Η τελευταία βροχή του Σεπτέμβρη.

 

Η τελευταία βροχή του Σεπτέμβρη...

απαλή, διακριτική, σχεδόν αθόρυβη

πέφτει ρυθμικά

πάνω στα κόκκινα κεραμίδια.

Διαπερνά μαγικά τη στέγη.

Στάζει πάνω στα ταλαιπωρημένα μου χαρτιά.

Ό,τι γράφω το σβήνει.

Μια θάλασσα μικρούλα σχηματίζει

τόση δα

που βάφεται γαλάζια απ' το μπλε μου μελάνι.

Πνίγονται οι λέξεις

χάνονται οι στίχοι

δεν βρίσκουν τόπο απόψε τα λόγια

να μείνουν

δεν βρίσκουν τα νοήματα λόγο να γεννηθούν.

Ένας ακόμα μήνας...

Πότε ήρθε;

Πότε φεύγει;

Τι έμεινε αλήθεια απ' τις σύντομες μέρες του;

Δευτέρες Πέμπτες Κυριακές

βιαστικές κι αδιάφορες...

σταγόνες μιάς περαστικής βροχής...

δάκρυα στερνά του Σεπτέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου.