεί σε μακροχρόνια βάση, θα είχε νόημα το Κράτος να γίνει ευέλικτο και να μπορεί να προκηρύσσει locums δηλαδή θέσεις όχι μόνιμες αλλά περιορισμένης θητείας μερικών, ημερών (ναι ημερών!), εβδομάδων, μηνός ή μηνών ή έτους/ετών (ανάλογα και με το πόσο καιρό είναι διατεθειμένος και ο Ιατρός να δουλέψει).
Επίσης στο παιχνίδι πρέπει να μπουν και οι Δήμοι. Πρέπει να καταλάβουν οι Δήμοι ότι αν φτιάξουν ένα λειτουργικό επιπλωμένο διαμερισματάκι για τον Ιατρό συνδεδεμένο με το ίντερνετ, και του το παραχωρούν δωρεάν για το διάστημα που μένει στο μέρος τους, τότε οι πιθανότητες να έχουν Ιατρό θα είναι πολύ υψηλότερες. Το διαμερισματάκι του Ιατρού πρέπει να είναι ξεχωριστά από το Ιατρείο (ακόμη και αν είναι δίπλα). Εντάξει, σε τέτοια μέρη είσαι Ιατρός όλο το 24ωρο, αλλά όμως όταν βλέπουν οι κάτοικοι ότι ο Ιατρός δεν είναι μέσα στο Ιατρείο (γιατί έχει περάσει το ωράριό του) δεν τον ενοχλούν έτσι εύκολα για το παραμικρό (πράγμα σημαντικό για την ψυχική ηρεμία του Ιατρού). Έτσι κάνουν και στην Σκανδιναβία, που την γνωρίζω από πρώτο χέρι, και μάλιστα τέτοιοι άγονοι Δήμοι, συχνά καλύπτουν, σαν bonus, και κάποιον αριθμό ταξιδιών/έτος προς και από την μόνιμη κατοικία του Ιατρού.
Σε περίπτωση πάντως που ένας ιδιώτης Ιατρός θέλει, παρόλα αυτά, να αναλάβει ένα τέτοιο άγονο μέρος, η αποζημίωση που θα έχει ανά ασθενή θα πρέπει να είναι αρκετά υψηλότερη από ότι στα μεγάλα μέρη έτσι ώστε οι αποδοχές του να είναι τουλάχιστον όσο και των άλλων.
Τέλος, να τονιστεί ότι πλέον όλα αυτά τα μέρη έχουν τηλέφωνο και ιντερνέτ. Επίσης σε ένα περίπου 70% των περιπτώσεων η διάγνωση μπορεί να γίνει με το αναμνηστικό και μόνον. Οπότε στις περιόδους που δεν βρίσκουν με Ιατρό με φυσική παρουσία, μια εναλλακτική είναι να κάνουν σύμβαση με κάποιον ιδιώτη Γενικό Ιατρό ο οποίος θα αναλαμβάνει τηλεϊατρική εξυπηρέτηση. Για να γίνουν οι Ιατροί, ακόμη πιο αποτελεσματικοί στην τηλεϊατρική εξυπηρέτηση προτείνω να οργανώνει το Υπουργείο Υγείας ειδικά courses, και για αυτό τον σκοπό θα μπορούσαμε να πάρουμε ιδέες και από την Σουηδία όπου χρησιμοποιούν ειδικούς αλγόριθμους και μάλιστα εκεί τους εφαρμόζουν Νοσηλεύτριες, ούτε καν Ιατροί ( Τηλεφωνικές εφημερίες στην ΠΦΥ, από Νοσηλεύτριες; )
Υστερόγραφο: Πώς θα αποφασίζεται ποια περιοχή θεωρείται άγονη ή όχι; Την απάντηση νομίζω ότι την δίνει πολύ εύστοχα ο Γενικός Ιατρός Δημήτρης Κουναλάκης στην παρακάτω συζήτηση αλλά την έβαλα και σε αυτό το κείμενο:
"Πως μπορείς να βάλεις στην εξίσωση που πληρώνει τον οικογενειακό ιατρό ανά πολίτη ένα παράγοντα που να δίνει κίνητρα σε ένα οικογενειακό ιατρό να πάει σε μια απομακρυσμένη περιοχή; Και πως μπορείς να πετάξεις έξω την "Κορώνη" που ο "μπάρμπας" μπορεί να την κάνει άγονη ακόμη κι αν απέχει μια ώρα δρόμο από ένα μεγάλο αστικό κέντρο; Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω τη λύση και δεν είδα κάποια λύση. Και η διαφορά στην φορολόγηση δεν είναι λύση, δεν πρέπει η φορολογική νομοθεσία να είναι γεμάτη εξαιρέσεις.
Δεν το έχω διαβάσει και το έγραψα εδώ για πρώτη φορά: Ο παράγοντας που θεωρώ πιο σημαντικός και αντικειμενικός είναι η συχνότητα δημόσιας συγκοινωνίας από τον τόπο του ιατρείου μέχρι το αστικό κέντρο με το μεγαλύτερο νοσοκομείο του νομού. Για την Αθήνα μπορεί να είναι 10 λεπτά, για 1 νησί του Αιγαίου μπορεί να είναι 3 ημέρες. Και αυτό ο παράγοντας μπορεί να κάνει τα "3€" να γίνουν "30€" ανά πολίτη σε ένα νησάκι με 200 κατοίκους και συγκοινωνία 2 φορές την εβδομάδα. Και ναι, η "Κορώνη" και ο "μπάρμπας" της δεν θα με συμπαθήσουν."
Σχετική συζήτηση γύρω από το θέμα εδώ:
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,4325.msg68687.html#msg68687
