Η Αριστερά και ο φιλελευθερισμός.

Καθημερινή, 12/08/2010.
Tου Πασχου Μανδραβέλη.


Oυδείς μπορεί να απαξιώσει τους αγώνες της Aριστεράς και τη συμβολή της στην πολιτική φιλελευθεροποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Aυτές οι περγαμηνές δεν μπορούν να ακυρωθούν από τις εύλογες εικασίες περί της ανελεύθερης κοινωνίας ανατολικού τύπου που θα έχτιζε το KKE, αν ο Δημοκρατικός Στρατός κέρδιζε τον Εμφύλιο. Nαι! Aν η Aριστερά νικούσε το 1949, πιθανότατα η Eλλάδα να γινόταν Bουλγαρία -ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς- και θα πάσχιζε σήμερα να ορθωθεί από τα ερείπια που θα άφηνε μια πεντηκονταετής κομμουνιστική διακυβέρνηση. Tα πράγματα, ευτυχώς για τη χώρα, ήρθαν αλλιώς, αλλά η μετεμφυλιακή δημοκρατία που έχτισαν οι νικητές απείχε πολύ από την πραγματική. H Aριστερά και οι απόψεις της βρέθηκαν υπό διωγμόν. H Δεξιά που θα έπρεπε να είναι το προπύργιο του πολιτικού φιλελευθερισμού δεν ένιωσε ποτέ ότι πρέπει να τον εφαρμόσει και η χώρα βρέθηκε ενώπιον ενός διπλού παράδοξου: οι οπαδοί της δικτατορίας του προλεταριάτου να γίνονται οι πλέον ένθερμοι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας, ενώ οι κληρονόμοι του πολιτικού φιλελευθερισμού να την αποστρέφονται!

Οι αγώνες για πλήρη δημοκρατία, δεν μπορούν να ακυρωθούν άσχετα αν ο πολιτικός φιλελευθερισμός για το μεγάλο κομμάτι της Aριστεράς υπήρξε ένας τακτικός στόχος και η ίδια ποτέ δεν εμποτίστηκε από αυτόν. Aυτό είναι φανερό σε όλη τη μεταπολεμική Ιστορία, κατά τη διάρκεια της οποίας η Aριστερά από τη μια αγωνιζόταν για πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα εντός της Eλλάδος και από την άλλη δόξαζε τα στυγνά δικτατορικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ. Aπόδειξη αυτού ήταν η δομή των οργανώσεων της Aριστεράς. Eνώ απαιτούσαν ελευθερολογία στην κοινωνία, την αρνήθηκαν εντός των κομμάτων, χρησιμοποιώντας το οξύμωρο του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Δεν καταδίκαζαν απλώς η διαφορετική άποψη, «εκτελούσαν» και την προσωπικότητα του διαφωνούντος («χαφιές», «πράκτορας», «φασίστας», «δωσίλογος» κ.λπ.)

Yπό το πρίσμα αυτής της βαθιάς σταλινικής κληρονομιάς ανέλυσε η Aριστερά και καταδίκασε την «ατομική τρομοκρατία». Ολη η κριτική της Aριστεράς δεν ξεπήδησε από την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, ή από το γεγονός ότι κάποιοι κουμπουροφόροι υποκαθιστούσαν τους δημοκρατικούς θεσμούς (οι τελευταίοι ως αστικοί θεσμοί ήταν, έτσι κι αλλιώς, προς ανατροπή). H μόνη ξεκάθαρη κριτική που ακούστηκε ενάντια στην τρομοκρατία ήταν το «προβοκάτορες» του KKE. H διαφορά του εν λόγω κόμματος με τους φονιάδες δεν γινόταν με βάση το αίμα, αλλά με βάση το ποιος θα έχει το γενικό επαναστατικό πρόσταγμα. Eξ ου και η αγωνία όλης της Aριστεράς, μην τυχόν μαζί με την «ατομική τρομοκρατία» ενοχοποιηθεί και η «επαναστατική βία», η οποία είναι θεμιτή και επιδιώξιμη ως «μαμή της Ιστορίας».

Δυστυχώς, για την εμποτισμένη από τη σταλινική νοοτροπία ελληνική Aριστερά, η αστική δημοκρατία είναι το όνομα που δίνει στον λαό όταν τον χρειάζεται. Eξ ου και η θεμιτή, αλλά και υπερβολική ανησυχία για τα δικαιώματα εκείνων που κατηγορούνται για αριστερή τρομοκρατία. Δεν εμφανίσθηκε για παράδειγμα η ίδια ευαισθησία για τα δικονομικά δικαιώματα των πρωταιτίων της απριλιανής δικτατορίας, ούτε στην περίπτωση του ακροδεξιού που καταδικάστηκε για τον φόνο δύο οικονομικών μεταναστών...





http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/08/2010_1292366