1) Να έχει συμμετοχή ο ασθενής στο κόστος του Ιατρού, των φαρμάκων και των εξετάσεων μέχρι κάποια τιμή ανά ημερολογιακό έτος και αν ξεπερνιέται αυτό το όριο, να γίνεται το κόστος φθηνότερο ή ακόμη και εντελώς δωρεάν (κάρτα ελευθέρας).
Όσοι Ασθενείς δεν έχουν αποδεδειγμένα να πληρώσουν τα παραπάνω πηγαίνουν στην Πρόνοια που τους δίνει λεφτά για μπορέσουν και αυτοί να πληρώσουν.
2) Να είναι φθηνότερο να πας στον Γενικό – Οικογενειακό Ιατρό σου παρά στον Ειδικό ή κατευθείαν στο Νοσοκομείο.
3) Ιδιώτες Ιατροί, που να έχουν κίνητρα για να κάνουν group practice όχι μόνο μεταξύ Ιατρών αλλά και άλλων επαγγελματικών υγείας ( ιδιωτικό Κέντρο Υγείας) και να πληρώνονται από τον ΕΟΠΥΥ ανάλογα με το μέγεθος του πληθυσμού που καλύπτουν (ιδανικά 1500 άτομα ανά Γενικό Ιατρό, την ηλικία, το φύλο, τη νοσηλευτική βαρύτητα και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση του κάθε πολίτη, αλλά και ανάλογα με τους πόσους Ασθενείς βλέπουν, και τι Ιατρικές πράξεις κάνουν. Η νοσηλευτική βαρύτητα προσδιορίζεται από την ηλικία και τις χρόνιες διαγνώσεις του Ασθενούς (DRG).
4) Να δοθεί η δυνατότητα σε Ιατρούς άλλων ειδικοτήτων (ακόμη και Μικροβιολόγους) να ειδικευτούν, επί πληρωμή, στην Γενική – Οικογενειακή Ιατρική (το μήκος της εκπαίδευσης να εξαρτάται από την αρχική τους ειδικότητα).
5) Αλλαγή στο σύστημα του ΕΚΑΒ με ενίσχυση του ρόλου του Τραυματιοφορέων/Νοσηλευτών/Οδηγών (ιδανικά πρέπει αυτές οι τρεις ειδικότητες να ενοποιηθούν ).
Με τα παραπάνω μέτρα, παρακινείται έμμεσα ο Ασθενής να προστρέξει πρώτα στον Γενικό Ιατρό αντί να πάει στο Νοσοκομείο ή στον ιδιώτη Ιατρό που είναι ειδικευμένος σε κάποιο όργανο του σώματος, αφού είναι φθηνότερο να επισκεφτεί τον Γενικό Ιατρό του. Έτσι αποσυμφορούνται τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας («είδα φως και μπήκα») αλλά και στους ασθενείς που πραγματικά έχουν ανάγκη να έρχονται συχνά στον Ιατρό δεν τους κοστίζει η Υγεία μια περιουσία. Επίσης ο Ασθενής επικοινωνεί με έναν γιατρό που ήδη τον γνωρίζει και ήδη τον έχει επιλέξει ανάμεσα σε πολλούς άλλους και δεν γίνεται μπαλάκι.
Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι ότι ο Ασθενής σέβεται το Ιατρό και το έργο που αυτός επιτελεί (διότι ως γνωστόν ότι είναι δωρεάν δεν είναι καλό και μόλις πάμε και πληρώσουμε κάτι για το ίδιο πράγμα τότε αμέσως αυτό μεταμορφώνεται και γίνεται καλύτερο….). Ταυτόχρονα όμως δεν είναι και πολύ ακριβό για τον Ασθενή γιατί όταν δώσει πάνω από 90 ευρώ τον χρόνο σε Ιατρούς συνολικά, παίρνει κάρτα ελευθέρας.
Με το σύστημα αυτό καλύπτεται και ένα μέρος της χρηματοδότησης των μονάδων Υγείας της χώρας, κατ’ευθείαν από τους Ασθενείς. Εννοείται ότι τα Κέντρα Υγείας έχουν δικό τους προϋπολογισμό και στο τέλος της χρονιάς ο διευθυντής του κάθε Κέντρου Υγείας συντάσσει υποχρεωτικά ετήσιο οικονομικό ισολογισμό, αλλά και ένα απολογισμό της δράσης του Κ.Υ.
Ταυτόχρονα με το σύστημα αυτό αναγκάζονται οι Ιατροί να γίνουν πιο παραγωγικοί. Αναγκάζονται επίσης να γίνουν καλύτεροι επιστημονικά αλλά και καλύτεροι από πλευράς συμπεριφοράς και προσβασιμότητας, για να κρατήσουν, και αν είναι δυνατόν, να αυξήσουν τους Ασθενείς τους.
Έχω συναίσθηση ότι τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν από την μια μέρα στην άλλη αλλά νομίζω ότι προς τα εκεί πρέπει να στοχεύουμε.
Υστερόγραφο:
Ο Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας κ. Γιάννης Κυριόπουλος, που πέθανε πρόσφατα, ήταν φανατικά υπέρ του Κοινωνικού Κράτους και μιας ισχυρής Δημόσιας Υγείας. Θυμάμαι όμως ακόμη μια ομιλία του για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) που παρακολούθησα στην Κέρκυρα το 2017 όπου έλεγε:
« Μην τους έχετε για βλάκες του Βρετανούς που τα Νοσοκομεία τους είναι Κρατικά αλλά την ΠΦΥ την έχει δώσει το κράτος εργολαβία σε ιδιώτες (έχουν δημόσια μεν ΠΦΥ αλλά όχι κρατική): Έτσι πρέπει να είναι. Για να είναι αποτελεσματική η ΠΦΥ πρέπει να υπάρχει συνέχεια (continuity) και καλή προσβασιμότητα (accessibility). Και κακά τα ψέματα ένας Γενικός – Οικογενειακός που είναι Δημόσιος Υπάλληλος δύσκολα θα σηκώσει το κινητό σε ώρες εκτός του ωραρίου του…»
Δείτε αναλυτικότερα τις προτάσεις μου εδώ:
https://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2742.msg80920.html#msg80920
Αργύριος Αργυρίου
Γενικός - Οικογενειακός Ιατρός
