Margaret Thatcher.

Πως είναι δομημένη η εξειδίκευση στην Γενική Ιατρική στην Σουηδία.

Του Αργύρη Αργυρίου

Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού, Καβάλα

Πτυχιούχου Ιατρικής Πανεπιστημίου Lund Σουηδίας

Ειδικότητα στην Γενική Ιατρική στο Linkoping Σουηδίας.

Καταρχήν πρέπει πάντα να έχουμε υπόψιν ότι πριν κάνεις οποιαδήποτε ειδικότητα στην Σουηδία (συμπεριλαμβανομένης της ειδικότητας της  Γενικής Ιατρικής ) πρέπει για να πάρεις άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ( μετά από τα 5 1/12 έτη προπτυχιακών σπουδών Ιατρικής ). Για να πάρεις λοιπόν μετά το προπτυχιακό μέρος την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος πρέπει να δουλέψεις (κανονικά με μισθό αλλά υπό supervision) για 21 μήνες (έξι μήνες Παθολογία, έξι μήνες Χειρουργική, όπου εκεί μπορείς να επιλέξεις και κάποιους μήνες Ορθοπαιδικής, έξι μήνες Κέντρο Υγείας και 3 μήνες Ψυχιατρικής ). Αυτούς τους 21 μήνες στην Σουηδία τους λένε AT. Αφού ολοκληρώσεις το ΑΤ (και δώσεις και γραπτές εξετάσεις) μπορείς να ξεκινήσεις ειδικότητα. Επειδή στην Ελλάδα παίρνει κανείς άδεια ασκήσεως επαγγέλματος αυτόματα με την λήψη του Πτυχίου Ιατρικής, οι Έλληνες που πάνε για ειδικότητα στην Σουηδία δεν κάνουν σχεδόν ποτέ το ΑΤ αλλά χάνουν, γιατί στο ΑΤ μαθαίνεις πάρα πολλά. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε όλοι όσοι έχουν πάρει άδεια ασκήσεως Ιατρικού Επαγγέλματος στην Σουηδία (που έχουν κάνει ΑΤ εκεί δηλαδή) ανεξαρτήτως τι ειδικότητα θα πάρουν μετά, έχουν ήδη εργαστεί ως Ιατροί σε Κέντρο Υγείας (υπό supervision) για τουλάχιστον 6 μήνες.

Αφού λοιπόν ολοκληρώσει κανείς τους 21 μήνες του ΑΤ που περιέγραψα παραπάνω, μπορεί να ξεκινήσει και ειδικότητα. Η ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής είναι διάρκειας 5 ετών από τα οποία τουλάχιστον τα 2 έτη είναι σε Κέντρο Υγείας. Ξεκινούν συχνά με 6 μήνες Κέντρο Υγείας για να καταλάβουν πρώτα το νόημα της Γενικής Ιατρικής και να πάρουν μια αίσθηση τι χρειάζεται να αποκομίσουν από το κάθε rotation ώστε να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις του Γενικού Ιατρού (εννοείται βέβαια ότι εκεί ο ρόλος του Γενικού Ιατρού είναι κάτι πολύ περισσότερο από συνταγογράφηση).

Επιδιώκουν επίσης μετά από 5-6 εβδομάδες εργασίας σε μια κλινική να γυρνούν για 1 εβδομάδα στο Κέντρο Υγείας τους, και να βλέπουν τότε με προκαθορισμένα ραντεβού παλιούς ασθενείς τους με χρόνιες ασθένειες, ώστε να μάθουν τι σημαίνει συνέχεια στην σχέση Ιατρού - Ασθενούς. Έτσι έχουν μια δικιά τους λίστα ασθενών που, συχνά, την ακολουθούν για 5 χρόνια. Το Κέντρο Υγείας του ειδικευόμενου μπορεί να είναι και ιδιωτικό Κέντρο Υγείας που έχει όμως σύμβαση με το Ασφαλιστικό Ταμείο της Σουηδίας (η Σουηδία έχει ένα τέτοιο Ταμείο, μόνο ).

Μαθαίνουν ακόμη στους ειδικευόμενους της Γενικής Ιατρικής ότι όταν μπαίνουν για rotation σε μια κλινική πρέπει να έχουν προαποφασίσει μαζί με τον εποπτεύοντα εκπαιδευτή Γενικό Ιατρό τι θέλουν να μάθουν από αυτή την κλινική.  Υπάρχει και εκεί (όπως και στην Ελλάδα, log book) και αυτό βοηθά πολύ. Όσο σημαντικό είναι για τον Γενικό Ιατρό να γνωρίζει τι πρέπει να ξέρει, άλλο τόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει τι δεν πρέπει να να ξέρει και πότε να παραπέμπει.

Το να ξέρει κανείς μέχρι πού ”τον παίρνει” να κρατήσει τον ασθενή και από πιο σημείο και μετά πρέπει να τον παραπέμψει, ή να ρωτήσει κάποιον άλλον συνάδελφο, είναι ένα σημαντικό μέρος της τέχνης του Γενικού Ιατρού.

Πολλά διεθνή περιοδικά Γενικής Ιατρικής, όπως π.χ. το BMJ, αναφέρονται συχνά, στα διάφορα review articles που δημοσιεύουν, ακριβώς και σε αυτό: Δηλαδή στο πότε και πού πρέπει κανείς να παραπέμψει, ως Γενικός Ιατρός.
Βέβαια μερικοί Γενικοί Ιατροί (Γ.Ι.) απλοποιούν τα πράγματα και παραπέμπουν σχεδόν τους πάντες. Τότε όμως ο ρόλος του Γ.Ι. αυτοαναιρείται. Σε στατιστικές που έχουν γίνει σε καλά εκπαιδευμένους Γενικούς Ιατρούς στην Βόρεια Ευρώπη υπολογίζεται ότι από τους 100 ασθενείς που προσέρχονται σε ένα καλά εκπαιδευμένο Γενικό Ιατρό (χωρίς στο μεταξύ να έχουν πάει σε κάποιον άλλο Ιατρό) μόνο οι 10 χρειάζονται να παραπεμπθούν.

Θυμάμαι ότι ο supervisor Γενικός Ιατρός που είχα όταν έκανα ειδικότητα Γενικής Ιατρικής στην Σουηδία έκανε μερικές φορές στατιστικές για το τι ποσοστό των ασθενών μου, είχα παραπέμψει και προς ποιες ειδικότητες και αναλόγως μου έλεγε π.χ. : ”Έχεις στείλει πολλούς σε Δερματολόγο, μήπως πρέπει να διαβάσεις λίγο περισσότερο Δερματολογία ή να κάνεις λίγο περισσότερο rotation σε Δερματολογική κλινική;” (εκεί λόγο για την επιλογή και την διάρκεια του rotation σε κάθε κλινική έχει και ο ειδικευόμενος σε συνεργασία με τον supervisor).

Η κάθε κλινική που δέχεται για rotation ειδικευόμενο στην Γενική Ιατρική είναι υποχρεωμένη να ορίσει ένα supervisor για τον ειδικευόμενο αυτό. Ο supervisor αυτός είναι ειδικός Ιατρός της κλινικής αυτής. Σε αυτόν τον supervisor αποτείνεται κατά κύριο λόγο ο ειδικευόμενος για τις διάφορες ερωτήσεις του και πρέπει κατά τακτά χρονικά διαστήματα να αφιερώνουν οι δυο τους κάποια ώρα όπου συζητούν Ιατρικά θέματα αυτής της ειδικότητας στην οποία κάνει κάποιος rotation. Επίσης σε αυτόν τον supervisor απευθύνεται και ο εποπτεύων εκπαιδευτής Γενικός Ιατρός του Κέντρου Υγείας από το οποίο προέρχεται ο ειδικευόμενος, ο οποίος εποπτεύων εκπαιδευτής ρωτά για την πρόοδο του ειδικευόμενου στην συγκεκριμένη κλινική.

Αυτός ο εποπτεύων εκπαιδευτής Γενικός Ιατρός του Κέντρου Υγείας είναι αυτός που έχει εποπτικό ρόλο καθόλη την εκπαίδευση του ειδικευόμενου, καθώς και τον πιο σημαντικό λόγο για το αν ο ειδικευόμενος είναι έτοιμος να πάρει τον τίτλο της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής μετά από τα 5 χρόνια (δεν είναι αυτονόητο ότι δίνει πάντα το ΟΚ).

Ο μισθός του ειδικευόμενου προέρχεται από έναν ξεχωριστό κωδικό από ότι για το υπόλοιπο Κέντρο Υγείας. Είναι φυσικά και ξεχωριστός κωδικός από ότι αυτός από τον οποίο πληρώνονται οι ειδικοί Ιατροί των κλινικών στις οποίες κάνει rotation. Έτσι και το Κέντρο Υγείας αλλά και οι Κλινικές δεν θεωρούν αυτονόητο ότι ο ειδικευόμενος θα τους προσφέρει την εργασία του χωρίς και αυτοί να προσφέρουν κάτι ( = γνώσεις) στον ειδικευόμενο. Αν ο ειδικευόμενος θεωρήσει ότι δεν του παρέχεται η εκπαίδευση που πρέπει σε μια κλινική, μπορεί να ζητήσει να αλλάξει και να πάει σε αντίστοιχη κλινική άλλου Νοσοκομείου. Έτσι η κάθε κλινική (αλλά και Κέντρο Υγείας) έχουν άμεσο ενδιαφέρον να παρέχουν καλή εκπαίδευση και καλούς όρους εργασίας στον ειδικευόμενο ώστε να μην τους φύγει.

Κατά την διάρκεια της ειδικότητας υπάρχει log book (όπως και στην Ελλάδα) που είναι όντως πολύ βοηθητικό.

Επίσης το τι ζητούν να κατέχει στο τέλος ένας ειδικευόμενος Γενικής Ιατρικής το γράφουν εδώ (από σελίδα 179 έως και 197) http://sfamportal.s3.amazonaws.com/files/56a770f6644b260300669f3c/l%C3%A4karnas%20spec%20tj%C3%A4nstg%C3%B6ring.pdf

Κατά την διάρκεια της ειδικότητας πρέπει να περάσει κανείς από κάποια courses (διάρκειας από μία ημέρα έως και μία εβδομάδα το καθένα), που τα διοργανώνει η Ένωση Γενικών Ιατρών Σουηδίας ( www.sfam.se  ), και ΔΕΝ σπονσάρονται από Φαρμακευτικές εταιρείες. Τα λένε στα Σουηδικά, SK-kurser. Δεν πάνε όλοι στα ίδια courses. Κάνεις αίτηση για πας σε τέτοια course, συχνά μήνες πιο μπροστά και σε παίρνουν ανάλογα με τα μόρια που έχεις (όσο παλιώνεις σαν ειδικευόμενος μαζεύεις πιο πολλά μόρια και σε παίρνουν πιο εύκολα. Αν θα βρεις θέση όμως ή όχι εξαρτάται και από το πόσο δημοφιλές είναι ένα τέτοιο course ) Πριν ξεκινήσεις την ειδικότητα του, σου λέει εξαρχής η Νομαρχία στην οποία θα κάνεις την ειδικότητα (ουσιαστικά μιλάμε για το Σουηδικό κράτος) ότι σου δίνει ένα συνολικό ποσό χρημάτων, τα οποία είναι προορισμένα για να τα χρησιμοποιήσεις για να πας σε τέτοια courses (Τα courses αυτά δεν είναι δωρεάν αλλά κοστίζουν λεφτά και μάλιστα αρκετά λεφτά κιόλας. Εκτός αυτού πρέπει με αυτά τα λεφτά να πληρώσεις μεταξύ άλλων και τα μεταφορικά σου έξοδα αλλά και την διαμονή σου, γιατί γίνονται συχνά σε πόλεις μακριά από την δική σου). Τα λεφτά αυτά, σου δίνουν την δυνατότητα να τα αξιοποίησεις για την εκπαίδευσή σου, μέσω courses, όπως εσύ νομίζεις. Τα λένε ryggsäckspengar (δηλαδή λεφτά που τα κουβαλάς μαζί σου στο δισάκι σου (στην πορεία σου για να γίνεις ειδικός) ) Π.χ. μπορεί να επιλέξεις να πας σε κάποια courses που είναι πολύ ακριβά, και να θες να μείνεις σε πλουσιοπάροχα ξενοδοχεία, και να ταξιδέψεις 1η θέση στο τραίνο, αλλά τότε τα λεφτά θα σου φτάσουν για λιγότερα courses... Προσωπικά προτιμούσα να μένω σε hostels (που στην Σουηδία είναι αξιοπρεπέστατα) για μπορέσω να πάω σε όσο πιο πολλά courses μπορούσα). Τα SK-kurser ανά ειδικότητα μπορεί να τα βρει κανείς εδώ: https://utbildning.socialstyrelsen.se/totara/reportbuilder/report.php?id=76

Οι εξετάσεις για να πάρεις την ειδικότητα είναι προαιρετικές !!! Αυτός που έχει τον τελικό λόγο για το αν έχεις ολοκληρώσει επιτυχώς την εκπαίδευση της ειδικότητάς σου είναι ο supervisor Γενικός Ιατρός που έχεις στο Κέντρο Υγείας σου, σε συνδυασμό με τον Supervisor των Supervisors !!! του νομού σου. ( Οι supervisors είναι Ιατροί που δουλεύουν κανονικά, κλινικά δηλαδή, απλά έχουν κάνει, οι πιο πολλοί τουλάχιστον, ένα course για να να εκπαιδεύουν ειδικευόμενους Ιατρούς στην Γενική Ιατρική, και τους αφήνουν στο πρόγραμμά τους κάποιες ώρες τον μήνα να τις αφιερώνουν στην εκπαίδευση των ειδικευόμενων που έχουν αναλάβει. Υπάρχει όμως για κάθε νομό και ένας supervisor των supervisors που το 50% του εργάσιμου χρόνου του αφιερώνεται στο να εποπτεύει συνολικά την εκπαίδευση των ειδικευόμενων Γενικών Ιατρών του Νομού).

Εμένα πάντως όταν έκανα ειδικότητα στο Κέντρο Υγείας του Ryd στο Linkoping, κατά κάποιο τρόπο μου το επέβαλαν να δώσω και εξετάσεις ειδικότητας δηλαδή μου είχαν πει (παρόλο που ήταν ευχαριστημένοι μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν εκεί) ότι δεν θα μου υπέγραφαν να πάρω τίτλο ειδικότητας αν δεν έδινα και τις εξετάσεις. Αυτό, η αλήθεια είναι ότι μου το είπαν εξαρχής όταν ξεκίνησα εκεί. Ήταν πολιτική του Κέντρου Υγείας τους. Τέλος πάντων εγώ θεώρησα (και ακόμη θεωρώ) ότι ήταν άδικο. Ή δίνουν όλοι ή κανένας...Ευτυχώς πάντως τις πέρασα με την πρώτη. Δεν ήταν και και τόσο εύκολες. Τις έδωσα το 2004. Είχε πολύ δουλειά το πράγμα:

Χρειαζόταν, σαν μέρος των εξετάσεων αυτών, να γράψεις μια επιστημονική εργασία που αντιστοιχεί σε πλήρη εργασία (full time job) 7,5 διδακτικών εβδομάδων. (Οι απαιτήσεις ήταν τέτοιες που σε άλλες χώρες αυτό ίσως να το ονόμαζαν και διδακτορικό...)

Χρειαζόταν επίσης να γράψεις γραπτές εξετάσεις οι οποίες είναι αλήθεια ότι επικεντρώνονται όχι τόσο σε μνημονικές γνώσεις όσο στο να πάρεις θέση σε μια σειρά ερωτημάτων από αληθινά περιστατικά σε Κέντρο Υγείας και να δείξεις ότι μπορείς τα αντιμετωπίσεις με ένα τρόπο σκέψης που να βασίζεται στην πρακτικότητα και στην κοινή λογική, που πρέπει να χαρακτηρίζουν, μεταξύ άλλων, έναν Γενικό Ιατρό (κάποιος όμως που δεν ήξερε Ιατρική δεν γλίτωνε με αοριστολογίες...)

Σου ζητούσαν επίσης να μαγνητοσκοπήσεις σε βιντεοκασέτα (ακόμη ήταν η εποχή της βιντεοκασέτας) έναν αριθμό συνεντεύξεων που είχες πάρει από ασθενείς (νομίζω ήταν 10 τέτοιες συνεντεύξεις) να κάνεις δύο αντίγραφα από τις βιντεοκασέτες και να στείλεις από ένα αντίγραφο σε 2 διαφορετικούς έμπειρους Γενικούς Ιατρούς που δεν σε ξέραν (ζούσαν σε διαφορετικές πόλεις) για να βαθμολογήσουν την ικανότητά σου να επικοινωνείς με τους ασθενείς.

Τέλος λίγους μήνες πριν να τελειώσεις την ειδικότητα ερχόταν στο Κέντρο Υγείας που εργαζόσουν ένας από αυτούς τους προαναφερθέντες έμπειρους Γενικούς Ιατρούς, από άλλο Νομό όμως, και σε ακολουθούσε μια ολόκληρη ημέρα στο Κέντρο Υγείας (από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα που είναι το συνηθισμένο ωράριο) για να δει πως λειτουργείς συνολικά στην εργασία σου μέσα στο Κέντρο Υγείας. Τότε συνομιλούσε βέβαια και με τον επόπτη Γενικό Ιατρό που είχες σαν βασικό supervisor όλα αυτά τα 5 χρόνια μέσα στο Κέντρο Υγείας. (Είχε σίγουρα συνομιλήσει μαζί του και στο τηλέφωνο προηγουμένως).
Τα τελευταία χρόνια ανάλογη διαδικασία έχουν και στην μέση της ειδικότητας (το ονομάζουν mitt i ST) όπου κάποιος supervisor από άλλο Νομό έρχεται και σε ελέγχει για να δείτε μαζί αν τα πράγματα βαίνουν όπως πρέπει, ώστε να κανονίσεις την πορεία σου για το υπόλοιπο μισό της ειδικότητας.

Για όσους ξέρουν Σουηδικά, την νομοθεσία σχετικά με την εξειδίκευση στην Γενική Ιατρική μπορεί κανείς να την βρει εδώ: http://www.sfam.se/foreningen/s/st-lakare ενώ τα πρακτικά θέματα για τις εξετάσεις τα βρίσκει εδώ:

http://sfamportal.s3.amazonaws.com/files/5818c314a2411c060015b04a/KV-r%C3%A5det%20Examen%20Instruktion%20f%C3%B6r%20examinand%202016-2017%20sept3.pdf

Συνοπτικά πάντως, η προσπάθειά τους όταν κρίνουν αν κάποιος είναι ικανός να πάρει τον τίτλο της Γενικής Ιατρικής είναι να δουν πως τα πας σε επίπεδο, 1) αμιγών Ιατρικών γνώσεων, 2) ικανοτήτων επικοινωνίας, 3) ηγετικών δεξιοτήτων, και 4) επιστημονικού τρόπου σκέψης.


Για να ξαναγυρίσουμε πάντως πίσω στα δικά μας: Είναι σημαντικό να πάει η ειδικότητα στα 5 χρόνια (αν μη τι άλλο για ψυχολογικούς λόγους). Είναι σημαντικό να μπούνε κάποιοι μήνες Νευρολογίας και Ουρολογίας γιατί πολλοί βρίσκουν πάτημα εκεί στο να μην μπορούμε να συνταγογραφούμε Νευρολογικά και Ουρολογικά φάρμακα γιατί αυτές οι ειδικότητες δεν υπάρχουν στην εκπαίδευσή μας της Γενικής Ιατρικής. ( όταν είσαι Δημόσιος Υπάλληλος δεν καίγεσαι, και αν σου αφαιρέσουν το δικαίωμα να συνταγογραφείς κάποιες κατηγορίες φαρμάκων ((καλύτερα κιόλας...)). Όταν όμως είσαι ιδιώτης ((και όλο και περισσότεροι Γενικοί Ιατροί θα γίνονται ιδιώτες)) τότε σε ΚΑΙΕΙ... ((το ίδιο και οι Φυσιοθεραπείες)). Τέλος για ουσιαστικούς λόγους είναι σημαντικό να οργανώνεται κάθε χρόνο μια ημερίδα που να εκπαιδεύει όλους τους ειδικευόμενους (και όχι μόνο) στο πως να ψάχνουν Ιατρικές γνώσεις στο διαδίκτυο με κριτικό τρόπο. Από κει και πέρα αν υπάρχουν κάποια στοιχεία από αυτά που περιέγραψα παραπάνω για την ειδικότητα της Γ.Ι. στην Σουηδία που θα μπορούσαμε επίσης να τα υϊοθετήσουμε, θα ήταν, νομίζω, ευχής έργο.

Τι γάλα να δίνω στο παιδί μου, αγελάδας ή κατσίκας;

Του Παιδίατρου Παναγιώτη Σπυρίδη,

(Δημοσιεύτηκε στις 06/05/2017 στην ομάδα ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ στο facebook).

ΤΙ ΓΑΛΑ ΝΑ ΔΙΝΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ , ΑΓΕΛΑΔΑΣ Ή ΚΑΤΣΙΚΑΣ;

Ότι μπει στη μοδα, κινεί το ενδιαφέρον και ένα από τα θέματα που τελευταία συζητιέται και αρκετοί γονείς ρωτούν , είναι. Να δίνω στο παιδί μου που μπήκε στην ηλικία του φρέσκου γάλακτος, γάλα αγελάδος ή κατσίκας;

Πρέπει κάτι να πούμε.

Πρώτα από όλα , φίλοι μου η ασφάλεια.

Εκείνα τα ανόητα και συγχρόνως επικίνδυνα που μεγάλωσαν τη δική μου γενιά, όπως πήγα στο χωριό και ο παππούς μου έδινε το γάλα ζεστό από την κατσίκα ή την αγελάδα μόλις το άρμεγε, το τυρί το τρώγαμε στη στάνη, μόλις το έπηζε ο βοσκός ή έκανε η γιαγιά μια τρύπα στο αυγό, άβραστο, ζεστό από την κότα και το ρουφούσαμε, γιατί έχει όλα τα συστατικά του, ξορκίστε τα και ξεχάστε τα. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα .

Τα γάλατα του εμπορίου είναι ασφαλή. 

Έχουν υποστεί πριν κυκλοφορήσουν χαμηλή παστερίωση που σημαίναι 15-20 δευτερόλεπτα σε θερμοκρασία 72 βαθμών, διαρκούν όσο γράφει η συσκευασία ( συνήθως 7-9 μέρες) και τα βρίσκετε στο ψυγείο. Στο ψυγείο εννοείται ότι μπαίνουν και μετά το άνοιγμα. Διατηρούν όλα τους τα συστατικά αναλλοίωτα.

Υπάρχουν και τα φρέσκα μακράς διάρκειας που αντέχουν στο ψυγείο έως και 3 μήνες-και αυτό γράφεται στη συσκευασία- , έχουν όμως υποστεί υψηλή παστερίωση με 125-130 βαθμούς επί 2-3 δευτερόλεπτα. Αυτή η υψηλή παστερίωση καταστρέφει κάποιες βιταμίνες, αλλά είναι πολύ μικρό το κακό για μια μητέρα που εργάζεται και δεν μπορεί να τρέχει συνεχώς στο SUPER-MARKET. Άλλωστε στην ηλικία αυτή το παιδί πέρνει του κόσμου τις τροφές και δεν περιμένει να τα πάρει όλα από το γάλα.

Τελειώσαμε,έτσι απλά με το θέμα της ασφάλειας.

Από πλευράς σύνθεσης , δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες, απλά θα τονίσω την περισσότερη λακτόζη που έχει το αγελαδινό και για το λόγο αυτό είναι πιο γλυκό και όπως είναι ευνόητο το γάλα της αγελάδος προκαλεί συχνά δυσανεξία σε ευαίσθητα άτομα από τη φύση τους, ένεκα έλλειψης κληρονομικής ενός εντερικού ενζύμου, της λακτάσης, καθώς και αλλεργία τόσο το άκρατο γάλα, όσο και τα προϊόντα του. Να τονίσω ότι αν το παιδί-και αυτό επίσης κληρονομείται- έχει ολική ή μερική έλλειψη της λακτάσης, τότε το γάλα αγελάδος του προκαλεί ναυτία, εφίδρωση, κοιλόπονο και ακόμη υπογλυκαιμία, ιδιαίτερα αν το πίνει το πρωϊ πριν φύγει για το σχολείο. Το κατσικίσιο είναι ελφρότερο διότι ούτε αλλεργίες κάνει, ούτε δυσανεξία στη λακτόζη, διότι η λακτόζη του είναι περιορισμένη.

Εσείς τι θα κάνετε;

Θα διαλέξετε όποιο αρέσει και ταιριάζει στο παιδί σας, χωρίς να στέκεστε σε λεπτομέρειες, αφού το δέχεται ευχαρίστως.

Αφησα για το τέλος κάτι σημαντικό.

Δεδομένου ότι η κατσίκα ζει και τρέφεται κατά τεκμήριο στην ύπαιθρο και ζει και παράγει γάλα, κυρίως τρώγοντας χορταράκι, έχετε με το κατσικίσιο μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι αυτό που λέτε βιολογικό και αυτό το εξασφαλίζει και το γεγονός, ότι η Ελλάδα παράγει περίσσεια κατσικίσιου γάλακτος και δεν έχει ανάγκη εισαγωγής.

Πάντως και τελειώνω και τα δύο είδη γάλακτος είναι ασφαλή και πολύ καλή τροφή, με τους περιορισμούς της δυσανεξίας στη λακτόζη και της αλλεργίας στα προϊόντα αγελάδος.

Και μια ενδιαφέρουσα απάντηση στο παραπάνω άρθρο από την Αλλεργιολόγο / Παιδίατρο Μαρία Πετροδημοπούλου με την οποία συμφώνησε και ο αδελφός μου Βαγγέλης Αργυρίου που είναι Παιδίατρος:

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων να τονίσω πως σε ότι αφορά το θέμα της αλλεργίας, το κατσικίσιο γάλα είναι κατά 95% όμοιο με το αγελαδινό ως προς τις αλλεργιονικές πρωτεΐνες που περιέχει και επομένως: 1. Απογορεύεται αυστηρά η κατανάλωση του από άτομα με αλλεργία στο γάλα αγελάδος 2.Δεν έχει ρόλο στην πρόληψη εμφάνισης αλλεργίας στο γάλα

Μια επίσης καλή ερώτηση που προέκυψε από το παραπάνω άρθρο είναι του Ενδοκρινολόγου Κώστα Παπαδόπουλου που έγραψε:

Γιατί πρέπει τα παιδιά να πίνουν γάλα?

Βαρέθηκα να βλέπω τους Έλληνες συνδικαλιστές να σέρνονται μονίμως πίσω από τις εξελίξεις.

Έχω βαρεθεί να βλέπω τους συνδικαλιστές στην Ελλάδα να σέρνονται μονίμως πίσω από τις εξελίξεις λέγοντας σε όλα όχι. Αντ' αυτού θα έπρεπε να προσπαθούν να είναι μπροστά από τις εξελίξεις και να τις επηρεάζουν με έγκαιρες, ρεαλιστικές, εποικοδομητικές προτάσεις και κοστολογημένα προγράμματα που να ανταποκρίνονται στα κελεύσματα των καιρών.

05/05/2017

Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών κατά Ξανθού-Πολάκη: Επικίνδυνο το νέο σύστημα που συμφωνήσατε με τους δανειστές.

www.iefimerida.gr/news/335466/iatrikos-s...e-toys#ixzz4gFF7j5MV

H αφίσα που μαθαίνει στα παιδιά να προστατεύονται από την σεξουαλική παρενόχληση.

Κανένας γονιός δεν μπορεί να φανταστεί ότι το παιδί του θα πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης, γι’ αυτό και πολλοί από εμάς αποφεύγουμε να “αγγίξουμε” αυτό το ευαίσθητο θέμα. 

Όμως, αν δεν το κάνουμε εμείς, το παιδί δεν θα είναι σε θέση να προστατεύει τον εαυτό του, να ξεχωρίζει τι είναι σωστό και τι λάθος και να καταλαβαίνει ποιες συμπεριφορές των «μεγάλων» είναι επιτρεπτές και ποιες όχι. Ο πιο απλός τρόπος να του δείξουμε πώς να προφυλάσσει τον εαυτό του είναι να του δείξουμε… μια εξαιρετική αφίσα που κυκλοφορεί τελευταία με 4 απλούς και κατανοητούς κανόνες που πρέπει να ακολουθεί πιστά.

Το δίχτυ ασφαλείας που αποτελείται από τους «μεγάλους» που το παιδί εμπιστεύεται, τα σημάδια ότι αρχίζει να φοβάται, τα μυστικά που δεν πρέπει να κρατάει και τα απόκρυφα μέρη του σώματός του που πρέπει να προφυλάσσει είναι το περιεχόμενο των κανόνων.

Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν ότι το σώμα τους τούς ανήκει και ότι δεν πρέπει ν’ αφήνουν κανέναν να τους στερήσει αυτό το δικαίωμα. Δείτε την αφίσα, εκτυπώστε την και κολλήστε την στο δωμάτιο του παιδιού:

( κάντε απλό αριστερό κλικ πάνω στην εικόνα αν θέλετε να την μεγιστοποιήσετε.)

Μην κάνετε τα «στραβά μάτια»! Προστατέψτε το παιδί σας για να μπορέσει κι αυτό να προστατέψει το σώμα, αλλά και την ψυχική του υγεία.

http://www.diaforetiko.gr/h-afisa-pou-matheni-sta-pedia-na-prostatevonte-apo-tin-sexoualiki-parenochlisi/