ΕΣΥ ιδιωτικό, όχι δημόσιο. Δυστυχώς...

09/02/2011.
Του Παύλου Τσίμα.

Ο τίτλος, στην πρώτη σελίδα της χθεσινής «Αυγής», για τις απεργίες των γιατρών και των φαρμακοποιών, ήταν: «Αντίσταση στην εμπορευματοποίηση της Υγείας». Και ο «Ριζοσπάστης» καλούσε σε αγώνα κόντρα στην πολιτική «που θέλει τους ασθενείς πελάτες» και τις υπηρεσίες Υγείας «ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα».

Αν ήταν έτσι, οι πολυσυζητημένες απεργίες των ημερών θα ήταν, πράγματι, ιερές. Αλλά για θυμηθείτε τα στοιχεία: Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει, στα χαρτιά, ένα δημόσιο σύστημα Υγείας. Που δαπανά για την Υγεία ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο ποσοστά του ΑΕΠ (άνω του 10%).

Είναι, ταυτόχρονα, η χώρα της Ευρώπης με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιωτικής δαπάνης για την Υγεία (πάνω από 40%), λίγο λιγότερο από ό,τι οι ΗΠΑ, το Μεξικό και η Ελβετία, οι τρεις χώρες που προηγούνται ημών.

Το μέσο ελληνικό νοικοκυριό ξοδεύει το 8% του οικογενειακού προϋπολογισμού του για δαπάνες υγείας (χωρίς να υπολογίζονται, φυσικά, οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία).

Αν στις ΗΠΑ του πλήρως ιδιωτικού συστήματος, το 2,44% των νοικοκυριών κάθε χρόνο χρεοκοπεί λόγω ιατρικών δαπανών, στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό υπολογίστηκε στο 2,45%! Και, έχει, επίσης υπολογιστεί ότι ενώ η χώρα κατατάσσεται 6η στον κόσμο σε επίπεδο δαπανών Υγείας ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι η 2η χειρότερη στον κόσμο (μετά τις ΗΠΑ) σε επίπεδο πρόσβασης των πολιτών της στις υπηρεσίες της.

Τι μαρτυρούν τα στριφνά και πικρά νούμερα; Ότι, απλούστατα, στην Ελλάδα το σύστημα Υγείας ονομάζεται, αλλά δεν είναι «δημόσιο». Είναι ένα από τα πιο ιδιωτικοποιημένα (άρα εμπορευματοποιημένα, άρα κοινωνικά άδικα) στον κόσμο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε όλες τις όψεις του ελληνικού δημόσιου τομέα. Όπως στο εκπαιδευτικό μας σύστημα (κατ’ όνομα δημόσιο) έχουμε την υψηλότερη στην Ευρώπη ιδιωτική δαπάνη για εκπαιδευτικές υπηρεσίες.

Όπως ξοδεύουμε πολλά για σιδηροδρόμους που δεν εξυπηρετούν κανέναν.

Ή όπως έχουμε τρία δημόσια τηλεοπτικά κανάλια (περισσότερα απ’ όλους στην Ευρώπη), αλλά το μικρότερο σε όλη την Ευρώπη ποσοστό τηλεθέασης του δημοσίου δικτύου.

Έτσι και στην Υγεία: Μας κοστίζει ακριβά, εξυπηρετεί ελάχιστα και είναι κατ’ ελάχιστον δημόσια και, κυρίως, ιδιωτική…

Θα ήταν, λοιπόν, σωστός και δίκαιος ένας αγώνας κατά της «εμπορευματοποίησης», κατά της μετατροπής της Υγείας σε «εμπόρευμα». Μόνο που, στην περίπτωση αυτή, ο αγώνας θα έπρεπε να έχει στόχο την συντριβή του σημερινού συστήματος, όχι τη διατήρησή του. Τη διάλυση της βαριάς γραφειοκρατικής δομής, που εξυπηρετεί την διοχέτευση της «πελατείας» στους ιδιώτες. Τη σύγκρουση με τα ισχυρά κυκλώματα, αλλά και με τα συντεχνιακά συμφέροντα γιατρών και φαρμακοποιών που «απαγάγουν» την δημόσια Υγεία και την μετασχηματίζουν σε ιδιωτική πελατεία.

Για τη δεξιά όχθη της πολιτικής ζωής, υποψιάζομαι ότι η μετονομασία ενός αγώνα υπέρ της διατήρησης των κεκτημένων σε αγώνα υπέρ της Υγείας είναι, απλώς, μια κυνική πολιτική προστασίας συμφερόντων. Για την Αριστερά, όμως, φοβάμαι ότι είναι απλώς ένδειξη πνευματικής οκνηρίας…



http://www.aixmi.gr/index.php/esy-idiwtiko-dimosio-dystyxws