Γενικός ή Οικογενειακός; Ειδικός ή Ειδικευμένος;

Πώς πρέπει να τιτλοφορούμαστε σαν ειδικότητα;

Γενικός ή Οικογενειακός;

Ειδικός ή Ειδικευμένος;

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο ερώτημα.

Γενικός ή Οικογενειακός;

Στη Σουηδία τουλάχιστον το δίλημμα αυτό έχει μεταξύ άλλων και πολιτικό χαρακτήρα.

Το Γενικός θεωρείται πιο πολύ σοσιαλιστικό και το Οικογενειακός πιο πολύ φιλελεύθερο.

Οι Σοσιαλδημοκράτες ονειρεύονται πιο πολύ ένα Γιατρό με σταθερό μισθό υπεύθυνο για το πληθυσμό μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής. Οι Φιλελεύθεροι πάλι ονειρεύονται ένα Γιατρό τον οποίο τον διαλέγει κανείς για τον εαυτό του ή και την οικογένειά του ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας του, ο οποίος αμοίβεται ανάλογα με τον αριθμό του πληθυσμού ευθύνης του και ανάλογα με το πόσες και ποιές ιατρικές πράξεις κάνει.

Ανεξάρτητα πάντως από την πολιτική διάσταση της ονομασίας, υπάρχουν και άλλες διαστάσεις κατά την γνώμη μου:

Το οικογενειακός έχει μεν το καλό ότι υποδηλώνει πως ασχολούμαστε με άτομα όλης της οικογένειας ανεξαρτήτως ηλικίας. Από μικρά παιδιά μέχρι ετοιμοθάνατους παπούδες. Το οικογενειακός έχει επίσης το καλό ότι υποδηλώνει μια συνέχεια χρονική (σε αναλαμβάνω από την κούνια μέχρι και τον τάφο...) αλλά και διαπροσωπική (δεν αναλαμβάνω μόνο εσένα, αναλαμβάνω και τους γύρω από εσένα....). Το αρνητικό,όπως το βλέπω εγώ, είναι ότι μπορεί να εκληφθεί ότι όποιος π.χ. ζει μόνος και ίσως είναι και ηλικιωμένος, δεν είναι για Οικογενειακό Ιατρό αφού ένας τέτοιος ασθενής μπορεί να μην έχει απλούστατα οικογένεια. Και όμως αν υπάρχουν κάποιοι που χρειάζονται ένα Οικογενειακό Ιατρό είναι ακριβώς τέτοιοι Ασθενείς που για διάφορους λόγους δεν έχουν οικογένεια..

Το Γενικός πάλι είναι ίσως ένα επίθετο το οποίο ακριβολογεί περισσότερο στην περίπτωση μας. Είμαστε όντως Ιατροί που εκπαιδευόμαστε για να παίρνουμε μια γενική εικόνα του Ασθενούς και μετά να δρούμε αναλόγως. Το αρνητικό όμως είναι πως πολλοί άνθρωποι νομίζουν, ακόμη και στην Σουηδία που έχει μεγαλύτερη παράδοση στην Γενική Ιατρική, ότι οι Γενικοί Ιατροί είναι ανειδίκευτοι (και ας είναι η ειδικότητα στην Σουηδία πέντε χρόνια μετά από το internship..).

Για τον λόγο αυτό πολλοί γράφουν και ειδικός Γενικός Ιατρός κατά το ειδικός Παθολόγος..

Εδώ πάλι το ειδικός Γενικός Ιατρός ακούγεται σχήμα οξύμωρο..

Το ειδικευμένος Γενικός Ιατρός ακούγεται κατά την γνώμη μου καλύτερο αν και άκουσα και για αυτό ότι το ειδικευμένος μπορεί να το μπερδέψει κανείς εύκολα με το ειδικευόμενος..

Το ειδικευμένος Γενικός / Οικογενειακός Ιατρός είναι παρ όλα αυτά κατά την γνώμη μου η πιο ολοκληρωμένη ονομασία.

Βέβαια το σημαντικότερο ίσως είναι το τί ξέρουμε και το τί κάνουμε και όχι το πώς μας ονομάζουν...

Όλο το κόβει και όλο "καπνίζει "

Οι εξαγγελίες της τελευταίας διετίας για αυστηρά μέτρα εναντίον του καπνίσματος, που όμως δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί...
Γίνεται να «σπεύδεις βραδέως», να παρατείνεις επί της ουσίας έως και το 2012 την μη εφαρμογή διατάξεων που έπρεπε να εφαρμόζονται από το 2002 και ταυτόχρονα να εμφανίζεσαι ως... σκληρός πολέμιος του καπνίσματος; Κι όμως, είναι η συνταγή του υπουργού Υγείας Δ. Αβραμόπουλου, τη στιγμή που όλες οι ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζουν ήδη δραστικά μέτρα. Μερικά από αυτά θα ανακοινωθούν εντός της εβδομάδας «τυλιγμένα» σ' ένα πέπλο καπνού που θα καλύπτει την πολύχρονη καθυστέρηση.*Από τον Μάιο του 2006, διακηρύττει ο υπουργός Υγείας, προετοιμάζεται με «ταχείς ρυθμούς» νομοθετικό πλαίσιο για την απαγόρευση πώλησης προϊόντων καπνού στους ανήλικους. Βρισκόμαστε στο Μάιο του 2008, νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί ακόμα στη Βουλή (πρόκειται να γίνει την Τρίτη), αλλά κάθε τόσο ο Δ. Αβραμόπουλος προβαίνει σε ανακοινώσεις. Η πιο πρόσφατη απ' αυτές ήταν στις 7 Απριλίου 2008, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας. *Στην πραγματικότητα, ο Δ. Αβραμόπουλος αναβάλλει την εφαρμογή των παλαιών διατάξεων για μετά το 2010, «αγοράζοντας πολιτικό χρόνο» για να μην συγκρουστεί με τα συμφέροντα που αντιδρούν στην εφαρμογή, και στη χώρα μας, του πλαισίου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που υπογράφτηκε το 2003, της αντίστοιχης κοινοτικής οδηγίας αλλά και της υγειονομικής διάταξης του 2002.

Συμφέροντα βιομηχάνων«Οταν αρχίσαμε να εφαρμόζουμε τα μέτρα κατά του καπνίσματος, στην αρχή πιλοτικά, ενόψει του 2004 και με προοπτική να τα καθιερώσουμε», παραδέχεται ο τότε υφυπουργός Υγείας Ε. Νασιώκας, «συναντήσαμε μεγάλη αντίδραση από τους βιομηχάνους, οι οποίοι έβαζαν μπροστά τους παραγωγούς». *Στον αντίποδα των επιχειρηματικών πιέσεων, υπάρχει και η πίεση από την Ε.Ε. Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο του συντάκτη της έρευνας της Ελβετικής Επιτροπής κατά του Καρκίνου, με τίτλο «Πρόοδος στον έλεγχο του καπνού σε 30 ευρωπαϊκές χώρες, 2005-2007», όπου διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα υποχωρεί κατά 8 θέσεις, καταλαμβάνοντας την προτελευταία. «Είναι σαφές ότι η πολιτική ελέγχου των προϊόντων καπνού στην Ελλάδα δεν περιλαμβάνεται στην πολιτική ημερήσια διάταξη», σημειώνει. *Το Πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας υπογράφτηκε τον Ιούνιο του 2003 στη Γενεύη από τον τότε υπουργό Υγείας Κ. Στεφανή εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης (η Ελλάδα προήδρευε) και ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο επί Ν.Δ., χωρίς όμως να εφαρμοστεί.
*Ενα χρόνο πριν, επί υπουργίας του αρειμάνιου καπνιστή Αλ. Παπαδόπουλου, εκδίδεται υγειονομική διάταξη, η οποία απαγορεύει το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, μονάδες υγείας, μεταφορικά μέσα, αεροδρόμια, ενώ στις 31-3-03 θεσπίζεται η απαγόρευση και στους ιδιωτικούς χώρους εργασίας. Στη συμφωνία που υπογράφεται μεταξύ του υφυπουργού Υγείας, του προέδρου του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλου και του αναπληρωτή γ.γ. ΓΣΕΕ Δ. Πολίτη, ορίζεται ως ημερομηνία εφαρμογής η 1η Οκτωβρίου 2003 για τους χώρους αναμονής, υποδοχής συναλλαγής, προσέλευσης του κοινού, αίθουσες συνεδριάσεων, συνελεύσεων, αμφιθέατρα κ.λπ. και η 1η Μαρτίου 2004 για τους υπόλοιπους χώρους. Τα μέτρα αυτά, με εξαίρεση τα νοσοκομεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και κάποια κτίρια, είτε δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, είτε χαλάρωσαν, ενώ η ιδέα της διαμόρφωσης ειδικών χώρων στα εστιατόρια για τους καπνιστές καταργήθηκε στην πράξη. *Η κυβέρνηση της Ν.Δ. απέφυγε να ασχοληθεί με την εφαρμογή των μέτρων και καταφεύγει τώρα σε νέες ρυθμίσεις με ορίζοντα τριετίας, εξαντλώντας τα χρονικά όρια, ήτοι πενταετία από την ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής οδηγίας στο εθνικό δίκαιο. «Στοπ στα εστιατόρια»
Σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Τούντα, «όταν στην Ελλάδα πεθαίνουν κάθε χρόνο 20.000 άτομα εξαιτίας του καπνίσματος, κάθε μέτρο για τον περιορισμό του είναι ασφαλώς ευπρόσδεκτο. Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει ρυθμίσεις, που έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί εδώ και καιρό. Οπως, απαγόρευση καπνίσματος για άτομα κάτω των 18 ετών, στους δημόσιους χώρους, συνταγογράφηση αντικαπνιστικών φαρμάκων και ανάπτυξη ιατρείων διακοπής καπνίσματος». *Σημειώνει ωστόσο ο κ. Γ. Τούντας ότι ορισμένα από τα προτεινόμενα μέτρα έπρεπε να είναι πιο αυστηρά, «όπως η υπαίθρια διαφήμιση μέσω πινακίδων ενώ άλλα έπρεπε να εφαρμοστούν πιο άμεσα και όχι σταδιακά εντός τριετίας, όπως η απαγόρευση σε δημόσιους χώρους και ειδικότερα σε χώρους εστίασης».

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 25/05/2008

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=28101768

Όχι.

Πιστεύω ότι ένα από τα πιο βασικά πράγματα για να διατηρήσουμε την ευεξία μας σαν Ιατροί, είναι το να μάθουμε να λέμε και όχι. Βασικό είναι επίσης το να τολμούμε και να μπορούμε να εκφέρουμε τις αντιρρήσεις μας, αλλά χωρίς να προσβάλουμε τον Άλλον.

Είναι κάτι που δεν μας το μάθαν στο σχολείο, ούτε και στο Πανεπιστήμιο. Τουναντίον. Από μικρά παιδιά μας διαπαιδαγωγήσαν με το ότι καλός είναι αυτός που ποτέ δεν λέει όχι. Ειδικά με εμάς που γίναμε Γιατροί και που οι πιο πολλοί από εμάς ήμασταν οι ”καλοί” μαθητές του σχολείου, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα...

Και όμως. Αν το όχι μας, το πούμε με ήρεμο αλλά σταθερό τρόπο και εξηγώντας σύντομα γιατί το λέμε, ο κόσμος μπορεί να το δεχτεί χωρίς να το πάρει προσωπικά. Σε περίπτωση που δεν το καταλαβαίνουν μπορούμε να επαναλάβουμε μερικές φορές, ακριβώς την ίδια φράση με τον ίδιο τόνο.

Το ίδιο πράγμα όταν δεν μας αρέσει κάτι. Δεν χρειάζεται να το κρατάμε πάντα μέσα μας (γιατί θα ξεσπάσει κατά πάσα πιθανότητα κάπου αλλού). Μπορούμε να το εξωτερικεύσουμε και να πούμε τα χειρότερα πράγματα για αυτό που δεν μας αρέσει: Αρκεί αυτό που λέμε να αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη πράξη ή γεγονός και όχι να προσβάλλει τον άλλον συνολικά σαν προσωπικότητα. Μπορεί π.χ. να πεί κανείς ”Αυτό που έγινε ήταν ανόητο”. Αν όμως πούμε ”Είσαι ανόητος” τότε τα πράγματα αλλάζουν και η επικοινωνία με τον Απέναντί (είτε Ασθενής είναι αυτός, είτε Συνάδελφος) υπονομεύεται.

Αυτά βέβαια δεν ισχύουν μόνο για τους Ιατρούς. Νομίζω ότι και πολλούς από τους Ασθενείς μας δεν θα τους βλέπαμε στο Ιατρείο αν εφάρμοζαν στην ζωή τους τα παραπάνω.

Κέντρο άσθματος στο "Σωτηρία".

Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι μισό εκατομμύριο παιδιά και ενήλικες έχουν άσθμα.Χθες εγκαινιάστηκε στο νοσοκομείο «Σωτηρία» το Κέντρο Ασθματος. Στο Κέντρο Ασθματος υπάρχει πλέον η δυνατότητα περαιτέρω ενδελεχούς ελέγχου των ασθματικών ασθενών με ειδικές εξετάσεις, ενώ εντός του λειτουργεί επίσης τμήμα βραχείας θεραπείας, όπου χορηγούνται νεότερα ρυθμιστικά φάρμακα, όπως για παράδειγμα μια καινοτόμος θεραπευτική προσέγγιση, που στοχεύει την ανοσοσφαιρίνη Ε (IgE), το υποκείμενο αίτιο του καταρράκτη της φλεγμονής, που προκαλεί την εκδήλωση των κρίσεων και των συμπτωμάτων του άσθματος. Τέλος, στο Κέντρο Ασθματος λειτουργεί σχολείο άσθματος, στο οποίο μικρές ομάδες ασθενών και των οικογενειών τους ενημερώνονται για το άσθμα, τα αίτια που το προκαλούν και τους σωστούς τρόπους αντιμετώπισης.Πρόκειται για μια σημαντική πρωτοβουλία του νοσοκομείου «Σωτηρία», που υλοποιείται με τη χορηγία της Novartis, η οποία αναμένεται να συμβάλλει σημαντικά στην καλύτερη αντιμετώπιση και ενημέρωση των ασθματικών ασθενών, προσφέροντας πλήρη και εξειδικευμένη κάλυψη των αναγκών τους σε έναν άρτια εξοπλισμένο χώρο.

Για ραντεβού στο ιατρείο άσθματος μπορούν να χρησιμοποιηθούν το τηλέφωνο 1535, καθώς και το τηλέφωνο 210-7763666.

Για το σχολείο άσθματος ισχύουν τα τηλέφωνα 210-7763666 και 210-7781720.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=53565448