Του Αργύρη Αργυρίου
Ιδιώτη Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού.
https://gr.linkedin.com/in/argiriosargiriou
Βλέπω συχνά - πυκνά ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το Νοσοκομείο, και ιδιαίτερα το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ( Τ.Ε.Π.) ως Γενικό - Οικογενειακό Ιατρό.
Πόνεσε το χέρι μου; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Πόνεσε το κεφάλι μου; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Έχω πυρετό; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Έτσουξα στο κατούρημα; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Νιώθω άσχημα Ψυχολογικά; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι).
Η πλάκα είναι ότι αυτή την τακτική την χρησιμοποιούν όχι μόνο άποροι συμπολίτες μας, αλλά και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ευκατάστατων συμπολιτών μας, που θεωρούν τους εαυτούς τους οικονομικά «ψαγμένους» και νομίζουν ότι έτσι θα κάνουν οικονομία, λόγω του ότι η επίσκεψη στα ΤΕΠ είναι δωρεάν.
Μόνο που κάνουν λάθος:
Τα Νοσοκομεία και ειδικότερα τα Τ.Ε.Π. , ναι μεν είναι πολύτιμα αλλά δεν είναι για να τα επισκέπτεται κανείς για πράγματα που μπορούν να λυθούν και εκτός Νοσοκομείου.
Στα Τ.Ε.Π. είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει μια συνέχεια στην σχέση μεταξύ Ιατρού - Ασθενούς. Και όμως αυτή η συνέχεια μπορεί να σώσει ζωές. Είναι πολύ πιο εύκολο για τον Ιατρό να κάνει σωστή διάγνωση, εάν γνωρίζει καλά τον ασθενή του. Επίσης στα Τ.Ε.Π. είναι αδύνατον να γίνει follow up του ασθενούς από τον Ιατρό. Αυτό το follow up ( δηλαδή η παρακολούθηση, έστω και τηλεφωνική, του Ασθενούς από τον Ιατρό μετά από λίγες ημέρες, εβδομάδες ή και μήνες ), είναι πολύτιμο πράγμα και για τον Ιατρό, όχι μόνο για τον ασθενή. Όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτή τότε ο Ιατρός για να είναι καλυμμένος παραγγέλνει πιο πολλές και πιο ακριβές εξετάσεις και δίνει πιο πολλά και πιο βαριά φάρμακα, μη έχοντας γνώση και για τις παρενέργειες που πιθανώς να βρήκαν τον ασθενή (μια και δεν τον ξαναβλέπει). Αυτό, εκτός από επιπτώσεις στην υγεία του ασθενούς (που είναι και το σημαντικότερο τελικά), έχει και οικονομικές επιπτώσεις για τον ασθενή. Έτσι το δωρεάν βγαίνει συχνά πολύ ακριβό... Όταν επίσης κάτι δεν πάει καλά με την θεραπεία που δόθηκε, τότε ο Ασθενής δεν μπορεί να αποταθεί στον ίδιο Ιατρό (που, έτσι κ' αλλιώς, ο ασθενής δεν γνωρίζει συνήθως ούτε καν το όνομά του). Έτσι πρέπει να επισκεφτεί ξανά τα Επείγοντα, να περιμένει, συχνά με τις ώρες, διακινδυνεύοντας να κολλήσει και καμιά λοίμωξη, και να ξαναπεί όλη την ιστορία του από την αρχή σε έναν άλλο άγνωστο Ιατρό.
Ταυτόχρονα με την τακτική αυτή μπλοκάρουμε τα Τ.Ε.Π. για αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη και που πραγματικά μπορεί να σωθεί η ζωή τους σε αυτά. Π.χ. ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Θα με ρωτήσει κανείς: Και πως θα ξέρουμε πότε χρειάζεται πραγματικά να απευθυνθούμε στο Νοσοκομείο; Η απάντηση είναι: Ρωτήστε (έστω και τηλεφωνικά) τον Οικογενειακό σας Ιατρό. Όταν πραγματικά θα χρειαστεί να πάτε στο Νοσοκομείο αυτός θα σας το πει να είστε σίγουροι. Αφενός έχει Ιατρικές γνώσεις, αφετέρου δεν τον συμφέρει να βγάλει άσχημο όνομα. Υπάρχουν πολλοί κρατικοί Οικογενειακοί Ιατροί (στα Κέντρα Υγείας ή στα Περιφερειακά Ιατρεία των χωριών αλλά και στις ΤΟΜΥ ή τα πρώην ΙΚΑ των πόλεων) που είναι δωρεάν. Υπάρχουν επίσης και ιδιώτες οικογενειακοί Ιατροί που είναι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ και η επίσκεψη σε αυτούς είναι επίσης δωρεάν. Ακόμη όμως και αν επιλέξετε έναν αμιγώς ιδιώτη Οικογενειακό Ιατρό (όπου θα διαπιστώσετε ότι είναι πιο εύκολα προσβάσιμος από τους Κρατικούς ή τους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ) το οικονομικό κόστος, για τους πιο πολλούς συμπολίτες μας τουλάχιστον, δεν είναι τραγικό.
Επιγραμματικά:
Έχεις ένα Ιατρό; = Έχεις έναν Ιατρό.
Έχεις δύο Ιατρούς; = Έχεις μισό Ιατρό.
Έχεις πολλούς Ιατρούς; = Δεν έχεις κανέναν Ιατρό.
Ιδιώτη Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού.
https://gr.linkedin.com/in/argiriosargiriou
Βλέπω συχνά - πυκνά ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το Νοσοκομείο, και ιδιαίτερα το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ( Τ.Ε.Π.) ως Γενικό - Οικογενειακό Ιατρό.
Πόνεσε το χέρι μου; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Πόνεσε το κεφάλι μου; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Έχω πυρετό; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Έτσουξα στο κατούρημα; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Νιώθω άσχημα Ψυχολογικά; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι).
Η πλάκα είναι ότι αυτή την τακτική την χρησιμοποιούν όχι μόνο άποροι συμπολίτες μας, αλλά και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ευκατάστατων συμπολιτών μας, που θεωρούν τους εαυτούς τους οικονομικά «ψαγμένους» και νομίζουν ότι έτσι θα κάνουν οικονομία, λόγω του ότι η επίσκεψη στα ΤΕΠ είναι δωρεάν.
Μόνο που κάνουν λάθος:
Τα Νοσοκομεία και ειδικότερα τα Τ.Ε.Π. , ναι μεν είναι πολύτιμα αλλά δεν είναι για να τα επισκέπτεται κανείς για πράγματα που μπορούν να λυθούν και εκτός Νοσοκομείου.
Στα Τ.Ε.Π. είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει μια συνέχεια στην σχέση μεταξύ Ιατρού - Ασθενούς. Και όμως αυτή η συνέχεια μπορεί να σώσει ζωές. Είναι πολύ πιο εύκολο για τον Ιατρό να κάνει σωστή διάγνωση, εάν γνωρίζει καλά τον ασθενή του. Επίσης στα Τ.Ε.Π. είναι αδύνατον να γίνει follow up του ασθενούς από τον Ιατρό. Αυτό το follow up ( δηλαδή η παρακολούθηση, έστω και τηλεφωνική, του Ασθενούς από τον Ιατρό μετά από λίγες ημέρες, εβδομάδες ή και μήνες ), είναι πολύτιμο πράγμα και για τον Ιατρό, όχι μόνο για τον ασθενή. Όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτή τότε ο Ιατρός για να είναι καλυμμένος παραγγέλνει πιο πολλές και πιο ακριβές εξετάσεις και δίνει πιο πολλά και πιο βαριά φάρμακα, μη έχοντας γνώση και για τις παρενέργειες που πιθανώς να βρήκαν τον ασθενή (μια και δεν τον ξαναβλέπει). Αυτό, εκτός από επιπτώσεις στην υγεία του ασθενούς (που είναι και το σημαντικότερο τελικά), έχει και οικονομικές επιπτώσεις για τον ασθενή. Έτσι το δωρεάν βγαίνει συχνά πολύ ακριβό... Όταν επίσης κάτι δεν πάει καλά με την θεραπεία που δόθηκε, τότε ο Ασθενής δεν μπορεί να αποταθεί στον ίδιο Ιατρό (που, έτσι κ' αλλιώς, ο ασθενής δεν γνωρίζει συνήθως ούτε καν το όνομά του). Έτσι πρέπει να επισκεφτεί ξανά τα Επείγοντα, να περιμένει, συχνά με τις ώρες, διακινδυνεύοντας να κολλήσει και καμιά λοίμωξη, και να ξαναπεί όλη την ιστορία του από την αρχή σε έναν άλλο άγνωστο Ιατρό.
Ταυτόχρονα με την τακτική αυτή μπλοκάρουμε τα Τ.Ε.Π. για αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη και που πραγματικά μπορεί να σωθεί η ζωή τους σε αυτά. Π.χ. ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Θα με ρωτήσει κανείς: Και πως θα ξέρουμε πότε χρειάζεται πραγματικά να απευθυνθούμε στο Νοσοκομείο; Η απάντηση είναι: Ρωτήστε (έστω και τηλεφωνικά) τον Οικογενειακό σας Ιατρό. Όταν πραγματικά θα χρειαστεί να πάτε στο Νοσοκομείο αυτός θα σας το πει να είστε σίγουροι. Αφενός έχει Ιατρικές γνώσεις, αφετέρου δεν τον συμφέρει να βγάλει άσχημο όνομα. Υπάρχουν πολλοί κρατικοί Οικογενειακοί Ιατροί (στα Κέντρα Υγείας ή στα Περιφερειακά Ιατρεία των χωριών αλλά και στις ΤΟΜΥ ή τα πρώην ΙΚΑ των πόλεων) που είναι δωρεάν. Υπάρχουν επίσης και ιδιώτες οικογενειακοί Ιατροί που είναι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ και η επίσκεψη σε αυτούς είναι επίσης δωρεάν. Ακόμη όμως και αν επιλέξετε έναν αμιγώς ιδιώτη Οικογενειακό Ιατρό (όπου θα διαπιστώσετε ότι είναι πιο εύκολα προσβάσιμος από τους Κρατικούς ή τους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ) το οικονομικό κόστος, για τους πιο πολλούς συμπολίτες μας τουλάχιστον, δεν είναι τραγικό.
Επιγραμματικά:
Έχεις ένα Ιατρό; = Έχεις έναν Ιατρό.
Έχεις δύο Ιατρούς; = Έχεις μισό Ιατρό.
Έχεις πολλούς Ιατρούς; = Δεν έχεις κανέναν Ιατρό.
