Περί Ευθανασίας. Άσπρο ή Μαύρο;

Με αφορμή διάφορα σχόλια σχετικά με το πρόσφατο γεγονός του θανάτου του κ. Αλέξανδρου Βέλλιου:

Θυμάμαι στο Πανεπιστήμιο του Lund της Σουηδίας, όπου έκανα τις βασικές μου σπουδές στην Ιατρική, που είχαμε διαλέξεις από Καθηγητές της Φιλοσοφίας (δεν ήταν Ιατροί) οι οποίοι δήλωναν μάλιστα ότι είχαν εξειδίκευση σε ζητήματα Βιοηθικής. Μιλούσαν με τις ώρες και ένιωθες ότι τα πράγματα ήταν πολύ περιπλεγμένα.

Αργότερα όταν δούλεψα στην πράξη με Σουηδούς Ιατρούς συνειδητοποίησα ότι όταν κάθονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι ο Ιατρός, ο  Ασθενής (αν είναι σε θέση να συμμετέχει σε συζήτηση), ο πιο στενός Συγγενής του Ασθενή, και η Νοσηλεύτρια και μιλούν ανοικτά, τότε σχεδόν πάντα καταλήγουν αρκετά εύκολα σε κοινό τόπο: Ότι το βασικό για τον Ασθενή είναι να μην πονάει. Και Δόξα τω Θεώ στην εποχή μας έχουμε αναλγητικά που βοηθούν πολύ καλά αρκεί να ξέρεις να τα χρησιμοποιείς και να μην τα φοβάσαι. Είναι χαρακτηριστικό ότι για την Μορφίνη οι Σουηδοί λένε ότι δεν υπάρχει ανώτατη δόση. Ανεβάζουν την δόση σταδιακά μέχρι ο Ασθενής να μην πονάει ενώ παράλληλα δίνουν φάρμακα που να αμβλύνουν τις παρενέργειές της. Δείτε και το Σουηδικό Εθνικό Συνταγολόγιο.  Δείτε επίσης εδώ και εδώ. Χορηγούν επίσης στη μέγιστη επιτρεπτή δόση τα υπόλοιπα φάρμακα της αναλγητικής κλίμακας δηλαδή την Παρακεταμόλη και NSAID, μαζί ίσως και με μία Πραζόλη. Τα δύσκολα γίνονται ξαφνικά αρκετά απλά.

Όσοι είμαστε Ιατροί που έχουμε ασχοληθεί στην πράξη με ανθρώπους που πεθαίνουν γνωρίζουμε καλά ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο:  Bασανιστικός θάνατος ή Ευθανασία. Στην πράξη πρόκειται για ένα φάσμα όπου τα όρια μεταξύ Παρηγορητικής Ιατρικής στο ένα άκρο και Κλασικής Ευθανασίας στο άλλο άκρο είναι αρκετά δυσδιάκριτα.

Άντε τώρα να τα εξηγήσεις αυτά σε έναν Έλληνα Δημοσιογράφο ή σε έναν Έλληνα Εισαγγελέα.