Δρόμοι παλιοί.

Σήμερα άκουσα την Αρλέτα με την ήρεμη, ζεστή και γλυκιά φωνή της να τραγουδά με την κιθάρα της συνοδευόμενη από ένα καλό κιθαρίστα με jazz επιρροές, τον Βασίλη Ρακόπουλο. Τραγουδούσαν στην Πλάκα στην αυλή του Μουσείου Ελληνικών Λαικών Οργάνων.
Η Αρλέτα είπε φυσικά πολλά και καλά δικά της τραγούδια, αλλά κόλλησα πιο πολύ σε ένα τραγούδι του Μανώλη Αναγνωστάκη και του Μίκη Θεοδωράκη που μας ερμήνευσε:

Δρόμοι παλιοί.

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε.