Πεθαίνουν οι Καβαλιώτες νωρίτερα από τους υπόλοιπους Έλληνες και αν ναι, γιατί;

Το παρακάτω άρθρο που το βρήκα στο διαδίκτυο τυχαία, είναι οκτώ χρόνια παλιό και ίσως να μην έχει ιδιαίτερη σημασία για αυτούς που ζουν εκτός της Καβάλας. Είναι όμως αλλιώς για μας που ζούμε στην Καβάλα. Εδώ και χρόνια γίνεται λόγος στην πόλη μας ότι οι Καβαλιώτες πεθαίνουμε πιο νωρίς από τους υπόλοιπους Έλληνες και ότι έχουμε πιο πολλούς καρκίνους σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Είναι τελικά αυτά αλήθεια; Από αυτούς πάντως που θεωρούν τα παραπάνω ως δεδομένο έχω ακούσει διάφορες αιτιολογίες. Ότι π.χ. φταίει το διπλανό εργοστάσιο λιπασμάτων, ή ότι το έδαφος της Καβάλας είναι πιο ραδιενεργό από άλλα.

Να όμως και κάτι άλλο ενδιαφέρον:

Ελευθεροτυπία 31/05/2002.


Οι Καβαλιώτες καπνίζουν 30% περισσότερο από τους άλλους Ελληνες»

ΚΑΒΑΛΑ

Ενώ το υπουργείο Υγείας ανακοινώνει μέτρα για τον περιορισμό του καπνίσματος, οι Καβαλιώτες αποδεικνύονται θεριακλήδες της νικοτίνης, αφού καπνίζουν κατά 30% περισσότερο από τους άλλους Ελληνες.


Τα στοιχεία αυτά γνωστοποίησε χθες ο διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Καβάλας δρ Αργύρης Τυρολόγος, μετά από έρευνα που πραγματοποίησε με άλλους συναδέλφους του.

Η πλειοψηφία των ασθενών, που νοσηλεύτηκαν στην κλινική του ήταν καπνιστές, ενώ όπως διευκρίνισε, η διαφορά στο ποσοστό αντρών και γυναικών που καπνίζουν, είναι ελάχιστη.

Ο διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Καβάλας υποστήριξε ότι το 80% των ατόμων που προσπάθησαν να το κόψουν τελικά υποτροπίασαν.

Σημείωσε ότι μπορεί να υπάρξει διακοπή της βλαβερής αυτής συνήθειας, με δυσκολία, εφ' όσον υπάρξει ιατρική υποστήριξη και συνεχής παρακολούθηση του καπνιστή-ασθενή. Ανέφερε πως στο εμπόριο κυκλοφορούν διάφορα σκευάσματα που βοηθούν τον καπνιστή στη διακοπή της συνήθειας όπως χάπια, τσίχλες, έμπλαστρα...

Οπως εξήγησε ο κ. Τυρολόγος, η Καβάλα παρουσιάζει τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από καρδιαγγειακά νοσήματα, σε σχέση με άλλα αστικά κέντρα, γεγονός που έχει προβληματίσει καρδιολόγους και ιδιώτες.

Γι' αυτό τον λόγο έχει αρχίσει εκστρατεία ενημέρωσης με επικεφαλής τον κ. Τυρολόγο και τους συνεργάτες του, πρόγραμμα ελέγχου των καρδιοπαθειών, πόρτα-πόρτα.


http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=31.05.2002,id=5713160

Πλάτωνας.

«Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική
είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου».

Πλάτωνας.

Η Αριστερά και ο φιλελευθερισμός.

Καθημερινή, 12/08/2010.
Tου Πασχου Μανδραβέλη.


Oυδείς μπορεί να απαξιώσει τους αγώνες της Aριστεράς και τη συμβολή της στην πολιτική φιλελευθεροποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Aυτές οι περγαμηνές δεν μπορούν να ακυρωθούν από τις εύλογες εικασίες περί της ανελεύθερης κοινωνίας ανατολικού τύπου που θα έχτιζε το KKE, αν ο Δημοκρατικός Στρατός κέρδιζε τον Εμφύλιο. Nαι! Aν η Aριστερά νικούσε το 1949, πιθανότατα η Eλλάδα να γινόταν Bουλγαρία -ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς- και θα πάσχιζε σήμερα να ορθωθεί από τα ερείπια που θα άφηνε μια πεντηκονταετής κομμουνιστική διακυβέρνηση. Tα πράγματα, ευτυχώς για τη χώρα, ήρθαν αλλιώς, αλλά η μετεμφυλιακή δημοκρατία που έχτισαν οι νικητές απείχε πολύ από την πραγματική. H Aριστερά και οι απόψεις της βρέθηκαν υπό διωγμόν. H Δεξιά που θα έπρεπε να είναι το προπύργιο του πολιτικού φιλελευθερισμού δεν ένιωσε ποτέ ότι πρέπει να τον εφαρμόσει και η χώρα βρέθηκε ενώπιον ενός διπλού παράδοξου: οι οπαδοί της δικτατορίας του προλεταριάτου να γίνονται οι πλέον ένθερμοι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας, ενώ οι κληρονόμοι του πολιτικού φιλελευθερισμού να την αποστρέφονται!

Οι αγώνες για πλήρη δημοκρατία, δεν μπορούν να ακυρωθούν άσχετα αν ο πολιτικός φιλελευθερισμός για το μεγάλο κομμάτι της Aριστεράς υπήρξε ένας τακτικός στόχος και η ίδια ποτέ δεν εμποτίστηκε από αυτόν. Aυτό είναι φανερό σε όλη τη μεταπολεμική Ιστορία, κατά τη διάρκεια της οποίας η Aριστερά από τη μια αγωνιζόταν για πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα εντός της Eλλάδος και από την άλλη δόξαζε τα στυγνά δικτατορικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ. Aπόδειξη αυτού ήταν η δομή των οργανώσεων της Aριστεράς. Eνώ απαιτούσαν ελευθερολογία στην κοινωνία, την αρνήθηκαν εντός των κομμάτων, χρησιμοποιώντας το οξύμωρο του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Δεν καταδίκαζαν απλώς η διαφορετική άποψη, «εκτελούσαν» και την προσωπικότητα του διαφωνούντος («χαφιές», «πράκτορας», «φασίστας», «δωσίλογος» κ.λπ.)

Yπό το πρίσμα αυτής της βαθιάς σταλινικής κληρονομιάς ανέλυσε η Aριστερά και καταδίκασε την «ατομική τρομοκρατία». Ολη η κριτική της Aριστεράς δεν ξεπήδησε από την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, ή από το γεγονός ότι κάποιοι κουμπουροφόροι υποκαθιστούσαν τους δημοκρατικούς θεσμούς (οι τελευταίοι ως αστικοί θεσμοί ήταν, έτσι κι αλλιώς, προς ανατροπή). H μόνη ξεκάθαρη κριτική που ακούστηκε ενάντια στην τρομοκρατία ήταν το «προβοκάτορες» του KKE. H διαφορά του εν λόγω κόμματος με τους φονιάδες δεν γινόταν με βάση το αίμα, αλλά με βάση το ποιος θα έχει το γενικό επαναστατικό πρόσταγμα. Eξ ου και η αγωνία όλης της Aριστεράς, μην τυχόν μαζί με την «ατομική τρομοκρατία» ενοχοποιηθεί και η «επαναστατική βία», η οποία είναι θεμιτή και επιδιώξιμη ως «μαμή της Ιστορίας».

Δυστυχώς, για την εμποτισμένη από τη σταλινική νοοτροπία ελληνική Aριστερά, η αστική δημοκρατία είναι το όνομα που δίνει στον λαό όταν τον χρειάζεται. Eξ ου και η θεμιτή, αλλά και υπερβολική ανησυχία για τα δικαιώματα εκείνων που κατηγορούνται για αριστερή τρομοκρατία. Δεν εμφανίσθηκε για παράδειγμα η ίδια ευαισθησία για τα δικονομικά δικαιώματα των πρωταιτίων της απριλιανής δικτατορίας, ούτε στην περίπτωση του ακροδεξιού που καταδικάστηκε για τον φόνο δύο οικονομικών μεταναστών...





http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/08/2010_1292366

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Ονειρο στο κύμα».

«... Μίαν εσπέραν, καθώς είχα κατεβάσει τα γίδια μου κάτω εις τον αιγιαλόν, ανάμεσα εις τους βράχους, όπου εσχημάτιζε χιλίους γλαφυρούς κολπίσκους και αγκαλίτσες το κύμα, όπου αλλού εκυρτώνοντο οι βράχοι εις προβλήτας και αλλού εκοιλαίνοντο εις σπήλαια· και ανάμεσα εις τους τόσους ελιγμούς και δαιδάλους του νερού, το οποίον εισεχώρει μορμυρίζον, χορεύον με άτακτους φλοίσβους και αφρούς, όμοιον με το βρέφος το ψελλίζον, που αναπηδά εις το λίκνόν του και λαχταρεί να σηκωθή και να χορεύση εις την χείρα της μητρός που το έψαυσε — καθώς είχα κατεβάσει, λέγω, τα γίδια μου διά ν' "αρμυρίσουν" εις την θάλασσαν, όπως συχνά εσυνήθιζα, είδα την ακρογιαλιάν που ήτον μεγάλη χαρά και μαγεία, και την "ελιμπίστηκα", κ' ελαχτάρησα να πέσω να κολυμβήσω. Ήτον τον Αύγουστον μήνα.

[...] Εγύρισα οπίσω, κατέβην πάλιν τον κρημνόν, κ έφθασα κάτω εις την θάλασσαν. Την ώραν εκείνην είχε βασιλέψει ο ήλιος, και το φεγγάρι σχεδόν ολόγεμον ήρχισε να λάμπη χαμηλά, ως δύο καλαμιές υψηλότερα από τα βουνά της αντικρινής νήσου. Ο βράχος ο δικός μου έτεινε προς βορράν, και πέραν από τον άλλον κάβον προς δυσμάς, αριστερά μου, έβλεπα μίαν πτυχήν από την πορφύραν του ήλιου, που είχε βασιλέψει εκείνην την στιγμήν.

Ήτον η ουρά της λαμπράς αλουργίδος που σύρεται οπίσω, ή ήτον ο τάπης, που του έστρωνε, καθώς λέγουν, η μάννα του, διά να καθίση να δειπνήση.

Δεξιά από τον μέγαν κυρτόν βράχον μου, εσχηματίζετο μικρόν άντρον θαλάσσιον, στρωμένον με άσπρα κρυσταλλοειδή κοχύλια και λαμπρά ποικιλόχρωμα χαλίκια, που εφαίνετο πως το είχον ευτρεπίσει και στολίσει αι νύμφαι των θαλασσων. Από το άντρον εκείνο ήρχιζεν ένα μονοπάτι, διά του οποίου ανέβαινε τις πλαγίως την απότομον ακρογιαλιάν, κ έφθανεν εις την κάτω πόρταν του τοιχογυρίσματος του κυρ Μόσχου, του οποίου ο ένας τοίχος έζωνεν εις μήκος εκατοντάδων μέτρων όλον τον αιγιαλόν.

Επέταξα αμέσως το υποκάμισον μου, την περισκελίδα μου, κ' έπεσα εις την θάλασσαν. Επλύθην, ελούσθην, εκολύμβησα επ' ολίγα λεπτά της ώρας. Ησθανόμην γλύκαν, μαγείαν άφατον, εφανταζόμην τον εαυτόν μου ως να ήμην έν με το κύμα, ως να μετείχαν της φύσεως αυτού, της υγράς και αλμυράς και δροσώδους».

Παριστάνοντας τον Ιατρό εκτός Ιατρείου...

Συμβαίνει συχνά: Να με σταματά κάποιος γνωστός στη μέση του δρόμου ή μέσα σε μια κοινωνική εκδήλωση και να με παίρνει μονότερμα για κάποιο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει.

Δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Αφενός νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω καλή δουλειά αφού ούτε το ιστορικό του μπορώ να πάρω συστηματικά και να το καταγράψω, ούτε να κάνω φυσική εξέταση ούτε άλλες εξετάσεις που πιθανώς να χρειάζονται. Αφετέρου νιώθω ότι με εκμεταλλεύεται και οικονομικά αφού αυτή η γνώμη που ζητά για να είναι έγκυρη προαπαιτεί επίπονες Ιατρικές Σπουδές πολλών ετών και πρέπει κανονικά να αμειφθεί. Χώρια που μου τρώει τον ελεύθερό μου χρόνο. Και το χειρότερο από όλα: Μάλλον δεν θα με πάρει και στα πολύ σοβαρά αφού δεν του τα έχει πει ένας “κανονικός” Ιατρός αλλά ένας “φίλος” έτσι στο πόδι.

Τι κάνουμε τότε; Η απάντηση που βρήκα να μου ταιριάζει καλύτερα είναι:

“ Έλα στο Ιατρείο να σε εξετάσω. Αν η Ιατρική ήταν τόσο εύκολη θα την εξασκούσαμε στους δρόμους και στα καφενεία. Δεν θα χρειαζόμασταν τα Ιατρεία. ”

Η φτώχεια της υγείας και η υγεία των φτωχών.

Καθημερινή, 04/08/2010.
Του Θαναση Δριτσα*


Στις αρχές του 20ού αιώνα ο φημισμένος καρδιολόγος Osler διατύπωνε την άποψη ότι το έμφραγμα του μυοκαρδίου ήταν πολύ συχνότερο στις υψηλές κοινωνικοοικονομικές τάξεις και αυτή η άποψη είχε κυριαρχήσει μεταξύ των ειδικών ίσως μέχρι και τη δεκαετία του ’70. Ομως η συστηματική επιστημονική έρευνα τις τελευταίες δεκαετίες απέδειξε ότι η άποψη του μεγάλου Osler δεν ισχύει πλέον και σήμερα παθαίνουν πολύ συχνότερα έμφραγμα όσοι ανήκουν στις χαμηλές κοινωνικά και εισοδηματικά τάξεις. Μάλιστα φαίνεται ξεκάθαρα ότι σήμερα η νοσηρότητα και η θνησιμότητα (όχι μόνο στη στεφανιαία νόσο αλλά και σε πολλές άλλες ασθένειες) αυξάνεται παράλληλα με την αύξηση των οικονομικών ανισοτήτων και το άνοιγμα της ψαλίδας.

Οι Βρετανοί επιδημιολόγοι Richard Wilkinson και Kate Pickett μελετούν εδώ και πολλές δεκαετίες τη σχέση μεταξύ κοινωνικών παραμέτρων και της υγείας των διαφόρων λαών και έχουν αποδείξει ότι σε περιοχές της γης με μεγάλη κοινωνικοοικονομική ανισότητα μειώνεται το προσδόκιμο της επιβίωσης, αυξάνεται η επίπτωση των λοιμώξεων, αυξάνεται η συχνότητα της παχυσαρκίας και της κατάθλιψης, αυξάνεται η συχνότητα χρήσης ναρκωτικών και η εγκληματικότητα. Ετσι σε κράτη όπως π.χ. οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Πορτογαλία, που εμφανίζουν μεγάλο δείκτη κοινωνικής ανισότητας (εκεί περίπου το 20% των πλουσιοτέρων έχει εισόδημα κατά 9 φορές μεγαλύτερο του 20% των φτωχότερων στρωμάτων) όλοι οι δείκτες υγείας είναι πολύ χειρότεροι σε σχέση με χώρες όπως π.χ. η Ιαπωνία, η Φινλανδία, η Νορβηγία και η Σουηδία, που έχουν πολύ μικρότερο δείκτη ανισότητας και συνολικά πολύ καλύτερη υγεία.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Wilkinson, ένα μωρό που θα γεννηθεί σήμερα στην Ελλάδα (με δεδομένα βέβαια πριν από την οικονομική κρίση) προβλέπεται ότι θα ζήσει πολύ περισσότερο από ένα μωρό που θα γεννηθεί στις ΗΠΑ, παρόλο που οι ΗΠΑ είναι από τα πλουσιότερα έθνη στον κόσμο και ξοδεύουν τεράστια ποσά στην υγεία. Ας μη θεωρείται, λοιπόν, αυτονόητο ότι κάποια ισχυρή και πλούσια χώρα κατοικείται από υγιείς πολίτες πριν κανείς εξετάσει πόσο διαφέρουν εισοδηματικά και κοινωνικά μεταξύ τους οι πολίτες αυτής της χώρας.

Στο πρόσφατο βιβλίο τους με τίτλο The Spirit Level: Why greater equality makes societies stronger (2009) (μτφρ. Το Πνευματικό Επίπεδο: Γιατί η μεγαλύτερη ισότητα δημιουργεί πιο δυνατές κοινωνίες) οι δύο προαναφερθέντες επιδημιολόγοι ισχυρίζονται ότι οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες δημιουργούν στα άτομα έντονο χρόνιο άγχος το οποίο προδιαθέτει για μεγάλη γενική νοσηρότητα.

Είναι επίσης βέβαιο ότι χώρες (όπως π.χ. οι Σκανδιναβικές) οι οποίες πιστεύουν στην άνευ όρων, έστω και με μεγάλη κρατική φορολογία, συντήρηση ενός αξιόπιστου συστήματος εθνικής υγείας δημιουργούν συνολικά μια μελλοντική κοινωνία υγιών πολιτών. Είναι επίσης διαπιστωμένο ότι όσο αυξάνεται η κοινωνικοοικονομική ψαλίδα τόσο περισσότερο αυξάνονται τα ποινικά αδικήματα, πολύ περισσότεροι άνθρωποι κλείνονται στη φυλακή και πολύ λιγότερες δαπάνες γίνονται για μόρφωση και παιδεία. Οσο, λοιπόν, γίνεται φτωχότερο ένα σύστημα εθνικής υγείας τόσο επιδεινώνεται η υγεία των φτωχότερων αρχικά αλλά σταδιακά όλων των πολιτών μιας χώρας.

Η χώρα μας, σύμφωνα με τις επιστημονικές εργασίες του Wilkinson, είχε μέχρι σήμερα ταξινομηθεί μεταξύ των προνομιούχων χωρών όσον αφορά τους δείκτες υγείας αλλά είναι πλέον βέβαιο ότι αφενός το άνοιγμα της εισοδηματικής ψαλίδας, που ήδη συμβαίνει ταχύτατα στη μετά ΔΝΤ εποχή, αφετέρου η κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας θα επιδεινώσουν σημαντικά την υγεία των Ελλήνων πολιτών στα χρόνια που έρχονται. Ισως μοναδική μας ελπίδα να παραμένει ο μεσογειακός ήλιος, η αισιόδοξη σκέψη, η επανάκτηση της χαμένης κοινωνικής αλληλεγγύης και η επιστροφή στη μεσογειακή διατροφή. Ιδωμεν.


* O κ. Θανάσης Δρίτσας είναι καρδιολόγος στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_50_04/08/2010_410280

Οδυσσέας Ελύτης.

Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε..