Ας καθιερώσει ο Δήμος δενδροφύτευση την ίδια εποχή κάθε χρόνο.

Σήμερα οργανώθηκε από τον Δήμο Καβάλας μια αναδάσωση στην περιοχή της Άσπρης Άμμου, ανατολικά από την πόλη, με την συμμετοχή διαφόρων τοπικών συλλόγων.

Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει παράδοση στην Καβάλα, να οργανώνει ο Δήμος αναδάσωση μια φορά τον χρόνο.

Οι αρχές κάθε Δεκεμβρίου θα βολεύανε καλά γιατί ο καιρός είναι υγρός τέτοια εποχή και οι αμέσως επόμενοι μήνες επίσης υγροί. Έτσι οι πιθανότητες να πιάσουν τα δεντράκια είναι περισσότερες αν φυτεύουμε τέτοια εποχή . (Μόνο που αν δεν φροντίσει κανείς να τα ποτίσει τους καλοκαιρινούς μήνες δύσκολα θα καταφέρουν να επιζήσουν είναι αλήθεια).

Το να γίνει παράδοση η δενδροφύτευση στην πόλη μας μια συγκεκριμένη εποχή κάθε χρόνο, εκτός από το ότι θα έκανε την Καβάλα πιο πράσινη, θα ενίσχυε και την οικολογική συνείδηση των κατοίκων.

Να λοιπόν μια ιδέα για τον Δήμαρχο αλλά και για κάθε Δήμαρχο..

Κυλικείο σχολείου με υγιεινά τρόφιμα κοντά σε snack bar = μια τρύπα στο νερό.

Πολύς λόγος τελευταία στις διάφορες καταναλωτικές οργανώσεις για τα σχολικά κυλικεία. Ζητούν τήρηση του καταλόγου επιτρεπόμενων προιόντων αλλά και τροποποίηση του υπάρχοντος καταλόγου.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι ακόμη και αν τα κυλικεία λειτουργούν στην εντέλεια και πουλούν μόνο υγιεινά προιόντα, τα παιδιά θα διατρέφονται ανθυγιεινά όσο επιτρέπεται στα διάφορα snack bar να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια δίπλα στο σχολείο.

Νομίζω ότι μόνο αν θεσμοθετηθεί μια ελάχιστη απόσταση από το σχολείο πέρα από την οποία θα επιτρέπεται να ανοίξει snack bar, μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι πλειοψηφία των μαθητών θα έχουν κάποια πιθανότητα να διατραφούν σωστά τις ώρες σχολείου. Και για να γίνει αυτό η ελάχιστη απόσταση θα πρέπει να είναι αρκετά μακριά π.χ. 200 μέτρα από την πόρτα του σχολείου.

Θα το τολμήσει κανείς;

Πώς είναι οργανωμένη η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας των παιδιών στη Σουηδία.

Στη Σουηδία τους εμβολιασμούς, το συμπλήρωμα του βιβλιαρίου ανάπτυξης του παιδιού (π.χ. μέτρηση βάρους, ύψους, περιμέτρου κεφαλής), και συμβουλές για το τι πρέπει να τρώνε τα παιδιά κ.τ.λ. τα αναλαμβάνουν ειδικά εκπαιδευμένες νοσηλεύτριες που δουλεύουνε στα Κέντρα Υγείας. Αυτές επίσης αναλαμβάνουν να στέλνουν στους γονείς γράμμα σε προκαθορισμένες ηλικίες του παιδιού, για να έρθουν οι γονείς με το παιδί στο Κέντρο Υγείας για έλεγχο της ανάπτυξης του παιδιού. Αν οι γονείς δεν έρθουν (παρόλο που οι επισκέψεις στο Κέντρο Υγείας για τα παιδιά είναι δωρεάν), τότε οι νοσηλεύτριες ξαναστέλνουν γράμμα ή παίρνουν τηλέφωνο.

Οι Γενικοί Ιατροί έρχονται σαν σύμβουλοι στις νοσηλεύτριες αυτές, σε μερικές μόνο από τις προκαθορισμένες επισκέψεις ελέγχου του παιδιού στο Κέντρο Υγείας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι Γενικοί Ιατροί του Κέντρου Υγείας ζητούνε βέβαια και τη βοήθεια των Παιδιάτρων.

Αυτό που δεν κάνει και τόσο συχνά καμιά από τις παραπάνω επαγγελματικές κατηγορίες, είναι να προτείνει ξένο γάλα για το παιδί. Τουναντίον στη Σουηδία, πριν ακόμη και από τον τοκετό, τονίζουνε στους μέλλοντες γονείς την χρησιμότητα, του να τρέφεται το παιδί με το γάλα της μαμάς του, και γύρω στο 80% των παιδιών θηλάζει μέχρι και την ηλικία των 6 μηνών. Βέβαια το να μπορεί κανείς να στηρίξει με συμβουλές την μαμά που θηλάζει απαιτεί κάποια εκπαίδευση που οι παραπάνω νοσηλεύτριες την έχουν.

Όσον αφορά άρρωστα παιδιά, οι Γενικοί Ιατροί στην Σουηδία βλέπουνε όλες τις ηλικίες ακόμη και τα νεογέννητα.

Ποιός τη ζωή μου.

Χθες πήγα με ένα φίλο στο μπαρ "Θαλασσογραφία". Είχε ζωντανή μουσική. Έπαιζε το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου συγκρότημα Ελληνικής μουσικής της Καβάλας. Οι δύο Θόδωροι (Ο Θόδωρος ο Βαλσαμίδης κιθάρα και φωνή, ο Θόδωρος ο Κατάκαλος πλήκτρα), ο Κυριάκος ο Μιμίδης μπουζούκι και η Τουρκάλα τραγουδίστρια Οσλέμ που τραγουδά τα Ελληνικά ομορφότερα από πολλές Ελληνίδες τραγουδίστριες.

Χθες είχαν αφιέρωμα σε έναν από τους αγαπημένους μου Στιχουργούς, τον Μάνο Ελευθερίου.

Παραθέτω τους στίχους από ένα του ποίημα που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης:

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

P.B.L. (Problem Based Learning).

Στην Βόρεια Αμερική και στην Βόρεια Ευρώπη όλο και περισσότερες Ιατρικές Σχολές ενστερνίζονται στο εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα την μέθοδο PBL. PBL είναι τα αρχικά του Problem Based Learning. Τί σημαίνει αυτό;

Αυτό σημαίνει ότι οι φοιτητές έχουν καθόλου ή μόνο λίγες διαλέξεις καθ έδρας. Αντ’ αυτού τους φοιτητές, τους χωρίζουν από την αρχή κάθε μαθήματος σε μικρές ομάδες των 5 – 7 ατόμων η κάθε μία, συν ένα επιβλέποντα (supervisor) για κάθε ομάδα. Ο επιβλέπων είναι κάποιος Ιατρός ή ακόμη και κάποιος άλλος επαγγελματίας στο τομέα της Υγείας αναλόγως με το μάθημα. Η ομάδα συναντιέται συνήθως δύο φορές την εβδομάδα. Στην πρώτη συνάντηση της εβδομάδας ο επιβλέπων δίνει γραπτώς στους φοιτητές ένα clinical case δηλαδή ένα κλινικό περιστατικό, που πρέπει να το λύσουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Οι φοιτητές αφού πρώτα εκλέξουν μεταξύ τους για την συγκεκριμένη συνάντηση, ένα πρόεδρο που θα διευθύνει την συζήτηση, κάνουν τότε ένα brainstorming. Brainstorming θα πεί ότι οι φοιτητές κάνουν ο καθένας ελεύθερους συνειρμούς γύρω από το κλινικό περιστατικό. Οι ελεύθεροι αυτοί συνειρμοί καταγράφονται στον πίνακα, από ένα γραμματέα που έχουν εκλέξει μεταξύ τους για την συγκεκριμένη συνάντηση, τα μέλη της ομάδας. Στο τέλος αυτοί οι ελεύθεροι συνειρμοί συστηματοποιούνται και οι φοιτητές καταλήγουν στο ποιά ερωτήματα θα πρέπει να απαντήσουν μέχρι το τέλος της εβδομάδος. Στο μεταξύ βέβαια μπορεί να επεμβεί και ο επιβλέπων για να δώσει κάποιες ιδέες στους φοιτητές έτσι ώστε η επιλογή των ερωτημάτων να καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερο το γνωστικό αντικείμενο που πρέπει να βγεί. Ο επιτηρητής (όπως και ο πρόεδρος) φροντίζει επίσης να μη μονοπωλούν την συζήτηση μόνο μερικοί και προσπαθεί να δίνει την ευκαιρία και σε αυτούς που είναι από φύση τους κάπως σιωπηλοί να πουν την γνώμη τους. Κατά την διάρκεια της εβδομάδος οι φοιτητές ψάχνουν σε διάφορα επίσημα Ιατρικά βιβλία, σε επίσημες σελίδες στο διαδίκτυο, σε έγγραφα από διάφορες υπηρεσίες αλλά και κάνοντας ερωτήσεις σε Ιατρούς ή παλαιότερους φοιτητές για να βρούνε λύση στα ερωτήματα που τέθηκαν. Στην δεύτερη συνάντηση της εβδομάδος οι φοιτητές έρχονται με μια γραπτή αναφορά με τις απαντήσεις που έχει συντάξει ο καθένας τους για το κάθε ερώτημα και λένε βέβαια και από πού βρήκαν τις διάφορες αυτές πληροφορίες. Τις απαντήσεις αυτές τις συγκρίνουν μεταξύ τους και εδώ επεμβαίνει και ο επιβλέπων για να πεί την γνώμη του για την εγκυρότητα των απαντήσεων.

Σε μερικά μαθήματα που καλύπτουν αντικείμενα κοινά για διάφορα επαγγέλματα της υγείας οι ομάδες αποτελούνται από φοιτητές διαφορετικών σχολών, σαν μια προσπάθεια να προωθηθεί και η διεπαγγελματική εκπαίδευση.

Οι φοιτητές δεν διαλέγουν μόνοι τους σε ποιά ομάδα θα ανήκουν αλλά μπαίνουν στην κάθε ομάδα μετά από κλήρωση. Έτσι μαθαίνουν να συνεργάζονται με ανθρώπους που δεν τους έχουν επιλέξει οι ίδιοι, και που ίσως έχουν και διαφορετικές γνωστικές κατευθύνσεις όπως άλλωστε θα κληθούν να κάνουν αργότερα και στην επαγγελματική τους ζωή. Για τον ίδιο λόγο οι ομάδες αλλάζουν σύνθεση από μάθημα σε μάθημα.

Εγώ είχα μια συμβατική πανεπιστημιακή Ιατρική εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο του Lund Σουηδίας, αλλά μετά το πτυχίο εργάστηκα σαν επιβλέπων σε ομάδες PBL και στο Πανεπιστήμιο του Lund αλλά αργότερα και στο πανεπιστήμιο του Linkoping. Προσωπικά εμένα μου ταιριάζει καλύτερα η συμβατική εκπαίδευση αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το PBL έχει και αυτό τα πλεονεκτήματά του.

Τα πλεονεκτήματα του PBL είναι ότι προετοιμάζει καλύτερα τους φοιτητές για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργούν αργότερα σαν επαγγελματίες.
Τότε που θα πρέπει μόνοι τους να αποφασίσουν τί και πώς θα μάθουν κάτι. Τότε που θα πρέπει να συνεργαστούν με τους τριγύρώ τους ανεξάρτητα αν τους συμπαθούν ή όχι, και μάλιστα θα πρέπει να μάθουν από αυτούς αλλά και να μπορέσουν να κάνουν πράξη μαζί τους πέντε πράγματα.
Το PBL είναι επίσης μια σαφώς δημοκρατικότερη μέθοδος μάθησης και οι φοιτητές μαθαίνουν ακόμη ότι δεν είναι κακό να σκέφτεται κανείς ελεύθερα, τουναντίον.
Μαθαίνουν επίσης ότι δεν υπάρχουν και τόσο πολλές απόλυτες αλήθειες και δόγματα.

Τα μειονεκτήματα του PBL είναι ότι, όπως και να το κάνουμε, οι γνώσεις συστηματοποιούνται πιο δύσκολα από ότι με τον συμβατικό τρόπο.
Θα έλεγα μάλιστα ότι το PBL θέλει πιο πολύ δουλειά και ωριμότερους φοιτητές γιατί οι φοιτητές πρέπει και να απαντούν στα ερωτήματα που τίθονται στις συνάξεις αλλά, κατά την γνώμη μου, πρέπει και να διαβάζουν από την αρχή μέχρι το τέλος το βασικό βιβλίο του μαθήματός που πρέπει να καλυφθεί.
Ένα βασικό μειονέκτημα επίσης είναι ότι το PBL είναι ακριβότερο για το Πανεπιστήμιο γιατί πρέπει να πληρωθούν και ένα σωρό επιβλέποντες οι οποίοι πρέπει πρώτα να εκπαιδευτούν στο PBL.

Βέβαια μπορεί κανείς να συνδυάσει μέχρι ενός σημείου ένα συμβατικό σύστημα Ιατρικής εκπαίδευσης με το PBL.



Παραθέτω παρακάτω απόσπασμα από ένα άρθρο από το BMJ που περιγράφει το PBL:

ABC of learning and teaching in medicine: Problem based learning
Diana F Wood
BMJ 2003;326:328-330, doi: 10.1136/bmj.326.7384.328

http://www.bmj.com/cgi/content/extract/326/7384/328


Παραθέτω επίσης και πάλι το κείμενο
” Όχι στον πολυμαθή ηλίθιο” του συγγραφέα Νίκου Δήμου που κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να είναι στην βασική βιβλιογραφία όλων των πανεπιστημιακών σχολών και φυσικά και των Ιατρικών:

http://nikosdimou.blogspot.com/2006/02/blog-post.html

Τέλος παραθέτω ένα παλαιότερο κείμενο που έγραψα
σχετικά με την διεπαγγελματική εκπαίδευση:

http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,179.0.html

Σε ποιόν απευθύνονται τελικά οι δημοσιογράφοι;

Παίρνω αφορμή από το πιπίλισμα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της λέξης debate λόγω της επικείμενης προεκλογικής τηλεοπτικής συζήτησης μεταξύ του κ. Καραμανλή και του κ. Παπανδρέου. Και κάθομαι και σκέφτομαι κάτι που με απασχολεί από παλιά:

Τι ποσοστό άραγε του πληθυσμού στην Ελλάδα ξέρει τι θα πουν ξένες λέξεις όπως debate, real estate ή celebrity. Είναι 10%; 20%; Πάντως δε νομίζω ότι είναι πάνω από 50% σε καμιά περίπτωση.

Γιατί λοιπόν οι δημοσιογράφοι μας, επιμένουν να χρησιμοποιούν από τηλεόρασης, ραδιοφώνου και του Τύπου τέτοιες ξένες λέξεις που ξέρουν προκαταβολικά ότι δεν θα τις κατανοήσει ούτε ο ένας στους δύο Έλληνες;

Τι προσπαθούν να αποδείξουν;

Το χειρότερο είναι ότι αυτό το κάνουν ακόμη και οι δημοσιογράφοι της δημόσιας τηλεόρασης, που την στηρίζουμε οικονομικά όλοι οι πολίτες μέσω των φόρων μας.

Για ποιούς είναι τελικά η ενημέρωση που μας προσφέρουν οι δημοσιογράφοι μας;

Μόνο για μας που οι γονείς μας είχαν λεφτά και μας στείλανε και πήραμε το Lower και το Proficiency;

Προσπαθώντας να διαλευκάνουμε το είδος της ζάλης/ιλίγγου για το οποίο παραπονείται ένας Ασθενής.

Λέμε στον Ασθενή:

"Προσπάθησε να περιγράψεις το πώς νιώθεις χωρίς να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις ζάλη ή ίλιγγος."

Τα 3 κιλά 5 Ευρώ.

Σήμερα Σάββατο έχει στην Καβάλα παζάρι.

Μου αρέσει να πηγαίνω σε παζάρια. Έχουν ζωντάνια, έχουν ενέργεια, έχουν φωνές, έχουν πολυχρωμία, παίρνεις μια γρήγορη και εποπτική ιδέα του τι παίζει με τις τιμές στην πιάτσα, και μερικές φορές μπορείς να βρεις και φθηνά προιόντα.

Όμως υπάρχει και κάτι που δεν μου αρέσει: Οι πωλητές που αποφεύγουν να πουν την τιμή του προιόντος ανά 1 κιλό ή ανά 1 κομμάτι. Αντί αυτού για να μας μπερδέψουν προτιμούν να τερτίπια του στυλ τα 3 κιλά 5 ευρώ….

Τέτοιου είδους τερτίπια θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να απαγορευτούν δια νόμου.

Θες κύριε μου να πουλήσεις τα 3 κιλά 5 ευρώ; Με γειά σου και χαρά σου αλλά τότε θα γράψεις στο ταμπελάκι του προιόντος σου 1,66 Ευρώ/κιλό (5/3 = 1,66). Έτσι ώστε να μπορώ εύκολα να συγκρίνω με τον διπλανό σου που πουλά τα 5 κιλά 7 ευρώ δηλαδή 1,4 Ευρώ/κιλό (5/7 = 1,4). Όλα τα άλλα είναι κουτοπονηριές.

Το θέμα αυτό δεν είναι αστείο. Με το να υπάρχει αδιαφάνεια και δυσκολία στην σύγκριση των τιμών ενός προιόντος αυξάνονται οι πληθωριστικές τάσεις σε μια κοινωνία και έτσι τα προιόντα ακριβαίνουν πιο εύκολα. Νομίζω ότι το κράτος πρέπει να ξεκινήσει από εδώ πριν προχωρήσει σε πιο δραστικά μέτρα κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας.

"Είμαι άνθρωπος και τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο."

Το παραπάνω απόφθεγμα του Τερέντιου ( Ρωμαίος θεατρικός συγγραφέας του 2ου αιώνα π.Χ.) το διάβασα στο βιβλίο του Irving Yalom “Στον Κήπο του Επίκουρου”.

Γράφει ο Yalom στις σελίδες 225 και 226:

….Το απόφθεγμα αυτό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για την εσωτερική δουλειά του ψυχοθεραπευτή. …….Όσο βάναυσο, κτηνώδες, απαγορευμένο ή παράδοξο κι αν είναι το βίωμα ενός ασθενούς, μπορείτε να εντοπίσετε μέσα σας κάποια συγγένεια μ’αυτό, αν είστε πρόθυμοι να εισχωρήσετε στις δικές σας σκοτεινές περιοχές……Το απόφθεγμα αυτό είναι κυρίως κατάλληλο, όταν δουλεύουμε με ασθενείς που έχουν άγχος θανάτου. Για να μπορέσετε να είστε αληθινά παρών με τους ασθενείς αυτούς, πρέπει ν’ανοίξετε τον εαυτό σας στο δικό σας άγχος θανάτου...

Τί είναι η ποίηση.

Η ΑΥΓΗ, 28/12/2008
Του Τέρι ΗΓΚΛΕΤΟΝ


Τι επιτυγχάνει το κομμάτιασμα και το αράδιασμα των ποιητικών φράσεων πάνω στη σελίδα; Μας καλεί να μεταχειριστούμε τη γλώσσα με ασυνήθιστη προσοχή και ευαισθησία. Είναι ένας τρόπος να πει κανείς: μη διαβάζετε απλώς διά μέσου της γλώσσας το νόημα, όπως κάνουμε με τις οδικές σημάνσεις που λένε: «Απαγορεύεται η είσοδος» ή «Οδηγείτε στη δεξιά λωρίδα» -καταστήσατε την ίδια τη γλώσσα αντικείμενο της προσοχής σας. Αυτός θα μπορούσε να είναι, εντέλει, ένας βραχύς ορισμός της ποίησης: το είδος λόγου όπου το τι λέγεται και το πώς λέγεται (το περιεχόμενο και η μορφή, το σημαίνον και το σημαινόμενο, το νόημα της γλώσσας και η υλικότητά της) είναι δραστικά αδιαχώριστα.[...]

Στην ποίηση, ο ήχος, ο τόνος, το βάρος, η ένταση, ο βηματισμός, η υφή των λέξεων είναι συστατικά στοιχεία του περιεχομένου της. Ώς έναν βαθμό, αυτό είναι αλήθεια και για την καθημερινή μας ζωή: δεν υπάρχει γλώσσα χωρίς τόνο, γιατί και η ίδια η απουσία τόνου συνήθως μαρτυρεί μια συγκινησιακή στάση εκ μέρους του ομιλητή. [...] Όμως η ποίηση οδηγεί αυτή την τονικότητα σε μια ασυνήθιστη ένταση -πράγμα που σημαίνει ότι στην ποίηση το σώμα μετέχει της γλώσσας πιο φανερά απ' ό,τι συνήθως. Όλη η γλώσσα είναι σωματική, αλλά κάποιες εκφάνσεις της είναι πιο σωματικές απ' ό,τι άλλες, και αυτές είναι γνωστές ως ποίηση. Ποίηση είναι ο λόγος του σώματος.[...]

Ποίηση σημαίνει νόημα και υλικότητα συγχρόνως* και αν αυτό είναι αλήθεια, τότε η ποίηση είναι μια παράδοξα οπισθοδρομική, νηπιακού τύπου δραστηριότητα. Τα βρέφη απολαμβάνουν το παιχνίδι με τους ήχους, τη γεύση των συλλαβών και τη νοστιμιά των λέξεων στο στόμα τους* και οι ποιητές, που παράγουν αυτό που ο Ιρλανδός ποιητής Seamus Heaney έχει ονομάσει «μουσική του στόματος» (mouth music), είναι απλώς εκείνα τα πρόωρα ανεπτυγμένα βρέφη που δεν έπαψαν ποτέ να αντλούν απόλαυση από το ψέλλισμα. Οι περισσότεροι από μας πρέπει να αφήσουμε σιγά-σιγά πίσω μας αυτές τις σωματικές παρορμήσεις, προκειμένου να ανέλθουμε σε μια υψηλότερη τάξη νοήματος, αφαίρεσης, η οποία αποσπά το σημείο από τις ρίζες του στο σώμα. [...]

Τα άλλα ζώα παραμένουν αισθητηριακά δεμένα στο περιβάλλον τους με το σώμα τους. Όμως εμείς, επειδή έχουμε τη γλώσσα -το δώρο και την κατάρα του λόγου-, μπορούμε να αποσπάσουμε τον εαυτό μας από τα σώματα, από τις αισθήσεις και το περιβάλλον μας, και έτσι να τα χειριστούμε και να τα αντικειμενοποιήσουμε πολύ πιο δραστικά απ' ό,τι μπορούν οι καρχαρίες ή οι τίγρεις.[...] Αυτή η μετάβαση από το μουγκό σώμα στη γλώσσα είναι η στιγμή της Πτώσης, με τη βιβλική έννοια της λέξης. Όμως η Πτώση είναι προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω. Είναι αυτό που οι θεολόγοι αποκαλούν «felix culpa», μια χαρούμενη Πτώση. Χωρίς τη γλώσσα, τις περίπλοκες έννοιες, τις δυνατότητες της αφηρημένης σκέψης, του υπολογισμού και της γενίκευσης, δεν θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε μαζικές δολοφονίες* ούτε όμως θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε τη χειρουργική.

Η ποίηση, λοιπόν, είναι μια προσπάθεια να αντιστρέψουμε και να επιδιορθώσουμε την Πτώση -να ενώσουμε και πάλι το νόημα με το σώμα, το πνεύμα με τις αισθήσεις. Με αυτή την έννοια, η ποίηση είναι η πιο δημιουργική (creaturely) από τις τέχνες. Η ποίηση δουλεύει με το νόημα, αλλά με έναν «ενσαρκωτικό» τρόπο -προσφέρει και πάλι στο νόημα το χαμένο υλικό σώμα του. Κατά συνέπεια, υπάρχει κάτι το ουτοπικό στην ίδια την ποιητική πράξη, όσο κατηφή ή απελπισμένα και αν είναι μερικά ποιήματα. Σκεφτείτε το ρυθμό, για παράδειγμα, που είναι ένα από τα πιο πρωτόγονα γνωρίσματα της ποίησης. Πρόκειται για υπόθεση του σώματος και των βιολογικών κύκλων -της παλμικής κίνησης της αναπνοής και του σφυγμού του αίματος-, για έναν από τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους η ποίηση μάς επιστρέφει στη βρεφική ηλικία. Ο ποιητής, όπως παρατήρησε κάποτε ο T. S. Eliot, είναι πιο πρωτόγονος και συγχρόνως πιο εκλεπτυσμένος από τους περισσότερους ανθρώπους. Από τη μια μεριά, το ποιητικό νόημα είναι πιθανότατα το πιο περίπλοκο νόημα που έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει η ανθρώπινη γλώσσα. Το ποίημα έχει οριστεί ως ο μεγαλύτερος δυνατός όγκος πληροφοριών στο μικρότερο δυνατό χώρο. Από την άλλη μεριά, όπως είπα παραπάνω, υπάρχει κάτι το μάλλον αρχαϊκό, το πρωτόγονο στην τέχνη της ποίησης.





Απόσπασμα από την ομιλία του Terry Eagleton στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στις 25/11/08), μτφρ. Αθηνά Βογιατζόγλου


http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=425795

Αναζητώντας την χαμένη παιδική του ηλικία;

Ο Michael Jackson πέθανε.

Έβγαινε στην σκηνή επαγγελματικά από ηλικία πέντε ετών!

Δεν χάρηκε μια συνηθισμένη παιδική ηλικία.

Ίσως για αυτό φάνηκε να ζητά να παραμείνει παιδί όλη του την υπόλοιπη ζωή.

«Ταρίφα 5.000 ευρώ αν ο γιατρός αναφέρει ένα φάρμακο».

Ελευθεροτυπία, 13/06/2009.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος δεν είναι ένας γιατρός που μασάει τα λόγια του, το αντίθετο μάλιστα. Τολμάει εδώ και χρόνια να μιλάει ξεκάθαρα -κατέχοντας μάλιστα τον τίτλο του τέως αναπληρωτή καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών- για τα μαύρα φεγγάρια... του ιατρικού επαγγέλματος.
Εδώ, σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση για τις ηθελημένα στοχευμένες πλάνες της επιστήμης ή αλλιώς για τους απατεώνες της αλήθειας...

Γιατί τόσο συχνά διαβάζουμε συμπεράσματα επιστημονικών μελετών που αναιρούν το ένα το άλλο, ή απλώς αλληλοσυγκρούονται με αποτέλεσμα όλοι εμείς οι απλοί «ιθαγενείς» να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;

«Δεν είναι κατ' ανάγκη κακό να αντικρούονται οι επιστημονικές απόψεις σε ένα θέμα, αντίθετα θα 'λεγα αυτός είναι ο δρόμος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια. Ομως στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για επιστημονική διαφωνία. Πρόκειται για εξαπάτηση που γίνεται ευρέως και διεθνώς.

» Δημοσιεύονται σκόπιμα λανθασμένα αποτελέσματα στα περιοδικά διότι έτσι κάποιοι επιστήμονες κάνουν καριέρα. Σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο υπάρχει σωρεία ανακλήσεων εργασιών, αφού κατόπιν αποδεικνύεται ότι τα στοιχεία τους ήταν πλαστά. Σήμερα όλα τα μεγάλα και καθιερωμένα επιστημονικά περιοδικά για να σου δημοσιεύσουν μελέτη, σου ζητούν να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση ότι δεν έχεις οποιαδήποτε σχέση με φαρμακευτική εταιρεία, διότι έχουν πάθει στο παρελθόν μεγάλες γκάφες. Πρόσφατα γράφτηκε στο "Σπίγκελ" για τον φυσικό που είχε δημοσιεύσει πρωτότυπη έρευνα και κατόπιν αποκαλύφθηκε ότι τόσο τα στοιχεία όσο και τα αποτελέσματα ήταν κατά... φαντασίαν.

» Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι επιστήμη είναι η προσωρινή αλήθεια, όμως εδώ μιλάμε για εργασίες που πραγματοποιούνται κατά συρροή και χωρίς έρμα. Στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τα τελευταία 20 χρόνια έχουν ανακληθεί 280 φάρμακα. Από αυτά το 54% -κάτι περισσότερο από ένα στα δύο- ανακλήθηκαν 20 χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, και όταν είχαν πρωτοπαρουσιαστεί έγιναν διθυραμβικές μελέτες που υπερθεμάτιζαν την ύπαρξή τους.

» Ενα γαλλικό επιστημονικό περιοδικό πραγματοποίησε ένα πολύ έξυπνο πείραμα. Πήρε παλαιές μελέτες που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό τους, άλλαξαν τον τίτλο, το όνομα του συγγραφέως, τη σειρά των αποτελεσμάτων και τα έστειλαν ως καινούργιες εργασίες. Ούτε σε ένα δεν κατάλαβαν πως επρόκειτο για τα ίδια πράγματα. Τα αντιμετώπισαν ως βαρύγδουπες ανακοινώσεις».

Στα συνέδρια τι γίνεται;

«Εκεί συχνά βλέπουμε αρκετούς επιστήμονες να μην εμφανίζονται να κάνουν τις ανακοινώσεις τους. Αυτό δεν είναι κάτι αθώο. Υπάρχουν επιστήμονες που στέλνουν φανταστικά ευρήματα σε μελέτες, απλώς και μόνον για να μπουν στις περιλήψεις των πρακτικών του συνεδρίου. Αυτό θα το χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια στο βιογραφικό τους. Την ημέρα της ανακοίνωσης όμως δεν τολμούν να έρθουν διότι φοβούνται μήπως τους υποβάλουν ερωτήσεις από το ακροατήριο και φανεί η γύμνια τους. Ετσι απλώς... απουσιάζουν. Θα μου πείτε εκείνοι που αποδέχονται τις ανακοινώσεις αυτές στο συνέδριο δεν έχουν ευθύνη; Γίνονται όμως καθημερινά τόσα συνέδρια, συχνά δεν διαβάζεται προσεκτικά το υλικό και κάποιοι κάνουν καριέρα μέσω φανταστικών ανακοινώσεων που κανείς δεν καταλαβαίνει ότι είναι φανταστικές. Μετά υπάρχει και η συναλλαγή, η διαφθορά. Στην Ελλάδα ισχύει ταρίφα 5.000 ευρώ αν ο γιατρός στη μελέτη του αναφέρει τρεις φορές το όνομα συγκεκριμένου φαρμάκου. Προσωπικά, βγαίνοντας από την αίθουσα συνεδρίου άκουσα συνάδελφο να λέει σε εκπρόσωπο φαρμακευτικής εταιρείας "το άκουσες ότι το είπα, εε!".

Δεν δημοσιεύονται αποτελέσματα ερευνών που δεν είναι ευχάριστα, αυτά δεν ενδιαφέρουν, αφού μόνον οι επιτυχίες σε φάρμακα και μεθόδους μπορούν να αξιοποιηθούν εμπορικά. Για την καλτσιτονίνη ας πούμε, δαπανήθηκαν τεράστια ποσά από τα ασφαλιστικά ταμεία, μέχρι να καταλάβουμε ότι είναι παντελώς άχρηστη στην Ιταλία έχει αποσυρθεί. Κάποιοι όμως με αυτές τις μελέτες έγιναν καθηγητές, απέκτησαν φήμη, χρήματα πατεντάροντας και προωθώντας το τίποτα».

Τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σας;

«Πρέπει να βγάλουμε από τον νέο γιατρό τον φόβο, να μπορεί ελεύθερα να αμφισβητήσει την αυθεντία του καθηγητή, να μάθει να ερευνά, να βρίσκει λάθη στα δεδομένα και να έχει το θάρρος της γνώμης του. Εδώ όσοι αμφισβητούν γίνονται τα μαύρα πρόβατα, τους βαφτίζουν άχρηστους κι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην εξέλιξή τους όταν κοντράρουν τα καθιερωμένα. Ετσι όμως δεν προχωράει η επιστήμη.

» Πρέπει επίσης να μειωθούν τα συνέδρια, δεν είναι δυνατόν να γίνονται τόσα πολλά και να είναι όλα καλά. Εχουμε υπερπληθώρα συνεδρίων, με εργασίες που υποβάλλονται χωρίς να ελέγχονται ενδελεχώς κι αρκετές από αυτές είναι χαμηλής ποιότητας.

» Δεν πρέπει να πιστεύει κανείς σε όλες αυτές τις "λάιφ στάιλ" συμβουλές με τα θαυματουργά μαρούλια, ρόδα και μπρόκολα· είναι ηλίθιες "κατασκευές". Δεν έχει αποδειχτεί από αυτά τίποτε ποτέ.

» Ο γιατρός πρέπει να χρησιμοποιεί στους αρρώστους του φάρμακα που βρίσκονται στην κυκλοφορία τουλάχιστον πέντε χρόνια και έχουν δοκιμαστεί, διότι τα πρώτα πέντε χρόνια παρακολουθείται και μετριέται η απόδοσή τους.

» Πρέπει, τέλος, να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού. Κάθε οικογένεια θα είχε έτσι έναν γιατρό που τον εμπιστεύεται».


http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/06/2009&id=54012

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο στις εκλογές ενισχύουν τα μεγάλα κόμματα.

Έλαβα πρόσφατα ένα email που μου φάνηκε ενδιαφέρον γιατί δείχνει παραστατικά το πώς η αποχή, το λευκό και το άκυρο στις εκλογές ενισχύουν τα μεγάλα κόμματα. Γράφει λοιπόν στο email αυτό:

Έστω ότι είμαστε 100 ψηφοφόροι εκ των οποίων οι 30 είναι αηδιασμένοι και εξοργισμένοι από το δικομματισμό. Ας δούμε τι γίνεται αν ΚΑΙ οι 30 ψηφίσουν μικρά έως πολύ μικρά κόμματα:

Ψηφοφόροι : 100
Έγκυρα : 100
Έλαβαν:
ΠΑΣΟΚ : 29 (29%)
ΝΔ: 28 (28%)
ΚΚΕ: 5 (5%)
ΣΥΡΙΖΑ: 5 (5%)
ΛΑΟΣ: 5 (5%)
Οικολόγοι : 5 (5%)
Δράση: 5 (5%)
Φιλελεύθερη συμμαχία: 2 (2%)
ΚΚΕ Μ-Λ: 2 (2%)
Χρυσή Αυγή: 1 (1%)
ΕΝΑΝΤΥΑ: 1 (1%)
Ένωση Κεντρώων: 2 (2%)
Κόμμα Φιλελευθέρων: 1 (1%)
ΑΣΚΕ: 1 (1%)
Ουράνιο τόξο: 2 (2%)
Κόμμα νέων: 2 (2%)
ΟΑΚΚΕ: 1 (1%)
Κόμμα Φιλελευθέρων: 1 (1%)
Ελληνική Ενότητα: 1 (1%)
Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών: 1 (1%)

Κοιτάξτε τώρα πόσο δραματικά αλλάζουν τα ποσοστά των κομμάτων αν οι 10 από αυτούς τους 30 απέχουν, οι υπόλοιποι 10 ρίξουν λευκό και οι υπόλοιποι 10 άκυρο:

Ψηφοφόροι : 100
Προσήλθαν: 90 (αποχή 10%)
Έγκυρα : 80 (10 άκυρα)
Λευκά: 10
Έλαβαν: (επί των εγκύρων πλην λευκών)
ΠΑΣΟΚ : 29 (42,6%)
ΝΔ: 28 (40%)
ΚΚΕ: 4 (5,7%)
ΣΥΡΙΖΑ: 4 (5,7%)
ΛΑΟΣ: 3 (4,2%)
Οικολόγοι : 1 (1,4%)
Δράση: 1 (1,4%)

Βλέπετε τη δραματική αλλαγή των ποσοστών;

Γι΄αυτό μην αφήσεις το δικομματισμό να θριαμβεύσει και πάλι επειδή ΕΣΥ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕΣ... Προώθησέ το σε φίλους και γνωστούς. Έχουμε λίγες μόνο μέρες

Το τέλος της Ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα;

Σήμερα παρακαλούθησα μια εκδήλωση ενός νεοιδρυθέντος πολιτιστικού συλλόγου στην Καβάλα που λέγεται "Διαδρομές". Αν και πολιτιστικός σύλλογος, οι "Διαδρομές" είχαν σήμερα μια εκδήλωση με πολιτικό περιεχομένο: Παρουσιάστηκαν δυό μικρά πολιτικά κόμματα τα οποία δεν εκπροσωπούνται στην Ελληνική Βουλή και για αυτό δεν προβάλλονται πολύ από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η φιλελεύθερη "Δράση" και οι "Οικολόγοι Πράσινοι". Οι εκπρόσωποι και των δύο αυτών κομμάτων μου κάναν γενικά καλή εντύπωση.

Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ όμως, είναι μια φράση του εκπροσώπου της "Δράσης" του Αντύπα Καρίπογλου. Είπε λοιπόν σε κάποια στιγμή ο Αντύπας, ότι δεν υπάρχει πλέον Ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι είχε δίκιο και πόνεσα. Νομίζω όμως ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Από την στιγμή που ο Συνασπισμός έγινε ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος τώρα έχει σαν δεύτερο όνομα στο Ευρωψηφοδέλτιό του, μια εκπρόσωπο του Επαναστατικού Μαρξισμού δεν μπορούμε να κατάσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Όπως και να το κάνουμε ο Στάλιν και ο Μάο κατέσφαξαν ένα σωρό κόσμο. Όταν νοσταλγοί αυτών των δικτατόρων έχουν φτάσει να κατέχουν εξέχουσες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ τότε δεν μπορούμε πλέον να θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ εκπρόσωπο της Ανανέωσης στην Ελληνική Αριστερά.

Η απάντηση ενός άγνωστου Αμερικανού Γενικού Ιατρού στην ερώτηση για πόσο καιρό ακόμη θα εξασκεί το επάγγελμά του.

I will practice until the day that I keel over with my stehtoscope around my neck.

Θα εξασκώ το επάγγελμα εως την μέρα που θα κυλήσω αναίσθητος με το στηθοσκόπιο γύρω από τον λαιμό μου.

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από άρθρο του Σουηδικού Περιοδικού Γενικής Ιατρικής AllmänMedicin (τεύχος νούμερο 2, του έτους 2009, σελίδα 12). Στο άρθρο αυτό ένας Σουηδικής καταγωγής Γενικός Ιατρός, ο Hans Duvefelt, περιγράφει τις εντυπώσεις του από την εξάσκηση της Γενικής Ιατρικής στις Η.Π.Α.

Πώς υπολογίζουμε με εμπειρικό τρόπο την ποσότητα των ml όταν δίνουμε υγρά φάρμακα;

1 κουταλάκι του γλυκού = 5 ml
1 κουταλιά της σούπας = 10 ml

Βέβαια τα παραπάνω είναι στο περίπου γιατί οι όγκοι παίζουν λίγο από σερβίτσιο σε σερβίτσιο..

Έτσι είναι καλύτερα να έχει κανείς μια πλαστική σύριγγα (χωρίς την βελόνα), και να υπολογίζει μέσω αυτής τους διάφορους όγκους.

Περί οδήγησης και συμπεριφοράς οδηγού στην Ελλάδα. Από ομιλία του Ιαβέρη.

Από ομιλία του Ιαβέρη στη Ερμούπολη σε ένα άδειο (αδιάφορο) ακροατήριο, την Τρίτη, 21 Απριλίου 2009:

1) Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολώνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς; Ε;
Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα. Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός.
Όταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 χ.α.ω., ξέρετε τι είναι πιθανό να γίνει; Και πόσο συχνά πάτε με 4 χ.α.ω.; Και πόσο συχνά ο απέναντί σας πάει επίσης με 4 χ.α.ω.;

2) Όταν ένα ΙΧ κινείται με 50 χ.α.ω. και τρακάρει σε σταθερό σημείο (κολώνα) ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσει ο επιβάτης που δε φοράει ζώνη στο ταμπλό; Με δύναμη 3 τόνων. Μπορείτε εσείς να σηκώσετε 3 τόνους; Ο Πύρρος Δήμας σηκώνει κάπου 240 κιλά... Είμαστε λοιπόν τόσο ηλίθιοι; Ναι είμαστε. Αλλά αν ρωτήσεις γύρω σου, όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν να "οδηγάνε". Ρε δεν πάμε στο διάολο, λέω εγώ.

3) Όταν οι πίσω επιβάτες δε φοράνε ζώνη ασφαλείας (αλήθεια πόσοι από τους πίσω επιβάτες φοράνε ζώνη; ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσουν πάνω στους μπροστινούς; Τα ίδια, με 3 τόνους. Ε, λοιπόν τι νόημα έχει να φοράει ο μπροστινός επιβάτης ζώνη ασφαλείας, άμα δε φοράει ο πίσω;

4) Όταν η μαμά κρατάει το αγγελούδι της στην αγκαλιά, καθισμένη στο μπροστινό κάθισμα, ξέρετε με πόση δύναμη θα το συνθλίψει πάνω στο ταμπλό, αν γίνει ατύχημα με μόλις 50 χ.α.ω.; Ε, τώρα πια ξέρετε. Με 3 τόνους. Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων; Όχι; Ε, γιατί το κρατάτε στην αγκαλιά; Και μη μου πείτε ότι θα το συγκρατήσετε...

5) Λέει ο Έλληνας που τα ξέρει... όλα: "Άμα δε φοράω κράνος, βλέπω καλύτερα και στο κάτω κάτω μόνο τον εαυτό μου βλάπτω". Αλήθεια; Κλαμένος και μυξωμένος, πέρα από αηδία είσαι και σκέτη τύφλα. Την τύφλα σου δε βλέπεις. Αλλά ας το δούμε και αλλιώς. Αν πηγαίνεις με 80 χ.α.ω και φας τη μέλισσα στη μούρη, δεν είναι πιθανό να προκαλέσεις ατύχημα; Και ποιος θα φταίει τότε; Βλέπεις λοιπόν που το κράνος δεν είναι μόνο "δική σου υπόθεση";

6) Έχετε δει κάποιους πιτσιρικάδες με φτιαγμένα παπιά που έχουν (για μόδα; δεν ξέρω) ημιφορεμένο το κράνος, δηλ. το ακουμπάνε μέχρι το μέτωπο, κάπως σαν την περικεφαλαία του Περικλή; Θα το έχετε δει, δε μπορεί. Το ξέρετε ότι είναι χειρότερο από το να μη φοράνε καθόλου κράνος; Κι αυτό γιατί το ακουμπισμένο σαν περικεφαλαία κράνος σε πιθανή πτώση μπορεί να τραυματίσει τον αυχένα και να είναι αυτό η αιτία που θα αφήσει τον αναβάτη ανάπηρο. Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που φοράει μεν το κράνος του αλλά το έχει λυμένο. Άμα είσαι λοιπόν τόσο ανόητος και έχεις το κράνος για περικεφαλαία ή το έχεις λυμένο, καλύτερα χωρίς κράνος.

7) Ξέρετε ότι πολλοί γονείς προσπαθούν οι ίδιοι (εν αγνοία τους βέβαια) να στείλουν τα παιδιά τους στον τάφο; Δείτε πώς.
Πραγματικό γεγονός σε ελληνικό νησί.
Ο γιος συλλαμβάνεται μέσα στη νύχτα με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χωρίς κράνος και χωρίς δίπλωμα από την αστυνομία. Οι αστυνομικοί παίρνουν μέσα στη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι του νεαρού και ειδοποιούν τους γονείς του. Το επόμενο πρωί πέφτουν από τον πατέρα τηλεφωνιές σε "παράγοντες" του τόπου και η κλήση σβήνεται και το θέμα είναι "λήξαν". Είναι όμως; Σε λίγο καιρό ο νεαρός σκοτώνεται με τη μηχανή χωρίς να φοράει κράνος. Τι έκανε ο πατέρας; Έδωσε το χείριστο παράδειγμα στο γιο του. Με τη στάση του τού είπε: "Δεν είναι κακό να οδηγούμε ενάντια στον ΚΟΚ, αρκεί να είμαστε σε θέση να μην τρώμε πρόστιμο και ποινές". Όταν ο πατέρας επιδεικνύει τη... δύναμή του σβήνοντας την κλήση του γιου που οδηγεί χωρίς δίπλωμα, του "δείχνει" με ποιόν τρόπο πρέπει να πορεύεται στη ζωή. Γλύφοντας, παρακαλώντας και κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό και τους άλλους. Η παιδεία, επέμεινε ο Ιαβέρης, αποκτάται μέσα από το σπίτι. Το παράδειγμα των γονιών είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Αλλά οι περισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι κάκιστα παραδείγματα.

8 ) Τι είναι για την ελληνική πολιτεία πιο κακό; Το να αποπειραθείς να κλέψεις λεφτά από μία τράπεζα ή το να αποπειραθείς να δολοφονήσεις κάποιον;
Ε, λοιπόν πιο κακό είναι το πρώτο. Δείτε γιατί:
-Άμα σε πιάσουν να κλέβεις μια τράπεζα, θα πας κατηγορούμενος στα ποινικά δικαστήρια.
-Άμα περάσεις με κόκκινο (άρα στην ουσία άμα αποπειραθείς να σκοτώσεις κάποιον άλλο που περνάει με πράσινο) πληρώνεις πρόστιμο 700 ευρώ. Κι άμα "τα έχεις τα φράγκα" και πληρώσεις μέσα σε 10 μέρες, σου κάνουν ΕΚΠΤΩΣΗ 50% και πληρώνεις 350 ευρώ.
Άμα πας να κλέψεις λοιπόν, πας φυλακή. Άμα πας να σκοτώσεις, πληρώνεις και με έκπτωση.
Μη γελάτε, εμάς αφορούν αυτά.

9) Αλλά η ελληνική πολιτεία έχει μακρά θητεία στην υποκρισία. Τη μέρα που ψηφιζόταν ο νέος ΚΟΚ, ένα κανάλι την είχε στήσει στην είσοδο του γκαράζ της Βουλής. Σχεδόν κανένας βουλευτής δε φορούσε ζώνη....
Και πήγαιναν να ψηφίζουν για να πάει το πρόστιμο για τη ζώνη στα 700 ευρώ!
Με έκπτωση 50%, αν πληρώσεις σε 10 μέρες, βεβαίως....

10) Να πάμε και στην Ελληνική Αστυνομία;
Πόσες φορές έχετε δει αστυνομικό να φοράει ζώνη ασφαλείας στο περιπολικό; Μάλλον ποτέ ή σπάνια.
Δηλ. αυτός που σου δίνει πρόστιμο για μη χρήση ζώνης είναι ο ίδιος παράνομος. Τι να λέμε τώρα;

11) Ας δούμε όμως και το θέμα της συνήθειας. Κάθε μέρα σκοτώνονται περίπου 3 άνθρωποι από τροχαίο. Πλήρης απάθεια. Το θεωρούμε σαν κάτι φυσικό.
Όταν όμως σκοτώθηκαν 21 παιδιά στα Τέμπη, όλοι μιλούσαν για "εθνική τραγωδία". Μα αφού σε 7 μέρες θα έχουμε πάλι συμπληρώσει άλλους 21 νεκρούς σε τροχαία! Κάθε εβδομάδα 21 άνθρωποι (νέοι ως επί το πλείστον) σκοτώνονται στους δρόμους. Αλλά είπαμε, το έχουμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ. Μόνο άμα είναι μαζεμένοι σε ένα τροχαίο 21 νεκροί ιδρώνει λίγο τ' αυτί μας. Αλλιώς, χεστήκαμε.

12) Αλλά ας το πάμε και παραπέρα. Πόσοι κάηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου το 2007; 80 άνθρωποι. Και πάλι ο κοιμισμένος στον καναπέ του Έλλην, ξύπνησε από το μόνιμο λήθαργό του και μίλησε για "εθνική τραγωδία". Οι 2.500 νεκροί κάθε χρόνο στα τροχαία τι είναι; Έχει διαφορά ένας άνθρωπος που καίγεται από έναν που σκοτώνεται σε τροχαίο; Για πείτε μου;

Και κλείνει την κουβέντα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Ερμούπολης ο Ιαβέρης, ζητώντας να μη χειροκροτήσουμε (γιατί τα χάλια μας δε θέλουν και χειροκρότημα) και ανακοινώνοντάς μας ένα ουσιαστικό και βαρύ σα σίδερο "Καληνύχτα σας".

Διαβάζουμε, διαβάζουμε και τι μένει τελικά;

O Άγγλος συγγραφέας και φιλόσοφος Aldous Huxley είπε προς το τέλος της ζωής του:

Προκαλεί αμηχανία το γεγονός ότι έχεις ασχοληθεί με το ανθρώπινο δίλημμα σε όλη σου τη ζωή, για να αντιληφθείς στο τέλος πως δεν έχεις τίποτε άλλο να προσφέρεις πέρα από μια συμβουλή του τύπου “Προσπάθησε να είσαι λίγο ευγενικότερος”.

Τόσο απλό – και τόσο δύσκολο – γίνεται το πράγμα τελικά: Η καλοσύνη και η ευγένεια είναι τα μεγαλύτερα πράγματα που μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο γύρω μας και σε μας τους ίδιους.

Και εις ανώτερα....

Σε γραπτό χαιρετισμό που στέλνει φέτος μαζί με κάθε φορολογική δήλωση ο Υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Αντώνης Μπέζας γράφει περήφανα:

….Τεκμαρτή δαπάνη υπολογιζόταν και συνεχίζει να υπολογίζεται μόνο για τα αυτοκίνητα εργοστασιακής αξίας άνω των 50.000 ευρώ, η οποία μειώνεται λόγω παλαιότητας.


Αυτό θα πει οικολογική και περιβαλλοντική πολιτική με κοινωνικές ευαισθησίες….

Ubi dubium ibi libertas.

( Όπου αμφισβήτηση, εκεί ελευθερία).


Publius Syrus.

Τί δίνουμε στα παιδιά που βήχουν;

Τα παρακάτω τα οποία είναι γραμμένα με πολύ πρακτικό τρόπο, όχι τόσο επιστημονικό, δεν διεκδικούν την απόλυτη αλήθεια αλλά είναι εμπειρίες που μου μετέδωσε ο Παιδίατρος Βαγγέλης Αργυρίου ( www.argiriou.org ) που τον εκτιμώ σαν επιστήμονα, άσχετα από το ότι τυχαίνει να είναι και αδελφός μου. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ως Ιατροί και το κόστος των φαρμάκων που συνταγογραφούμε. Για αυτό παρακάτω γράφω ενδεικτικά δίπλα σε κάθε φάρμακο και την λιανική τιμή του(Λ.Τ.) σε Ευρώ (Ε),δηλαδή τί κοστίζει στο φαρμακείο αν το πάρει κανείς χωρίς συνταγή, στις 19.05.2009.


Οι γονείς παραπονιούνται για τον βήχα αλλά είναι σημαντικό ο Ιατρός να ξεκινήσει την συζήτηση από την μύτη. Είναι σημαντικό να μην είναι η μύτη βουλωμένη για να μην βήχει το παιδί.

Έτσι οι γονείς μπορούν να χρησιμοποιούν για να ξεπλένουν την μυτούλα του παιδιού μη συνταγογραφούμενα σκευάσματα φυσιολογικού ορού όπως το N.S. Fysiomer (οι διάφορες μορφές κοστίζουν από 8,85 έως και 9,65 Ε), το N.S. Athomer (οι διάφορες τιμές κοστίζουν από 6,75 έως και 7,4 Ε) , το N.S. N-spray (8,7 Ε)από τα οποία μπορούμε να δίνουμε π.χ. 2 ψεκασμούς σε κάθε ρουθούνι x 3 - 4.

Από κει και πέρα για να αποσυμφορηθεί η μύτη μπορούμε να δίνουμε και τις συνταγογράφομενες Nasal Drops Otrivin 1-2 σταγόνες x 2-3 άμφω για 5-7 ημέρες(για παιδιά 1-10 ετών την μορφή 0,05% (Λ.Τ. 1,15 Ε) και για άτομα άνω των 10 ετών τη μορφή 0,1% (Λ.Τ. 1,25 Ε). Λίγη ώρα αφού δώσουμε τις σταγόνες Otrivin μπορούμε να στάζουμε με μια βατονέτα βυθισμένη σε ελαιόλαδο, μία ή δύο σταγονίτσες ελαιόλαδου επιφανειακά στα ρουθουνάκια του παιδιού για να μην ξεραίνεται ο βλεννογόνος της μύτης. Το Otrivin μπορούμε να το χρησιμοποιούμε παράλληλα με τους παραπάνω φυσιολογικούς ορούς.

Επίσης για την ρινική συμφόρηση, και έμμεσα για τον βήχα, βοηθά και το Sol. Oral Xozal 5 mg/ml σε μπουκαλάκι των 200 ml (Λ.Τ. 9,02 Ε). Τότε για παιδιά 2-6 ετών δίνουμε 2,5 ml x 2 φορές την ημέρα, και για παιδιά άνω των 6 ετών 10 ml x 1 φορά την ημέρα.

Αν ο βήχας είναι παραγωγικός προτείνουμε στους γονείς να δίνουν στο παιδί υγρά π.χ. χαμομήλι, και αν το παιδί του αρέσει το μέλι, και λίγο μέλι μέσα στο υγρό. Σε περίπτωση παραγωγικού βήχα καλό είναι οι γονείς να αποφεύγουν το γάλα.

Αποφεύγουμε να δίνουμε σιρόπια για τον βήχα (θεωρείται πλέον ξεπερασμένη μέθοδος κατά του βήχα). Αν οι γονείς πάντως επιμένουν για σιρόπι τότε είναι ίσως προτιμότερο,για παραγωγικό βήχα, να δώσουμε Susp. Trebon 200 mg /5 ml σε μπουκαλάκι των 120 ml (Λ.Τ. 1,84 Ε) το οποίο είναι αν μη τι άλλο και αντίδοτο για την υπερδοσολογία της παρακεταμόλης… Η δοσολογία για το Trebon είναι για παιδιά < 2 ετών 2,5 ml x2, για παιδιά < 7 ετών 5 ml x2 και για παιδιά > 7 ετών 5 ml x3. Υπάρχουν πάντως και αρκετοί Παιδίατροι που δίνουν στον παραγωγικό βήχα, Bisolvon. Το Sir. Bisolvon είναι 8 mg/5 ml με κουτί των 100 ml (Λ.Τ. 2,80 Ε) ή των 250 ml (Λ.Τ. 6,46). Η δοσολογία του Bisolvon για παιδιά <1 έτους είναι 2 mg (=1,25 ml) x2, για παιδιά 1 – 5 ετών 4 mg (=2,5 ml) x2 και για παιδιά 6 - 10 ετών 4 mg (=2,5 ml) x4

Αν υπάρχει υποψία μεταλοιμώδους άσθματος π.χ. βήχας μετά από λοίμωξη ο οποίος έρχεται κυρίως το βράδυ, τότε μπορούμε να δώσουμε Sir. Aerolin 2 mg /5 ml σε μπουκαλάκι των 150 ml (Λ.Τ. 1,37 Ε) και η δοσολογία είναι 0,1 mg (=0,25 ml) / kg βάρους σώματος x 3 – 4.

Επίσης για μεταλοιμώδες άσθμα μπορούμε να προσθέσουμε στο Aerolin, ή να χρησιμοποιήσουμε ακόμη και μόνο του, το Singulair. Τότε για τα μικρά παιδιά που δεν μπορούν να μασήσουν δίνουμε Sach. Singulair 4 mg x 20 (Λ.Τ. 35,68 Ε)(μέσα σε φρουτόκρεμα ή οποιοδήποτε άλλο φαγητό αλλά όμως όχι μέσα σε νερό ή άλλο υγρό. Για τα παιδάκια από 2,5 έως και 5 ετών που μπορούν να μασήσουν μπορούμε να τα δώσουμε T. Chew Singulair 4 mg x 14 (Λ.Τ. 25,16 Ε), 1 το βράδυ και για τα παιδάκια από 6 έως και 14 ετών T. Chew Singulair 5 mg x 14 (Λ.Τ. 25,04 Ε) ή x 10 (Λ.Τ.18,88 E) , 1 το βράδυ. Η διάρκεια της θεραπείας με το Singulair είναι ακόμη υπό συζήτηση μεταξύ των ειδικών. Φυσικά για σοβαρά και επίμονα άσθματα μπορεί να απαιτηθεί θεραπεία με Singulair σε χρόνια βάση. Σε ήπια μεταλοιμώδη άσθματα όμως, ίσως το καλύτερο να ήταν μια θεραπεία 28 ημερών. Μερικές φορές όμως αρκεί με μια θεραπεία των 14 ημερών. Μάλιστα καλό θα ήταν να σημειώνουν οι γονείς σε ένα χαρτί, πότε σταμάτησαν την θεραπεία με το Singulair. Σε περίπτωση που ο βήχας επανέλθει έχει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της λήξης της θεραπείας με το Singulair και της επανέναρξης του βήχα.

Όταν υποψιαζόμαστε βέβαια βακτηριακή λοίμωξη πρέπει να δίνουμε και αντιβιοτικό. Πρέπει πάντως να μην δίνουμε αντιβίωση άκριτα σε όλα τα κρυωμένα παιδιά με πυρετό, από συνήθεια και μόνο, παρά μόνο αφού ζυγιάσουμε προσεκτικά την περίπτωση. Πάντως αν δώσουμε αντιβιοτικό τότε καλό είναι να προσθέσουμε και κάποιο προβιοτικό για να ελαττώσουμε τον κίνδυνο γαστρεντερικών διαταραχών λόγω της αντιβίωσης.

Αντίο χαμπίμπι, και πάλι μόνος.

Καθημερινή, 12/04/2009.
Του Νίκου Γ. Ξυδάκη.

Τρεις πρόσφατες ταινίες, τρία δράματα, μας υπενθυμίζουν πόσο δραστικός και καίριος μπορεί να είναι ο αμερικανικός κινηματογράφος, πόσο καλά αφουγκράζονται το παρόν και τους κοινωνικούς κραδασμούς οι Αμερικανοί κινηματογραφιστές, και πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορούν να μετουσιώσουν ένα κοινωνικό φαινόμενο σε αφήγημα, σε δράμα, σε έργο τέχνης. Οι τρεις ταινίες είναι το “Παγωμένο ποτάμι”, to “Gran Torino” και το “The Visitor”. Ολες οι ταινίες είναι παραγωγές μικρομεσαίου κόστους και ολιγοπρόσωπες, και όλες καλογυρισμένες, με ερμηνείες υψηλού επιπέδου, με σχετικά άγνωστους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, εκτός του Κλιντ Ιστγουντ (Gran Torino).

Σε όλες τις ταινίες θέμα είναι η μετανάστευση, ο ξένος, ο φτωχός, ο σε αποκλεισμό ή κατατρεγμό, και η σχέση του ξένου με τον γηγενή, που τραβάει κι αυτός παρόμοια βάσανα, άλλης κλίμακας, αλλά ίδιου πυρήνα: φτώχεια, μοναξιά, φθορά, δυσκολίες προσαρμογής στο καινοφανές περιβάλλον.

Το θέμα των ταινιών είναι ο καιρός μας, η ανθρώπινη συνθήκη στον 21ο αιώνα: οι ανισότητες, οι μετακινήσεις, οι αποκλεισμοί, ο αμήχανος άνθρωπος ενώπιον του απειλητικά αναδυόμενου νέου, οι άνθρωποι σε μεταιχμιακή κατάσταση, η μοναξιά, η δύσκολη διατήρηση της αξιοπρέπειας, η σκληρή δοκιμασία των παλαιών ηθικών αρχών.

Στο Παγωμένο Ποτάμι μια γυναίκα της εργατικής τάξης παλεύει να κρατήσει ενωμένη και σώα την οικογένειά της, δυο ανήλικα αγόρια, στα παγωμένα αμερικανοκαναδικά σύνορα, με -28 βαθμούς σ’ ένα φτενό λυόμενο που μπάζει, με μερική απασχόληση, με σύζυγο τζογαδόρο που έχει αποδράσει. Σε τρεις σκηνές, περιγράφεται όλο το δράμα των πληβείων της πλουσιότερης χώρας. Για να τα βγάλει πέρα, συνεργάζεται με μια μοναχική Ινδιάνα: περνούν στις ΗΠΑ λαθρομετανάστες, διασχίζοντας το παγωμένο ποτάμι, το σύνορο. Γιατί έρχονται εδώ οι Κινέζοι και οι Πακιστανοί, αναρωτιέται η γυναίκα, ποιον παράδεισο περιμένουν να δουν; Δεν υπάρχει παράδεισος. Για την λευκή Αμερικανίδα, όλα είναι κόλαση, όλα κρέμονται σε μια κλωστή, η απόλυτη φτώχεια, η ζωή των παιδιών της, προ πάντων η αξιοπρέπειά της και η πίστη στη ζωή. Μια αποκαλυπτική εμπειρία, μια παρ’ ολίγον τραγωδία, ενώνει τις δυο γυναίκες, λευκή και ινδιάνα, δυο μητέρες που κινδυνεύουν να χάσουν τα παιδιά τους, δυο not good enough μάνες που βυθίζονται στην ενοχή και την αναξιότητα. Με μια θυσία, κερδίζουν τα παιδιά τους και την υστάτη νησίδα, την ανθρωπινότητα, τη ζωή με αξιοπρέπεια.

Στο Παγωμένο Ποτάμι, οι μετανάστες είναι στο φόντο, ανθρώπινα φορτία που στιβάζονται στο πορτ-μπαγκάζ· κι από εκεί όμως δρουν καταλυτικά πάνω στους ήρωες. Στο Gran Torino και στο Visitor, οι μετανάστες είναι στο προσκήνιο, πρωταγωνιστές. Με άλλο, ομιλητικό τρόπο, δρουν κι αυτοί καταλυτικά στις ζωές των γηγενών που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Ο μοναχικός γερόλυκος Ιστγουντ, απομεινάρι της πατρίδας του Ψυχρού Πολέμου και της Βιομηχανικής Εποχής, ξεκουκκίζει τις τελευταίες μέρες του σε μια γειτονιά που έχει ξεπέσει σε γκέτο συμμοριών. Οι τελευταίες μέρες του, σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει, θα φωτιστούν από δυο Κινεζάκια γειτονόπουλα, μια ακατανόητη νιότη, μια νέα Αμερική· και θα τον οδηγήσουν σε μια επική έξοδο από τον παλιό κόσμο, συμβολικά και σωματικά· σε μια θυσία υπέρ των νέων φίλων, της οιονεί οικογένειας.

Στο Visitor, ο γηγενής είναι ένας μονόχνωτος WASP, καθηγητής στο Γιέιλ, ένας άνθρωπος ηττημένος και στείρος, πικράντερος, μονάχος, που παρακολουθεί τη ζωή του να τελειώνει χωρίς νόημα. Η απρόοπτη εισβολή δυο νεαρών λαθρομεταναστών στο νεοϋορκέζικο διαμέρισμά του, ανατρέπει τη θλιβερή κανονικότητά του και τον αφήνει έκθετο στα κύματα της ζωής, στα αισθήματα, στη μουσική, στη φιλοξενία, ακόμη και στον έρωτα για την ώριμη χήρα από τη Συρία. Δίνει φιλοξενία, προσφέρει· και του δίδεται: φιλία, αγάπη. Ο νεαρός τον μαθαίνει μουσική, να ακούει με το σώμα τη μουσική, να την ακολουθεί χωρίς να σκέφτεται. Ο WASP ανταποδίδει, αποκολλάται από την ερημιά του εγωτισμού του, γίνεται αρωγός και ικέτης· επισκέπτης φυλακών, επισκέπτης της άλλης πραγματικότητας, των γκρίζων ανθρώπων sans papiers. Αλλάζει. Η μητέρα του νεαρού, βγαλμένη από θάνατο και στέρηση, του δίνει τα δώρα της αξιοπρέπειας και της αγάπης, αποκαλεί αυτόν τον στερεμένο, ”χαμπίμπι”, αγαπημένο. Τα κύματα της ζωής τούς παίρνουν και τους πετούν σαν καρυδότσουφλα, ο καθένας μονάχος και πάλι, οι κόσμοι χωριστά, κι ο καθένας να κουβαλάει μια ουλή, ένα άγγιγμα, μια αστραπή ονείρου.

Εργα συγκινητικά και αληθινά. Εργα για τον καιρό μας, και τον καιρό που έρχεται. Σκέφτηκα: Τι έργα αναλόγως δραματικά κι αληθινά φτιάχνουν οι Ελληνες κινηματογραφιστές; Πώς αφηγούνται τον δύσκολο καιρό μας;


Σκέφτομαι.http://vlemma.wordpress.com/2009/04/12/habibi

Το κάπνισμα και η ιδιωτική μας οικονομία.

Πήγα σήμερα στο περίπτερο της γειτονιάς μου, κοντά στην πιάτσα των ταξί στην Νομαρχία Καβάλας, και ρώτησα πόσο κάνει ένα πακέτο τσιγάρα. Η κοπέλα που ήταν στο περίπτερο μου είπε ότι, κατά μέσο όρο, το πακέτο με τα 20 τσιγάρα κοστίζει 3 ευρώ.

Δηλαδή ένας καπνιστής που καπνίζει ένα πακέτο την ημέρα θα ξοδέψει:

τον μήνα 90 ευρώ,

τον χρόνο 1080 ευρώ,

στα 30 χρόνια 32.400 ευρώ

και στα 50 χρόνια 54.000(αν προλάβει να καπνίσει τόσο).

Και μιλάμε πάντα για ένα άτομο, και μόνο για ένα πακέτο την ημέρα.

Υπάρχουν πολλοί που καπνίζουν περισσότερο ενώ σε πολλές οικογένειες καπνίζουν συχνά π.χ. τέσσερα άτομα. Όποτε μέσα σε 30 χρόνια, μια τετραμελής οικογένεια όπου καπνίζουν και οι 4 από ένα πακέτο την ημέρα, έχει ξοδέψει 129.600 ευρώ για τσιγάρα. …

Αυτά.

Το πάρτυ τελείωσε...

Μην βιαστείτε να με κατατάξετε σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική φιλοσοφία, παράταξη ή κόμμα. Το παρακάτω κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου πάντως μου φαίνεται ενδιαφέρον:

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

Τα πάντα σχεδόν φορτώνονται σήμερα στη διεθνή οικονομική κρίση. Το πρόβλημα όμως της χώρας μας είναι εσωτερικό, δομικό. Δεν είναι εισαγόμενο από το εξωτερικό. Δεν είμαστε βιομηχανική χώρα με μεγάλες εξαγωγές που θα μπορούσαν να υποστούν ζημιές από την κάμψη της διεθνούς κατανάλωσης. Και συνακόλουθα να κλείσουν, αφήνοντας άνεργους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα προέρχεται από τις απηρχαιωμένες δομές της οικονομίας μας. Που η διεθνής κρίση απλά έφερε στην επιφάνεια. Γιατί δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν. Για χρόνια -από το 1981 ουσιαστικά- η χώρα ζει με δανεικά. Οι κυβερνήσεις κάνουν παροχές, δίνουν επιδοτήσεις, συντηρούν πεθαμένες ουσιαστικά βιομηχανίες και εταιρείες και μεγαλώνουν τον δημόσιο τομέα με δανεικά. Καλύπτουν τα ελλείμματα δανειζόμενοι από το εξωτερικό. Κι ο λαός αδιαφορεί μία και περνάει καλά. Θυμώνει μόνο όταν κάποιος προσπαθήσει να βάλει τάξη. Να του χαλάσει δηλαδή την βόλεψη. Να επιχειρήσει κάποιον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας. Όπως όταν το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκάλυψε τις κρυφές εγγυήσεις που είχε δώσει το δημόσιο για τα δάνεια δημόσιων οργανισμών και άλλων φορέων. Και τις ενσωμάτωσε έντιμα στον προϋπολογισμό. Κι έκτοτε κατηγορείται πως... αύξησε το έλλειμμα!! Επειδή έφερε στο φως τις ταχυδακτυλουργίες! Κι ας ήταν η μοναδική φορά μετά το 1981 που η χώρα παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα.

Όλα όμως μπορούσαν μέχρι τώρα να καλύπτονται. Τώρα το πάρτι τελείωσε. Γιατί δεν είναι πλέον εύκολος ο δανεισμός. Για να βρούμε λεφτά σήμερα χρειάζεται να βγάλουμε ομόλογα με spread μεγαλύτερο κατά 7 περίπου μονάδες από το αντίστοιχο της Γερμανίας. Και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα να αγοράσει τα δάνεια αυτά από τους φοβισμένους δανειστές μας. Μια άρνηση της ΕυρώπαΙκής Τράπεζας θα μας οδηγούσε αμέσως στην χρεοκοπία. Γιατί κανείς δεν δανείζει μία χώρα -ανεξάρτητα από το spread- που χρωστάει γενικά γύρω στα 800 δισ. ευρώ. Διότι απλά δεν θέλει να χάσει τα λεφτά του. Χάρις λοιπόν στην Ευρώπη ακόμη αναπνέουμε. Γι΄ αυτό και οι Βρυξέλλες έχουν κάθε δικαίωμα να μας βάζουν όρους, να μας τοποθετούν σε επιτήρηση και να εμφανίζονται σαν δάσκαλοι στο σχολείο. Καιρός είναι να το καταλάβουμε. Και να αρχίσουμε την δουλειά. Σοβαρά όμως και δίχως κουτοπονηριές. Οι σημερινές μας οικονομικές δομές θα μας στείλουν στην κόλαση. Να δούμε την αλήθεια, να κατανοήσουμε όλοι το πρόβλημα και να αλλάξουμε νοοτροπία. Είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.

Καλό όμως είναι να σταματήσουν και κάποια άλλα παραμύθια. Όπως λ.χ. πως δεν θα πρέπει να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα. Μια και δεν φταίει σε τίποτα για τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Όπως για τίποτε δεν φταίνε και οι εργαζόμενοι για την κρίση που ξέσπασε στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού –δηλ. στις ΗΠΑ. Είναι όμως αληθινοί οι ισχυρισμοί αυτοί; Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι; Γιατί το αμερικανικό κράτος είχε ασκήσει ποινικές διώξεις εναντίον τραπεζών που είχαν «τολμήσει» να δανείσουν εύπορους λευκούς αντί για πτωχούς –και δίχως εγγυήσεις βέβαια– μαύρους; Όταν ξέσπασε η φούσκα των ακινήτων ποιοι ήσαν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δάνεια βουλιάζοντας έτσι τις τράπεζες και τα χρηματο-οικονομικά προϊόντα στην ανυποληψία; Οι βαθύπλουτοι κεφαλαιοκράτες ή οι δανειολήπτες με την ανύπαρκτη οικονομική επιφάνεια;

Kαθ’ όσον αφορά την χώρα μας προσπαθώ, με δυσκολία είναι η αλήθεια, να καταλάβω ποιος ακριβώς κοροϊδεύει ποιόν. Το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει προέλθει από τον αλόγιστο δανεισμό. Που πραγματοποιήθηκε για να καλύψει δημόσιες δαπάνες που δεν μπορούσε να καλύψει ο προϋπολογισμός. Λεφτά δηλ. που ξοδεύτηκαν χωρίς να υπάρχουν. Που ακριβώς δαπανήθηκαν οι πόροι αυτοί; Μήπως με τα δανεικά αυτά αγόρασαν καράβια οι εφοπλιστές ή οικοδόμησαν εργοστάσια οι μεγαλοβιομήχανοι; Η αλήθεια είναι πως με τα δανεικά αυτά το κράτος έκανε τον καλό στις λαϊκές τάξεις για να αντλήσει εύνοια και ψήφους. Με τα λεφτά αυτά διορίσθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, αχρείαστοι στην ουσία, υπάλληλοι στο δημόσιο. Με τέτοια χρήματα αυξήθηκαν θεαματικά συντάξεις και μισθοί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κι επιδοτήθηκαν αγροτικά προϊόντα –καμιά φορά έξω από τις προδιαγραφές και την παρακολούθηση των κοινοτικών υπηρεσιών. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν περιουσίες μέσω κρατικών εργολαβιών και δημοσίων προμηθειών. Αντιπροσωπεύοντας ξένα προϊόντα οι πελάτες του δημοσίου πλούτιζαν υπερτιμολογώντας. Και πολλές φορές πουλώντας πράγματα άχρηστα ή και ελαττωματικά. Έτσι, κρατήθηκαν και στη ζωή άχρηστες δημόσιες ή και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μοιράζοντας λεφτά στους απασχολούμενους, σ΄αυτές που όμως ποτέ τους δεν είχαν κερδίσει. Η Ολυμπιακή λ.χ. στοίχιζε ένα δισ. ευρώ την τριετία. Κι άλλα τόσα περίπου ο ΟΣΕ. Λεφτά που το κράτος δεν είχε. Λεφτά που το κράτος δανειζόταν.

Πως βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι πλούσιοι ή έστω εύποροι Έλληνες –με ωραία σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, εκδρομές Χριστούγεννα και Πάσχα, να πλημμυρίζουν τα ακριβά εστιατόρια, τα σύγχρονα υπερκαταστήματα, τις πολυτελείς καφετέριες και τις εντυπωσιακές ντίσκο; Δίχως όμως η χώρα να παράγει ουσιαστικά τίποτε; Ανέβηκε το βιοτικό μας επίπεδο ενώ πέφταμε συνέχεια, θεαματικά μάλιστα, στην παραγωγικότητα, στις εξαγωγές, στην εκμεταλλεύσιμη οικονομικά έρευνα, στην εισαγωγή καινοτομιών, στην παραγωγή και σε τόσα άλλα. Το κράτος φτώχαινε ενώ οι πολίτες γινόντουσαν πλουσιότεροι!! Γιατί συνέβαινε αυτό; Μα, επειδή δανειζόμασταν. Αν λοιπόν οφείλουμε τώρα όλοι να ανασκουμπωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια προβλήματα, αυτοί προς όφελος των οποίων βουλιάξαμε στα δανεικά δεν πρέπει να συνεισφέρουν;

Τι νόημα λοιπόν έχει το επιχείρημα πως ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη; Για ποιους δανειζόταν τόσες δεκαετίες το ελληνικό δημόσιο; Πως βρέθηκαν βιοπαλαιστές αγρότες στη Λάρισα με ομόλογα της Lehman Brothers στα χέρια; Είναι ώρα πλέον να μιλήσουμε με την γλώσσα της αλήθειας. Όσο δυσάρεστα κι αν ακούγονται αυτά που οφείλουν να λεχθούν. Η κυβέρνηση της ΝΔ λ.χ., την οποία η Αριστερά καταγγέλλει σαν νεοφιλελεύθερη, δημιούργησε στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία 695 καινούργιους δημόσιους φορείς, ινστιτούτα, εταιρίες, δ/νσεις, επιτροπές κλπ. Οφείλει η ηγεσία των κομμάτων της Αριστεράς να εξηγήσει τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι τούτος που διογκώνει το κράτος, αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και πληθωρίζει τον αριθμό όσων απασχολούνται στο δημόσιο. Όλες αυτές οι επιλογές όμως προφανέστατα έχουν την ευλογία της αριστεράς. Η οποία ούτε στιγμή δεν παύει να υπεραμύνεται των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Ανεξάρτητα της προσφοράς τους και της χρησιμότητας του φορέα στον οποίο απασχολούνται.

Όλοι αυτοί λοιπόν, που βολεύτηκαν στο δημόσιο κι απολαμβάνουν της ειδικής του εργασιακής προστασίας δεν έχουν ευθύνη για τα δημοσιονομικά μας χάλια; Αφού προσεληφθήκαν από ένα κράτος ουσιαστικά χρεοκοπημένο. Που είναι υποχρεωμένο να δανείζεται για να τους συντηρεί. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο όλοι να συνεισφέρουν στην προσπάθεια μείωσης του χρέους; Και ιδιαίτερα που συνέβαλαν για να αυξηθεί; Αθώοι λοιπόν δεν υπάρχουν. Και εξαιρέσεις δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές. Τα σπασμένα από το πάρτι που τελειώνει όλοι θα κληθούν να τα πληρώσουν.

http://venus.cslab.aueb.gr/forum/viewtopic.php?f=45&p=160593

Για ποιά σοφία μιλάμε;

...........
..................
''Δεν κερδίζει τίποτα ο άνθρωπος μεγαλώνοντας. Η σοφία είναι στέρεμα ορμονών. Παύεις να κάνεις τρέλες παύεις να κάνεις λάθη διότι δεν έχεις ορμόνες. Δεν έχεις πάθη. Βιολογικό είναι το θέμα. Για ποια σοφία μιλάμε;''
............................


Απο τη συνέντευξη της Κικής Δημουλά στον Θανάση Λάλα στο περιοδικό Freepress, FAQ, no3.

Ένας ενδιαφέρον ορισμός της πατρίδος.

« Η πατρίδα μου είναι τα παιδικά μου χρόνια.
Εκεί ανήκω και εκεί γυρνάω πάντα.»




Από το blog <<Το ημερολόγιο μιας "Ξένης" >>
( http://imerologiomiasksenis.blogspot.com ).

Karin Boye.

Προσπαθώ να μεταφράσω στα Ελληνικά ένα δίστιχο της Σουηδέζας ποιήτριας Karin Boye (1900 – 1941):

Ja visst gör det ont när knoppar brister.
Varför skulle annars våren tveka?
............
.........................

Φυσικά και πονάει όταν τα μπουμπούκια σκάζουν.
Αλλιώς γιατί να δίσταζε η Άνοιξη;
………..
........................

Η ψυχιατρική σε κάνει πιο επιεική με τους άλλους.

Διάβασα πρόσφατα μια συνέντευξη της Ψυχιάτρου και Πολιτικού κ. Γιαννάκου. Από αυτή τη συνέντευξη μου έμεινε πιο πολύ κάτι που το είχα νιώσει και εγώ όταν εργαζόμουν σαν ειδικευόμενος στην Ψυχιατρική κλινική του Växjö στην Σουηδία αλλά δεν κατόρθωσα ποτέ να το διατυπώσω τόσο λιτά και εύστοχα:


"H ψυχιατρική σε κάνει πιο επιεική με τους άλλους."


Πράγματι, όταν σου ανοίξει ένας άνθρωπος την ψυχή του αλλά και μελετήσεις την όλη ιστορία του, τότε βλέπεις ότι πολλά από τα άσχημα που κάνει δεν υπόκεινται στην θέλησή του αλλά είναι πέρα από αυτή. Είναι πράγματα που συχνά σχετίζονται με το περιβάλλον αλλά και την κληρονομικότητα του.

Το πιο σημαντικό ίσως που κέρδισα από τον ένα περίπου χρόνο που εργάστηκα συνολικά σαν Ιατρός σε Ψυχιατρική κλινική ήταν ακριβώς αυτή η επί -γνωση (που συχνά όμως την προσπερνώ και εγώ δυστυχώς).


http://www.lifo.gr/content/x8/1200

Εικόνα από το μέλλον.

Καθημερινή, 25/01/2009.
Tου Νικου Γ. Ξυδακη.


Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.

Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι – ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.

Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν Ι.Χ. με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.

Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια... Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο... Και – Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.

Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.

Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.

Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.

Από το ’90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχνανση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.

Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.

Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται. Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ’50 και το ’60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών. Είναι το ίζημα του ελληνισμού. Ο αφρός βρίσκεται στη Διασπορά.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_25/01/2009_300778

As I would not be a slave..

"As I would not be a slave, so I would not be a master".


Abraham Lincoln.

Πώς ονειρεύομαι μια ομάδα συζήτησης.

Τα τέσσερα περίπου χρόνια από τότε που επαναπατρίστηκα στην Ελλάδα έχω δοκιμάσει να συμμετάσχω σε δύο διαφορετικές λέσχες ανάγνωσης. Απογοητεύτηκα και από τις δύο:

Υπάρχουν πάντα ένα - δύο άτομα που μονοπωλούν την συζήτηση και οι υπόλοιποι κάθονται και παρακολουθούν αμέτοχοι αναπνέοντας συχνά και το αναμμένο τσιγάρο του διπλανού τους. Συνήθως μάλιστα αυτοί που μονοπωλούν την συζήτηση είναι μεταξύ των αντρών και αυτές που δεν λέν καλά - καλά κουβέντα είναι γυναίκες.

Μάλλον θα με πείτε δύστροπο, κουραστικό, με μηχανιστική σκέψη που σκοτώνει τον αυθορμητισμό αλλά παρόλα αυτά δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω πώς αντιλαμβάνομαι μια καλή λέσχη ανάγνωσης (ή για την ακρίβεια θα προτιμούσα να την ονομάσω μια ομάδα συζήτησης) που βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, του σεβασμού στον πλησίον μας και της από κοινού δημιουργικότητας. Όχι στο ποιος έχει την πιο βροντερή φωνή. Τις ιδέες αυτές τις πήρα από την συμμετοχή μου σε διάφορες ομάδες εργασίας όταν ζούσα στην Σουηδία.

Η ομάδα καταρχήν δεν πρέπει να είναι πολύ μεγάλη, το πολύ 10 άτομα, έτσι ώστε να υπάρχουν προυποθέσεις για διαδραστικότητα από πλευράς όλων των μελών της.

Για την συζήτηση ορίζουμε εξ αρχής ένα, διαφορετικό για κάθε συνεδρία, άτομο που θα είναι ο συντονιστής της συζήτησης. Αυτό το άτομο θα είναι υπεύθυνο να τηρείται ένα χρονικό πλαίσιο αλλά και να μην ξεφεύγει πολύ η κουβέντα.

Ξεκινούμε ακριβώς την προκαθορισμένη ώρα (άντε το πολύ 10 λεπτά αργοπορημένοι). Όσοι αργήσουν, άργησαν.

Αρχίζουμε με το να συστηθεί ένας - ένας στους υπόλοιπους με το όνομα του και να αναφέρει ίσως και ένα – δυό πράγματα για τον εαυτό του.

Επιλέγουμε ένα θέμα για το οποίο έχει προετοιμάσει μια σύντομη αλλά περιεκτική εισήγηση ένα διαφορετικό κάθε φορά άτομο. Λέγοντας σύντομη εισήγηση εννοώ το πολύ 15 λεπτά. Από κεί και πέρα νομίζω ότι κουράζουμε και οι ακροατές δεν ακούν πλέον προσεκτικά.

Μετά ο συντονιστής ζητά γνώμη επί του θέματος από κάθε μέλος της ομάδας με την σειρά. Το κάθε μέλος βέβαια δεν θα επιτρέπεται να μονοπωλεί την συζήτηση αλλά να ολοκληρώνει την άποψη του μέσα το πολύ σε πέντε λεπτά. Αυτό θα γίνει έως ότου όλα τα μέλη της ομάδας να πουν το καθένα την γνώμη του (όσοι δεν θέλουν να πουν τίποτε θα μπορούν να πουν απλά “δεν έχω να προσθέσω τίποτε”, πρέπει όμως να τους δοθεί η ευκαιρία να το πουν έστω και αυτό). Είναι χρέος του συντονιστή να φροντίζει ώστε να μη διακόπτεται όποιος έχει τον λόγο αλλά και να μην ξεπερνά τα χρονικά όρια.

Μετά από αυτό τον κύκλο (ο οποίος μαζί με την εισήγηση παίρνει γύρω στην μια ώρα για να ολοκληρωθεί) μπορεί να επακολουθήσει μια πιο ελεύθερη συζήτηση για όσους θέλουν να συνεχίσουν.

Πώς καθιερωνόμαστε, οι Γενικοί Ιατροί, στη συνείδηση του κόσμου;

Aπόσπασμα από κείμενο του συναδέλφου κ. Παναγιώτη Λουμάκη στο αρχικό φόρουμ της Ένωσης των Ελλήνων Γενικών Ιατρών. Το απόσπασμα αυτό μου φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχο, το φύλαξα, και το παραθέτω παρακάτω:


.........
......................
η εμπέδωση της αξίας της ειδικότητας μας στην Ελληνική κοινωνία δεν επιτυγχάνεται μόνο με συνδικαλιστικούς αγώνες (που είναι βέβαια απαραίτητοι), αλλά πρώτιστα με την καταξίωση μας (ως γενικών γιατρών) στη συνείδηση του κόσμου μέσω της προσφοράς μας και του επιστημονικού μας κύρους.

.............................................
..........................................................

ΟΓΚ. ΑΝΤΙΚ. ΝΟΣΟΚ. ΑΘΗΝΩΝ "Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ" - ΝΠΔΔ

Μεσάνυχτα τους κατεβάζαν,

χωρίς κανένας άλλος να πάρει είδηση.

Τους έγδυναν, τους έπλεναν, τους έντυναν με τα καλά τους

που οι συγγενείς είχαν από μέρες τρεις φέρει,

τους έκλαιγαν με κλάμα πνιχτό

στο ξένο, τους έκλαιγαν, στο κοιμισμένο παρεκκλήσι,

και ύστερα τίποτα, σιωπή ύστερα.


Σαν τα επαρχιακά λεωφορεία του ΚΤΕΛ,

έφευγαν, έφευγαν το πρωί, οι νεκροφόρες.




Γιώργος Μαρκόπουλος

http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=432095

Σκέψεις του κ. Μουντοκαλάκη γύρω από την Γενική Ιατρική στην Ελλάδα.

Θ. Δ. Μουντοκαλάκης είναι Καθηγητής Παθολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

09.02.2008


Στο μυθιστόρημά του με τίτλο «1984», ο George Orwell είχε εφεύρει τον όρο “newspeak” για να περιγράψει μια «νέα γλώσσα», που το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ωκεανίας, με επικεφαλής το «Μεγάλο Αδελφό» (“Big Brother”), χρησιμοποιούσε για να ελέγξει τη βούληση των κατοίκων της φανταστικής αυτής χώρας του μέλλοντος (το μυθιστόρημα είχε εκδοθεί το 1949). Παραδείγματα της «νέας γλώσσας» ήταν τα συνθήματα: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη». Με την επινόησή του αυτή, ο συγγραφέας κατόρθωσε να αναδείξει τη επίδραση της γλώσσας στη σκέψη και την παραπλάνηση στην οποία μπορεί να οδηγήσει η σύγχυση των εννοιών. Την ανάγκη κατανόησης του περιεχομένου των όρων ως προϋπόθεση κάθε εκπαίδευσης είχε εκφράσει πριν από πολλούς αιώνες ο Αντισθένης, ο κυνικός φιλόσοφος του 4ου π.Χ. αιώνα, με το ρητό: «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις». Στο κείμενο που ακολουθεί γίνεται προσπάθεια «επίσκεψης» δύο «ονομάτων» -ή καλύτερα, δυο όρων: του όρου «γενικός γιατρός» και του όρου «Εθνικό Σύστημα Υγείας», σε μια προσπάθεια ανίχνευσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η γενική ιατρική στη χώρα μας.
Τι είναι γενικός γιατρός
Τι είναι, λοιπόν, ο γενικός γιατρός; Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η απάντηση δεν είναι εύκολη κι αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος των ορισμών που έχουν κατά καιρούς δοθεί - και εξακολουθούν να αναθεωρούνται μέχρι σήμερα - για τη Γενική Ιατρική. Ίσως πιο εύκολο από το να απαντήσει κανείς στο ερώτημα «τι είναι ο γενικός γιατρός» είναι το να προσδιορίσει το «τι δεν είναι ο γενικός γιατρός». Είναι, λοιπόν, βέβαιο ότι ο γενικός γιατρός δεν είναι ο γιατρός που ξέρει λίγα από όλα, αλλά ούτε και ο μη ειδικός γιατρός. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μερικές χώρες, για την αποφυγή της ταύτισης του γενικού γιατρού με τον ανειδίκευτο γιατρό, αντί του όρου Γενική Ιατρική χρησιμοποιείται ο όρος Οικογενειακή Ιατρική.
Ένας από τους πιο εύστοχους ορισμούς της Γενικής Ιατρικής είναι αυτός που έχει προταθεί από το Royal Australian College of General Practitioners. Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, «Γενική Ιατρική είναι εκείνη η συνιστώσα του συστήματος φροντίδας υγείας που προσφέρει αρχική, συνεχιζόμενη, πλήρη και συντονισμένη ιατρική φροντίδα για όλα τα άτομα, τις οικογένειες και τις κοινότητες και που απαρτιώνει τις τρέχουσες βιοϊατρικές, ψυχολογικές και κοινωνικές αντιλήψεις για την υγεία». Εξ άλλου, η American Academy of Family Physicians ορίζει ότι η Οικογενειακή Ιατρική “…είναι προσωποποιημένη φροντίδα που εμπεριέχει μια μοναδική αλληλεπίδραση και επικοινωνία ανάμεσα στον άρρωστο και το γιατρό”.
Μιλώντας, το 1944, στα μέλη του Βασιλικού Κολεγίου των Βρετανών γιατρών, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει: ««Όσο πιο βαθιά μπορείς να δεις κοιτώντας πίσω, τόσο μακρύτερα μπορείς να δεις μπροστά». Μια αναδρομή στο παρελθόν μπορεί, πράγματι, να βοηθήσει στην απάντηση των πολλών ερωτημάτων που υπάρχουν γύρω από τη θέση που κατέχει σήμερα ο γενικός γιατρός στο σύστημα υγείας της χώρας μας. Πριν από την ιστορία υπάρχει η προϊστορία. Στη χώρα μας, όπως και παγκοσμίως, η προϊστορία της Γενικής Ιατρικής ανάγεται στην εποχή της Ιατρικής της Υπαίθρου. Ιδού πώς περιγράφει το γιατρό της Ελληνικής υπαίθρου (περιγράφοντας ουσιαστικά τον πατέρα του) ο αείμνηστος Γεώργιος Μερίκας: Ήταν ο γιατρός «…που μʼ ένα ηλεκτροφάναρο κι ένα σύντροφο αγωγιάτη, διέτρεχε τους κατσικόδρομους του Μαλεβού (Πάρνωνα) και πρόσφερε με προθυμία, αγάπη και αλτρουισμό την όση μπορούσε να παράσχη ιατρική βοήθεια, χωρίς να υπολογίση αν ο προς περίθαλψη ήταν πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός, βενιζελικός ή βασιλικός…». Στη χώρα μας, η ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής καθιερώθηκε για πρώτη φορά με νόμο το 1952. Τότε, για την απόκτηση του τίτλου της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής απαιτούνταν 18 μήνες εκπαίδευσης. Την ειδικότητα απέκτησαν τότε μόνο πέντε γιατροί. Το 1976 απονεμήθηκε η «ειδικότητα» του γενικού γιατρού σε 91 αγροτικούς γιατρούς μετά από τρίμηνη μόνο εκπαίδευση κατά ομάδες. Το 1978 υπήρξε ιστορική χρονιά για την ιατρική περίθαλψη. Στην πόλη Άλμα Άτα του Καζακστάν της τότε Σοβιετικής Ένωσης, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας διακήρυξε την ανάγκη να δοθεί έμφαση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Σύμφωνα με τον ορισμό που περιείχε η διακήρυξη της Άλμα Άτα, «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι βασική φροντίδα υγείας εδραιωμένη σε επιστημονικά ορθή πράξη και κοινωνικά αποδεκτές μεθόδους και τεχνολογίες που παρέχονται σε όλα τα άτομα με πόρους που εξασφαλίζει η κοινωνία και η χώρα». Έτσι, η Γενική Ιατρική, ως το κύριο μέσο παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδα υγείας, τοποθετήθηκε αυτομάτως στην πρώτη γραμμή του συστήματος υγείας των πλείστων αναπτυγμένων χωρών του κόσμου και ο γενικός γιατρός αναγνωρίστηκε ως ο βασικός παράγοντας λειτουργίας αυτού του συστήματος.
Επηρεασμένος από το πνεύμα της Άλμα Άτα, ο τότε υπουργός υγείας Σπύρος Δοξιάδης ανέθεσε σε μια ομάδα εργασίας να ετοιμάσει ένα σχέδιο νόμου για την ουσιαστική καθιέρωση της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής στη χώρα μας. Όταν σε μια επιστημονική συνάντηση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ιατρικής Εκπαίδευσης που διοργανώθηκε στην Αθήνα, ο Τζων Αλιβιζάτος παρουσίασε τις προτάσεις της ομάδας εργασίας για την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών υγείας στην Ελλάδα, ένας ξένος σύνεδρος έθεσε το κρίσιμο ερώτημα: «Ποιος θα εκπαιδεύσει τους γιατρούς πρωτοβάθμιας φροντίδας;». Το ερώτημα αυτό έμεινε ουσιαστικά αναπάντητο. Ωστόσο, το 1981, λίγο πριν από την αλλαγή της κυβερνώσας παράταξης, ο Δοξιάδης υπέγραψε μια υπουργική απόφαση που όριζε εκπαίδευση 18 μηνών για την απόκτηση του τίτλου της ειδικότητας της Γενικής (Οικογενειακής) Ιατρικής. Εν τέλει, στο νομοσχέδιο του 1986 για το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας, η νέα κυβέρνηση καθιέρωσε την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής. Η λήψη της ειδικότητας απαιτούσε εκπαίδευση τριών ετών, αλλά αργότερα, ακολούθησαν και ορισμένα ταχύρρυθμα εκπαιδευτικά προγράμματα για αγροτικούς γιατρούς.
Τι είναι ΕΣΥ
Ο ορισμός του Royal Australian College of General Practitioners για τη Γενική Ιατρική κάνει σαφές το ότι η Γενική Ιατρική αποτελεί «συνιστώσα του συστήματος φροντίδας υγείας». Σύστημα φροντίδας υγείας (health care system) είναι η οργανωμένη φροντίδας υγείας. Σύμφωνα δε με τον επικρατέστερο ορισμό, «φροντίδα υγείας (health care) είναι η πρόληψη, θεραπεία και αντιμετώπιση (διαχείριση, management) της νόσου και η διατήρηση της ψυχικής και σωματικής ευεξίας μέσω υπηρεσιών που παρέχονται από γιατρούς, νοσηλευτές και άλλους επαγγελματίες υγείας». Υπάρχουν τρία κύρια συστήματα φροντίδας υγείας:
1. Συστήματα φροντίδας υγείας αμιγώς ιδιωτικής πρωτοβουλίας -σχετικώς σπάνια.
2. Δημόσια συστήματα φροντίδας υγείας.
3. Συστήματα φροντίδας υγείας κυρίως ιδιωτικής πρωτοβουλίας με υπολειμματικό δημόσιο τομέα –όπως, π.χ., η Medicare στις ΗΠΑ.
Ο όρος Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) αποτελεί κατά λέξη μετάφραση του αγγλικού National Health System (NHS), της ονομασίας για το δημόσιο σύστημα φροντίδας υγείας που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Βρετανία, το 1948. Το βρετανικό NHS συγκροτήθηκε αρχικά από τρία μέρη: τους γενικούς γιατρούς, τους οδοντιάτρους και τα νοσοκομεία. Αργότερα, τη θέση των οδοντιάτρων κατέλαβε η καλούμενη «υγεία της κοινότητας» (community health). Ο κλάδος αυτός της ιατρικής περίθαλψης αφορά ομάδες ατόμων και όχι μεμονωμένα άτομα και υπηρετείται από γιατρούς δημόσιας υγείας, διαχειριστές υπηρεσιών υγείας (managers), επιδημιολόγους κ.λπ. Στη χώρα μας, ο όρος ΕΣΥ έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στο Νόμο 1397/Φ.43Α/7.10.83. Στα 13 χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως άλλοι 7 νόμοι για το ΕΣΥ. Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι αυτών των νόμων:
- Εκσυγχρονισμός και οργάνωση του ΕΣΥ (Ν.1579/Φ.217Α/23.12.85)
- Ρυθμίσεις για την εφαρμογή και ανάπτυξη του ΕΣΥ και άλλες διατάξεις (Ν.2071/Φ.123Α/15.7.92)
- Αποκατάσταση του ΕΣΥ και άλλες διατάξεις (Ν.2194/Φ.34Α/16.3.94)
- Ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός του ΕΣΥ και οργάνωση των υγειονομικών υπηρεσιών, ρυθμίσεις για το φάρμακο και άλλες διατάξεις (Ν.2519/Φ.165Α/21.8.97)
- Βελτίωση και εκσυγχρονισμός του ΕΣΥ (Ν.2889/Φ.37Α/2.3.01)
- Τροποποιήσεις και συμπλήρωση της νομοθεσίας για το ΕΣΥ και ρυθμίσεις άλλων θεμάτων αρμοδιότητας του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας (Ν.3204/Φ.296Α/23.12.04)
- Εθνικό Σύστημα Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και άλλες διατάξεις (Ν.3329/Φ.81Α/4.4.05)
Παρʼ όλες αυτές τις προσπάθειες για την «εφαρμογή», την «ανάπτυξη», την «αποκατάσταση», τον «εκσυγχρονισμό» και τη «συμπλήρωση» της νομοθεσίας για το ΕΣΥ, οι γενικοί γιατροί, που αποτελούν (κατά την προσφιλή έκφραση των Βρετανών γενικών γιατρών) την ατμομηχανή της αμαξοστοιχίας του βρετανικού ΕΣΥ –δηλαδή, του συστήματος υγείας που επιχείρησε να μιμηθεί το δικό μας ΕΣΥ- εξακολουθούν να μένουν παραγκωνισμένοι έξω από το σύστημα. Ο λόγος είναι απλούστατα ότι δεν υπάρχει παράδοση δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στη χώρα μας και έτσι από τους κυβερνώντες, το κοινό, αλλά και τον ευρύτερο ιατρικό κόσμο οι έννοιες «πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας» και «γενικός γιατρός» συλλαμβάνονται ως προϊόντα της διάνοιας μάλλον, παρά ως μέρος συγκεκριμένης πραγματικότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την ομόφωνη παραδοχή της «ανυπαρξίας οργανωμένης πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, στη χώρα μας», κατά τη δημόσια συζήτηση που προηγήθηκε της κατάθεσης του σχεδίου νόμου για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του ΕΣΥ το 2001, ο νόμος 2889, που τελικά ψηφίστηκε στη Βουλή, επικεντρώθηκε στην οργάνωση της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αφήνοντας για αργότερα την «ανάπτυξη και οργάνωση της δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας». Η τελευταία προσπάθεια νομοθετικής ρύθμισης της δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας έγινε στις 18 Φεβρουαρίου 2004, όταν ο τότε υπουργός Υγείας, ακαδημαϊκός κ. Κ. Στεφανής κατέθεσε «νομοσχέδιο για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας». Κατά περίεργη συγκυρία, όπως και στην περίπτωση της υπουργικής απόφασης Δοξιάδη για την ειδικότητα της γενικής ιατρικής το 1981, η κατάθεση του νομοσχεδίου έγινε λίγο πριν από την αλλαγή της κυβερνώσας παράταξης.
Η σημερινή πραγματικότητα
Πώς έχουν τα πράγματα σήμερα, 23 χρόνια μετά τη νομοθετική ρύθμιση για το ΕΣΥ και την έναρξη της «παραγωγής» γενικών γιατρών στη χώρα μας; Στην Ελλάδα, το ποσοστό των γενικών γιατρών στο σύνολο των γιατρών είναι μόλις 1,8% όταν οι γενικοί ιατροί στην Πορτογαλία αντιπροσωπεύουν το 31%, στην Ιταλία το 34%, στην Αγγλία 46% και στην Αυστρία το 50% του ιατρικού σώματος. Η πρωτοβάθμια περίθαλψη καλύπτεται κατά 70% από το ΙΚΑ, όπου στο σύνολο των γιατρών οι γενικοί γιατροί που υπηρετούν είναι ελάχιστοι, ενώ οι ανάγκες σε γενικούς γιατρούς στη χώρα μας υπολογίζονται σε 11.000, πράγμα που σημαίνει ότι ο αριθμός τους πρέπει να αυξηθεί κατά 600%. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Εταιρείας Νέων Γιατρών και Επιστημόνων Υγείας, από 590 φοιτητές της Ιατρικής που ρωτήθηκαν μόνο οι 10 (ποσοστό 1,7%) δήλωσαν ότι έχουν πρόθεση να ακολουθήσουν την ειδικότητα της γενικής ιατρικής. Στις 4 Ιανουαρίου 2006, η κυβερνητική επιτροπή που συνεδρίασε υπό τον πρωθυπουργό ενέκρινε το σχέδιο για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που προβλέπει, μεταξύ άλλων, τη θεσμοθέτηση οικογενειακού γιατρού, τη λειτουργία σε 24ωρη βάση αστικών κέντρων υγείας, και την μεταφορά του κλάδου υγείας του ΙΚΑ, και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων στο ΕΣΥ. Στη συνεδρίαση αυτή, ο τότε υπουργός υγείας είχε εκτιμήσει ότι για να παραχθούν οι 6.000 γενικοί γιατροί τεταρτοετούς εκπαίδευσης που κατά τους υπολογισμούς του απαιτούνται για την πρωτοβάθμια περίθαλψη στη χώρα μας, θα χρειαστούν δέκα χρόνια. Λίγο αργότερα, ο υπουργός υγείας άλλαξε . Είναι προφανές ότι για να υπάρξει οριστική ρύθμιση σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, όσο η πρωτοβάθμια περίθαλψη, χρειάζεται συνέχεια. Και συνέχεια είναι αδύνατο να υπάρξει όταν η μέση διάρκεια της θητείας των υπουργών υγείας κατά τα πρώτα τριάντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ήταν μόνο 16,3 μήνες (Λ. Λιαρόπουλος: Τα «Εγώ» του ΕΣΥ. Εκδόσεις ΒΗΤΑ, 2005). Μέχρις ότου εξασφαλιστεί μια τέτοια συνέχεια, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με διακομματική συμφωνία πάνω σε βασικές αρχές, οι όροι «γενική ιατρική» και «ΕΣΥ» θα παραμένουν στη χώρα μας κενοί περιεχομένου και η χρήση τους θα εξυπηρετεί μόνο εκείνους που επιχειρούν να καλύπτουν την απραξία τους πίσω από τη σύγχυση που δημιουργούν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Το να δηλώνει κάποιος ότι γνοιάζεται για τη δημόσια υγεία δεν αρκεί. Όπως έχει γράψει η Αμερικανίδα συγγραφέας Dorothy Galyean: «Η έγνοια είναι σαν μια κουνιστή πολυθρόνα – σου δίνει κάτι να κάνεις, αλλά δεν σε οδηγεί πουθενά».
Συμπέρασμα
Η Γενική Ιατρική είναι ιδιαίτερη ιατρική ειδικότητα, η οποία δεν προσδιορίζεται τόσο από το είδος των νοσημάτων που καλύπτει, αλλά από τον τελείως διαφορετικό, σε σύγκριση με τις άλλες ιατρικές ειδικότητες, τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τα προβλήματα υγείας. Αποτελεί τη βάση κάθε οργανωμένου συστήματος υγείας, αφού είναι η μόνη που μπορεί να παίξει συντονιστικό ρόλο, απαραίτητο για τη λειτουργία του συστήματος. Ο γενικός γιατρός νοιώθει αμήχανος και ανικανοποίητος όταν είναι υποχρεωμένος να προσφέρει υπηρεσίες έξω από ένα ολοκληρωμένο σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, αλλά και το πρόγραμμα εκπαίδευσης στη Γενική Ιατρική δεν μπορεί να σχεδιαστεί με ακρίβεια όταν δεν είναι γνωστό το ποιες ακριβώς ανάγκες του συστήματος αναμένεται να καλύψει ο μελλοντικός γενικός γιατρός. Ο κίνδυνος από μια ιδιόμορφη “newspeak” στο χώρος της υγείας είναι προφανής.



http://www.ygeianet.gr/keimeno.php?id=3765

Σα να' χαν ποτέ τελειωμό...

"Σα να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου".


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851 - 1911)

An intimate stranger ( Ένας έμπιστος ξένος)

Κάποτε διάβασα ότι ο ιδανικός Γενικός Ιατρός είναι ένας intimate stranger. Ένας ξένος δηλαδή με τον οποίο όμως ο Ασθενής να μπορεί να μιλήσει για εμπιστευτικά πράγματα. Ο χαρακτηρισμός αυτός μου φάνηκε πολύ εύστοχος.

Φαίνεται πως ο Ασθενής θέλει κάποιον για τον οποίο δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για το παρελθόν του ή ακόμη και για το παρόν του, αλλά που δίνει την εντύπωση στον Ασθενή ότι ο Ασθενής μπορεί να του εμπιστευτεί πράγματα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να διαρρεύσουν.

Ίσως για αυτό οι πιο πετυχημένοι Ιατροί, να είναι συχνά μεταξύ αυτών που εργάζονται σε άλλη πόλη ή ακόμη καλύτερα και σε άλλη χώρα από τον γενέθλιο τόπο τους.
Και ίσως για αυτό στην Βόρεια Ευρώπη τουλάχιστον, επιμένουν ότι ο Ιατρός δεν πρέπει να είναι κάποιος οικογενειακός φίλος ή παλιός γνωστός αλλά κάποιος τρίτος.

Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα με το να είναι κανείς stranger δηλαδή ξένος:
Ο Ασθενής πλάθει για αυτόν το ξένο την εικόνα που ο ξένος δίνει για τον εαυτό του και όχι την εικόνα που πιθανώς να έχουν δώσει στον Ασθενή οι πρόγονοι του ξένου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και από την αντίστροφη πλευρά, δηλαδή ο ξένος μπορεί να δεί συνήθως τον Ασθενή του με πιο αντικειμενικό τρόπο και με λιγότερες προκαταλήψεις από κάποιον Γιατρό που εκτός από τον Ασθενή ξέρει από παλιά και τους προγόνους του Ασθενούς και γενικότερα την ιστορία της οικογένειας του Ασθενούς. Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι ότι σαν stranger, σαν ξένος, ο Ιατρός, μπορεί πιο εύκολα να παίξει τον ρόλο του ψυχοθεραπευτή πάνω στον οποίο ο Ασθενής είναι ελεύθερος να αντικατοπτρίσει ότι θέλει, μια και ο άγνωστος άνθρωπος είναι σαν ένα άγραφο χαρτί. Για να μη πούμε και ότι ο ξένος, ο stranger, προκαλεί λιγότερο την ζήλια των Ασθενών του ενώ αντιθέτως μπορεί πιο εύκολα να αποσπάσει τον θαυμασμό τους μια και περιβάλλεται από το μυστήριο που πάντα είναι συνυφασμένο με την έννοια του ξένου..

Τώρα το πώς ο stranger θα μπορέσει να γίνει και intimate (έμπιστος) αυτό είναι μια άλλη παράγραφος:
Πρέπει η όλη συμπεριφορά του Ιατρού να εμπνέει εμπιστοσύνη. Αφενός να είναι κανείς επιστημονικά επαρκής αφετέρου να μην δίνει κανείς την εντύπωση του κουτσομπόλη, αυτού που του ξεφεύγουν μυστικά, ή αυτού που προσπαθεί να αποσπάσει με άτιμο τρόπο οικονομικά, συναισθηματικά ή ακόμη και σεξουαλικά οφέλη από τους Ασθενείς του. Πρέπει βέβαια να δείξει κανείς και μια εικόνα ανθρώπου αρκετά ισορροπημένου που δεν απέχει και πολύ από τις νόρμες της τοπικής κοινωνίας αλλά ο οποίος όμως είναι και έτοιμος να ακούσει χωρίς προκαταλήψεις το οτιδήποτε.

Βέβαια ο intimate stranger είναι και αυτός ένας άνθρωπος και έτσι ο τέλειος intimate stranger είναι περισσότερο μια εξιδανίκευση παρά μια πραγματικότητα.

Σε χώρες μάλιστα που ο επαγγελματισμός είναι είδος σε έλλειψη δεν είναι παράξενο που ο κόσμος προτιμά παρόλα αυτά γιατρούς που είναι γνωστοί γνωστών για να μπορεί, αν μη τι άλλο, να ζητήσει τον λόγο από τους γνωστούς….

Άλλωστε τίποτε δεν είναι απόλυτο. Υπάρχουν και παραδείγματα Ιατρών που διέπρεψαν στο μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Υποψιάζομαι όμως ότι και αυτοί φρόντισαν με τον τρόπο τους, να γίνουν intimate strangers.

Ο δρόμος βάφτηκε.

Ο μικρός Πιερότος

όταν την Κολομπίνα αγάπησε

έστυψε τη στολή του

πλημμύρισε το δρόμο χρώματα

κι ύστερα

σαν το κεράκι κάηκε



Δημήτρης Λιοσάτος


http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=428872

Ιατρική και Πολιτική.

"Medicine is a social science, and politics is nothing but medicine on a large scale."


Rudolf Ludwig Karl Virchow (1821 - 1902)

( a German doctor, anthropologist, public health activist, pathologist, prehistorian, biologist and politician. His famous report titled "Report on the Typhus Epidemic in Upper Silesia" is an absolute classic and established him as one of the founding fathers of social medicine.)




http://en.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Virchow

Στα καλαφατιά.

Παρακάτω παραθέτω ένα κείμενο του Καβαλιώτη λογοτέχνη Κώστα Καναβούρη, που δημοσιεύθηκε στην Αυγή της 24/02/2002. Αναφέρεται σε ένα ταπεινό όσο και ζεστό καφενεδάκι στην Καβάλα στα καλαφατιά. Μπορεί να το βρεί κανείς εύκολα γιατί είναι μόνο του στην περιοχή εκείνη. Προτείνω ανεπιφύλακτα να το επισκεφτείτε όσο ακόμη υπάρχει.


Δεν κάνει κρύο. Κάνει βράδυ στη γενέτειρα. Και ψιλοβρέχει. Κάνει σκοτάδι απαλό. Κι εμείς βραδιάζουμε όπως οι λέξεις που αποσιωπούνται μέσα στα ποιήματα. Εδώ που μεγαλώσαμε. Όπως οι λέξεις μέσα στα ποιήματα. Πίσω μας ο καιρός, μπροστά μας ο καιρός. Αριστερά μας η συνοικία της Αγίας Βαρβάρας. Κάπου μαντεύεται το σπίτι όπου έζησε ο πατέρας. Πίσω μας ο τόπος όπου ήταν οι παράγκες με τους πρόσφυγες. Και το χυτήριο της πρώτης-πρώτης φωτιάς που έμπαινε στο χώμα για να γίνει σχήμα που θα ωθούσε τα καϊκια στο πέλαγος. Μια προπέλα. Ακόμα γυρνάει μέσα στο χώμα και μέσα στη θάλασσα. Μαζί με μυρωδιά ξύλου καθώς χτιζότανε τα καϊκια, μίνιο και φούμο, φωτιά και πάλι φωτιά, φωνές που σέρναν τα σκαριά στο έδαφος κι άλλες φωνές όταν τα σελαγίζανε στο πέλαγος. Κάνει βράδυ στη γενέτειρα. Στα δεξιά μας αχνοφέγγει η πίσω πλευρά (μη ρωτάς γιατί πίσω κι όχι μπροστά) της συνοικίας Παναγία. Εδώ, ένας μικρός κόλπος. Το καρνάγιο, το καλαφάτι, τα καλαφατιά. Όπως θέλεις πες το. Το "εδώ" δεν αναιρείται γιατί προέρχεται από παντού. Εδώ. Στα καλαφατιά. Κάνει βράδυ. Και ψιλοβρέχει. Η μια αλήθεια βγαίνει μέσα από την άλλη αλήθεια και με την κάθε σταγόνα της νυκτός γίνεται καινούργια αλήθεια χαμόγελου και δακρύων.

Εδώ στα καλαφατιά. Με νωπές ακόμα τις χαραμάδες ανάμεσα στα ξύλα των καϊκιών όπου καλαφατίζαν οι μαστόροι, γνωρίζοντας την χαλασία της θάλασσας κι ο ήχος ακουγότανε μέχρι την μνήμη και μέχρι τα κρατητήρια της Ασφάλειας και μέχρι τα πατητήρια του μέλλοντος τώρα με το πικρό κρασί του. Κι εκείνοι καλαφάτιζαν και μίνιαραν και φούμαραν κι έφευγαν για ψαρέματα που σπαρταρούσαν από απελπισμένη ελπίδα. Εδώ. Στο καρνάγιο της γενέτειρας.

Κάνει βράδυ. Στο καφενείο είμαστε τρεις αγαπημένοι. Βράδυ. Αυτός που έρχεται να πάρει παραγγελία είναι νέος. Αμούστακος σχεδόν. Μερακλής όμως για να είναι εδώ. Δεν ξέρει ότι εδώ μεγαλώσαμε, αλλά είναι εδώ. Το καινούργιο απελπισμένο εδώ. Η διάρκεια στο δικαίωμα της ελπιδοφόρου απελπισίας ανάμεσα στην Παναγία και την Αγία Βαρβάρα. Ένας μικρός Άη Νικόλας. Παίρνει την παραγγελία και φεύγει στο δικό του παρελθόν. Μπορείς εύκολα να φύγεις όταν είσαι εδώ.

Το μαγαζί είναι μικρό, σχεδόν ανύπαρκτο. Αν δεν είσαι από την Καβάλα, θα το προσπεράσεις. Οι τρεις μας καθόμαστε κι οι πλώρες των καϊκιών είναι κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας. Οι πλώρες των ερώτων μας. Δεν είναι διακόσμηση. Είναι η απέραντη δημιουργία της δουλειάς. Κρέμονται από τον ουρανό τα καϊκια πάνω από τα κεφάλια μας.

Ζητώ την άδεια να βγω έξω. Να περπατήσω μέσα στο καλαφάτι. Ο νεαρός χαμογελάει. Βγαίνω. Περπατώ ανάμεσα στα καϊκια. Σκοτάδι. Σκοντάφτω στο ακατάστατο έδαφος της μνήμης και σ' αντικείμενα που δεν γνωρίζω. Μιλώ στα παπούτσια μου: να ξέρατε πού σας έφερα... Φτάνω στη θάλασσα. Ψιλοβρέχει. Κρύβομαι κάτω από ένα τεράστιο καϊκι. Ανάβω τσιγάρο. Βλέπω τη θάλασσα. Βλέπω τους αγαπημένους μου απόντες να περπατούν επί των κυμάτων. Επιστρέφω στο καφενείο. Ο νεαρός έχει πιάσει το μπουζούκι. Άλλος ένας με την κιθάρα. Δυο κορίτσια με την ομορφιά τους. Τραγουδάνε. Μόνο ρεμπέτικα. Με αθώα έπαρση καθώς τα καϊκια κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας και ισορροπούνε στα ίδια παλιά μπουντέλια τ' ουρανού και της βροχής.

Τραγουδήσαμε κι εμείς οι τρεις: "Χαράματα η ώρα τρεις, θα 'ρθω να σε ξυπνήσω". Δεν ξέρω ποιον, δεν ξέρω τι θα ξυπνήσουμε, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα γίνει.


http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=152563

Λίστα συνιστώμενων φαρμάκων από το Σουηδικό κράτος.

 Στη Σουηδία το μεγαλύτερο μέρος των φόρων που πληρώνουν οι πολίτες πηγαίνει στην τοπική αυτοδιοίκηση σε δημοτικό και νομαρχιακό επίπεδο. Ένα μικρότερο μέρος πηγαίνει στην κεντρική κυβέρνηση στην Στοκχόλμη, η οποία αναδιανέμει τα χρήματα αυτά σε όλη την επικράτεια αναλόγως των προτεραιοτήτων της κεντρικής κυβέρνησης.

 Η χώρα είναι μοιρασμένη σε 23 νομούς. Ο κάθε νομός είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της υγειονομικής περίθαλψης των κατοίκων του (λειτουργία Κέντρων Υγείας, Νοσοκομείων, πληρωμές Ιατρών και υπόλοιπου Προσωπικού).

 Ο νομός επιβαρύνεται επίσης για το μεγαλύτερο μέρος της φαρμακευτικής περίθαλψης των κατοίκων του. Ο κάθε νομός βγάζει τις δικές του προτάσεις (λίγο ή πολύ δεσμευτικές) προς τους Ιατρούς που εργάζονται μέσα στα γεωγραφικά όρια του (εντός και εκτός Νοσοκομείων), για το ποια φάρμακα θεωρούνται ότι έχουν την πιο ευνοική σχέση κόστους / αποτελεσματικότητος. Αυτά τα φάρμακα εκδίδονται υπό την μορφή μιας λίστας φαρμάκων και είναι περίπου η ίδια σε όλη την Σουηδία με μικρές διαφορές από νομό σε νομό. Η λίστα αυτή ανανεώνεται τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο και ισχύει και για τους Γιατρούς της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και για τους Νοσοκομειακούς. Εδώ και καιρό η Σουηδία είναι προσανατολισμένη κατά κύριο λόγο σε γενερικά σκευάσματα.

 Παρακάτω παραθέτω ενδεικτικά ένα σύνδεσμο με την λίστα φαρμάκων του νομού Jönköping για το 2014.
(Αν κάνει κανείς κλικ στους υπότιτλους κάτω από την επικεφαλίδα  Rådgivande listan 2014
βλέπει τότε κανείς πίσω από κάθε υπότιτλο [ο οποίος αντιστοιχεί σε μια ασθένεια ή σύμπτωμα], στην αριστερή στήλη το εμπορικό όνομα των προτεινόμενων φαρμάκων και στη δεξιά στήλη το αντίστοιχο όνομα της δραστικής ουσίας. Μπορεί τότε κανείς και χωρίς να ξέρει Σουηδικά να μαντέψει ποιά φάρμακα θεωρεί η επίσημη Σουηδική Πολιτεία τα πιο ευνοικά από άποψη κόστους/ αποτελεσματικότητος):

http://www.lj.se/index.jsf?nodeId=26448&nodeType=12


Υστερόγραφο:

Μπορεί κανείς να βοηθηθεί στην κατανόηση της λίστας και από τον online μεταφραστή της google:
https://translate.google.gr/?hl=el&tab=wT#sv/el/

Επίσης για την λίστα φαρμάκων του νομού Jönköping

όπου          1=1:a handsval = Φάρμακο 1ης επιλογής,                         2=2:a handsval = Φάρμακο 2ης επιλογής.

όπου          D = Får förskrivas av distriktssköterska enligt särskilda regler = φάρμακο που μπορεί να συνταγογραφηθεί και από Νοσηλεύτρια εξειδικευμένη στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

όπου          ATL = Apotekstillverkat läkemedel. Produkt-faktablad kan erhållas från närmaste apotek. = Γαληνικό σκεύασμα.

όπου         +75 = Läkemedel som bör undvikas till patienter äldre än 75 år. Grundar sig på Socialstyrelsens indikatorer för god läkemedelsterapi hos äldre. = να αποφεύγεται σε ασθενείς ηλικίας άνω των 75 ετών.

Παραθέτω επίσης και την λίστα φαρμάκων του νομού της Στοκχόλμης για το 2013:

http://klokalistanprod.nocom.net/2013           (kloka listan = η έξυπνη λίστα)

την λίστα φαρμάκων της περιφέρειας της Skåne για το 2013:

http://www.skane.se/Upload/Webbplatser/Lakemedel/Dokument/PDF/Listan%202013/Sk%C3%A5nelistan%202013.pdf

και

http://www.skane.se/sv/Webbplatser/Lakemedelsradet/Rekommendationer_riktlinjer/Skanelistan

την λίστα φαρμάκων της περιφέρειας της Västra Götaland για το 2013:

http://epi.vgregion.se/upload/L%C3%A4kemedel/REK%202013/REKlistan_2013_webb.pdf

και

www.vgergion.se/vardgivarstod

την λίστα φαρμάκων του νομού της (Landstinget i Östergötland) για το 2013:

http://www.lio.se/pages/118180/REK-lista_webb.pdf

και

http://www.lio.se/lakemedel

Μοιάζουν πάνω κάτω με αυτή του νομού Jönköping που έχω ήδη παραθέσει.

Ὁ μὲν βίος βραχύς...

Νομίζω ότι πρέπει να έχει δουλέψει κανείς μερικά χρόνια σαν Γιατρός για να μπορέσει να νιώσει εξ'ολοκλήρου τί εννοούσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης όταν περιγράφοντας τις δυσκολίες της Τέχνης του έλεγε:


Ὁ μὲν βίος βραχύς,
ἡ δὲ τέχνη μακρή,
ὁ δὲ καιρὸς ὀξύς,
ἡ δὲ πεῖρα σφαλερή,
ἡ δὲ κρίσις χαλεπή.


H ζωή είναι σύντομη,
η δε ιατρική μακρόχρονη,
η ευκαιρία φευγαλέα
και η πείρα απατηλή,
η ορθή κρίση των πραγμάτων είναι δύσκολη.


Ars longa,
vita brevis,
occasio praeceps,
experimentum periculosum,
iudicium difficile.


Life is short,
[the] art long,
opportunity fleeting,
experience misleading
and judgment difficult.

Livet är kort;
konsten är lång;
tillfället flyktigt;
erfarenheten bedräglig;
omdömet svårt.