Σχετικά με την θεραπεία των κατακλίσεων.

Κείμενο του Γενικού Ιατρού Δημήτρη Κουναλάκη, από το Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας της Υγείας.


Κατ' αρχήν έχω ψάξει αρκετά τα σχετιζόμενα με τις κατακλίσεις καθώς από το δεκάμηνο της ειδικότητας μου είχα "παντρευτεί" αρκετούς κατάκοιτους με ότι κατακλίσεις κουβάλαγαν. Δεν έχω "πεθάνει" κανένα από όσους ανέλαβα, πάντα τους "παντρευόμουν" για να ξέρω τι γίνεται και δεν τους έκανα βάρδιες. Έχω γνωρίσει και παλέψει κατακλίσεις από χρόνια κατάκλιση, από ισχαιμία, από υποθρεψία, μέχρι και σε νέο περιπατητικό ασθενή από αρτηρίτιδα.

Έχω δοκιμάσει πολλά μαντζούνια,επώνυμα και μη, φυτικά και μη, ακριβά και φτηνά, κοκ. Το συμπέρασμα σε όλες τις περιπτώσεις ήταν ένα:
Για να φτιάξει μια κατάκλιση πρέπει να ανατρέψεις τους μηχανισμούς που την προκάλεσαν. Όλα τα υπόλοιπα είναι μαντζούνια. ΤΕΛΟΣ.

Για να φτιάξει η κατάκλιση δεν πρέπει να έχει χρόνια πίεση στο δέρμα, δεν πρέπει να είναι απορυθμισμένος στο ΣΔ ή όποια άλλη νόσος επηρεάζει τα αγγεία, πρέπει να έχει επαρκή αιμάτωση και όχι στάση του αίματος και σωστή διατροφή & θρέψη. Αν εξασφαλίσεις τα παραπάνω τότε αρκεί να του κάνεις αλλαγές με φυσιολογικό ορό και θα φτιάξει το ταχύτερο.

Δυστυχώς τα παραπάνω αυτονόητα για το ανθρώπινο δέρμα είναι δυσνόητα για πολλούς συναδέλφους και εσκεμμένα άγνωστα για πολλούς παραδόπιστους εκμεταλλευτές που πουλάνε ότι μαντζούνι μπορεί να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου, είτε πρόκειται για αναγνωρισμένα φάρμακα είτε για επιθέματα είτε για φυτικά προϊόντα είτε για ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Μπορεί να σου ακούγεται υπερβολικό αυτό ή να πηγαίνει κόντρα στα συμφέροντα σου σαν dealer φυτικών προϊόντων αλλά είναι η πραγματικότητα. Χώνεψε το, πριν σου συνταγογραφήσει καμιά πραζόλη 30τβ κανενας από τους συναδέλφους που σε πιστεύουν χωρίς να σκέφτονται.


http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2698.msg18036.html#msg18036

Η άλλη πλευρά της συνταγογραφίας.

Ένα κείμενο του Γενικού Ιατρού Δημήτρη Μακρέα, που το δημοσίευσε στο Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας:


Εδώ και πολύ καιρό θέλω να γράψω μερικές σκέψεις σε σχέση με τη «νέμεση» του Γενικού Ιατρού (Γ.Ι.) Η συνταγογραφία στις μέχρι τώρα συζητήσεις έχει μόνο αρνητική χροιά, ενώ το μόνο θετικό που υπονοείται είναι τα δευτερογενή οφέλη για το συνταγογράφο. Βεβαίως για αυτούς μόνο που επιδιώκουν τα –απαράδεκτα κατά τη γνώμη μου- οφέλη .
Η αλήθεια είναι ότι η συνταγογραφία απομυζεί πολύ από το χρόνο του ΓΙ , σε μια διαδικασία που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει απόλυτα αντιπαραγωγική. Επίσης φέρνει το ΓΙ συχνά αντιμέτωπο με τη συνείδηση , τη γνώση, την επάρκεια, αλλά κυρίως με την ικανότητά του να υπερβαίνει τον «επιστημονικό εγωισμό» του προς όφελος της θεραπευτικής σχέσης και του ασθενή. Δημιουργεί ακόμα και υπαρξιακά ζητήματα. Στην εποχή του μνημονίου, τον καθιστά κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνο για τη χρεωκοπία του κράτους!!!!!
Αφήνω σύντομα τις αρνητικές εκφάνσεις που λίγο πολύ έχουν συζητηθεί πολλές φορές για να προχωρήσω σε αυτό που ονομάζω «δημιουργική συνταγογραφία». Κατά τη γνώμη μου αυτή η υποχρεωτική-τακτική συνεύρεση γιατρού ασθενή κρύβει μια δυναμική που μπορεί να αξιοποιηθεί. Όλοι οι ΓΙ ,άλλος λίγο άλλο πολύ, έχουμε καταλάβει την αξία της λειτουργικής θεραπευτικής σχέσης και τη σημασία της πρώτης συνάντησης στην εδραίωση της. Τι γίνεται όμως όταν η πρώτη συνάντηση ή όσο η σχέση είναι ακόμα εύθραυστη, πάει κατά διαόλου για οποιοδήποτε λόγο? Η υποχρεωτική συνεύρεση μέσω της συνταγογραφίας συχνά θα δώσει και δεύτερη ευκαιρία ή πολλαπλές ευκαιρίες για να σωθεί η σχέση. Απαιτεί βέβαια σημαντική ικανότητα εκ μέρους του γιατρού να χαλιναγωγήσει τα αρνητικά του συναισθήματα απέναντι στον ασθενή. Για μένα οι δύσκολοι ασθενείς , αυτοί που δεν υποκλίθηκαν από την πρώτη στιγμή στη γοητεία μου (!!!!!!!), οι γρουσούζηδες, αυτοί που ηδονίζονται –με αυτοκαταστροφικό τρόπο- να με ακυρώνουν , αποτελούν την απόλυτη πρόκληση. Συνήθως κατορθώνοντας να μην υποκύψω στην τάση να απαντήσω στην επιθετικότητα τους με το ίδιο νόμισμα, δίνοντας χρόνο και εκμεταλλευόμενος τη συνταγογραφία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι -παρά τη γρουσουζιά τους- θα είμαι εκεί όταν με χρειαστούν, έχω καταφέρει να εδραιώσω υγιή σχέση με πολύ δύσκολους ανθρώπους.
Η συνταγογραφία μας δίνει τη δυνατότητα επαρκούς ελέγχου της συμμόρφωσης των ασθενών στις προτεινόμενες θεραπείες. Πέρα από τα προφανή οφέλη , μας δίνεται η δυνατότητα να αξιολογήσουμε τη στάση συγκεκριμένων ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια και τη θεραπεία και να επανεκτιμήσουμε τη στρατηγική προσέγγισής μας , λαμβάνοντας υπόψη τις πολύ συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες κάθε ανθρώπου. Ακόμα να διορθώσουμε παραλείψεις στην κατανόηση των οδηγιών, κάτι που δεν είναι ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο.
Μας δίνεται η δυνατότητα να εντοπίσουμε μικρά ή ακόμα και κραυγαλέα σφάλματα στη θεραπεία και να παρέμβουμε αποτελεσματικά είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο χρόνο. Στο σημείο αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι τη δυσκολία και την άγνοια ή την άρνηση του ασθενούς να ακολουθήσει τη συμβουλή μας , πολύ συχνά σε αντιδιαστολή με τη γνώμη κάποιου άλλου γιατρού. Αυτό που προσωπικά προσπαθώ να κάνω, είναι να αναζητώ τη θεραπευτική λογική μιας προσέγγισης , ακόμα και αν η δική μου προσέγγιση είναι διαφορετική. Προτιμώ να μη βάλω τον ασθενή στην πολύ δύσκολη θέση να επιλέξει θεραπευτή, εξηγώ τις ενστάσεις μου καθώς και τη διαφορά στην προσέγγιση των προβλημάτων και δίνω χρόνο στον ασθενή να σκεφτεί . Όταν διαπιστώνω σημαντικά προβλήματα ή ακόμα χειρότερα δυνητικά επιβλαβείς πρακτικές, διατυπώνω με πολύ ισχυρό τρόπο τις ενστάσεις μου. Η διαδικασία αυτή αποτελεί μια πραγματική δοκιμασία της ποιότητα της θεραπευτικής σχέσης και απαιτεί πολύ προσεχτικό χειρισμό της αυθύπαρκτης εξουσίας του γιατρού απέναντι στον ασθενή. Έχει πολύ μεγάλη σημασία οι αποφάσεις και η στάση μας να καθορίζονται με γνώμονα το όφελος του ασθενούς και όχι από τον «επιστημονικό εγωισμό» και τη δίψα για εξουσία.

Η συνταγογραφία μας δίνει τη δυνατότητα να διερευνήσουμε σημαντικότερα προβλήματα υγείας που είτε συνοδεύουν είτε υποκρύπτονται από την αιτία για την οποία συνταγογραφούμε. Για να καταλάβετε τι εννοώ θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα (από τα άπειρα) φίλου ΓΙ. Κάποια στιγμή μια άγνωστη γυναίκα μπήκε στο ιατρείο για να συνταγογραφήσει τέσσερα διαφορετικά αντιφλεγμονώδη . Αφού ο συνάδελφος έπνιξε τα σιχτήρια που του ήρθαν αυθόρμητα ρώτησε τη γυναίκα για πιο λόγο χρησιμοποίησε τέσσερα διαφορετικά αντιφλεγμονώδη. Η γυναίκα του εξήγησε ότι η χρήση είχε γίνει από τον πενηντάρη άντρα της σε διάστημα τριών μηνών , λόγω συχνών ατυχημάτων. Ο γιατρός φώναξε τον άντρα που περίμενε στο αμάξι , πήρε ιστορικό των ατυχημάτων, υποψιάστηκε παθολογικά κατάγματα και καθοδήγησε τον άνθρωπο ο οποίος αποδείχτηκε ότι έπασχε από πολλαπλούν μυέλωμα! Ο γιατρός θα μπορούσε να είχε διαολοστείλει εξαρχής τη γυναίκα πήγε να «ξεπλύνει» τα αντιφλεγμονώδη ή να τα γράψει χωρίς πολλά πολλά για να την ξεφορτωθεί. Αντί για αυτό επέλεξε να εκμεταλλευτεί την τρισκατάρατη συνταγογραφία με δημιουργικό τρόπο.
Η συνταγογραφία μας δίνει την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τις ιδιαίτερες ανάγκες ανθρώπων επιφορτισμένων με τη φροντίδα ασθενών που για διάφορους λόγους βρίσκονται στο σπίτι . Συνήθως υπερήλικες με πολλαπλά προβλήματα ή παιδιά. Οι άνθρωποι (οι επιβλέποντες) αυτοί, συνήθως έχουν τεράστια ανάγκη για στήριξη και συχνά παραμελούν τα δικά προβλήματα , αλλά και αποτελούν και έναν πληθυσμό που υπό κανονικές συνθήκες δε θα επισκεπτόταν το γιατρό. Έτσι -χρησιμοποιώντας πάλι ένα παράδειγμα- όταν μια γυναίκα έρχεται να γράψει τα φάρμακα τα φάρμακα του ανοικού μπαμπά της , βρίσκω μια θαυμάσια ευκαιρία να μιλήσω για τη μαστογραφία και το τεστ Παπ , αλλά και να αξιολογήσω τη στάση και τα προβλήματα στο χειρισμό της ασθένειας του πατέρα της. Το ίδιο όταν μια μητέρα έρχεται να συνταγογραφήσει βρογχοδιασταλτικά για το ασθματικό παιδί της, αλλά κανείς δεν της έχει μιλήσει ποτέ για την κλίμακα του άσθματος και λογική της θεραπείας.

Η συνταγογραφία αποτελεί μια κατά κανόνα βασανιστική αλλά πολύ υπεύθυνη ιατρική πράξη που κρύβει σημαντικές προκλήσεις και ευκαιρίες. Στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) αν θέλεις και ξέρεις μπορείς και «από τη μύγα να βγάλεις ξύγκι». Αυτή είναι η μαγεία της και η τεράστια δυναμική της. Θέλει γερά νεύρα, θέλει να είσαι ταπεινός και μαζί ισχυρός, να εμπνέεις εμπιστοσύνη χωρίς να επιβάλλεις, να τιθασεύεις τον εγωισμό σου και να αυτσαρκάζεσαι. Όταν διαβάζω τα διάφορα απαξιωτικά από τους «επιστημονάρες» συναδέλφους , γελάω…
Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο ή δευτερεύον ας κοπιάσει …
Μόνο θα κάτσω σε μια γωνιά να γελάω!!!!!!


http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2703.msg17977/topicseen.html#msg17977

Η απορία του ληστή.

Από το blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου:


Από μικρό παιδί, όταν άκουγα τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης ένιωθα συμπάθεια για τον αντιπαθέστερο ληστή. Όχι εκείνον που είπε το περίφημο “Μνήσθητί μου Κύριε…”, αλλά τον άλλο που “εβλασφήμει... λέγων: ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς”.

Αυτόν δεν τον πήρε μαζί του ο Ιησούς στον Παράδεισο, όπως τον πιο θεοφοβούμενο ομότεχνό του (“...σήμερον μετ'εμού έση εν τώ παραδείσω”). Τότε έβρισκα άδικη αυτή την προτίμηση. Γιατί να μην αξιωθεί κι ο άλλος αμαρτωλός την σωτηρία; Έστω κι αν είχε “βλασφημήσει”. (Πού; Πώς; Κι αυτό μου φαινόταν ασαφές.)

Δεν ξέρω πόσο καλά θυμόσαστε τη σκηνή (Λουκ. κγ' 39-44): Στον “Κρανίου Τόπον” σταυρώνεται ο Ιησούς, μαζί του και οι δύο “κακούργοι”. “Ον μεν εκ δεξιών ον δε εξ αριστερών”. Ο πρώτος κάνει τη βλάσφημη ερώτηση. Ο δεύτερος τον επιπλήττει: “Ουδέ φοβεί συ τον Θεόν;...”. Εμείς, συνεχίζει, δίκαια τιμωρούμεθα “ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε.” Και, στρεφόμενος προς τον Ιησού: “Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου”.

Τώρα, μετά τόσα χρόνια, μπόρεσα να εντοπίσω την δυσφορία μου. Ο “βλάσφημος” ληστής, με την ωμή, πραγματιστική απορία του, εκφράζει κάτι πολύ ανθρώπινο: τον ορθό λόγο. Τιμωρείται επειδή σκέπτεται λογικά - με τον τρόπο δηλαδή που είμαστε προγραμματισμένοι να λογιζόμαστε.

Γιατί, όσο κι αν φαίνεται αφελής η ερώτησή του, δεν παύει να είναι ακλόνητα λογική. Δεν αρνήθηκε, ούτε καν αμφισβήτησε την θεότητα του Ιησού. Την έθεσε σε απορητική δοκιμασία. (Αν...) Η βλασφημία του ήταν ότι δεν μπόρεσε να δεχθεί σαν δεδομένο το απίθανο - το ότι σταυρώνεται δίπλα του ο Υιός του Θεού!

Αν μάλιστα προεκτείνει κανείς περισσότερο την απορία του ληστή, μπορεί να περιλάβει όλο το “παράδοξο” (που θα έλεγε ο Kierkergaard) ή το “παράλογο” (absurdum, Τερτουλλιανός) του Χριστιανισμού. Γιατί ο παντοδύναμος και πανάγαθος Θεός έπρεπε να διαλέξει ένα τόσο έμμεσο, περίπλοκο (και παράξενο!) δρόμο για την λύτρωση του ανθρώπου;

Ενανθρώπιση, Σταύρωση, Ανάσταση - τόσα θαύματα παρά την λογικήν - κι ακόμα ο πόνος κι η οδύνη περισσεύουν!

Μπορούσε, απλούστερα, ο Ποιητής των Πάντων, να καταργήσει το Κακό στον κόσμο. Μπορούσε (να η αφελής, βλάσφημη, ευθύγραμμη λογική) να ακυρώσει την αμαρτία. Γιατί να μην είναι αυτός ο κόσμος Παράδεισος; Τι νόημα έχει που αφήνει τον άνθρωπο να βασανίζεται; Τι εξυπηρετεί ο πόνος κι ο θάνατος αθώων; Κι αυτός ακόμα ο “κακός” ληστής, πόσο υπεύθυνος είναι για την κακία του - όταν τον έχει πλάσει μια πανάγαθη και πανίσχυρη βούληση;

Βέβαια ο ληστής, αν ήταν διανοούμενος, θα μπορούσε να πει με τον Τερτουλλιανό: “δύναμαι να το πιστέψω, επειδή είναι ανόητο (quia ineptum est)” ή “το θεωρώ σίγουρο διότι είναι αδύνατο (quod impossibile est)”. Μη ων σοφός, είπε αυτό που θα έλεγε κάθε άνθρωπος, ακολουθώντας τους νόμους της σκέψης. Είπε (κι αυτό μέσα στον πόνο, στο μαρτύριό του): “Αν είσαι ο εκλεκτός, τότε σώσε τον εαυτό σου και μας”. Και για αυτή του τη σκέψη, δεν αξιώθηκε τον Παράδεισο.

Ίσως ξενίζει που ονομάζω αυτόν τον άξεστο άνθρωπο ορθολογιστή. Όμως η πρόταση “αν... τότε” βρίσκεται στη βάση κάθε ανθρώπινης συλλογιστικής και επιστήμης. Η (όποια) θεωρία ξεκινάει με μία υπόθεση (αν) και ολοκληρώνεται με κάποια δοκιμή (τότε). Ο ληστής, όπως κι ο άλλος ορθολογιστής, ο Θωμάς, γύρευε κάποια απόδειξη. (Αν και, μέσα στο μαρτύριό του, μπορεί ακόμα περισσότερο να ζητούσε μια σωτηρία.)

Θαυμάζω αυτούς που, σαν τον καλό ληστή, πιστεύουν στο απίθανο χωρίς τεκμήρια. Πολλές φορές λυπάμαι που δεν μπορώ να τους ακολουθήσω. Θα ήταν σίγουρα πολύ πιο άνετη μία ζωή χωρίς τον καταναγκασμό της λογικής. Αλίμονο - όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατόρθωσα να ξεφύγω από τον κλοιό της. (Παρά μόνο στους χώρους της Τέχνης. Το δικό της Θαύμα με πείθει.)

Φυσικό λοιπόν να συμπαθώ όσους μου μοιάζουν. Σαν τον "κακό" ληστή. Φοβάμαι πως, στην θέση του, τα ίδια θα έλεγα (αν τα κατάφερνα να μιλήσω. Δεν αντέχω τον πόνο.) Έστω, θα τα σκεφτόμουνα. Και θα έχανα τον Παράδεισο.

Κι ας μην σκεφθεί κανείς πως δεν εκτιμώ το κήρυγμα της Αγάπης. Ίσα-ίσα, που είμαι φανατικός οπαδός της. Ακριβώς επειδή υπάρχει ο πόνος στον κόσμο κι επειδή είναι παράλογος (κι ο πόνος κι ο κόσμος) η αγάπη είναι η μόνη καταφυγή. Την βλέπω όμως όχι σαν δοξολόγηση της κατάστασης των πραγμάτων - αλλά σαν διαμαρτυρία εναντίον της. Γιατί αν δεν ήταν ο κόσμος άδικος και παράλογος, τι θα χρειαζόταν η αγάπη;

Και γι αυτό (επειδή πιστεύω στην αγάπη) τρέφω ακόμα την παλιά παιδική μου πεποίθηση. Πως ο Χριστός, αφού τέλειωσαν όλα, θα ξαναθυμήθηκε και τον "κακό" ληστή. Και θα τον φώναξε κοντά του, στον Παράδεισο.


http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=77&cat_id=2

Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι κάτι πολύ περισσότερο από την συνταγογράφηση φαρμάκων.

Το παρακάτω κείμενο είναι του Γενικού Ιατρού, Δημήτρη Μακρέα, που γράφει στο Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας www.pfy.gr/forum:


Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) και κοινωνία.

Πριν από δύο εβδομάδες η ήμουνα ομιλητής σε μια εκδήλωση μια νέας δημοτικής κίνησης στα Χανιά.
Η κίνηση αυτή δεν είχε λάβει μέρος στις πρόσφατες εκλογές.
Οι άνθρωποι που την απαρτίζουν είναι σύντροφοι και φίλοι από το κοινωνικό στέκι-στέκι μεταναστών στα Χανιά.
Έχει προκύψει ένα θέμα σε σχέση με την αξιοποίηση του χώρου που θα προκύψει από την κατεδάφιση του παλιού νοσοκομείου.
Η θέση του δημάρχου Χανίων είναι να χτιστεί Κέντρο Υγείας (ΚΥ) αστικού τύπου με δόμηση 1800 τμ.
Έτσι απευθύνθηκαν σε μένα για μια συζήτηση σε σχέση με την ΠΦΥ και το ρόλο του ΚΥ αστικού τύπου.
Παράλληλα θα γινόταν μια δεύτερη εισήγηση σε σχέση με τα πολεοδομικά χαρακτηριστικά της περιοχής η οποία είναι πολύ πυκνά δομημένη με ελάχιστο χώρο πράσινου και ελεύθερο χώρο.
Η εισήγηση η δική μου ήταν μια εισαγωγή στην έννοια της ΠΦΥ , τα ιστορικά χαρακτηριστικά της , τη διαφορά από τη νοσοκομειακή ιατρική.
Επίσης στη θεμελιώδη διάσταση φροντίδας υγείας-ιατρικής περίθαλψης. Έκανα μια κριτική στη δομή της ιατρικής επιστήμης και την εξάρτησή της από τις φαρμακευτικές εταιρίας και επικεντρώθηκα στο κεντρικό ρόλο των ανθρώπων στη συζήτηση για την ΠΦΥ.
Μάλιστα με τη διπλή διάσταση:
-Την έννοια του πληθυσμού ευθύνης και τις ανάγκες που θα καλύψει ένα ΚΥ αστικού τύπου.
-Το ανθρώπινο δυναμικό που θα κληθεί να καλύψει αυτές τις ανάγκες,τονίζονταν τον κομβικό ρόλο της ανθρώπινης εργασίας στην ΠΦΥ.
Εξήγησα επομένως ότι η ΠΦΥ δεν είναι το κτίριο, αλλά οι άνθρωποι τον οποίων την υγεία υπερασπίζεται και οι άνθρωποι που δουλεύουν.
Δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι ενώ είναι πολύ εύκολο να χτίζονται κτίρια (για ευνόητους λόγους), είναι απίστευτα δύσκολο να γίνεται επένδυση στην ανθρώπινη εργασία. Η δική μου προτροπή ήταν η συζήτηση για τη λειτουργία ενός ΚΥ αστικού τύπου πρέπει πάνω και πρώτα από όλα να εστιάζεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, στις ανάγκες του πληθυσμού , στον οργανισμό του και δευτερευόντως στο κτίριο και την εργολαβία.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι -όπως έλεγε και ένας φίλος μου- όταν η μαφία των εργολάβων και η μαφία των πολιτικών έχει αποφασίσει για ένα έργο (δείτε Κερατέα) το έργο θα γίνει. Και στο κτίριο των 1800 τμ θα υπάρχουν δύο γιατροί των 600 ευρώ για να γράφουν φάρμακα!

Αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι ένα ακροατήριο σχετικά ψυλλιασμένων ανθρώπων η ανάπτυξη της έννοιας της ΠΦΥ τα δυναμικά χαρακτηριστικά και ο διακριτός της ρόλος, έκαναν τρομακτική εντύπωση. Δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι ήταν σαν αποκάλυπτα έναν κρυμμένο κόσμο.
Κατά τη γνώμη μου αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με την ΠΦΥ έχουμε αποτύχει να κοινωνήσουμε το ρόλο μας και το έργο μας.
Ίσως έχουμε ασχοληθεί πολύ περισσότερο να πείσουμε τους συναδέλφους μας «ειδικού», ενώ έπρεπε να ασχοληθούμε με το πως θα πείσουμε την κοινωνία. Μάλλον εκεί βρίσκεται το προνομιακό μας πεδίο και εκεί πρέπει να ρίξουμε τις δυνάμεις μας.
Ίσως τελικά να κουβαλάμε ένα κόμπλεξ απέναντι στην ιατρική κοινότητα , προιον του παρελθόντος και της στρεβλής ανάπτυξης της ΠΦΥ και της γενικής ιατρικής.


http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2664.msg17742.html#msg17742

Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε ένα Σύστημα Υγείας στο οποίο ο Ασθενής να επιλέγει πραγματικά τον Ιατρό του;

Κείμενο του Γενικού Ιατρού Δημήτρη Κουναλάκη στο Φόρουμ της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας:


Έχοντας γνωρίσει προσωπικά και με δυνατότητα να συγκρίνω τόσο από θέση επιμελητή Β σε Κέντρο Υγείας, από θέση ιατρού εργασίας, ειδικευομένου σε νοσοκομείου και ελεύθερου επαγγελματία ιατρού σε μια μη πλούσια, μη τουριστική περιοχή, και γιατρού σε ΚΑΠΗ μπορώ να πω ένα πράγμα:
Ο μόνος ιατρός που δεν εξουσιάζει τον ασθενή του, που πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του είναι ο ελεύθερος επαγγελματίας.
Όλοι οι υπόλοιποι καλύπτονται πίσω από μια μονάδα υγείας, ένα οργανισμό ή ΝΠΔΔ, από κανονισμούς και ανάγκες που φέρνουν πισθάγκωνα δεμένους τους ασθενείς στα χέρια τους γιατί οι ασθενείς δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή. Αυτοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους μαζί με αυτούς που τους δίνουν την δύναμη νομικά να το κάνουν αυτό.

Θεωρώ σοβαρό ηθικό πρόβλημα για το οποίο όλοι σφυρίζουν αμέριμνα να πρέπει να βάζουν τον ιατρό να επιλέγει 60 ασθενείς που θα δει ειδικά σε ειδικότητες που έχουν ρόλο οικογενειακού ιατρού. Θεωρώ επίσης, ανήθικο, να σου επιβάλλουν ένα ιατρό που δεν θέλεις να τον εμπιστευτείς και να μην έχεις δικαίωμα να επιλέξεις. Δυστυχώς το δεύτερο συμβαίνει και με το ΕΣΥ και με την "δωρεάν" "δημόσια" υγεία.

Συγνώμη σέβομαι την άποψη πολλών αλλά θεωρώ ότι όσο κι αν είναι επώδυνο και έχει δυσκολίες, η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας πρέπει να είναι δωρεάν με τρόπο που ο ασθενής να γνωρίζει το κόστος τους αλλά χωρίς να αποκλείεται από αυτές, ότι ο ασθενής πρέπει να έχει επιλογή γιατρού και υπηρεσιών, ότι δεν μπορούν οι υπηρεσίες υγείας να είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις αλλά πρέπει να υπάρχει άμιλλα, και ότι το κράτος πρέπει να έχει ρόλο ρυθμιστή και νομοθέτη που φροντίζει για το συμφέρον του πολίτη και όχι να είναι εργοδότης αργόμισθων.

Αυτό μπορείτε να το δείτε και σαν αυτοκριτική.



http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2641.msg17618.html#msg17618