ABC of Medically Unexplained Symptoms (ABC Series) Paperback – 4 Jan 2013
by Christopher Burton (Editor)
http://www.amazon.co.uk/ABC-Medically-Unexplained-Symptoms-Series/dp/1119967252
Το βιβλίο αυτό δεν το έχω διαβάσει. Έχω κάνει όμως μια ελεύθερη μετάφρασης της περίληψής του από το πιο πρόσφατο τεύχος του Περιοδικού των Σουηδών Γενικών Ιατρών ( Allmänmedicin 4 – 2014, σελίδα 58) την οποία περίληψη έγραψε ο Γενικός Ιατρός Erland Svensson:
Ο εκδότης είναι Βρετανός Γενικός Ιατρός. Στο βιβλίο αυτό τονίζεται ότι ως Γενικοί Ιατροί πρέπει να μάθουμε να ζούμε αλλά και να δρούμε παρόλο που δεν καταλαβαίνουμε τα πάντα. Το πρόβλημα είναι να το καταλάβουν αυτό και οι ασθενείς μας. Μια ασθένεια μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα αλλά όχι πάντα. Αλλά και τα συμπτώματα δεν είναι πάντα σημάδια κάποιας ασθένειας. Οι συγγραφείς τονίζουν ότι το βιβλίο αυτό δεν είναι αφιερωμένο στην σωματοποίηση. Το βιβλίο δίνει καλά παραδείγματα του πώς να επικοινωνεί κανείς με τον ασθενή. Είναι σημαντικό να διατυπώνει κανείς, ως Ιατρός, τις εξηγήσεις του στα συμπτώματα του ασθενούς, με τρόπο που να ταιριάζει στην προσωπικότητά του (του Ιατρού). Οι συγγραφείς ορίζουν τα Medically Unexplained Symptoms, δηλαδή συμπτώματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν ιατρικά, ως σωματικά συμπτώματα που δεν μπορεί να τα εξηγήσει κανείς μέσω κάποιας ασθένειας. Η απάντηση στις ερωτήσεις του ασθενούς είναι “Απλώς δεν γνωρίζουμε “, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποτελεί μια μηδενιστική στάση. Ένα αρχικό κεφάλαιο του βιβλίου περιγράφει με συγκεκριμένα παραδείγματα το πότε και το πώς πρέπει κανείς να υποψιάζεται οργανική ασθένεια, και είναι χρήσιμο κυρίως για καινούριους συναδέλφους. Ένα άλλο κεφάλαιο αναφέρεται στο άγχος και την κατάθλιψη που φυσικά πρέπει πάντα να τα σκεφτόμαστε όταν έχουμε ασθενή με τέτοια συμπτώματα. Οι συγγραφείς τονίζουν τη σημασία, του να εστιάζει ο Ιατρός στην φυσική εξέταση, να της αφιερώνει χρόνο, να εξετάζει τον ασθενή προσεκτικά και να εξηγεί το τι κάνει, τι βλέπει, τι ακούει και τι ψηλαφεί. Πρέπει να αποφεύγουμε τις εκφράσεις “Δεν αισθάνομαι τίποτε” ή “Δεν είναι τίποτε σοβαρό”. Οι εξηγήσεις πρέπει να είναι δημιουργικές και προς την κατεύθυνση του ότι αυτός που μας επισκέπτεται είναι φυσιολογικός. Οι εξηγήσεις, αν είναι δυνατόν, να οδηγούν σε κάτι θεραπευτικό (του στυλ, υπάρχει κάτι που γίνεται να το αλλάξουμε). Να προσπαθούμε, αν είναι δυνατόν, να δίνουμε εξηγήσεις που είναι εύκολο να τις θυμάται ο ασθενής, μέσα σε μια-δυο προτάσεις. Πρέπει επίσης να συζητούμε με τον ασθενή τις προσδοκίες του από τον Ιατρό. Σε περίπτωση που στέλνουμε τον ασθενή για περαιτέρω διερεύνηση καλό είναι να τον προετοιμάζουμε ότι η διερεύνηση αυτή μάλλον δεν θα βοηθήσει να βρούμε μια σίγουρη διάγνωση αλλά ότι είναι σημαντική για να αποκλείσουμε κάτι σοβαρό. Μερικές φορές και ένα απλό ηλεκτροκαρδιογράφημα επί τόπου αρκεί για να καθησυχάσει τον ασθενή. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι και μόνο που λέμε στον ασθενή, πριν την εξέταση που θα τον υποβάλουμε, ότι αυτή πιθανόν να δείξει φυσιολογικά αποτελέσματα, αυτό τον καλμάρει. Στο βιβλίο τονίζεται η αξία, του να παίζει ένας φοιτητής Ιατρικής ή Ιατρός συνομιλίες του με ασθενείς σε βίντεο (πάντα βέβαια μετά την έγκριση του ασθενούς) και να τις μελετά μετά. Επίσης όταν χρειάζεται ψυχολογική θεραπεία για τέτοια συμπτώματα προτείνουν κατά κύριο λόγο την γνωστική και συμπεριφορική θεραπεία που δεν έχει στόχο να αποκαλύψει το αίτιο που κάνει τον ασθενή να έχει συμπτώματα αλλά το πώς θα τα ερμηνεύσει και πως θα τα χαλιναγωγήσει. Είναι πλεονέκτημα αν ένας Γενικός Ιατρός έχει κάποια βασική εκπαίδευση στην γνωστική και συμπεριφορική θεραπεία.
http://www.sfam.se/allmanmedicin/wp-content/uploads/sites/44/2014/12/AM-4-14_low.pdf
Θυμάμαι ακόμη έναν Παθολογοανατόμο στο τρίτο εξάμηνο των βασικών μου σπουδών, ο οποίος είχε δουλέψει και ως κλινικός. Μας είχε πει κάποτε: "Σε περίπτωση που ξέρετε ότι ο ασθενής δεν έχει κάτι σοβαρό αλλά όμως δεν γνωρίζετε και που ακριβώς οφείλεται το σύμπτωμά του, τότε ρίξτε το είτε σε κάποιον ιό, έτσι γενικά, είτε σε κάποια νευρική ίνα που έχει μαγκώσει!" Το σχόλιό του αυτό με έχει βοηθήσει αρκετά.
No comments:
Post a Comment