Μια Θεσσαλική μαντινάδα.

Μόλις γύρισα από ένα απομονωμένο και πολύ φτωχό ορεινό χωριό στην Θεσσαλία όπου έκανα το αγροτικό μου πριν χρόνια.

Έχω καλές αναμνήσεις από αυτό το χωριό και το ξαναεπισκέφτηκα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.

Ελάχιστοι πια οι «νέοι» του χωριού δηλαδή αυτοί που είναι κάτω από 50 ετών, και όλοι τους άντρες και μάλιστα ανύπαντροι που από κοινωνικούς κυρίως λόγους ξέμειναν στο χωριό. Μόνη σχεδόν παρηγοριά τους το αλκοόλ.

Ένας από αυτούς, που του αρέσει να σκαρώνει στιχάκια, μου απήγγειλε μεθυσμένος στο καφενεδάκι του χωριού, ένα που με άφησε σύξυλο:

Θα πεθάνω νωρίς,
Θα με φάτε και οι τρεις,
Κοινωνία, Αγαμία και Ελπίς.

Τέτοια εύστοχη, αντικειμενική, ολοκληρωμένη, και λακωνική αυτοενδοσκόπηση, δεν συναντά κανείς κάθε μέρα.
(Αυτό που τσούζει πιο πολύ είναι αυτή η τελευταία λέξη, η Ελπίς...)