χωρίς κανένας άλλος να πάρει είδηση.
Τους έγδυναν, τους έπλεναν, τους έντυναν με τα καλά τους
που οι συγγενείς είχαν από μέρες τρεις φέρει,
τους έκλαιγαν με κλάμα πνιχτό
στο ξένο, τους έκλαιγαν, στο κοιμισμένο παρεκκλήσι,
και ύστερα τίποτα, σιωπή ύστερα.
Σαν τα επαρχιακά λεωφορεία του ΚΤΕΛ,
έφευγαν, έφευγαν το πρωί, οι νεκροφόρες.
Γιώργος Μαρκόπουλος
http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=432095
1 comment:
Το παραπάνω ποίημα είναι μακάβριο, δεν λέω. Είναι όμως καλό να θυμόμαστε που και που, πως αισθάνονται μερικοί από τους Ασθενείς μας.
Post a Comment